In Memoriam Willem G. van Maanen
De Nederlandse schrijver Willem G. van Maanen is vrijdag op 91-jarige leeftijd overleden. Willem Gustaaf (Willem G.) van Maanen werd geboren in Kampen op 30 september 1920. In 2004 kreeg hij voor zijn gehele oeuvre de Constantijn Huygensprijs. Zie ook mijn blog van 30 september 2011.
Uit: De onrustzaaier
‘Hoe bevalt het je bij ons?’ vroeg ik [Pilaar], toen het na enige dagen zover was. (…)
‘Goed,’ antwoordde hij [Chris]. ‘Er is hier veel te doen, en ik doe het ook.’
‘Teveel misschien,’ zei ik.
‘Er is mij zelden iets teveel.’
‘Ik bedoel jou niet,’ zei ik, ‘ik bedoel de anderen. Ik heb wel eens de indruk dat je de mensen dingen leert die ze niet aankunnen.’
‘Dat beschouw ik ook als mijn taak,’ zei hij. ‘Ze groeien ervan, en over een tijdje zullen ze het wel aankunnen.’ (…)
‘Over wat je met de kinderen doet zijn we heel tevreden,’ zei ik kalm. Ik was woedend over zijn opmerking, maar liet niets merken. Ik wilde dit gesprek winnen, al wist ik nog niet wat ik wilde bereiken. (…)
‘We zijn heel tevreden over je prestaties als hoofd,’ herhaalde ik. ‘Het hele bestuur, mevrouw Droog inbegrepen.’
‘Dat begrijp ik,’ antwoordde hij zelfverzekerd. ‘Sinds ik hier ben zijn er twaalf leerlingen bijgekomen.’
‘Twaalf apostelen, meester Christus,’ zei ik spottend. ‘Maar ik geloof dat het er elf zijn, als ik me de gegevens van de laatste bestuursvergadering goed herinner.’
‘Wilt u me sparen voor Judas?’ vroeg hij, en hij keek me strak aan. ‘Meneer Pilatus,’ zei hij toen, na een korte stilte.
Hij bracht me in verwarring. Ik wist niet of hij me op de groftse manier beledigde, of dat hij alleen maar een woordspeling op mijn naam maakte, zoals ik op de zijne. En ik weet het nog niet.”
(…)
“Dat was ons laatste gesprek, want vanmiddag, toen hij voorgoed afscheid kwam nemen, hebben we nauwelijks enkele woorden gewisseld. Niet uit vijandschap, maar omdat er niets meer te zeggen was. Hoewel ik nog zoveel zou willen zeggen. Ik wilde hem zeggen dat hij het goed heeft geprobeerd, maar de mensen hier zijn nog niet klaar voor zijn hervormde ideeën. Ook wilde ik hem zeggen dat ik hem altijd heb bewonderd om zijn strijdlust tegen alles en iedereen. Maar dat is nu te laat, hij is nu weg en heeft die verschrikkelijke rugzak in ieder geval meegenomen.”
Willem G. van Maanen (30 september 1920 – 17 augustus 2012)