De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.
Uit: Great Expectations
„I had heard of Miss Havisham up town,–everybody for miles round had heard of Miss Havisham up town,–as an immensely rich and grim lady who lived in a large and dismal house barricaded against robbers, and who led a life of seclusion.
“Well to be sure!” said Joe, astounded. “I wonder how she come to know Pip!”
“Noodle!” cried my sister. “Who said she knew him?”
“–Which some individual,” Joe again politely hinted, “mentioned that she wanted him to go and play there.”
“And couldn’t she ask Uncle Pumblechook if he knew of a boy to go and play there? Isn’t it just barely possible that Uncle Pumblechook may be a tenant of hers, and that he may sometimes–we won’t say quarterly or half-yearly, for that would be requiring too much of you—but sometimes–go there to pay his rent? And couldn’t she then ask Uncle Pumblechook if he knew of a boy to go and play there? And couldn’t Uncle Pumblechook, being always considerate and thoughtful for us–though you may not think it, Joseph,” in a tone of the deepest reproach, as if he were the most callous of nephews, “then mention this boy, standing Prancing here”–which I solemnly declare I was not doing–“that I have for ever been a willing slave to?”
“Good again!” cried Uncle Pumblechook. “Well put! Prettily pointed! Good indeed! Now Joseph, you know the case.”
“No, Joseph,” said my sister, still in a reproachful manner, while Joe apologetically drew the back of his hand across and across his nose, “you do not yet–though you may not think it–know the case. You may consider that you do, but you do not, Joseph. For you do not know that Uncle Pumblechook, being sensible that for anything we can tell, this boy’s fortune may be made by his going to Miss Havisham’s, has offered to take him into town to-night in his own chaise-cart, and to keep him to-night, and to take him with his own hands to Miss Havisham’s to-morrow morning. And Lor-a-mussy me!” cried my sister, casting off her bonnet in sudden desperation, “here I stand talking to mere Mooncalfs, with Uncle Pumblechook waiting, and the mare catching cold at the door, and the boy grimed with crock and dirt from the hair of his head to the sole of his foot!”
Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)
Scene uit een driedelige Britse tv-serie, 2011
De Amerikaanse schrijver en journalist Gay Talese werd geboren op 7 februari 1932 in Ocean City. Zie ook alle tags voor Gay Talese op dit blog.
Uit: Frank Sinatra Has a Cold
“He occupies a plush office near Sinatra’s executive suite. He is endlessly searching for literary properties that might be converted into new starring roles for Sinatra. Whenever he is among strangers with Sinatra he worries because he knows that Sinatra brings out the best and worst in people — some men will become aggressive, some women will become seductive, others will stand around skeptically appraising him, the scene will be somehow intoxicated by his mere presence, and maybe Sinatra himself, if feeling as badly as he was tonight, might become intolerant or tense, and then: headlines. So Brad Dexter tries to anticipate danger and warn Sinatra in advance. He confesses to feeling very protective of Sinatra, admitting in a recent moment of self-revelation: “I’d kill for him.”
While this statement may seem outlandishly dramatic, particularly when taken out of context, it nonetheless expresses a fierce fidelity that is quite common within Sinatra’s special circle. It is a characteristic that Sinatra, without admission, seems to prefer: All the Way; All or Nothing at All. This is the Sicilian in Sinatra; he permits his friends, if they wish to remain that, none of the easy Anglo-Saxon outs. But if they remain loyal, then there is nothing Sinatra will not do in turn — fabulous gifts, personal kindnesses, encouragement when they’re down, adulation when they’re up. They are wise to remember, however, one thing. He is Sinatra. The boss. Il Padrone.
I had seen something of this Sicilian side of Sinatra last summer at Jilly’s saloon in New York, which was the only other time I’d gotten a close view of him prior to this night in this California club. Jilly’s, which is on West Fifty-second Street in Manhattan, is where Sinatra drinks whenever he is in New York, and there is a special chair reserved for him in the back room against the wall that nobody else may use. When he is occupying it, seated behind a long table flanked by his closest New York friends — who include the saloonkeeper, Jilly Rizzo, and Jilly’s azure-haired wife, Honey, who is known as the “Blue Jew” — a rather strange ritualistic scene develops. That night dozens of people, some of them casual friends of Sinatra’s, some mere acquaintances, some neither, appeared outside of Jilly’s saloon.”
Gay Talese (Ocean City, 7 februari 1932)
Frank Sinatra
De Franse schrijfster Christine Angot werd geboren op 7 februari 1959 in Châteauroux. Zie ook alle tags voor Christine Angot op dit blog.
