De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Alexander werd geboren op 30 mei 1962 in New York. Zie ook alle tags voor Elizabeth Alexander op dit blog.
Boston Year
My first week in Cambridge a car full of white boys
tried to run me off the road, and spit through the window,
open to ask directions. I was always asking directions
and always driving: to an Armenian market
in Watertown to buy figs and string cheese, apricots,
dark spices and olives from barrels, tubes of paste
with unreadable Arabic labels. I ate
stuffed grape leaves and watched my lips swell in the mirror.
The floors of my apartment would never come clean.
Whenever I saw other colored people
in bookshops, or museums, or cafeterias, I’d gasp,
smile shyly, but they’d disappear before I spoke.
What would I have said to them? Come with me? Take
me home? Are you my mother? No. I sat alone
in countless Chinese restaurants eating almond
cookies, sipping tea with spoons and spoons of sugar.
Popcorn and coffee was dinner. When I fainted
from migraine in the grocery store, a Portuguese
man above me mouthed: “No breakfast.” He gave me
orange juice and chocolate bars. The color red
sprang into relief singing Wagner’s Walküre.
Entire tribes gyrated and drummed in my head.
I learned the samba from a Brazilian man
so tiny, so festooned with glitter I was certain
that he slept inside a filigreed, Fabergé egg.
No one at the door: no salesmen, Mormons, meter
readers, exterminators, no Harriet Tubman,
no one. Red notes sounding in a grey trolley town.
Equinox
Now is the time of year when bees are wild
and eccentric. They fly fast and in cramped
loop-de-loops, dive-bomb clusters of conversants
in the bright, late-September out-of-doors.
I have found their dried husks in my clothes.
They are dervishes because they are dying,
one last sting, a warm place to squeeze
a drop of venom or of honey.
After the stroke we thought would be her last
my grandmother came back, reared back and slapped
a nurse across the face. Then she stood up,
walked outside, and lay down in the snow.
Two years later there is no other way
to say, we are waiting. She is silent, light
as an empty hive, and she is breathing.
Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)
De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903 in Louisville, Kentucy, of Baltimore. Zie ook alle tags voor Countee Cullen op dit blog.
Karenge Ya Marenge
Wherein are words sublime or noble? What
Invests one speech with haloed eminence,
Makes it the sesame for all doors shut,
Yet in its like sees but impertinence?
Is it the hue? Is it the cast of eye,
The curve of lip or Asiatic breath,
Which mark a lesser place for Gandhi’s cry
Than “Give me liberty or give me death!”
Is Indian speech so quaint, so weak, so rude,
So like its land enslaved, denied, and crude,
That men who claim they fight for liberty
Can hear this battle-shout impassively,
Yet to their arms with high resolve have sprung
At those same words cried in the English tongue?
Thoughts In A Zoo
They in their cruel traps, and we in ours,
Survey each other’s rage, and pass the hours
Commiserating each the other’s woe,
To mitigate his own pain’s fiery glow.
Man could but little proffer in exchange
Save that his cages have a larger range.
That lion with his lordly, untamed heart
Has in some man his human counterpart,
Some lofty soul in dreams and visions wrapped,
But in the stifling flesh securely trapped.
Gaunt eagle whose raw pinions stain the bars
That prison you, so men cry for the stars!
Some delve down like the mole far underground,
(Their nature is to burrow, not to bound),
Some, like the snake, with changeless slothful eye,
Stir not, but sleep and smoulder where they lie.
Who is most wretched, these caged ones, or we,
Caught in a vastness beyond our sight to see?
Countee Cullen (30 mei 1903 – 9 januari 1946)
Monument in de New York Public Library
De Vlaamse dichter en schrijver Emmanuel Hiel werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 30 mei 1834. Zie ook alle tags voor Emmanuel Hiel op dit blog.
Vonkelt er een straal der zonne
Vonkelt er een straal der zonne,
lachend in het hart der bronne,
borr’lend zingt ze in heilige wonne:
liefde, liefde zoet!
