De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog.
Naar de daken
Als ik opkijk is het nacht.
De maan verschijnt, het is die uit de kindertijd:
pips maar bont gemutst. Nu dwaalt mijn blik
naar mijn werkeloze handen als gaf een herinnering af.
Had ik al gezegd dat ik geen ondragelijk geheim heb?
Soms waan ik me onderwerp van twist tussen deze of gene listige goden.
Mijn onbegrip een ode aan hun almacht,
als ik dat eens durfde geloven. Dan weer denk ik de holle lach
van de alleman te horen, maar het blijkt slechts de wereld
van de verrekijk en de uitgekiende gein van elkaar opzettelijk
verkeerd begrijpen. Niets doet minder pijn of het is doodgeboren.
Inenen wens ik mijn vod van een gemoed uitgeslagen
en ik vraag me af: wat wacht ons op het dak?
Welke overheerlijke vloek rijpt daar in de sferen?
Naar de daken ja! En dan maar wachten tot morgen de luchten
van postmodern blauw – het oude grijs – naar een trouwer blauw
verschieten en mij de staar wegnemen, in het kraaiennest
van de antenne gezeten, want op mijn plek
ben ik de vogel in de krok zijn bek en
het is begonnen te hongeren.
Stomme vogel
Ik had me teruggetrokken om ergens op te mediteren,
waarop weet ik niet meer. Toen hij me eindelijk belde.
Ik zei dat ik me gevangen voelde in deze kersenboomgaard
– hij zei dat het hem niks verbaasde – en er een joekel
van een boom was hier, met een net erover waar
een vogel in vastzat die zich vol had gevreten van de
kersen en nu onder het net uit wilde maar niet kon,
hoe ik ook probeerde te helpen door het net te lichten.
Ik was almaar moe. In mijn hoofd deden namen de
ronde, gezichten ook. Wat ik nodig had, ik kon er niet
opkomen. Wat ik niet nodig had, ik zag het overal.
In de smalende groene velden, in de kersen rondom
de bomen die de geur van likeur verspreidden.
Er was een betekenisloze stilte.
Hij zei: en je weet het, altijd een steen los in
de muur achterlaten voor mij.
Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)
De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Marc-Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Marc-Édouard Nabe op dit blog.
Uit: Au régal des vermines
«J’ai vécu toute mon enfance devant des fouilles : de ma fenêtre je plongeais sur un chantier : toute la journée des types en tricot de peau harcelaient la caillasse. Je pensais à un bagne. En quelques années, ils ont dégagé tout un forum, des colonnes, quelques statues au marteau-piqueur… Il faut écrire son premier livre au marteau-piqueur… C’est ainsi que Sa Grâce la Littérature peut s’avancer dans les rubans, les étendards, s’enfoncer dans le terrain vague, parmi les Arabes, caresser les nuques comme un murmure ému… Je ne décorerai pas mes livres. Pas question de leur trouver une forme. Une belle robe attrayante croulant sous les pompons. Hors de question de m’enfiorituriner élégamment. La prétention et la seule, c’est bien cette mise en forme, les détours de la composition, les travaux… Exactement comme si c’était de la cuisine. Toutes ces épices dedans pour que ce soit digeste (ou non). Travail mâché. Sinistre et cynique puérilité ! Il faut aller tout droit, de moi à vous, sans déformation. On doit retrouver l’univers de l’écrivain du début à la fin, dans une seule phrase, la première venue. Ceux qui cherchent la forme, c’est que leur écriture n’est pas vitale pour eux : ils ne dépendent pas d’elle. Elle ne les fait pas marcher Ils veulent la maîtriser au contraire, la dompter et non la laisser intacte, sauvage, salope de griffes, surprenante pour tout dire ! Se laisser entraîner par elle dans sa brutalité, dans la jungle, bambouler ensemble parmi les bambous bouffis de lianes !…”
Marc-Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)
De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.
Uit: Writing While Black
“So, they’re acquiring?”
“Yes!” Meghan squealed. “They’re looking for new product to publish in both traditional and electronic formats. They want new, fresh, edgy stuff. Immediately, I thought about you.”
Yeah, me. I’m fresh and edgy. “You thought about me.”
“Of course, I thought about you!”
“So, you’re thinking of pitching him A Thousand Churches?”
Crickets…
Finally, Meghan spoke. “No sweetie, after twenty rejections, you’ve got to let that one breathe. We can go out with it again later. It’s all about timing.”
Christina deflated. Her mind took her back to last night, before she drowned her sorrows in martinis and champagne.
“What then?” she asked, dejected.
