De Nederlandse dichter Gerrit Kouwenaar werd op 9 augustus 1923 in Amsterdam geboren. Hij is vandaag dus 85 jaar geworden. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2006 en ook mijn blog van 9 augustus 2007.
Ik heb nooit
Ik heb nooit naar iets anders getracht dan dit:
het zacht maken van stenen
het vuur maken uit water
het regen maken uit dorst
ondertussen beet de kou mij
was de zon een dag vol wespen
was het brood zout of zoet
en de nacht zwart naar behoren
of wit van onwetendheid
soms verwarde ik mij met mijn schaduw
zoals men het woord met het woord kan verwarren
het karkas met het lichaam
vaak waren de dag en de nacht eender gekleurd
en zonder tranen, en doof
maar nooit iets anders dan dit:
het zacht maken van stenen
het vuur maken uit water
het regen maken uit dorst
het regent ik drink ik heb dorst.
Dat is alles
Er is geen mens
er zijn mensen
er is poëzie geen gedicht
poëzie over langzaam voorbijgaan
geen gedicht over onbekenden
er zijn mensen en als ik zeg
ik bemin ze dan lieg ik
en als ik lieg ik bemin ze
dan spreek ik de waarheid
over één mens
en ik zeg zij alleen
maken steen steen
zij alleen maken water water
ik bedoel zij maken een wereld
die hun werd onthouden
door hem te bevolken
en dat is dubbel gezegd
zo leggen de feiten zich neer
dubbelzinnig en links
als de mensen
ik heb hen niet lief maar
ik sta hen bij als mijzelf
dat is alles.
Zo helder is het werkelijk zelden
Zo helder is het werkelijk zelden, men ziet
het riet wit voor de verte staan
iemand klopt aan, vraagt water, het is
een verdwaalde jager
het antwoord is drinkbaar, zijn kromme weg
uitlegbaar in taal
in zijn weitas een bloedplas, het water
verspreekt zich al pratend in wijn
kijk, zegt hij, omstreeks het riet wijzend bij wijze
van afscheid, dit is een rouwmantel
later staat zijn glas daar nog, men ziet
het riet en eet wat –
Gerrit Kouwenaar (Amsterdam, 9 augustus 1923)
De Vlaamse dichter, prozaïst en essayist Luuk Gruwez werd geboren op 9 augustus 1953 te Kortrijk. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007.
Het troostconcours
Er werd een wedstrijd in troosten gehouden.
Eén bracht een zondag mee met gregoriaans,
een worgengel, een zoon van God
en drie heel knappe jonge priesters.
Een schip naar Paramaribo.
Gezoen achter een sleutelgat
dat haast versleten van het gluren was.
– Men geeuwde zeer voornaam en hij verloor.
Eén bracht er mee: een kindertijd
met voetzoekers en knalbonbons,
de boenwas van zijn oude oma,
de geur van jute en van terpentijn.
Zijn lang bewaarde eerste kies
en al zijn nederlagen in de liefde.
De mooiste ziektes, roem, de beste graven.
– Het kon de jury niet bekoren.
O wat het allemaal niet deed:
een doedelzak, een hangbuikzwijn,
een heroïnehoer van vijftien jaar,
het hoofd van een gestorven meisje
met nog confetti in het haar.
Een wiegedruk uit 1510.
En het plezier van obers voor hun dienblad
om zowat vijf voor middernacht.
Een laatste bracht er tranen mee en groot applaus,
een spraakgebrek, wat kippevel, zichzelf.
Hij won, maar niemand weet waarom,
hij won en weende. Levenslang.
Assemblage
Er is maar één vrouw die mij liever is:
de rosse oksel van een fröbeljuf,
schrammen op een meisjesknie,
een loense blik, een dikke bril,
een damesdot die niemand wil.
Dit alles samen in één nacht.
Maar één nacht die mij liever is.
Toledo ’s nachts, Naoussa ’s nachts,
een nacht van straks als ik plots weet:
Ziehier helaas mijn laatste liefdesnacht.
Kom toch, mijn dood, heb mededogen
en sta daar niet te bazelen.
Doe alles dicht in slechts twee ogen.
Ik telde net zo vaak tot één
tot er van jou maar één meer bleef:
van alle duizend die je was
die één die, zelf niet meer in tel,
die één die domweg kanker kreeg.
Luuk Gruwez (Kortrijk, 9 augustus 1953)
De Engelse dichter Philip Larkin werd op 9 augustus 1922 geboren in Coventry. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2006 en ook mijn blog van 9 augustus 2007.