Kom, terwijl die zielestralen
van het liefke in mij dalen,
zal ik moedig haar herhalen:
liefde, liefde zoet!
Hebt ge, kind, de straal der minne,
‘k voel in mijne ziel en zinnen,
d’eeuwige bronne voor u rinnen:
liefde, liefde zoet!
Van een lief vrouwenbeeld
Gij, fris on lieflijk vrouwenbeeld,
Geboren op de Vlaamse wei,
Gij, die gemoed en harte streelt,
Als de eerste schone dag van Mei,
Zo zoet!
De gele golven van de Scheld’
Gelijken uwer lokkenpracht;
Uw wang, een geurige roos uit ’t veld,
Waarop de zielenvrede lacht
Vol gloed!
Uw gang is licht gelijk de wind,
Uw lichaam slank als ene slang,
Gij dartelt als een argloos kind,
Dat springt door haag en bloemenhang,
Vol glans!
Hoe klinkt uw stem, hoe rolt uw woord,
Een zuiver Vlaams en rein akkoord,
Dat meest nog mijne ziel bekoort,
Omdat uw hart niet werd vermoord
Door ’t Frans.
Emmanuel Hiel (30 mei 1834 – 27 augustus 1899)
Standbeeld in Schaarbeek
De Duitse dichter en schrijver Martin Jankowski werd op 29 mei 1965 in Greifswald geboren. Zie ook alle tags voor Martin Jankowski op dit blog.
lösen (schneeregen)
jenseits der schartigen knarrenden schwelle
streift mir das gierig zitternde gras
das plötzlich aus hölzernen dielen dringt
die feuchten stiefel von frierenden füßen
noch während die wand die türe verschlingt
überfällt mich in schwällen ein warmer geruch
von möbeln und tieren und bedrucktem papier
windkaskaden werfen den mantel
ins breite geäst neben dem ofen
ein schwarm wilder vögel
schreckt auf hinterm bett
malt silberne bögen
um die lampe ins blau
stößt hinein in die weite
zwischen schreibtisch und schrank
der klang deiner augen tanzt durch die steppe
von teppichbewohnern freundlich beäugt
das telefon wispert den magischen singsang
des wassers das fern von den bergen fällt
die kanten des bettes beginnen zu wuchern
verlieren sich schaukelnd am ufer des meeres
wir stürzen wie blind in den schaum der gedanken
verflechten verwachsen zerschreien den raum
der einst zwischen häuten gewesen sein könnte
wir jagen und tauchen und johlen im licht
die töne von wolken und steinen in uns
unmöglich den strömenden tanz zu beenden
planeten kreisen die jahre vergehen
einmal
als wir keuchend uns wieder erkennen
blüht lautlos der kaktus
auf dem fensterbrett
Martin Jankowski (Greifswald, 29 mei 1965)
De Engelse dichter Alfred Austin werd geboren in Headingley, Leeds, op 30 mei 1835. Zie ook alle tags voor Alfres Austin op dit blog.
A Last Request
Let not the roses lie
Too thickly tangled round my tomb,
Lest fleecy clouds that skim the summer sky,
Flinging their faint soft shadows, pass it by,
And know not over whom.
And let not footsteps come
Too frequent round that nook of rest;
Should I-who knoweth?-not be deaf, though dumb,
Bird’s idle pipe, or bee’s laborious hum,
Would suit me, listening, best.
And, pray you, do not hew
Words to provoke a smile or sneer;
But only carve-at least if they be true-
These simple words, or some such, and as few,
“He whom we loved lies here.”
And if you only could
Find out some quite sequestered slope
That, girt behind with undeciduous wood,
In front o’erlooks the ocean-then I should
Die with a calmer hope.
And if you will but so
This last request of mine fulfil,
I rest your debtor for the final throw
And if I can but help you where I go,
Be sure, fond friends, I will.
