De Nederlandse dichteres Heidi Koren werd geboren op 4 augustus 1975 in Raalte. Zij debuteerde in 2015 met de poëziebundel “Gedachten over een mogelijk einde” bij Uitgeverij Voetnoot (Antwerpen). In 2018 studeerde ze af aan de Schrijversvakschool Amsterdam met haar eerste roman “Hawaï 2000.” Koren publiceert regelmatig in Literair Tijdschrift Extaze. Ook verschenen haar gedichten in Het Liegend Konijn, Mag ik je Aandacht en Poëziepuntgl. Daarnaast treedt zij geregeld op als interviewer, presentator of organisator tijdens literaire evenementen en verzorgt ze schrijflessen voor jong en oud. Ze schrijft blogs, columns, posts, feed, verhalen en gedichten. In opdracht en voor zichzelf.
Wij (twee)
Bij @DennisV88 aten ze nog vlees, voedden hun kinderen met
e-nummers en lieten vrijwel nooit
hun honden loslopen in het bos.
Wij zagen die van tweeënvijftig weigeren het kinderzitje dubbel
vast te maken, alleen omdat ze haast had om naar haar werk te gaan.
Echte liefde gaat door een helm, gordel, gps-tracker.
Waar ben je als SOS-mama-help-me binnenkomt?
Hier wonen er ook die rechts stemmen en dat ontkennen op de
buurtbarbecue en alleen in gesprek hun afval scheiden.
Linda repostte tenminste oproepen om bootvluchtelingen in huis te halen,
deelde plaatjes van aangespoelde kinderen en blauw geslagen vrouwen op
zowel Facebook als Instagram en wist tenminste nog echte tranen te laten
bij het journaal. Het jongetje hangt bij hun in posterformaat op het toilet.
Winterslaap
(twee)
Ze komen je niet bezoeken al zeggen ze iedere dag: morgen.
Morgen, morgen, net zo vaak tot je besluit liever hen te laten dan het woord.
Zonder morgen kom je geen steek vooruit.
Zij zijn al vaker vervangbaar gebleken.
Je sluit de luiken in de hoop dat de zomer
nu begrijpt dat het tijd is om te gaan. Een laatste
punt van discussie heb je nog met de kleine bosdieren
die hun bed hebben opgemaakt in de houtstapels naast de kachel.
Je laat het erbij. Soms word je ’s nachts wakker van
het geschuifel van voetjes in de woonkamer of
op het dak, maar vaker van de letters die zich vastzetten in je hoofd
en een woord maken, een zin vormen, een verhaal blijken.
Je moet eruit om het vuur op te stoken.
