Bij Bevrijdingsdag
Nationaal Canadees Bevrijdingsmonument
door Henk Visch bij Paleis Het Loo
Moeder
hoe de doden in haar woelden
’s nachts ijlde ze hun namen af
henriëtte, fanny, vader, mams,
serah, simon, martha, sem!
ik amper dertien beluisterde
angstig ademloos die dodendraf
in haar ontmenselijkte stem
dan stond ze op
lopend dromend
trok de koffer van onder het bed
verwilderd krijsend:razzia, razzia!
dan hield ik haar staande
roepend het is 1946 1946
en voorbij voorbij
in haar bleef het klagend gaande
zoals zij gaande en klagend
blijft in mij
Frans Pointl (Amsterdam, 1 augustus 1933)
De Nederlandse dichteres Petra Else Jekel werd in Arnhem geboren op 5 mei 1980. Zie ook alle tags voor Petra Else Jekel op dit blog.
Uit: Oer-gedichten
ik heb mijn wapen al gekozen en splijt
het water ermee in drank en gif en drink
van beide evenveel. de mix werkt slechts
als appetizer. ik tel het geld vast dat ik nog
zal krijgen en droom dat het genoeg is om
terug over te varen. met een borst koop ik
de veerman om. de melkzee wacht op ons,
valt droog als we eenmaal buitengaats zijn.
oer land
waar is het bos in het oosten
in het westen waar is de stad
en ik ben altijd middenin
waar zijn mijn ouders
waar is mijn kind
wie is mijn schepper
waarom
ben ik de enige
die ik vind
dit is het landschap dat ik ben
dit geef ik mee aan de wind
het is haar stem
die zo mijn oor vindt
Petra Else Jekel (Arnhem, 5 mei 1980)
De Hongaarse dichter en schrijver Miklós Radnóti werd geboren op 5 mei 1909 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Miklós Radnótiop dit blog.
Kein Blick zurück, kein Zauber
Wie in des Apfels Kernhaus der braune Kern, so schwoll
bis jetzt in meinem Herzen all der geheime Groll,
ich wußte, ein Schwert-Engel geht mit in meinem Rücken,
paßt auf und schützt mich notfalls vor Widrigkeit und Tücken.
Wer eines wilden Morgens jedoch erwacht darüber,
daß alles eingestürzt ist, sich aufmacht wie ein trüber
Spuk, weg von seinem Krimskram, und ist mehr nackt als nicht,
in dessen schönem Herzen mit leichten Sohlen bricht
nachdenklich, reif und wortkarg die Demut auf, geläutert,
empört er sich und meutert, dann nicht mehr seinetwegen,
dem Fernglanz freier Zukunft eilt er nun schon entgegen.
Ich hatte nichts, und nichts mehr wird mir gehören, kein
Besitz, im reichen Leben ein Weilchen Träumer sein
genüge, hier, nicht Zorn mehr, nicht Rache fällt mir ein,
wird mein Gedicht verboten, – doch wird aus neuem Stein
die neue Welt, ihr klingt dann im Fundament mein Wort,
was hinter mir liegt, lebe ich schon inwendig fort,
ich schaue nicht mehr rückwärts, wohl wissend, mich behütet
kein Blick zurück, kein Zauber, – ein Unheilsmittel brütet
ob mir, winkt ab, Freund, kehr mir den Rücken, sieh nicht her.
Jetzt ist, wo einst Engel mit dem Schwert stand,
vielleicht gar niemand mehr.
Vertaald door Markus Bieler
For A Copy Of Steep Road
I’m a poet and nobody needs me,
not even if I mutter wordlessly:
u-u-u- no matter, for instead of me,
prying devils will sing relentlessly.
And believe me, believe you me,
the cautious suspicion is justified.
I’m a poet who’s fit for the stake’s fire
because to the truth he’s testified.
One, who knows that the snow is white,
the blood is red, as is the poppy,
and the poppy’s furry stalk is green.
One, whom they will kill in the end,
because he himself has never killed.
