Herman de Coninck, Chuck Palahniuk, Hans Andreus, Wystan Hugh Auden, Laure Limongi

De Vlaamse dichter, essayist, journalist en tijdschriftuitgever Herman de Coninck werd geboren in Mechelen op 21 februari 1944. Zie ook alle tags voor Herman de Coninck op dit blog.

Zoals dit eiland van de meeuwen

Zoals dit eiland van de meeuwen
is en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand,

zo is dit eiland van de meeuwen
en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand.

De lenige liefde (6)

Zoals je binnenkwam en dag zei,
en uit je kleren en je woorden stapte

(het voorlaatste wat je voor me uit-
deed was het woord “lieveling”
en het laatste een glimlach; toen
opende je de haakjes en ik kwam erin
en je sloot ze)

zo ging je ook weer weg, trok
enkel veel te dunne woorden
van afscheid om je heen en rilde.

Parabel van de verloren vader

Zoon wil wereld veranderen.
Vader eigenlijk liever zoon.
Maar hij kan alleen een zin veranderen
tot die niet meer anders wil.

Je zal maar jong zijn en meningen hebben
van anderen, en verder niks,
niet eens een dode vader.

‘Dat eigen leven, begin daar gvd. eens mee,
en kom over tien jaar eens terug met verdriet
in plaats van gelijk, bijvoorbeeld na een vrouw of twee.
Dat ik kan zeggen: je bent dezelfde gebleven.’

Het bovenstaande is tien jaar geleden geschreven.
En aldus is tien jaar later geschied.

Herman de Coninck (21 februari 1944 – 22 mei 1997)

De Amerikaanse schrijver en journalist Chuck Palahniuk werd geboren op 21 februari 1962 in Pasco, Washington. Zie ook alle tags voor Chuck Palahniuk op dit blog.

Uit:Lullaby

“At first, the new owner pretends he never looked at the living room floor. Never really looked. Not the first time they toured the house. Not when the inspector showed them through it. They’d measured rooms and told the movers where to set the couch and piano, hauled in everything they owned, and never really stopped to look at the living room floor.
They pretend. Then on the first morning they come downstairs, there it is, scratched in the white-oak floor:
GET OUT
Some new owners pretend a friend has done it as a joke. Others are sure it’s because they didn’t tip the movers. A couple of nights later, a baby starts to cry from inside the north wall of the master bedroom.
This is when they usually call. And this new owner on the phone is not what our hero, Helen Hoover Boyle, needs this morning. This stammering and whining. What she needs is a new cup of coffee and a seven-letter word for “poultry.” She needs to hear what’s happening on the police scanner. Helen Boyle snaps her fingers until her secretary looks in from the outer office. Our hero wraps both hands around the mouthpiece and points the telephone receiver at the scanner, saying, “It’s a code nine-eleven.” And her secretary, Mona, shrugs and says, “So?”
So she needs to look it up in the codebook.
And Mona says, “Relax. It’s a shoplifter.”
Murders, suicides, serial killers, accidental overdoses, you can’t wait until this stuff is on the front page of the newspaper. You can’t let another agent beat you to the next rainmaker.
Helen needs the new owner at 325 Crestwood Terrace to shut up a minute. Of course, the message appeared in the living room floor. What’s odd is the baby doesn’t usually start until the third night. First the phantom message, then the baby cries all night. If the owners last long enough, they’ll be calling in another week about the face that appears, reflected in the water when you fill the bathtub. A wadded-up face of wrinkles, the eyes hollowed-out dark holes.”

Chuck Palahniuk (Pasco, 21 februari 1962)

De Nederlandse dichter en prozaschrijver Hans Andreus werd geboren in Amsterdam op 21 februari 1926. Zie ook alle tags voor Hans Andreus op dit blog.

Bloemen leven licht-zinnig

Bloemen leven licht-zinnig in hun bladen.
Dieren lopen vanzelfsprekend; ze zwijgen
van wat ze zouden kunnen zijn; hun daden
gebeuren altijd nu; dieren zijn eigen.

Mensen doen alsof. Bestaan in ijskouden,
denken, denken, denken dat ze bestaan.
Geen mens kènt een mens. Men wil zich vasthouden.
Angst laat niet los. Men kijkt zijn spiegel aan.

En hangt zich op aan winterse systemen
of takken van geloof. Maar dood is dood.
Men neemt zich mee en is niet mee te nemen.

En ik ben eenzelfde. Maar leg mij bloot,
omdat ik zien wil wie ik toch nog ben.
Ik moet toch een mens zijn die ik herken.

Decemberbrief

Ik wilde dat je dichter bij me was.
Het jaar is oud en heeft niets meer te zeggen.
Het weer is somber. Alle dagen staat er
een haveloze regen voor de ramen
lam zwaaiend als een dronkelap. Ik loop
door ’t huis, de kamers waarin jij niet bent
en die dus leeg zijn. Of ik zit maar ergens
en kijk naar buiten tot het donker is.
De televisie ’s avonds een meest trieste
vertoning in een eenmansbioskoop,
zoek ik maar vroeg mijn bed op, slaap pas laat
en word weer vroeg uit boze dromen wakker
omdat ik jou ook in de slaap niet vinden kan.
Ik wilde dat het jaar nu over was
en jij weer dichter bij me, bij me was.

