De Amerikaanse dichteres Adrienne Rich werd 16 mei 1929 geboren te Baltimore. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007en ook mijn blog van 16 mei 2008 en ook mijn blog van 16 mei 2009 en ook mijnblog van 16 mei 2010

 

 

Living In Sin

 

She had thought the studio would keep itself;

no dust upon the furniture of love.

Half heresy, to wish the taps less vocal,

the panes relieved of grime. A plate of pears,

a piano with a Persian shawl, a cat

stalking the picturesque amusing mouse

had risen at his urging.

Not that at five each separate stair would writhe

under the milkman’s tramp; that morning light

so coldly would delineate the scraps

of last night’s cheese and three sepulchral bottles;

that on the kitchen shelf amoong the saucers

a pair of beetle-eyes would fix her own–

envoy from some village in the moldings…

Meanwhile, he, with a yawn,

sounded a dozen notes upon the keyboard,

declared it out of tune, shrugged at the mirror,

rubbed at his beard, went out for cigarettes;

while she, jeered by the minor demons,

pulled back the sheets and made the bed and found

a towel to dust the table-top,

and let the coffee-pot boil over on the stove.

By evening she was back in love again,

though not so wholly but throughout the night

she woke sometimes to feel the daylight coming

like a relentless milkman up the stairs.

 

 

 

Miracle Ice Cream

 

Miracle’s truck comes down the little avenue,

Scott Joplin ragtime strewn behind it like pearls,

and, yes, you can feel happy

with one piece of your heart.

 

Take what’s still given: in a room’s rich shadow

a woman’s breasts swinging lightly as she bends.

Early now the pearl of dusk dissolves.

Late, you sit weighing the evening news,

fast-food miracles, ghostly revolutions,

the rest of your heart.

 

 

 

Rural Reflections

 

This is the grass your feet are planted on.

You paint it orange or you sing it green,

But you have never found

A way to make the grass mean what you mean.

 

A cloud can be whatever you intend:

Ostrich or leaning tower or staring eye.

But you have never found

A cloud sufficient to express the sky.

 

Get out there with your splendid expertise;

Raymond who cuts the meadow does not less.

Inhuman nature says:

Inhuman patience is the true success.

 

Human impatience trips you as you run;

Stand still and you must lie.

It is the grass that cuts the mower down;

It is the cloud that swallows up the sky.

 

 

 

Adrienne Rich (Baltimore, 16 mei 1929)

 

 

 

De Nederlandse dichter en vertaler Paul Johann Gellings werd geboren in Amsterdam op 16 mei 1953. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007en ook mijn blog van 16 mei 2008 en ook mijn blog van 16 mei 2009 en ook mijnblog van 16 mei 2010

 

 

Het straatje

 

Wanneer je het straatje nog weet,

ga dan eens terug naar die middag

in het slapende hart van een zomer.

 

Je zult zien, er is heel weinig

veranderd, omlijst als het blijft

door die ene altijddurende tel.

 

Bijna niets. Onweer verstopt in

de lucht. Blad slap en donker.

Geen wiekslag. Geen klokslag.

 

Ongemerkt vertakt zich de tijd

tot vandaag. Trekt als een web

door bestoft licht over daken en

 

vrouwen, langs een hoofdje zonder

gezicht in de deur. Daar sta je

dan tegenover ons huis, warm en

 

verweerd. Jij, bijna onveranderd

in die ene tel op weg naar het

straatje, eeuwig vanmiddag.

 

 

 

ZORGVLIED

 

Kon toen de slaap nooit vatten

in de zomer. Te veel licht. Te veel

muziek beneden in de tuinen.

 

Van wat daarachter lag te rusten

voornamelijk vermoeden, vertaald

in ijzeren ledikantjes met

bemoste lakens. Altijd koel.

 

Nu is het donker, hoor je alleen

het dwarrelen van blad – en toch

de slaap niet kunnen vatten?

 

Wat moet het heerlijk zijn je na

de val van verf en roest één keer

nog in te laten stoppen!

 

Je nog eens om te draaien en dan

de allerzwartste Amstel over. 