Uit: Les Petits
“En Martinique il vit dans sa voiture. Il connaît plein de Rastas dans toute la Caraïbe, il est à fond dans la musique. Il passe d’une île à une autre. Il réalise des disques, il fait des concerts. Il ne pense pas à Hélène qu’il vient juste de rencontrer dans un hôtel. Il passe son temps en studio. Il enregistre, il répète, il écrit des chansons. Il vit de ça. Ingénieur du son, compositeur, arrangeur, être au second rang lui convient, c’est son caractère. Au foot il est avant. Il estime que pour marquer un but sa discrétion le sert. Il reste des semaines sans penser à rien d’autre qu’à une chanson, une batterie, un haut-parleur et un micro. Il va à Sainte-Lucie, Saint-Vincent. Il découvre la Grenade, c’est une île sauvage, il n’y a pas de liaisons, il marche au bord de la route. Si quelqu’un passe avec son pick-up, il fait un signe, la fourgonnette le prend. C’est comme ça qu’il vit et qu’il veut vivre. Libre. Il ne passe pas une journée sans le dire, ou sans prononcer le mot liberté.
Quand il était petit avec ses copains, leur territoire c’était l’usine désaffectée du Lamentin. Tous avaient des parents qui y ont travaillé, c’était l’usine de transformation de la canne, sa grand-mère en est morte. Ils jouaient là, dans les entrepôts vides. Au carrefour entre la mer, les terres et l’autoroute. A la place des entrepôts un supermarché a été construit. Ils installent un marché de fruits et légumes sur le rond-point, devant le magasin. Ils posent des tréteaux, avec deux copains, et vendent des tomates, des laitues et des melons. Suivant la saison, des mangues ou des oranges, et quand il y a des grèves au port, les bananes qui n’ont pas été expédiées. La nuit ils s’organisent, à sept heures ils commencent à vendre. Ils embauchent les gosses qui traînent dans le centre commercial, donnent une bouteille d’eau congelée à chacun et un chapeau de paille. Il fait quarante degrés, il n’y a pas d’ombre, Billy reste au soleil toute la journée, devient encore plus noir. Ils dorment peu, se reposent par intermittence.“
Christine Angot (Châteauroux, 7 februari 1959)
De Vlaamse schrijver, schilder, tekenaar, graficus, causeur, auteur, theatermaker, entertainer en zanger Pjeroo Roobjee (pseudoniem van Dirk De Vilder) werd geboren in Gent, op 7 februari 1945. Zie ook alle tags voor Pjeroo Roobjee op dit blog
Uit: Heldendeugd
“ALICE (in woeste, woedende vaart binnentredend):
Hoho, ze spelen een vuil spel met ons! Ze lappen ons toeren, maar nu toch toeren!
LEON & MADELEINE:
Wie?!
ALICE:
De roden!
LEON:
Maar…
ALICE:
Ja, roem is gevaarlijk! Het enige wat nog gevaarlijker is, dat is Yperiet boven drijfzand! Wacht, ge zult direct verstaan wat dat ik wil zeggen. (Ze haalt een kaart uit haar handtas.) Kijk, dit laten ze in al de boiten van ’t kiesdistrict steken. (Ze leest voor:) Burgers! Een lijst van chauvinistische zero’s heeft zich de naam van korporaal Hoste toegeëigend, en deze held als lokvogel in hun nietswaardig wapenschild geplaatst. En wij zijn triestig tussen die nietwaarden de naam te zien prijken van zijn vader,
Leon Hoste. Dit volk zonder scrrupules, dat ten dienste staat van het reactionnaire conservatisme en de teruggang, probeert de nagedachtenis van een martelaar te exploiteren…
Burgers! Korporaal Edward Hoste was een socialistische held!
LEON:
Dat is een leugen. En een grove!
MADELEINE (een kruis slaand):
Mijn Edward was genen rooie socialist!
ALICE (voortlezend):
Burgers, weest waakzaam en leest aandachtig de afdruk op de achterkant van deze kaart: het is de reproductie van een brief die korporaal Hoste naar een kameraad verstuurde, toen hij achter het front met herstelverlof was!”
Pjeroo Roobjee (Gent, 7 februari 1945)
De Amerikaanse schrijfster Emma Lanier McLaughlin werd geboren op 7 februari 1974 in Elmira, New York. Zie ook alle tags voor Emma McLaughlin op dit blog.
