De Spaanse schrijver Antonio Muñoz Molina werd geboren op 10 januari 1956 in Úbeda in de provincie Jaén. Zie ook alle tags voor Antonio Muñoz Molina op dit blog
Uit: Maanstorm (Vertaald door Adri Boon)
“Tijdens het aftellen wacht je vol ongeduld en spanning op een explosie die iets van een ramp zal hebben, maar na de nul gebeurt er niets. Je ligt op je rug, stijf, de knieën in een rechte hoek, de blik recht vooruit, naar boven, in de richting van de hemel, als je die zou kunnen zien door de transparante bolling van de ruimtehelm, die je na bevestiging aan de stijve kraag van het drukpak onderdompelde in net zo’n absolute stilte als op de zeebodem heerst. Opeens bewogen de monden van degenen die het dichtstbij waren zonder dat ze geluid voortbrachten en het was alsof je je al heel ver weg bevond terwijl de reis nog moest beginnen. Je handen op je dijen, je voeten tegen elkaar in de grote witte laarzen met een gele rand en een enorm dikke zool die voor de lancering met titanium klemmen zijn gefixeerd, je ogen wijdopen. Je hoort niets, zelfs niet het suizen van het bloed in je oren of je hartslag, waargenomen en doorgegeven door een paar sensors die vastzitten aan je borst, een diep, regelmatig geluid als van een trommel maar met een puls die veel minder exact is dan het tikken van de chronometers. Alles zal worden geregistreerd, het aantal hartslagen per minuut, van jou, van je twee mede-astronauten, allebei net zo bewegingloos en gespannen als jij, drie harten die kloppen in een verschillend ritme, als drie trommels die dwars door elkaar heen klinken. Je zult je ogen dichtdoen en wachten. Je oogleden zijn praktisch het enige lichaamsdeel dat je willekeurig kunt bewegen en dat doet je je fysieke broosheid beseffen, je naaktheid verhuld door de drie pakken over elkaar, gemaakt van nylon, plastic, katoen en geïmpregneerd met brandwerende materialen. Elk pak is op zichzelf al een ruimtevehikel.
Een paar jaar geleden zweefde je meer dan een uur in de ruimte op tweehonderd kilometer van de aarde, verbonden met het vaartuig door slechts een lange slang waardoor je kon ademen; je herinnert je geen angst of duizeligheid, slechts de gewaarwording van volmaakte stilte terwijl je met uitgestrekte armen en benen gewichtloos bewoog in het niets, onmerkbaar getroffen door deeltjes van de zonnewind.”
Antonio Muñoz Molina (Úbeda, 10 januari 1956)
De Duitse dichteres en schrijfster Annette von Droste-Hülshoff werd op 10 januari 1797 op het slot Hülshoff in Westfalen geboren. Zie ook alle tags voor Annette von Droste-Hülshoff op dit blog.
Der Todesengel
’s gibt eine Sage, dass wenn plötzlich matt
Unheimlich Schaudern einen übergleite,
Dass dann ob seiner künft’gen Grabesstatt
Der Todesengel schreite.
Ich hörte sie, und malte mir ein Bild
Mit Trauerlocken, mondbeglänzter Stirne,
So schaurig schön, wie’s wohl zuweilen quillt
Im schwimmenden Gehirne.
In seiner Hand sah ich den Ebenstab
Mit leisem Strich des Bettes Lage messen,
– So weit das Haupt – so weit der Fuß – hinab!
Verschüttet und vergessen!
Mich graute, doch ich sprach dem Grauen Hohn,
Ich hielt das Bild in Reimes Netz gefangen,
Und frevelnd wagt’ ich aus der Totenkron’
Ein Lorbeerblatt zu langen.
O, manche Stunde denk’ ich jetzt daran,
Fühl’ ich mein Blut so matt und stockend schleichen,
Schaut aus dem Spiegel mich ein Antlitz an –
Ich mag es nicht vergleichen; –
Als ich zuerst dich auf dem Friedhof fand,
Tiefsinnig um die Monumente streifend,
Den schwarzen Ebenstab in deiner Hand
Entlang die Hügel schleifen.
Als du das Auge hobst, so scharf und nah,
Ein leises Schaudern plötzlich mich befangen,
O wohl, wohl ist der Todesengel da
Über mein Grab gegangen!
Herzlich
Alle meine Rede und jegliches Wort
Und jeder Druck meiner Hände.
