De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook alle tags voor Antoon Coolen op dit blog.
Uit: Dorp aan de rivier
“Daar had hij lange jaren zijn geweldige hoogmoed over gehad, maar eens, toen het wekenlang regende en het water geweldig waste, toen er ook binnendijks huizen aan moesten geloven, ja, toen was Janus de Mert ook overstroomd geweest. Toen zat hij grif afgesloten, er waren koeien en varkens van hem verdronken, hij zat in de grote opkamer van angst te klagen, sindsdien had hij een noodklok op de nok van zijn zwaar rieten dak. Hij dacht, als het weer gebeurt, dan zal ik die noodklok luiden, dan kannen ze mij komen redden. Want Janus de Mert, dat mocht nou voor zijn doen in deze omgeving een flinke boer zijn, hij mocht zijn grootspraak hebben, hij had een hazenhart, hij was schrikkelijk laf en bang als het om zijn lijf en leden ging. Daar heeft hij later nog angst en ellende genoeg over gehad, toen was hij te zwak geworden om de noodklok te luiden. Ge hadt hier ook Cis de Dove, die woonde in een klein arkje op de Maas, dat had hij een beetje buiten het dorp achter het veer liggen. Hij had het zelf blinkend groen geverfd, en de spijlen van de ruitjes had hij blinkend wit geschilderd. Daar had hij pleizier in, in die heldere dingen. Hij had gordijnen van bloemen, zozeer als hij geraniums, foksia’s en floxen voor het raam had staan, omdat hij daar zo’n pleizier in had. In het warm, klein, planken inwendige van zijn drijvende huis, hoe was het daar gesteld. Tegen de planken zoldering hingen honderden hazenstrikken bijeengekluwd. Cis zat daaronder dicht bij zijn dubbelloops jachtgeweer, en zijn petroleumstel, dat gaf als het brandde ’s avonds voor de koffie, die Cis ging zetten, nog op zekere zin gezelligheid. En Cis zijn onsterfelijke witte, bruingevlekte hondje, dat kefte als ge binnenkwaamt en het sprong voor geweld, om Cis, die zo doof was als een hout, te waarschuwen.
Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)
De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook alle tags voor Ida Boy-Ed op dit blog.
Uit: Um ein Weib
„Den Geburtstag des Bürgermeisters feierten Amtsrichter Dr. Fritz Haldenwang und Frau Antoinette mit einem Frühstück. Es war ein Sonntag im September. Die kleine Schar der Gäste saß im vollen Sonnenschein, der durch die Fenster der Veranda hereinkam und alle weinheißen Gesichter etwas zu rücksichtslos beleuchtete. Man hatte gut gegessen und getrunken.
Seit Bürgermeister Mandach mit imposanter Majestät und doch auch mit schmunzelndem Wohlwollen hier als Stadtvater wirkte, war in dem engeren Kreis, dem er gleich wie von selbst vorsaß, ein lebemännischer Ton aufgekommen. Wie lange der Bürgermeister sich in dem Amt behaupten würde, darauf war er selbst objektiv neugierig. Im allgemeinen war er nicht gut mit sich umgegangen. Er sagte es selbst, teils aus wirklicher Erkenntnis, teils aus einer gewissen grandiosen Art heraus, die sich lieber selbst scharf kritisiert, als daß sie die scharfe Kritik anderer abwartet.
Im Grunde genommen fiel es aber niemandem ein, ihn scharf zu beurteilen. Er trug ja seine eigene Haut zu Markte. Und selbst die alten Freunde, die wohl hier und da einige Schulden für ihn bezahlt hatten, rechneten ihm ihre Großmut nicht an, was doch gewiß bedeutsam war.
Erst hatte er ein paar Semester studiert, und von jener Zeit her stammte seine Freundschaft mit Amtsrichter Dr. Haldenwang. Sie waren beide Rhenanen und hatten in Freiburg unvergeßliche Zeiten zusammen durchbummelt. Dann, als Leutnant der Reserve, ging ihm bei einem köstlichen Manöver sein Soldatenherz auf. Es war das reinste Lustspielmanöver gewesen, im Stil des seligen Gustav von Moser. Herrliches Wetter, großartige Quartiere, bezaubernde Schloßfräuleins, Vorgesetzte von gutem Humor. Mandach kapitulierte. Aber als er ein paar Jahre die Einförmigkeit des Rekrutendrillens genossen und seine Finanzen derartig verworren wurden, daß seinen guten Freunden die Haare zu Berge standen – seine eigenen Kopfnerven waren nicht so reizbar –, nahm er seinen Abschied mit dem Titel eines Hauptmanns z.D. Wovon er dann lebte, bis ihm, dank der geradezu leidenschaftlichen Bemühungen seiner Freunde, die Bürgermeisterstelle in Wachow zufiel, war niemandem ganz klar.”
Bergedorf, haven
De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook alle tags voor Nick Hornby op dit blog.
Uit: About a Boy
‘Mushroom omelette and fries, please. And a Coke,’ said Marcus.
‘I’ll have the swordfish steak,’ said Will. ‘No vegetables, just a side salad.’
Fiona was having difficulty deciding.
‘Why don’t you have the swordfish steak?’ said Marcus.
‘Ummm…’
He tried to get his mother’s attention across the table without Will noticing. He nodded hard, once, and then he coughed.
‘Are you all right, sweetie?’
He just felt it would help if his mum ordered the same food as Will. He didn’t know why. It wasn’t like you could talk for ages about swordfish steak or anything, but maybe it would show them that they had something in common, that sometimes they thought the same way about things. Even if they didn’t. ‘We’re vegetarian,’ said Marcus. ‘But we eat fish.’
‘So we’re not really vegetarian.’
‘We don’t eat fish very often though. Fish and chips sometimes. We never cook fish at home, do we?’
‘Not often, no.’
‘Never.’
‘Oh, don’t show me up.’
He didn’t know how saying she never cooked fish was showing her up – did men like women who cooked fish? Why? – but that was the last thing he wanted to do.
‘All right,’ he said. ‘Not never. Sometimes.’
‘Shall I come back in a couple of minutes?’ said the waiter.
Marcus had forgotten he was still there.
‘Ummm….’
‘Have the swordfish,’ said Marcus.
‘I’ll have the penne pesto,’ said his mother. ‘With a mixed salad.’
De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Thornton Wilder op dit blog.
Uit: The Eighth Day
“For almost twenty years these ladies were in and out of one another’s house, as were their children. They got on well together without one vibration of sympathy. Beata Ashley lacked the imagination or freedom of attention to penetrate the older woman’s misery. (John Ashley was well aware of it but did not speak.) One art they shared in common: both were incomparable cooks; one condition: both were far removed from the environment that had shaped their early lives.
For these two families the first ten years went by without remarkable event: pregnancies, diapers, and croup; measles and falling out of trees; birthday parties, dolls, stamp collections, and whooping cough. George was caught stealing Roger’s three-sen stamp; Roger had his mouth washed out with soap and water for saying “hell.” Felicite, who aspired to be a nun, was discovered sleeping on the floor in emulation of some saint; Constance refused to speak to her best friend Anne for a week. You know all that.”
Zie voor nog meer schrijvers van de 17e april ook mijn blog van 17 april 2012 deel 2 en ook mijn blog van 17 april 2011 deel 2 en eveneens deel 3.