.
Best Society
When I was a child, I thought,
Casually, that solitude
Never needed to be sought.
Something everybody had,
Like nakedness, it lay at hand,
Not specially right or specially wrong,
A plentiful and obvious thing
Not at all hard to understand.
Then, after twenty, it became
At once more difficult to get
And more desired – though all the same
More undesirable; for what
You are alone has, to achieve
The rank of fact, to be expressed
In terms of others, or it’s just
A compensating make-believe.
Much better stay in company!
To love you must have someone else,
Giving requires a legatee,
Good neighbours need whole parishfuls
Of folk to do it on – in short,
Our virtues are all social; if,
Deprived of solitude, you chafe,
It’s clear you’re not the virtuous sort.
Viciously, then, I lock my door.
The gas-fire breathes. The wind outside
Ushers in evening rain. Once more
Uncontradicting solitude
Supports me on its giant palm;
And like a sea-anemone
Or simple snail, there cautiously
Unfolds, emerges, what I am.
I Have Started to Say
I have started to say
“A quarter of a century”
Or “thirty years back”
About my own life.
It makes me breathless
It’s like falling and recovering
In huge gesturing loops
Through an empty sky.
All that’s left to happen
Is some deaths (my own included).
Their order, and their manner,
Remain to be learnt.
Is It For Now Or For Always
Is it for now or for always,
The world hangs on a stalk?
Is it a trick or a trysting-place,
The woods we have found to walk?
Is it a mirage or miracle,
Your lips that lift at mine:
And the suns like a juggler’s juggling-balls,
Are they a sham or a sign?
Shine out, my sudden angel,
Break fear with breast and brow,
I take you now and for always,
For always is always now.
Philip Larkin (9 augustus 1922 – 2 december 1985)
De Noorse schrijfster Linn Karin Beate Ullmann werd geboren op 9 augustus 1966 in Oslo. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007.
Uit: Grace (Vertaald door Barbara Haveland)
“When, after an awkward pause, the young doctor delivered the latest diagnosis and began somewhat perfunctorily to describe the various treatment options, never really attempting to hide his certainty that this miserable thing would ultimately kill my friend Johan Sletten, Johan closed his eyes and thought of Mai’s hair.
The doctor was a fair-haired young man and could scarcely help it if his violet eyes would have looked better on a woman. He never spoke the word death. The word he used was alarming.
“Johan!” the doctor said, trying to get Johan’s attention. “Are you listening?”
Johan resented being addressed so familiarly. Not to mention the doctor’s shrill voice–you would think it had never finished breaking, or perhaps he’d been castrated by parents hopeful of some future for him as a eunuch. Johan had a good mind to make a point about first names and surnames, especially in light of the difference in their ages. The doctor was younger than Johan’s son, to whom he hadn’t spoken for eight years. But it wasn’t just a question of etiquette. It wasn’t just that young people should refrain from addressing their elders familiarly as a matter of course. Johan had always been mindful of proper distances. Any intimacy between virtual strangers–like the dreadful custom of exchanging little kisses, not so much kisses as grazings of cheeks–struck him as embarrassing, even downright disrespectful.
To tell the truth, he preferred anyone to whom he was not married to address him as Mr. Sletten. He ached to tell the doctor so but didn’t dare; it seemed unwise to create ill will between them at this point. The conversation might take a different tack, and the doctor might start saying unmentionable things about Johan’s illness simply in retaliation for having been lectured on matters of etiquette.
“These aren’t the results I was hoping for,” the doctor went on.
“Hm,” Johan said, mustering a smile. “But I’m feeling a lot better.”
“Sometimes the body deceives us,” the doctor whispered, wondering as he did whether the idea of a “deceitful” body might not be a bit much.
“Hm,” Johan said again.
“Yes, well . . . ,” the doctor said, turning to his computer screen, “as I said, Johan, there is some cause for alarm.”
The doctor delivered a brief monologue explaining the test results and their consequences: Johan would have to undergo a new course of treatment, possibly even another operation.”
Linn Ullmann (Oslo, 9 augustus 1966)
Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 9 augustus 2007.
De Franse schrijver, vertaler en schilder Pierre Klossowski werd geboren op 9 augustus 1905 in Parijs.
De Amerikaanse schrijver Daniel Keyes werd geboren in Brooklyn, New York op 9 augustus 1927.