Alfred Austin (30 mei 1835 – 2 juni 1913)
Karikatuur door Spy voor Vanity Fair, 1896
De Russische schrijver en anarchist Michail Alexandrowitsj Bakoenin werd geboren in Prjamuchino op 30 mei 1814. Zie ook alle tags voor Michail Bakoenin op dit blog.
Uit:What is Authority?
“The great misfortune is that a large number of natural laws, already established as such by science, remain unknown to the masses, thanks to the watchfulness of those tutelary governments that exist, as we know, only for the good of the people. There is another difficulty – namely, that the major portion of the natural laws connected with the development of human society, which are quite as necessary, invariable, fatal, as te laws that govern the physical world, have not been duly established and recognised by science itself.
Once they shall have been recognised by science, and then from science, by means of an extensive system of popular education and instruction, shall have passed into the consciousness of all, the question of liberty will be entirely solved. The most stubborn authorities must admit that then there will be no need either of political organisation or direction or legislation, three things which, whether they eminate from the will of the soverign or from the vote of a parliament elected by universal suffrage, and even should they conform to the system of natural laws – which has never been the case and never will be the case – are always equally fatal and hostile to the liberty of the masses from the very fact that they impose on them a system of external and therefore despotic laws.
The Liberty of man consists solely in this: that he obeys natural laws because he has himself recognised them as such, and not because they have been externally imposed upon him by any extrinsic will whatsoever, divine or human, collective or individual.”
Michail Bakoenin (30 mei 1814 – 13 juni 1876)
Zelfportret, mei 1838
De Surinaamse jurist, schrijver en politicus Eduard Johan (Eddy) Bruma werd in Paramaribo geboren op 30 mei 1925. Zie ook alle tags voor Eddy Bruma op dit blog.
Uit: De fuik
“Welke vloek, welke bezoeking komt over ons land?’
Een grote rookwolk stijgt uit zijn pijp op en verbergt zijn gezicht. De avond is gevallen. De duisternis is dichter geworden, maar ze konden elkaar nog altijd zien. Alhoewel ze niet meer konden onderscheiden wat uit zijn trekken sprak, voelden ze toch dat oom Safrie aangegrepen was. Ze wisten dat slechts een gebroken hart de oorzaak kon zijn, dat hij zich zo uitliet. Ze kenden oom Safrie. Zolang ze zich konden herinneren, had hij met zijn vrouw onder hen gewoond. Ze hadden geleerd naar hem op te zien en geen dam werd opgehoogd, geen varkenshok getimmerd, zonder dat ze hem vroegen hoe ze het best te werk konden gaan.
Vraag in Novar wie je wilt naar oom Safrie, aan kinderen en volwassenen, ze zullen je vertellen, dat ze van hem houden.
Velen van hen weten zelfs niet, dat Safrie zijn werkelijke naam niet is, maar dat de Coronianen hem die gegeven hebben, omdat oom Safrie niet van onbesuisdheid en bijgevolg niet van onbesuisde mensen houdt.
Oom Safrie was nooit overijld. Hij nam de tijd om na te denken, de tijd om te handelen en de tijd om iets te zeggen. Daarom bracht geen van de drie mensen, die met hem op de dam stonden, er iets tegen in, toen hij zijn hart uitstortte. Ze wisten hoe hij het nodig had om zijn mond open te doen, opdat alle gedachten die hem benauwden, een uitweg zouden kunnen vinden. Misschien besefte hij niet eens, dat zij ook op de dam stonden. Ze begrepen dat zijn weeklagen een bede om kracht was en dat zijn woorden tranen waren.
‘Oom Safrie, luister naar wat ik te vertellen heb!’
De vrouw zei het toen ze een poosje zonder een woord gezegd te hebben, bijeen hadden gestaan. Haar stem was zacht en lieflijk in de nacht en de mannen voelden hoe hun een soort blijdschap over de leden ging.
‘Oom Safrie! Hoor je me? Hoor je me, oom Safrie? Wij willen je wat vragen, ik en Lodie. Ik en Lodie willen je wat zeggen, oom Safrie…!’
