De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.
Uit: The Pickwick Papers
„The first ray of light which illumines the gloom, and converts into a dazzling brilliancy that obscurity in which the earlier history of the public career of the immortal Pickwick would appear to be involved, is derived from the perusal of the following entry in the Transactions of the Pickwick Club, which the editor of these papers feels the highest pleasure in laying before his readers, as a proof of the careful attention, indefatigable assiduity, and nice discrimination, with which his search among the multifarious documents confided to him has been conducted.
‘May 12, 1827. Joseph Smiggers, Esq., P.V.P.M.P.C. [Perpetual Vice-President–Member Pickwick Club], presiding. The following resolutions unanimously agreed to:– ‘That this Association has heard read, with feelings of unmingled satisfaction, and unqualified approval, the paper communicated by Samuel Pickwick, Esq., G.C.M.P.C. [General Chairman–Member Pickwick Club], entitled “Speculations on the Source of the Hampstead Ponds, with some Observations on the Theory of Tittlebats;” and that this Association does hereby return its warmest thanks to the said Samuel Pickwick, Esq., G.C.M.P.C., for the same.
‘That while this Association is deeply sensible of the advantages which must accrue to the cause of science, from the production to which they have just adverted–no less than from the unwearied researches of Samuel Pickwick, Esq., G.C.M.P.C., in Hornsey, Highgate, Brixton, and Camberwell–they cannot but entertain a lively sense of the inestimable benefits which must inevitably result from carrying the speculations of that learned man into a wider field, from extending his travels, and, consequently, enlarging his sphere of observation, to the advancement of knowledge, and the diffusion of learning.“
Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)
Portret door William Powell Frith, 1859
De Franse schrijfster Christine Angot werd geboren op 7 februari 1959 in Châteauroux. Zie ook alle tags voor Christine Angot op dit blog.
Uit: Le Marché des Amants
« Pourtant traverser la Seine pour aller rive droite s’apparentait à une expédition, le vingtième arrondissement il l’appelait le trentième, c’était son humour. Quand il venait vers chez moi à Saint-Augustin, à sept minutes de Madeleine, il appréciait le calme juste à côté du square et la perspective de la place, en ajoutant avec un regard pétillant «ce qu’il y a c’est qu’il faut arriver jusque-là». Mais je me sentais bien avec lui. Je me sentais à l’aise, on pouvait parler des heures. On avait un rapport facile, direct. Il ne jouait pas la comédie, son masque ne demandait qu’à tomber, il ne s’abritait pas derrière des barrières. Il ne demandait qu’une chose, que le rideau de théâtre se ferme pour laisser la place à ce qu’il appelait la vérité, dont le curseur sur sa ligne imaginaire avait tendance à hésiter, à osciller, à en choisir plusieurs, sous prétexte qu’il ne savait pas.
Il avait une soif d’intimité, comme si le temps pour la satisfaire lui manquait. Ou les bons partenaires, les occasions. Le fait d’avoir toujours été très pris. Son métier. Mais la possibilité était là, comme une nappe d’eau claire, à disposition. Presque pas troublée encore. Et l’aptitude, le don pour ça. Il aimait l’intensité, la profondeur, la vérité, qu’il regardait avec gourmandise, disposé à les découvrir, excité, courageux, mais d’après lui pas vraiment initié. Il communiquait volontiers sur le ton de l’interrogation, sans jamais oublier la discrétion, au point d’exagérer les prudences oratoires. Ce qui ne l’empêchait pas d’être orgueilleux, de bien aimer se mettre en scène aussi lui-même. D’adorer qu’on lui pose des questions. Il aimait aussi parler vêtements, restaurants, ambiances, futilités. En accompagnant sa fille chez Zara il avait vu une brune de vingt ans en slim qui essayait des talons hauts en marchant comme une reine devant les cabines, ça l’hypnotisait, il parlait de ce que le vêtement chez telle ou telle femme révélait, avouait qu’il observait tout, en précisant «on dirait pas comme ça» et disait qu’il choisissait lui aussi ses vêtements avec une obsession maladive.”
Christine Angot (Châteauroux, 7 februari 1959)
De Amerikaanse schrijfster Emma Lanier McLaughlin werd geboren op 7 februari 1974 in Elmira, New York. Zie ook alle tags voor Emma McLaughlin op dit blog.
Uit: The Real Real (samen met Nicola Kraus)
“Single file! Everyone, line up on the LEFT!” Mrs. Gesop shouts to be heard over the din of students crowding into the impractically narrow hallway between the stairwell and the auditorium. “We will let you in when everyone is lined up neatly against the wall!” It’s a physical impossibility for the hundred-plus seniors of Hampton High to fit along the eight-foot stretch of wall, and as more students step off the stairs we’re getting packed in here like panicked cattle. Just open the double doors, lady, and let us in.
Caitlyn wriggles into the air pocket at my right, her face flushed and damp. “What’s going on?” she pants, tucking her most recent DIY blond streak behind her ear. “I got to bio late because the Camry wouldn’t start—of course I get one semester to park at school, and the crapbox dies every time it snows—and run into an empty room with just the chalkboard saying come here. What does it mean? Is it terrorists?”
“It’s probably some stupid college thing.” I pat her on the shoulder. “And at least you have a crapbox.”
Caitlyn snaps her fingers in front of my face. “Okay, focus.” She flips open her phone to show me the last text she received before the eight o’clock bell. “Rob says Drew Rudell showed up puffy-eyed to cross-country practice this morning.”
“Really. Why?”
“Dumped over Christmas break. One semester of longdistance love was all she could handle.”
