De Amerikaanse schrijver en letterkundige Percival Everett werd geboren op 22 december 1956 in Fort Gordon, Georgia. Hij studeerde biochemie en filosofie aan de Universiteit van Miami en erkende dat hij was beïnvloed door de geschriften van Ludwig Wittgenstein, in het bijzonder diens semantische theorieën. Hij behaalde universitaire graden in literatuur en filosofie. Hij begon zijn carrière in de literatuur in 1983, toen hij een masterdiploma behaalde aan de Brown University met de publicatie van zijn roman “Suder”, wiens held een professionele honkbalspeler is. Vervolgens publiceerde hij “Walk Me to the Distance” (1985) over een soldaat die terugkeert uit de oorlog in Vietnam. Zijn latere romans proberen de Griekse mythologie te actualiseren. Tijdens deze eerste periode van zijn carrière als schrijver publiceerde Everett ook verschillende korte verhalen, die later in bundels werden opgenomen. In 1994 publiceerde hij “God’s Country”, een moderne westerse parodieroman. In “Glyp” (1999) wordt Ralph, hoofdverteller, een afasische baby, maar begaafd in lezen, schrijven en redeneren, opgejaagd, ontvoerd, ontvoerd en gebruikt door kwaadwillende volwassenen, en/of een auteur-verteller die bedreven is in semiologie en Frans theorie. In “Erasure”, gepubliceerd in 2001, roept Everett de kwestie van raciale identiteit op door tussenkomst van een zwarte Amerikaanse romanschrijver. In 2005 was “Wounded zijn eerste kennismaking met detectiveromans. De plot, vermengd met western, stelt een vraagstelling voor over intolerantie, homofobie en racisme. Het zijn de codes van de roman-noir en de western die worden ondermijnd in “Assumption”, gepubliceerd in 2011, waar Ogden Walker, plaatsvervangend sheriff van een provincie in New Mexico, vertelt over een onderzoek dat hij leidt en waarvan hij de hoofdverdachte is. In 2021 verscheen “The Trees”, een boek waarvoor Everett onderzoek deed naar lynchpraktijken in de VS. Percival Everett is hoogleraar Engels en voorzitter van de afdeling Engelse literatuur aan de University of Southern California in Los Angeles. Hij is de winnaar van de John-Dos-Passos-prijs 2010.
Uit: The Trees
“Money, Mississippi, looks exactly like it sounds. Named in that persistent Southern tradition of irony and with the attendant tradition of nescience, the name becomes slightly sad, a marker of self-conscious ignorance that might as well be embraced because, let’s face it, it isn’t going away.
Just outside Money, there was what might have loosely been considered a suburb, perhaps even called a neighborhood, a not-so small collection of vinyl-sided, split-level ranch and shotgun houses called, unofficially, Small Change. In one of the dying grass backyards, around the fraying edges of an empty above ground pool, one adorned with faded mermaids, a small family gathering was happening. The gathering was neither festive nor special, but usual. It was the home of Wheat Bryant and his wife, Charlene. Wheat was between jobs, was constantly, ever, always between jobs. Charlene was always quick to point out that the word between usually suggested something at either end, two somethings, or destinations, and that Wheat had held only one job in his whole life, so he wasn’t between anything. Charlene worked as a receptionist at the Money Tractor Exchange J. Edgar Price Proprietor (the official business name, no commas), for both sales and service, though the business had not exchanged many tractors of late, or even repaired many. Times were hard in and around the town of Money. Charlene always wore a yellow halter top the same color as her dyed and poofed hair, and she did this because it made Wheat angry. Wheat chain-drank cans of Falstaff beer and chain-smoked Virginia Slims cigarettes, claiming to be one of those feminists because he did, telling his children that the drinks were necessary to keep his big belly properly inflated, and the smokes were important to his bowel regularity.
When outside, Wheat’s mother—Granny Carolyn, or Granny C—wheeled herself around in one of those wide-tired electric buggies from Sam’s Club. It was not simply like the buggies from Sam’s Club; it was, in fact, permanently borrowed from the Sam’s Club down in Greenwood. It was red and had white letters that spelled am’s Clu. The hardworking electric motor emitted a constant, loud whir that made conversation with the old woman more than a bit of a challenge.”