Mol

Dat ik woon in de aarde,
woel door de grote moeder,
kind aan huis blijf bij haar,

en dat ik het gevaar
schuw van alles onder de zon –
goed, maar moet ik niet leven

zoals ik ben, blind
en met de onrust in de poten
van een grond doordrenkt van doden?

Hans Andreus (21 februari 1926 – 9 juni 1977)

De Engelse dichter, essayist en criticus Wystan Hugh Auden werd geboren in York op 21 februari 1907. Zie ook alle tags voor Wystan Hugh Auden op dit blog.

On the Circuit

Among pelagian travelers,

Lost on their lewd conceited way

To Massachusetts, Michigan,

Miami or L.A.,

An airborne instrument I sit,

Predestined nightly to fulfill

Columbia-Giesen-Management’s

Unfathomable will,

By whose election justified,

I bring my gospel of the Muse

To fundamentalists, to nuns,

to Gentiles and to Jews,

And daily, seven days a week,

Before a local sense has jelled,

From talking-site to talking-site

Am jet-or-prop-propelled.

Though warm my welcome everywhere,

I shift so frequently, so fast,

I cannot now say where I was

The evening before last,

Unless some singular event

Should intervene to save the place,

A truly asinine remark,

A soul-bewitching face,

Or blessed encounter, full of joy,

Unscheduled on the Giesen Plan,

With, here, an addict of Tolkien,

There, a Charles Williams fan.

Since Merit but a dunghill is,

I mount the rostrum unafraid:

Indeed, ’twere damnable to ask

If I am overpaid.

Spirit is willing to repeat

Without a qualm the same old talk,

But Flesh is homesick for our snug

Apartment in New York.

A sulky fifty-six, he finds

A change of mealtime utter hell,

Grown far too crotchety to like

A luxury hotel.

The Bible is a goodly book

I always can peruse with zest,

But really cannot say the same

For Hilton’s Be My Guest.

Nor bear with equanimity

The radio in students’ cars,

Muzak at breakfast, or–dear God!–

Girl-organists in bars.

Then, worst of all, the anxious thought,

Each time my plane begins to sink

And the No Smoking sign comes on:

What will there be to drink?

Is this my milieu where I must

How grahamgreeneish!How infra dig!

Snatch from the bottle in my bag

An analeptic swig?

Another morning comes: I see,

Dwindling below me on the plane,

The roofs of one more audience

I shall not see again.

God bless the lot of them, although

I don’t remember which was which:

God bless the U.S.A., so large,

So friendly, and so rich.

W. H. Auden (21 februari 1907 – 29 september 1973)

Hier metChristopher Isherwood (links) in de trein, 1938

De Franse schrijfster Laure Limongi werd geboren op 21 februari 1976 in Bastia (Corsica). Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010 en ook mijn blog van 21 februari 2011.

Uit: Le travail de rivière

« Je suis accrochée à cette vie comme à un poumon gris. Pourtant je souris. Mes pieds avancent l’un après l’autre, bien docilement, qu’il vente ou qu’il neige. Personne ne pourrait imaginer la voix qui hurle en moi et qui recouvre tout. La peur de la mort, le fracas des machines. Personne ne pourrait l’imaginer derrière le chignon peigné et les yeux qui reflètent les arbres. Derrière les liens soigneusement dessinés, pleins et déliés. Je m’éloigne bien docilement de ce que j’ai été. De ce que j’ai cru être. Et ce pas crée une écorce fendue d’un grand rire. Un point arrêté sur une image au ralenti, tout est flou autour car c’est la Grande Histoire qui passe, son train sinuant. Seul mon regard pourra vous y assurer un chemin net avec de vrais visages, presque de chair. J’ai dit presque. Des gestes, des dimensions, des angles. Où se cogner. Je suis accrochée à cette vie comme aussi bien pas. C’est arbitraire, je le sais. Qu’est-ce qui ne l’est pas ? C’est versatile une femme, tous les proverbes le disent et mon père aussi. Ainsi que ses amis. C’est versatile un homme qui court après sa mort en croyant la fuir. Ça, personne ne le dit. La répétition des gestes aide. On le croit. Le souvenir, les traditions. La monotonie est douce comme un matin pluvieux, l’intérieur de mes bras. Fade comme les repas quotidiens, l’odeur du savon noir. Et si je pleurais, qu’est-ce que ça changerait ? Et si je criais aussi fort que le loup du bois ? Le cou tendu à se briser, crocs à l’air, bavant ma vie ? Cela n’effraierait sans doute que les enfants et les curés. »

Laure Limongi (Bastia 21, februari 1976)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

Gerelateerd

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.