Eddy Bruma (30 mei 1925 – 6 november 2000)
De Surinaamse schrijver Henri François Rikken werd geboren in Paramaribo op 30 mei 1863. Zie ook alle tags voor Henri François Rikken op dit blog.
Uit: Codjo, de brandstichter
‘Maar wie ben je dan toch?’ vroeg hem Tiamba eenigszins verwonderd.
‘Ach, mijn vader en heer, ken je me niet? Ik ben Tom van misie Mary.’
‘O, ben jij het,’ riep Tiamba verrast uit, die weleens van hem gehoord had, doch juist niet als van een voorbeeld van ijver en werkzaamheid. ‘Ik had je niet zoo gauw herkend.’
Je kent mij dus? hernam Tom blijde in de hoop een gunstige beschikking op zijn verzoek te vernemen.
‘Jawel, ik ken je ten minste van naam,’ ging Tiamba voort. ‘Maar ik kan je geen hoop geven, wijl ik nog geen geld heb en ik reeds een ander beloofd heb te zullen vrijkoopen.’
‘O mi mama, mi dede!’ (o, mijn God, ik besterf het!), weeklaagde Tom, terwijl hij wanhopig de handen voor de oogen sloeg en weenende het hoofd schudde.
‘Ach, wat ben ik toch een ongeluksvogel! Groen alanja de komopo fadon na bom, ma lepiwan tan de,’(*) jammerde hij, daarmede bedoelende, dat de jongeren uit de slavernij geraakten, terwijl de ouderen er in bleven zuchten. ‘Wat moet ik nu toch gaan beginnen?’
‘Dat weet ik niet,’ hernam Tiamba eenigszins geroerd door zijn geklaag ‘maar helpen kan ik je niet, want ik heb geen geld.’.
‘Au! eeh!’ kreunde Tom, zijn stramme ledematen van den grond oprichtende om heen te gaan. ‘Maar Ta Tiamba,’ smeekte hij, ‘heb je niets voor mij, armen slaaf en ongelukkigen malinger (gebrekkige)? Het je niet ’n beetje tabak voor mij?’
Daar, zeide deze, terwijl hij hem wat tabak en een bigi karta, oud Surinaamsch kaartengeld ter waarde van f 2.40, in de hand stopte, ‘ziedaar ook alles, wat ik je geven kan.’
*De groene oranjeappelen vallen van den boom, doch de rijpe blijven er aan.”
Henri François Rikken (30 mei 1863 – 17 mei 1908)
Landingsplaats bij Fort Zeelandia, Paramaribo
Onafhankelijk van geboortedata:
De Vlaamse dichter Jan Geerts werd geboren in Hoogstraten in 1972. Zie ook alle tags voor Jan Geerts op dit blog.
Loenhout
vrijheid is de naam van mijn geboortestraat
huis heet mijn moeder, open staan haar muren
nog altijd stroom ik het leven in, de dood uit
mijn vader sneed mij van het wilgenhout
dat zich over de beek aa boog, taal begon
te stromen, adem, zei mijn vader en nog
elke dag bouwt adem een nest, in mijn borst
woont de lucht en keren de zwaluwen
jaar na jaar terug, geboren ben ik al lang
niet meer, de tuin die de lakens in de zomer
droog zong is oud geworden, het dorp
dat de wereld klein was is nog een vuist groot
wanneer ik van steeds verdere reizen terugkeer
is het winter en eet mijn vader als een schichtig
reeënjong uit mijn hand, ik vertel hem waar ik ben
geweest, de handen van mijn moeder zwijgen
en verdwijnen steeds meer in de schoot
waarin ook ik ooit zal verdwijnen
Jan Geerts (Hoogstraten, 1972)
De Sint-Katharinakerk in Hoogstraten
Zie voor nog meer schrijvers van de 30e mei ook mijn blog van 30 mei 2015 deel 1 en eveneens deel 2.