Uit: Over You (samen met Nicola Kraus)
“N-no. I can’t even think about–”
“Eat.” Max appraises the collage-covered walls and, leaning over Bridget’s desk, unlocks the window. Cool air rushes into the room, clearing the salty scent of tissues and tears.
“I c-can’t–my st-stomach–I may n-never eat again. I don’t understand. How do you know Shannon?” Bridget peers around Max to the closed door as if her friend might appear. “I was just talking to her after… after–” But Max knows she can’t bring herself to finish the sentence, to say, “he dumped me.” Not yet.
“One bar.” Max places both hands on her hips. Bridget raises an eyebrow, but does as told. Max has never been met by resistance on an Hour One house call. Girls are too desperate for relief to put up a fight.
“You’ll see Shannon tomorrow. Right now you just need to focus on what I’m telling you.” Max watches Bridget bite into the dark chocolate intended to fill her dry mouth with sweetness. Bridget chews with hollow eyes as Max sweeps the room, stealthily dropping framed photos of the couple into her bag along with the obvious “Taylor and Bridget” mementos. She picks up Bridget’s cell and reprograms Taylor’s number to direct dial Max’s cell. She unplugs Bridget’s laptop and–
“Hey!” Bridget coughs, crumbs spurting from her mouth. “What the hell?”
“It’s not safe staying here tonight. No contact with the outside world.” Max slides the machine into her bag and withdraws a bottle of water just as Bridget finishes off the last bit. Max takes the wrapper and hands off the bottle. She then pulls a Limoges box from her bag. “Valerian. All-natural megadose.” Bridget takes the pill and slugs it down with a sip from the bottle.“
Emma McLaughlin (Elmira, 7 februari 1974)
Cover
De Nederlandse dichter en schrijver A. den Doolaard werd geboren op 7 februari 1901 in Hoenderloo. Zie ook alle tags voor A. den Doolaard op dit blog.
Ballade van zon en maan
Maan, die de dunbestarnde nacht doorschrijdt
voorbij de schemering der randplaneten;
zon, die het duister schaterende splijt
met stralen, die het grenzenlooze meten;
uw kernen, hemelwijd uiteengespleten
herinnren zich den donkren paringstijd
waarin zij ’t eenzaam zwerven wild vergeten,
en schaduw schuw en snel langs schaduw glijdt
tot zij hun banen saamgebogen weten.
De zonnebloem, die in mijn oogen staat
brandt feller bij het blanke voortbewegen
van schouders, die hun hunkring nog verzwegen
toen lach reeds heerschte langs mijn fel gelaat.
dan uit het donker komt Uw dans gestegen
van maanlichtschemer, die den nacht verlaat
en wolkenrand na wolkenrand verraadt
in snelle wisselstanden de aarde tegen
waar gij weerhouden lachend voor mij staat.
Vorstin, die op Uw maangebogen mond
mijn wildste kussen ving, hun siddren brekend,
de maan, die aan Uw hoofdeneinde stond
had op Uw mond en borst zijn merk geteekend.
een windvlaag, die zijn banen niet berekent
was ’t zwervend kussen van Uw verre mond;
nu vindt het licht, dat ons eens samen vond
ons in gescheiden hemelstreken smeekend.
maar geen, die rust vindt op dit aarderond:
want kussend heeft mijn mond Uw borst geteekend
met ’t zonmerk, dat de morgenschemer vond.
en maan en wind, die beider haar doorwond,
en springvloedbranding, langs ons waden brekend
zijn wraakgetuigen van dit bloedsverbond.
A. den Doolaard (7 februari 1901 – 26 juni 1994)
In 1946
De Nederlandse schrijver Rhijnvis Feith werd geboren in Zwolle en daar op 7 februari 1753 gedoopt. Zie ook alle tags voor Rhijnvis Feith op dit blog.
De dag breekt spoedig aan
De dag breekt spoedig aan, de grote dag der dagen,
Die dood en grafkuil uit de schepping weg zal vagen.
Dan zal de teedre gâ, voor een onsterflijk leven,
De vriend van hare ziel in de open armen zweven,
Hem drukken aan de borst, en juichen dat het graf
De toevertrouwde schat zo heerlijk wedergaf!
Dan zinkt op nieuw de vriend aan ’t hart zijns vriends ter neder,
Dan vindt de moeder haar geroofde zuigling weder!
Rhijnvis Feith (7 februari 1753 – 8 februari 1824)
Portret door Willem Barteld van der Kooi
Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.