Miklós Radnóti (5 mei 1909 – 9 november 1944
De Amerikaanse schrijver Morton Rhue (pseudoniem van Todd Strasser) werd geboren op 5 mei 1950 in New York. Zie ook alle tags voor Morton Rhue op dit blog.
Uit: Asphalt Tribe
“I sipped cold coffee from a paper cup. At night we drank coffee to stay awake. It was safer to sleep during the day.
A man and a woman came around the corner wearing raincoats and sharing a red umbrella. They slowed down when they saw us. The woman slid her arm through the man’s and said something in his ear. Probably wanted him to turn around and go another way. But the man shook his head. Taking stiff strides, they walked toward us.
When they got near, the woman wrinkled her nose like something smelled bad.
“Have fun tonight?” Maggot asked, kind of menacing.
The couple broke stride. “Yes, we did,” the man answered.
“No work tomorrow, huh?” Maggot said. “Get to sleep in.”
“That’s right.”
“Day after that it’s back to the old nine-to-five grind,” Maggot said.
“You could say that,” answered the man.
“Happy New Year,” said 2Moro, not in a friendly way.
“Same to you,” said the man. He and the woman hurried past. She kept glancing over her shoulder at us until they reached the next corner.
“Robots,” Maggot said. “Just following the rules. Work till they die. Then new robots replace them.”
“Check this.” 2Moro tilted her head down the sidewalk. A man came toward us, unsteady, dragging the toes of his shoes. The shoulders of his suit were dark with water and his white shirt collar was open, a blue-and-red tie hanging like an upside down noose. His face was clean-shaven, and even though his wet hair fell flat on his forehead, you could see that it had been recently trimmed.”
Morton Rhue / Todd Strasser (New York, 5 mei 1950)
De Amerikaanse dichter, schrijver en journalist Christopher Morley werd geboren op 5 mei1890 in Haverford, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Christopher Morley op dit blog.
The Church of Unbent Knees
AS I went by the church to-day
I heard the organ cry;
And goodly folk were on their knees,
But I went striding by.
My minister hath a roof more vast:
My aisles are oak-trees high;
My altar-cloth is on the hills,
My organ is the sky.
I see my rood upon the clouds,
The winds, my chanted choir;
My crystal windows, heaven-glazed,
Are stained with sunset fire.
The stars, the thunder, and the rain,
White sands and purple seas-
These are His pulpit and His pew,
My God of Unbent Knees!
Christopher Morley (5 mei 1890 – 28 maart 1957)
De Franse dichter, schilder en criticus George Albert Aurier werd geboren op 5 mei 1865 in Châteauroux (Indre Zie ook alle tags voor George Albert Aurierop dit blog.
Madrigal
Ton sang n’a point fondu la neige de ces toiles!…
Sous ton sein dur, hélas, aucune aile ne bouge…
Me laisseras-tu danc voler seul ai ciel rouge
Dont nos baisers seraient les mutines étoiles?…
Ton ventre est l’autel d’or du temple d’Aphrodite!…
Je sui le rêtre impur qui n’offre point de cierges
Et qui veux, sur l’autel desservi par les vierges,
Chanter le rituel de la messe maudite…
Je suis le mage expert en l’art du Trismégiste!…
Pourquoi me repousser de ton rire morose?…
Concède que, devant le Tabernacle-Rose,
S’&genouille mes voeux de malin théurgiste,
Que ma langue de miel chante la cantilène
Et les hymnes brûlants pleins de rimes choisies
Que Sappho récitait, à lèvres d’ambroisies,
Aux Nymphes fleurissant les prés de Mitylène!…
Oh! rhythmer l’oraison de la messe maudite
Après la bouche en fleurs des hiérodules vierges,
Prètre blasphémateur qui n’offre point de cierges,
Sur ton ventre, autel d’or du temple d’Aphrodite!…
George Albert Aurier (5 mei 1865 – 5 oktober 1892)
Zie voor nog meer schrijvers van de 5e mei ook mijn vorige blog van vandaag.