 

 

 

Paul Gellings (Amsterdam, 16 mei 1953)

 

 

 

 

De Duitse dichter Johann Michael Friedrich Rückert werd geboren in Schweinfurt op 16 mei 1788. Zie ook mijnblog van 16 mei 2010 en verder alle tags voor Friedrich Rückert op dit blog.

 

Uit: Geharnischte Sonnette

 

I

 

Der Mann ist wacker, der, sein Pfund benutzend,

Zum Dienst des Vaterlands kehrt seine Kräfte:

Nun denn, mein Geist, geh auch an dein Geschäfte,

Den Arm mit den dir eignen Waffen putzend.

 

Wie kühne Krieger jetzt, mit Glutblick trutzed,

In Reihn sich stellend, heben ihre Schäfte;

So stell’ auch Krieger, zwar nur nachgeäffte,

Geharnischter Sonette ein paar Dutzend.

 

Auf denn, die ihr aus meines Busens Ader

Aufquellt, wie Riesen aus des Stromes Bette,

Stellt euch in eure rauschenden Geschwader!

 

Schließt eure Glieder zu vereinter Kette,

Und ruft, mithadernd in den großen Hader,

Erst: Waffen! Waffen! und dann: Rette! Rette!

 

 

 

II

 

O daß ich stünd auf einem hohen Turme,

Weit sichtbar rings in allen deutschen Reichen,

Mit einer Stimme, Donnern zu vergleichen,

Zu rufen in den Sturm mit mehr als Sturme:

 

Wie lang willst du dich winden gleich dem Wurme,

Krumm unter deines Feinds Triumphrads Speichen?

Hat er die harte Haut noch nicht mit Streichen

Dir g’nug gerieben, daß dichs endlich wurme?

 

Die Berge, wenn sie könnten, würden rufen:

Wir selber fühlten mit fühllosem Rücken

Lang g’nug den Druck von eures Feindes Hufen.

 

Des Steins Geduld bricht endlich auch in Stücken,

Den Götter zum Getretensein doch schufen –

Volk mehr als Stein, wie lang darf man dich drücken?

 

 

 

Waldandacht

 

Orgeltöne brausen

Durch der Tannen Haar,

Und mit stillem Grausen

Knie’ ich am Altar,

Den in Waldeshallen

Mir der Frühling baut,

Und des Herzens Wallen

Wird im Liede laut.

 

Seinen Sabbat feiert,

Schöpfung, der dich schuf,

Und die Seel’ umschleiert

Seines Friedens Ruf.

Wenn du Vaterstrafen,

Kind, nicht fürchten mußt,

Kannst du ruhig schlafen

An der Mutter Brust.

 

 

 

Friedrich Rückert (16 mei 1788 – 31 januari 1866)

Monument in Schweinfurt

 

 

 

 

De Duitse dichter Jakob van Hoddis (pseudoniem van Hans Davidsohn) werd geboren in Berlijn op 16 mei 1887.Zie ook mijn blog van 16 mei 2007en ook mijn blog van 16 mei 2008 en ook mijn blog van 16 mei 2009 en ook mijnblog van 16 mei 2010

 

 

Die Stadt

 

Ich sah den Mond und des Ägäischen
Grausamen Meeres tausendfachen Pomp.
All meine Pfade rangen mit der Nacht.

 

Doch sieben Fackeln waren mein Geleit
Durch Wolken glühend, jedem Sieg bereit.

 

“Darf ich dem Nichts erliegen, darf mich quälen
Der Städte weiten Städte böser Wind?
Da ich zerbrach den öden Tag des Lebens!”

 

Verschollene Fahrten! Eure Siege sind
Zu lange schon verflackt. Ah! helle Flöten
Und Geigen tönen meinen Gram vergebens.

 

 

 

Aurora

 

Nach Hause stiefeln wir verstört und alt,
die grelle, gelbe Nacht hat abgeblüht.
Wir sehn, wie über den Laternen, kalt
und dunkelblau, der Himmel droht und glüht.

Nun winden sich die langen Straßen, schwer
und fleckig, bald, im breiten Glanz der Tage.
Die kräftige Aurore bringt ihn her,
mit dicken, rotgefrorenen Fingern, zage.

 

 

 

 

Jakob van Hoddis (16 mei 1887 – mei/juni ? 1942)

Getekend door Bernd Zeller

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e mei ook mijn vorige blog van vandaag.