Taije Silverman

De Amerikaanse dichteres, vertaalster en hoogleraar Taije Silverman werd geboren in San Francisco op 13 augustus 1974. Zie ook alle tags voor Taije Silverman op dit blog.

 

The Dumb Bones

Last night I asked a man I love to destroy me quickly.
I wanted him to leave nothing, crushed up bones,

chalk they can’t trace back as evidence.
What, he asked, not understanding.

The man is a god. The god is a man. He kneels for me.
He puts my cheek to the white plaster, curving.

He lifts my skirt and I shake my head no, trying
to remember an instinct.

He nods and I want to lie down for him.
Make me chalk. Make me end.

Is it just love, this grief in me crumbling?
Just love, after all, just love. Sleeping. Trying to sleep.

I never knew to prize my mother’s happiness.
How tonight, she smiled at her guests in that slow candlelight

around the table. She was the center, and meant
to be the center, and grateful. I’ve only wanted this.

Then his one hand, slipping into me. His insistence.
Again I believe in promises.

 

Vigilance

Today we lay

across the chaise,
my head along her pillowed hip she said
I am going to vomit. I pulled her up

to sitting, quick. I cupped my hands before her.
She shook her head.

I grabbed the glass, dumped water
like spit, it hit the edges of her sandals, spread.
I think sometimes of dreams. They are like falling, in.

She threw up pink, the peaches
sliced for breakfast, how
she’d sliced them
smaller with her spoon,
each careful cut, I thought to help—
Slime on her lips, again, and then.

I made her laugh. I held her head.
I pressed my head soft to her head.
You useless heart, you gentle guilt.

Sometimes my dreams.

Her leg shook like a dull machine, the engine
low, on vibrating. The room filled up to watch her.
She closed her eyes, and did not answer questions.

We tried to be a silence.
Come time, we called, and swallowed it.

 

Filtrum

I.
Papieren boot, spleet
in het water.
Behendig bluffen
van een duim.
Misplaatste traan,
laten drogen.
Koele kloof
van de rivierbedding.

II.
Voordat we geboren worden, komt de engel van God in de baarmoeder
en leert ons alles. Hoe de long schorpioenen inboekt,
ze laat ademen, de aard van de hebzucht van een sterrenstelsel.
Hele herinneringen en de woorden voor elk stukje van de wereld.
Daarna geboorte. En de engel keert terug als onze moeders
beginnen te lijden, legt cellen het zwijgen op als onze moeders smeken.
Pers, dringt iemand aan, en bijna, binnenin
volgt de engel een vinger van de neus naar de bovenlip, dus wanneer
we ons leven binnen treden, is alles wat ons is geleerd vergeten.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Taije Silverman (San Francisco, 13 augustus 1974)

 

Zie voor de schrijvers van de 13e augustus ook mijn blog van 13 augustus 2020 en eveneens mijn blog van 13 augustus 2019 en ook mijn blog van 13 augustus 2016 en ook mijn blog van 13 augustus 2011 deel 2.