De Belgische dichter en schrijver Leonard Nolens werd geboren in Bree op 11 april 1947. Zie ook mijn blog van 11 april 2008 en ook mijn blog van 11 april 2009 en ook mijn blog van 11 april 2010.
Proloog
Ik heb niets meer. Ik ben niets meer.
Mijn boek is bij voorbaat kapot.
En ik die werkelijkheid wou maken.
Ik wil eindelijk wakker worden uit jullie
omgangsvormen van mij.
Ik wil eindelijk genezen van mijn antieke
geschiedenis met jullie.
Maar mijn bestaan is in beslag genomen.
Mijn tong wordt oud. Ik ben onderweg.
En er is niets om dichterbij te komen.
Ik ben toch een aparte verschijning van jou.
En ik heb toch een bloedeigen lijf sinds jullie.
Ik wil mijn persoonlijk verhaal.
Maar ik heb geen geheim. Ik ben een geheim.
En ik die werkelijkheid wou maken.
Dit alles met een hand van leer gezegd.
Niets
Je weet niet wat er is. Je bent gestruikeld
In je slaap, een zon heeft je geslagen
Om de hoek en je koopt blind een brood,
Verdwaalt. De straat gaat met je op de loop.
Een vreemde brengt je thuis, het is je vrouw
Die napraat over je begrafenis.
Je lag te roken in je kist, zegt zij,
En pakt een pan en bakt je dode hart.
Je weet niet wat er is. Je zit al dagen
Als een schaduw van je schaduw thuis.
De dokter komt, betokkelt je contouren
En vindt niets. Je bent het met hem eens.
Uit de tijd
Ik rijd naar huis in de bellende leegte
Van de laatste tram. Het wordt mijn tijd.
Verlaten straten komen samen, gaan uiteen
Op steeds dezelfde, stroevende punten.
Ik zit in mijn ijzer, lees de haltes, steeds
Dezelfde, door het raam dat wie weerkaatst.
Ik zoen de koude naam op de achterkant
Van mijn adres, verscheur de enige brief.
Het maanwit heeft weer niets verklaard.
De nacht bezit geen grond om op te rusten.
Het is vroeg in de slapende stad.
Het is laat in mijn slapeloos leven.
Leonard Nolens (Bree, 11 april 1947)
De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Strand werd geboren op 11 april 1934 in Summerside, Prince Edward Island, Canada. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008 en ook mijn blog van 11 april 2009 en ook mijn blog van 11 april 2010.
Keeping Things Whole
In a field
I am the absence
of field.
This is
always the case.
Wherever I am
I am what is missing.
When I walk
I part the air
and always
the air moves in
to fill the spaces
where my body’s been.
We all have reasons
for moving.
I move
to keep things whole.
Het idee
Voor Nolan Miller
Ook wij koesterden een wens om iets te bezitten
Voorbij de wereld die we kenden, voorbij onszelf, voorbij
Ons voorstellingsvermogen, maar wel iets waarin
We misschien onszelf konden zien, en dit verlangen verscheen
Altijd in voorbijgaan, in tanend licht en in een kou
Zo scherp dat in de dalen het ijs op de meren krakend
Verschoof en stuifsneeuw elk zichtbaar stuk bodem bedekte,
En beelden uit het verleden doken weer op,
Waren niet meer dezelfde maar spookachtig wit
Tussen bedrieglijke glooiing en verborgen vervaging,
En nooit voelden we ons nabij totdat
De nachtwind zei: ‘Waarom doen jullie dit,
Vooral nu? Ga terug naar de plek waar je hoort,’
En daar verscheen, met gloeiende vensters,
Klein, in de bevroren verte, een huisje
En we stopten, verbaasd dat het er stond.
We zouden erheen zijn gegaan en de deur hebben geopend,
De gloed zijn binnengestapt en ons hebben verwarmd
Als het niet van ons was geweest door niet van ons te zijn
En leeg moest blijven. Dat was het idee.
Vertaald door Wiljan van den Akker en Esther Jansma
Coming to This
We have done what we wanted.
We have discarded dreams, preferring the heavy industry
of each other, and we have welcomed grief
and called ruin the impossible habit to break.
And now we are here.
The dinner is ready and we cannot eat.
The meat sits in the white lake of its dish.
The wine waits.
Coming to this
has its rewards: nothing is promised, nothing is taken away.
We have no heart or saving grace,
no place to go, no reason to remain.
Mark Strand (Summerside, 11 april 1934)
De Tunesische dichter, schrijver, essayist en vertaler Walid Soliman werd geboren op 11 april 1975 in Tunis. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008 en ook mijn blog van 11 april 2009 en ook mijn blog van 11 april 2010.
Uit: In jean Genet Square
“At that time I was studying in Barcelona, living not far from the famous avenue, La Rambla. At night I would go out to wander about the streets with their sublime buildings, or perhaps to the port, be it to pass the time or go in search of adventure.
One evening, my wanderings led me to a side Street, not far from La Rambla. It was a quiet, clean street, and a small square lie in its middle. Upon the sign hanging there I read its name, “Jean Genet Square”.
The area drew me in, and I found myself sitting in a park bench facing the middle of the square. From the backpack I was carrying I took out my favorite book – The Book of Sand, by Borges – my companion wherever I went. I began to read, peacefully, surrendering myself to the quiet breeze of the evening which had just begun to blow that sweltering day. As night fell, I had already read the greater part of it.
When I left the area, I purposed to come back regularly to read, and to enjoy the breeze that wafted through the square.
The next day, I came to the same place, at just about the same time, and sat in the same bench. As I opened my backpack to take out my book, I noticed there was a relatively old man sitting beside me. I wasn’t taken back so much by his presence, as by the uncomfortable feeling that I knew him from somewhere.
He was a little portly, but not unfashionably so, with his head completely shaven, and from his bloodshot eyes it was clear he didn’t sleep much. But what really captured my attention in his grey eyes was the luster that bore into the eyes of others with a fiery intelligence.”
Walid Soliman (Tunis, 11 april 1975)
Zie voor nog meer schrijvers van de 11e april ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn tweede blog van vandaag en ook mijn eerste blog van vandaag.