De Nederlandse schrijver, essayist, columnist en vertaler Bas Heijne werd geboren op 9 januari 1960 in Nijmegen. Zie ook mijn blog van 9 januari 2008 en ook mijn blog van 9 januari 2009 en ook mijn blog van 9 januari 2010.
Uit: Open brief aan Bas Heijne (Hollandse toestanden)
„Dat laatste literaire genre is anoniem; de briefschrijver zwelgt in zijn onzichtbare macht. De open brief is bij uitstek een celebrity-genre; de schrijver voelt zich te goed voor een eenvoudig stuk op de opiniepagina, of nog erger, de ingezonden-brievenrubriek; hij gaat niet met zijn mening in de rij staan wachten op zijn beurt. Net als die zelfbenoemde denktanks die in het kielzog van Fortuyn overheid en regering bestoken met nota’s, aanbevelingen, opdrachten, manifesten, protocollen, gaat ook de schrijver van de open brief recht op zijn doel af – hij wil meteen de baas zelf spreken, voor minder doet hij het niet.
Ook ik een Zola!
De open brief is een vorm van engagementskitsch. De schrijver ervan waant zich een moedige buitenstaander – joodse intellectuelen in de jaren dertig! – maar hij ademt juist in alles de tijdgeest. Hij is helemaal geen bepalende kracht, hij is een symptoom.
Een symptoom waarvan? Van de hoge toon die ons land in zijn greep heeft, van de neiging om in Nederland alles persoonlijk te maken, van de Hollandse hang om reële sociale en politieke problemen te misbruiken voor persoonlijk melodrama, van de misvatting dat ons land het beste vanaf de zijlijn kan worden bestuurd, en van de inmiddels totale afkeer van de reguliere politieke en maatschappelijke instituties.
Maar vooral is de open brief een symptoom van het ontbreken van een echt debat – ogenschijnlijk gaat de schrijver direct in gesprek met de aangeschrevene, maar dat contact is schijn. Nu iedereen over elkaar heen struikelt om zijn tegenstander of vijand klein te maken door middel van een even vlammend als vernietigend persoonlijk appèl, valt op hoe ijdel het genre eigenlijk is, hoe weinig er werkelijk contact of discussie wordt gezocht. De schrijver van de open brief staat uiteindelijk altijd voor de spiegel.“
Bas Heijne (Nijmegen, 9 januari 1960)
De Duitse schrijver Benjamin Lebert werd geboren op 9 januari 1982 in Freiburg im Breisgau. Zie ook mijn blog van 9 januari 2008 en ook mijn blog van 9 januari 2009 en ook mijn blog van 9 januari 2010.
Uit: Der Vogel ist ein Rabe
„Das Abitur machte ich in München. Danach, mit zwanzig, zog ich nach Berlin, um Ethnologie zu studieren. Ich wohnte dort in einer Wohngemeinschaft in Schöneberg, zusammen mit zwei weiteren Studenten. Ein Junge namens Randall. Und ein Mädchen namens Sofia. Ich verbrachte kaum Zeit mit studieren. Mir war alles eigentlich ziemlich egal. Ich lief durch die Stadt. Ich ging in Cafés und Clubs. Ich begegnete Leuten, die das Gleiche taten. Die meisten von ihnen waren auch von irgendwoher nach Berlin gekommen. Eigentlich alle. Und alle wollten hier von irgendetwas gefunden werden. Natürlich wussten sie, dass sie auch selbst suchen gehen mussten. Und das taten sie teilweise. Aber sie wollten vor allem gefunden werden.
Es ist Freitagabend, 22:26 Uhr, der vierte Janu-ar. Ich stehe am Gleis 18 des Münchener Haupt- bahnhofs. Neben mir auf dem Boden: meine grüne Reisetasche. Es ist bitterkalt. Der Wind rasiert einem die Wangen. Vereinzelte Tauben flattern durch die Gegend, eine davon landet auf den Schienen. Die Bahnhofshalle ist hell erleuch- tet. Es sind nicht viele Leute da. Ein paar Meter
von mir entfernt steht eine ältere Frau in einem schwarzen Mantel, sie trägt einen weißen Hut mit Ohrenklappen. Sie läuft hin und her, den linken Arm vor der Brust angewinkelt, in der rechten Hand ein Telefon, auf dessen Tasten sie mit dem Daumen herumdrückt.“
Benjamin Lebert (Freiburg im Breisgau, 9 januari 1982)
De Franse schrijfster Simone de Beauvoir werd geboren op 9 januari 1908 in Parijs. Zie ook mijn blog van 9 januari 2007 en ook mijn blog van 9 januari 2008 en ook mijn blog van 9 januari 2009 en ook mijn blog van 9 januari 2010.
