De Nederlandse schrijver Arnon Grunberg werd geboren in Amsterdam op 22 februari 1971. Zie ook alle tags voor Arnon Grunberg op dit blog.
Uit: De dood in Taormina
“Tot ik Jona ontmoette was ik niet bang om te sterven.
Dit gebed dat geen gebed is, deze bekentenis die geen bekentenis is – je bekent schuld, al het andere is een afleidingsmanoeuvre – deze aanklacht die uiteindelijk ook dat niet is, ik mis het geloof om aan te klagen, deze liefdesbrief, nee dit antwoord op een liefdesbrief, een verlaat antwoord, beter laat dan nooit, is eigenlijk een poging een graf te graven. Een poging op te graven om beter te kunnen begraven, dit keer volgens de wet op lijkbezorging. Ik graaf een graf met woorden, ik heb overigens op wat brieven en erotische gedichten in het Engels na nooit geschreven, ik heb alleen vanaf mijn
elfde consequent in volzinnen gesproken en dat ben ik blijven doen, maar dat is iets anders, nu schrijf ik omdat ik niet kan praten, ik geef antwoord op vragen die lang geleden aan mij zijn gesteld, en bestaat een groot gedeelte van het leven niet uit die bezigheid? Uit vragen beantwoorden, zelfs vragen die alleen binnensmonds zijn gemompeld.
Dit had ook ‘Versies van Jona’ kunnen heten, maar uit- eindelijk gaat dit niet over Jona, dit gaat over mij en niet eens dat is helemaal waar, het gaat net zoveel over een internationale school in China en een dochter die niet aan haar vader durft te vragen: ‘Ga je naar de hoeren, pap, is dat wat je uiteindelijk gelukkig maakt?’ als dat het over het woordje ‘eigenlijk’ gaat en over Jona en mij, over een lokeend met een mes, en Rasmus en Aleppo en een cowboy zonder cowboyhoed die flirtte met de gevangenis
Ik was acht, het was een uitzonderlijk warme dag in mei, ik had een blauwe jurk aan met allemaal vissen erop, mijn enige jurk die ik zelf had uitgezocht. Die ochtend had mijn moeder gemompeld dat het weer was om de hele dag in een koud bad te gaan liggen en toen keek ze me dromerig aan, zoals ze me vaak aankeek, en ze zei: ‘Gesp je sandalen dicht. Straks verlies je ze.’ In mijn rugzak zat een trommeltje waarin elke ochtend vier rijstwafels en een appel werden gestopt, want ik hield niet van brood en al helemaal niet van kaas. Een van de eerste dingen die ik zei was: ‘Lus nie kaas.’ Nog voor ik goed en wel ‘papa’ of ‘mama’ kon zeg- gen had ik mijn ouders laten weten dat ik niets van kaas moest hebben.”
Normaal zat mijn moeder altijd op de bank met een boek in haar hand en de kat op haar schoot als ik uit school kwam en dan staarde ze me verbaasd aan alsof ze vergeten was dat ze een dochter had.”
De Afro-Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Ishmael Scott Reed werd geboren op 22 februari 1938 in Chattanooga, Tennessee. Zie ook alle tags voor Ishmael Reed op dit blog.
pas op: lees dit gedicht niet
vanavond, was er een thriller
over een oude vrouw, zo ijdel dat ze
zichzelf omringde met /
veel spiegels
het werd zo erg dat ze uiteindelijk
zichzelf binnen opsloot en haar
hele leven werd de
spiegels
op een dag drongen de dorpelingen
haar huis binnen, maar zij was te
snel voor hen. ze verdween
in een spiegel
elke huurder die het huis daarna
kocht verloor een dierbare aan
de oude vrouw in de spiegel:
eerst een klein meisje
toen een jonge vrouw
toen de jonge vrouw/s echtgenoot
de honger van dit gedicht is legendarisch
het heeft veel slachtoffers gemaakt
deins terug voor dit gedicht
het heeft je voeten naar binnen getrokken
deins terug voor dit gedicht
het heeft je benen naar binnen getrokken
deins terug voor dit gedicht
het is een hebzuchtige spiegel
je zit in dit gedicht. vanaf
de taille naar beneden
niemand kan je horen toch?
dit gedicht zit je tot hier
burp
dit gedicht heeft geen manieren
je kunt niet roepen vanuit dit gedicht
ontspan nu & ga met / dit gedicht
beweeg & rol verder naar dit gedicht
verzet je niet tegen dit gedicht
dit gedicht heeft jouw ogen
dit gedicht heeft zijn hoofd
dit gedicht heeft zijn armen
dit gedicht heeft zijn vingers
dit gedicht heeft zijn vingertoppen
dit gedicht is de lezer & de
lezer dit gedicht
statistiek: het amerikaanse bureau voor vermiste personen meldt
dat in 1968 meer dan 100.000 mensen
verdwenen zonder solide aanwijzingen
of sporen achter te laten slechts
een plek in het leven van hun vrienden
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 22e februari ook mijn blog van 22 februari 2019 en ook mijn blog van 22 februari 2015 deel 1 en ook deel 2.