“I want you to send me whatever you’ve got,” Meghan said. “It doesn’t even have to be complete. Just three chapters, an outline for the rest of the book, and a proposal for how to sell it and why it’s different from other books. You’re a lawyer. Make the best argument you can that’s going to make them want to acquire your book. Do you have anything you can send me by Monday?”
Christina was poised to say no when she remembered. The treatment that four Mayflower martinis built was residing on her laptop in the living area. The treatment where she masqueraded as a white woman to tell the story of white women. Something about the whole affair left a bad taste in her mouth.
But the other part of her was hearing none of that. Do it. What do you have to lose?
Christina scratched her head. “Well, I do have a little something I’ve been working on,” she said, hesitant. “It’s different though.”
“Different is good, Christina,” Meghan assured her. “I want to see different.”
“I don’t know…”
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)
De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.
In memoriam matris
Ik kan u niet geheel meer samenvinden
– de winden woeien door mijn hoofd –
hier is uw naam, uw beeld is ginder
en uwe geuren zijn mij gansch ontroofd.
Onder wat hooge, tengre boomen is uw graf,
maar daar is niet wat ik aan u beminde
en wat ik nimmermeer zal vinden
voor ook mijn lichaam rusten zal in ’t graf.
De open wereld
Nu ligt de wereld open tot de kern
en schemering verbloedt aan alle wegen
een witte wolk hangt slapend aan een ster;
dit is het uur dat alles wordt beschreven.
Sluit nu de luiken van het donker huis:
wanneer de ziel der dingen wordt geboren
trekt ieder zich terug in d’eigen kluis
om naar het zingend hart te hooren.
Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)
De Amerikaanse schrijver en optredend artiest Bob Flanagan werd geboren op 26 december 1952 in New York. Zie ook alle tags voor Bob Flanagan op dit blog.
Why (Fragment)
because I’m attracted to it; because I’m addicted to it; because endorphins in the brain are like a natural kind of heroin; because I learned to take my medicine; because I was a big boy for taking it; because I can take it like a man; because, as someone once said, HE’S GOT MORE BALLS THAN I DO, because it is an act of courage; because it does take guts; because I’m proud of it; because I can’t climb mountains; because I’m terrible at sports; because NO PAIN, NO GAIN; because SPARE THE ROD AND SPOIL THE CHILD; BECAUSE YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.
Bob Flanagan (27 december 1952 – 4 januari 1996)
Cover
De Duitse schrijfster Malin Schwerdtfeger werd geboren op 27 december 1972 in Bremen. Zie ook mijn blog van 27 december 2008. Zie ook alle tags voor Malin Schwerdtfeger op dit blog.
Uit: Café Saratoga
„Bei dem Gedanken an eine lange Fahrt durch das andere Deutschland bekam ich feuchte Hände und wollte das Lenkrad nicht mehr loslassen, bis wir die Grenze passiert hätten.
An der blauen Tankstelle war ich abgefahren, weil ich noch einmal in Bundes hatte pinkeln wollen, und auch Jane hatte ich noch ein letztes Mal auf die Toilette geschickt, denn ich wollte nicht mitten im anderen Deutschland anhalten müssen.
Das war ich Tata und Bocian schuldig, die mir eingeschärft hatten, diese Straße niemals zu verlassen. Es sei eine Straße ohne Links und Rechts, hatten sie gesagt.
Ich drehte am Lenkrad, wie es Autofahrer in alten Filmen tun, Lilian Harvey am Steuer, daneben Willy Fritsch, im Hintergrund flimmert ein unscharfer Film von der Landschaft, und jemand wackelt am Auto.
»Bei dir fühle ich mich so sicher«, sagte Jane. Der Mirafiori schlingerte. »Autofahren, Autofahren ist die größte Schwäche jeder kleinen Frau«, sang Jane, »und es träumen alle Mägdelein heute schon von einem Führerschein.« Jane sang, um mich wach und bei Laune zu halten, Jane hatte eine Dreißiger-Jahre-Stimme, dünn und hell wie ihre Haare, und seit dem
Tankstellenklo sang sie mir ein Medley aus »Die drei von der Tankstelle«, bis weit in das andere Deutschland hinein.
»Ein wunderbarer Film«, sagte Jane. »Willy Fritsch und Heinz Rühmann, und niemand kennt den Dritten, obwohl er der Sexieste ist und der Einzige, der singen und tanzen kann.«
Jane langweilte sich und wollte spielen, also spielte sie Waswürdest-du-nehmen-wenn-du-was-nehmen-müsstest.“
Malin Schwerdtfeger (Bremen, 27 december 1972)
Bremen
Zie voor nog meer schrijvers van de 27e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.