Und meiner Augen kosender Blick,
Und alles, was ich geschrieben:
Das ist kein Hauch und ist keine Luft,
Und ist kein Zucken der Finger,
Das ist meines Herzens flammendes Blut,
Das dringt hervor durch tausend Tore.
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
Op een 20 Mark biljet
De Amerikaanse dichter en schrijver Dennis Cooper werd geboren op 10 januari 1953 in Arcadia, Californië. Zie ook alle tags voor Dennis Cooper op dit blog.
Time is a construct
Time is a construct.
Invented so we wouldn’t miss
mass and meals,
births and bombing raids,
weddings and wakes,
meetings and monied accounts.
What is time?
A false finite; a blasphemy on forever.
Haiku Physics
Newtonian law.
Pity the poor rose
not. Beautiful briefly. But
still so forever.
quantum tao
pity
the
poor
rose(s)
not
beautiful
briefly
still
so
forever
Dennis Cooper (Arcadia, 10 januari 1953)
De Duitse dichter en schrijver Adrian Kasnitz werd geboren op 10 januari 1974 in Orneta, Polen. Zie ook alle tags voor Adrian Kasnitz op dit blog.
pizza vongole (so als ob)
ich aß eine pizza vongole mit einem dichter
kollegen. tat so, als ob die gedichte, die verse
mir bekömmlich seien. ich biß mit appetit.
mir gefiel das deftige, wenn’s deftig wurde.
ich lobte die kräuter, das salz, das sich sträubte
nicht aufgehen wollte im maßvollen geschmack.
selbst wenn eine stelle, den rand zum beispiel
oder den boden, eine verbrannte kruste zierte
pries ich das ganze, wissend vom bruch, silben
verschlingend. oft kratzte ich den gaumen an
natürlich schmerzte es, aber es war eine art
von schmerz, die etwas größeres repräsentierte.
Adrian Kasnitz (Ometa, 10 januari 1974)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Mies Bouhuys werd geboren op 10 januari 1927 in Weesp. Zie ook alle tags voor Mies Bouhuys op dit blog.
De vlinder
Een wijze oude tovervrouw
keek in haar toverglas,
omdat ze zo graag weten wou
hoe ‘t met de mensen was.
‘Ach’, zei ze, ‘ach, ze lachen niet,
niet echt in elk geval.
Wat je ook op de wereld ziet,
zwartkijkers overal.’
Ze nam haar mantel van fluweel,
haar puntmuts en haar staf,
toen vloog ze op haar bezemsteel
recht op de hemel af.
Daar stond, zo rond als een beschuit,
de zon, vlak boven haar.
Ze sneed er snel een stukje uit,
zonder een mes of schaar.
Ze maakte van dat stukje zon,
– ze was toen terug in ‘t bos –
een vlinder die echt vliegen kon.
‘s Avonds liet ze die los.
Als nu de mensen somber zijn,
als iemand om iets treurt,
als iemand ruzie heeft of pijn,
let op, wat dan gebeurt.
Dan komt – je weet niet waar vandaan,
ze strijkt langs je gezicht –
opeens die gouden vlinder aan
en dan wordt alles licht.
Mies Bouhuys (10 januari 1927 – 30 juni 2008)
In 2002
De Nederlandse schrijver, dichter, tekenaar, illustrator, regisseur, animator, en vertaler Harrie Geelen werd geboren in Heerlen op 10 januari 1939. Zie ook alle tags voor Harrie Geelen op dit blog.
Als ik kon tekenen wat ik wou (Fragment)
Als ik kon tekenen wat ik wou
dan wist ik wel wat ik deed…
Ik tekende hoe ik met m’n vader
‘s avonds laat naar huis toe reed
vóór op een kar vol schol en kabeljauw
waar ik de geur nog goed van weet.
Ik voel het schuren van mijn vaders mouw.
Hij pakt mijn hand beet.
En straat na straat staan alle huizen, lijkt ‘t,
al maar dichter, dichter op elkaar
en in de allersmalste steeg
maken wij twee de wagen leeg…
Als ik kon tekenen, denk ik, begon ik daar…
Maar ik kan denken wat ik denk
en ik kan voelen wat ik voel.
Ik kan een heel klein beetje zeggen
en bedoel een heleboel.
Maar verder kan ik niet…
Daar houdt het op.
Harrie Geelen (Heerlen, 10 januari 1939
Zie voor nog meer schrijvers van de 10e januari ook mijn blog van 10 januari 2011 deel 1 en ook deel twee en eveneens deel drie en ook deel vier.