Emma McLaughlin (Elmira, 7 februari 1974)
Cover
De Nederlandse dichter en schrijver A. den Doolaard werd geboren op 7 februari 1901 in Hoenderloo. Zie ook alle tags voor A. den Doolaard op dit blog.
Uit: Oriënt-Express
“De zon brandde recht op hun bukkende rug, en de zwarte rulle aarde wasemde onder hen als het brood wanneer het bij avond dampend uit den oven komt.
Maar de avond was ver: bij avond moesten ze bij de westhoek van het veld wezen, twee honderd schreden verder. Kosta en Kroum hieuwen zich zoodoende een pad, recht naar de plaats waar de zon zou ondergaan. Ze hielden zwaar zweetend een wedloop met het licht; wie het eerste aan de westhoek van het veld zou wezen, de zon of zij. De zon had alles voor; hij kon zijn tegenstanders afmatten zooveel hij wilde door enkel maar voort te schrijden langs den metaalharden Macedonischen hemel, terwijl Kosta en Kroum niets konden doen dan geduldig sikkelen. Zij hadden trouwens niets tegen de zon; zonder zon zou de zware rogge er niet zijn die hen in ’t leven moest houden in den van koude krakenden winter. Neen, zij hadden niets tegen de zon; zij hadden enkel iets tegen de Turken.
Opeens stond Kosta stil en veegde met zijn wijsvinger een straal zweet van zijn voorhoofd. Hij gromde, en likte zijn droge lippen af. Hij keek naar Kroum, en wees smeekend naar een rij populieren.
‘Neen broertje,’ zei Kroum hoofdschuddend. ‘De bron is veel te ver, en we moeten vandaag tot den westhoek. Vooruit! Sla er op los! Denk maar dat elke halm een Turk is!’
‘Sst!’ siste Kosta. ‘De meisjes zijn vlakbij! En denk aan het gebod… Dat wij broers zijn is nog geen reden om te spreken over … het verborgene in bijzijn van anderen!’ Hij schoof zijn kalpak met zijn gewone gebaar voorover tot de druipende rand tegen de bult rustte die zich als een moskeekoepel op zijn voorhoofd verhief, en zei toen minachtend: ‘Jij hebt nooit kunnen zwijgen. Nee, dan ik.’ En meteen klopte hij met zijn vingers zelfvoldaan tegen de glimmende bult op zijn voorhoofd.
Kosta was doodelijk trotsch op die bult, hetgeen trouwens van een jongen van twintig jaar niet anders te verwachten was.”
A. den Doolaard (7 februari 1901 – 26 juni 1994)
In Macedonië
De Amerikaanse schrijver en journalist Gay Talese werd geboren op 7 februari 1932 in Ocean City. Zie ook alle tags voor Gay Talese op dit blog.
Uit: Frank Sinatra Has a Cold
« He was, as usual, immaculately dressed. He wore an oxford-grey suit with a vest, a suit conservatively cut on the outside but trimmed with flamboyant silk within; his shoes, British, seemed to be shined even on the bottom of the soles. He also wore, as everybody seemed to know, a remarkably convincing black hairpiece, one of sixty that he owns, most of them under the care of an inconspicuous little grey-haired lady who, holding his hair in a tiny satchel, follows him around whenever he performs. She earns $400 a week. The most distinguishing thing about Sinatra’s face are his eyes, clear blue and alert, eyes that within seconds can go cold with anger, or glow with affection, or, as now, reflect a vague detachment that keeps his friends silent and distant.
Leo Durocher, one of Sinatra’s closest friends, was now shooting pool in the small room behind the bar. Standing near the door was Jim Mahoney, Sinatra’s press agent, a somewhat chunky young man with a square jaw and narrow eyes who would resemble a tough Irish plainclothesman if it were not for the expensive continental suits he wears and his exquisite shoes often adorned with polished buckles. Also nearby was a big, broad-shouldered two-hundred-pound actor named Brad Dexter who seemed always to be thrusting out his chest so that his gut would not show.
Brad Dexter has appeared in several films and television shows, displaying fine talent as a character actor, but in Beverly Hills he is equally known for the role he played in Hawaii two years ago when he swam a few hundred yards and risked his life to save Sinatra from drowning in a riptide. Since then Dexter has been one of Sinatra’s constant companions and has been made a producer in Sinatra’s film company.”
Gay Talese (Ocean City, 7 februari 1932)
De Nederlandse schrijver Rhijnvis Feith werd geboren in Zwolle en daar op 7 februari 1753 gedoopt. Zie ook alle tags voor Rhijnvis Feith op dit blog.
Aan ene beek
Ik juichte in de armen van een gade,
Ik treurde hooploos op haar graf!
Nu dool ik langs uw oever henen,
En droom ’t verleden, dat nog vleit.
‘k Ontwaak en alles is verdwenen,
En ‘k sidder in mijne eenzaamheid.
Vol zielrust, maar weemoedig tevens,
Volg ik uw rolling na en ween;
En al de vreugd en smart mijns levens
Vliên zachtjes met uw golfjes heen.
Niet bang meer zal ik op u staren,
Ras heeft mijn oog hier uitgeschreid,
Men plengt geen traan, men telt geen baren,
Op d’oceaan der eeuwigheid.
Zo dan nog steeds door de eigen oorden
Uw lieflijk murmlend water stroom’,
En soms een jongling aan uw boorden
Het zoet ontwerp zijns levens droom’,
o ruis hem dan ook zacht in ’t harte,
Opdat hij wijsheid van u leer:
‘Uw leven vliegt bij vreugd en smarte
Onmerkbaar heen, en keert niet weer!’
Rhijnvis Feith (7 februari 1753 – 8 februari 1824)
Grafmonument in Zwolle (detail)
Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.