Dolce far niente
Noorderkerk, Pieter Schenk, circa 1708
Uit: De Jordaan: Amsterdamsch epos
“Nu draafde de buurtpraat over een nieuwe roomijs-bedoening van Jans, nicht van Trui, die wel met gedofte duiten aan het werk zou zijn gegaan; over slenter-tochtjes langs de Maandagmarkt van Westerstraat en Noorderbuurt; over het vreeselijke gehaaide wijf uit de Krommert, die met twee broers leefde en haar mooie lijf verspilde aan een paar woeste schooiers. Plots sprongen ze op den rug van Malle Mien, van wie ze wisten dat ze zich drie jaar lang had laten blauw ranselen door haar dronken man, zonder een pink verweer, en die nu hém ram gaf, zonder dat hij een vin vertrilde. Zoo ziedde de buurtpraat rond, zich moeiend in alles, de meest persoonlijke gebeurtenissen tot op den grond omwoelend met een woedenden hartstocht en een snijdende veroordeeling.
Een vriendin van Trien de Soepketel schold op den broeder van het kliniekje in de Willemstraat.
– Sau’n luydborstige proppeschieter…. heí most d’r ’n krèp ofer se lèmpies….
– Dèt sel je loate…. onderbrak Neeltje met drift…. dèt is d’r ’n engel fèn ’n mènnetje…. ik hep er naujt nie sau’n fènt beleifd….
Al de praat-vrouwen vielen Neeltje bij, roemden de goedhartigheid van den broeder. Trien’s vriendin werd giftig en de punt van haar spitsen neus krijtbleek. Haár jongen had de vent met een grauw en een snauw wéggebonjourd, vertelde ze.
– Sau’n lefgauser…. sau’n ribbemaus….
Koekjes Na niesde schrikkerig-kort.
Straat in de Jordaan, Jan Korthals (1916 – 1972)
– Sie je wel dèt ’t woar is,…. lachte Trien,…. se niest d’rop.
– Loa jullie die nèfke mit rust…. hitste de blonde deern ertusschen…. omdèt d’r keirel flikt mit de peise hep jullie de pest in….
– Nei, nei…. kaàk-nouerissies…. nei… nei…. kaàk…. nei…. stotterde Rolrug…. Hei…. hei… ùg, hoe heit ie nou tug….
– Wie?…. wèt?
– Ug…. hoe heit ie tug?…. hoe….
– Gauj d’r moar ’n dwèrsstroat uyt…. lolde Trien. Rolrug wou iets heel wijs-bemiddelends er tusschenin dringen, maar ze lieten hem niet verder komen dan zijn ‘kaàkerissies’. Juist zijn gestotter sloeg den toorn weer over in spot en lach. –
– Seg Rolrug,…. je mot leire braàje…. hoonde de vrouw met het zweer-gezicht.
– Achter ’t orregel fèn Lànge Jèn…. immes!…. schaterde de sigarenmaakster…. twei steikies feùr ’t noadje!….
– Kaàk, ’n fraàje-jonge, mit lang hoar, – wie-doet-je-wèt…., gierde Trien.
Zelfs Lientje de Mosterdbak pruttelde een grapje mee over Jaap Bronk. – Onder het hoonend geschimp voelde de bochel weer sterker zijn onmacht. Zijn dooréén-gekroesde, zwarte brauwen trokken nijdig saâm, hingen laag-dreigend op zijn schelle oogen. – Maar weer zweeg hij. Eerst zou hij nog een krakertje pakken bij Moeke in de Anjelier en dan maar naar de vlet slobberen. – “
Israël Querido (1 oktober 1872 – 5 augustus 1932)
Zie voor de schrijvers van de 11e augustus ook mijn blog van 11 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.