Uit: Le Deuxième Sexe
„La femme se perd. Où sont les femmes ? Les femmes d’aujourd’hui ne sont pas des femmes » ; on a vue quel était le sens de ces mystérieux slogans. Aux yeux des hommes – et de la légion de femmes qui voient par ces yeux – il ne suffit pas d’avoir un corps de femme ni d’assumer comme amante, comme mère, la fonction de femelle pour être une « vraie femme » ; à travers la sexualité et la maternité, le sujet peut revendiquer son autonomie ; la « vraie femme » est celle qui s’accepte comme Autre. Il y a dans l’attitude des hommes d’aujourd’hui une duplicité qui crée chez la femme un déchirement douloureux ; ils acceptent dans une assez grande mesure que la femme soit une semblable, une égale ; et cependant ils continuent à exiger qu’elle demeure l’inessentiel ; pour elle, ces deux destins ne sont pas conciliables ; elle hésite entre l’un et l’autre sans être exactement adaptée à aucun et c’est de là que vient son manque d’équilibre.“
Simone de Beauvoir (9 januari 1908 – 14 april 1986)
Foto door Brassaï
De Nederlandse schrijver, columnist, scenarioschrijver en radiopresentator Theodor Holman werd geboren in Amsterdam op 9 januari 1953. Zie ook mijn blog van 9 januari 2009 en ook mijn blog van 9 januari 2010.
Uit: Theo, Theo – Een Vriendschap in sonnetten
Maar toch: ik zag het nieuwe Amsterdam.
Veelkleurig – dat was mooi. Maar ook ‘islam’.
Gewoon een rare godsdienst volgens ons.
‘En zoiets krijgt hier toch nauw’lijks respons.’
We dachten zo: die jongens willen meisjes.
En allen kijken dolgraag MTV.
Snel luisteren ze dan naar onze wijsjes;
normale jeugd in puberharmonie.
Want heb je hier een pot islam, en daar
een pot met sex, dan wil je met elkaar
toch zonder dommig schuldgevoel naar bed?
Maar religieuze kracht blijkt groot en stom.
Schijnheiligheid het nieuwe heldendom.
Correcte politiek werd zomaar wet.
Theodor Holman (Amsterdam, 9 januari 1953)
De Noordierse schrijver en journalist Danny Morrison werd geboren op 9 januari 1953 in Belfast. Zie ook mijn blog van 9 januari 2009 en ook mijn blog van 9 januari 2010.
Uit: Quiet Quarter
„The four of us, Leslie, Chrissie, Richard and myself, packed my car with an army tent, sleeping bags, spare clothes, food and drink, and headed off on a camping holiday, to be out of the North and away from everything. In some ways I was trying to retrace the summer of 1971 when my friend Noel and I hitched around the west of Ireland. It was four weeks before the introduction of internment and the opening of a ‘temporary’ prison camp called Long Kesh. It was very difficult being eighteen against the backdrop of increasing conflict; it was very difficult remaining neutral.
But away we went – Noel in search of the source of traditional Irish music, I, angst-ridden and serious as usual, in search of answers to the bewilderment of life. I insisted we take no tent, so we slept out in the open – on benches in Galway, in a bog just outside Oughterard where the countryside was bare and lonely and the wind was high in the sky and whistling; and, later, when Noel found more companionable drinking partners in Bundoran I wandered alone around the town after midnight before making my way up the cliff path beside the golf course and bedding down in a small shelter.
That next morning I rose at dawn, hungry and thirsty and shivering, and walked to the top of the cliff and looked out over the Atlantic. I became detached yet I thought, why am I always here, and a unique contentment came over me as I sat at the edge of the world and watched a lone beam break through the clouds and travel to the water. I was so happy and I cried to God for allowing me experience the thrill of life.
When I returned seventeen years later my youth had long disappeared and I was far from innocent.”
Danny Morrison (Belfast, 9 januari 1953)
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e januari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn tweede blog en mijn eerste blog van vandaag.