De Schotse schrijver Irvine Welsh werd geboren op 27 september 1958 in Leith, Edinburgh. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Irvine Welsh op dit blog.
Uit: Trainspotting
„– Ah wisnae … ah protested.– Fling yir fuckin jaykit oan well!
At the Fit ay the Walk thir wir nae taxis. They only congregated here when ye didnae need them. Supposed tae be August, but ah’m fuckin freezing ma baws oaf here. Ah’m no sick yet, but it’s in the fuckin post, that’s fir sure.
– Supposed tae be a rank. Supposed tae be a fuckin taxi rank. Nivir fuckin git one in the summer. Up cruising fat, rich festival cunts too fuckin lazy tae walk a hundred fuckin yards fae one poxy church hall tae another fir thir fuckin show. Taxi drivers. Money–grabbin bastards … Sick Boy muttered deliriously and breathlessly tae hissel, eyes bulging and sinews in his neck straining as his heid craned up Leith Walk.
At last one came. There were a group ay young guys in shellsuits n bomber jaykits whae’d been standin thair longer than us. Ah doubt if Sick Boy even saw them. He charged straight oot intae the middle ay the Walk screaming: – TAXI!
Hi! Whit’s the fuckin score? One guy in a black, purple and aqua shell–suit wi a flat–top asks.
Git tae fuck. We wir here first, Sick Boy sais, opening the taxi door. – Thir’s another yin comin. He gestured up the Walk at an advancing black cab.
– Lucky fir youse. Smart cunts,
– Fuck off, ya plukev–faced wee hing oot. Git a fuckin ride! Sick Boy snarled as we piled intae the taxi.
– Tollcross mate, ah sais tae the driver as gob splattered against the side windae.
– Square go then smart cunt! C’moan ya crappin bastards! the shell–suit shouted. The taxi driver wisnae amused. He looked a right cunt. Maist ay them do. The stamp–peyin self–employed ur truly the lowest form ay vermin oan god’s earth.”
Irvine Welsh (Edinburg, 27 september 1958)
De Nederlandse dichter, schrijver, kunstenaar en huisarts Ignace Schretlen werd geboren in Tilburg op 27 september 1952. Zie eveneens alle tags voor Ignace Schretlen op dit blog.
Schaduwen zien oorlogen
Schaduwen zien oorlogen
als vermakelijk spel met
de Westhoek als toppunt
van vrolijk vermaak
lijf tegen lijf, ingebed,
als asgrijze liefdesdaad
een bajonet scheert als
een schichtige zwaluw
vlekken zwarte melk
vloeien in elkaar over
en smelten samen met
de modderige nacht
ongestoord door gekraai
van duizenden hanen
maar nu weer ontwaakt
door gekwetter van verre.
Vijf jaar joeg een uil
Vijf jaar joeg een uil
droefheid door de kale
bomen tot het raam,
klonk door de muur
gekerm van de buren,
hing in de kamer de
geur van zinloos zaad
wakker gebeld door
de telefoon, vast een
spoedgeval, zoals vaker
is in de vroege uren
een dode ontdekt,
maar neen, ik had meer
moeten drinken, vergeten,
vergeten moeten zijn
nevel dekt de keien
in de straat, waarheen
zijn we weggedreven?
Ignace Schretlen (Tilburg, 27 september 1952)
De Nederlandse dichter, performer, journalist en toneelschrijver Ko de Laat werd geboren op 27 september 1969 in Goirle. Zie ook alle tags voor Ko de Laat op dit blog.
Would be or not would be
Meisje-op-de-kermis dat er net niet bij hoort
Meisje-op-de-kermis dat ’t net niet heeft
Ach, wat wil ze graag uitdagend overkomen
En ze heeft er zo intens naar toe geleefd
Elke kermismodegolf houdt zij in ere
Maar ze is te mollig voor zo’n blote buik
Van ’n navelpiercing gaat haar navel zweren
Ieder kapsel wordt bij haar ’n dorre struik
Loopt ze met ’n blote rug of blote schouder
Hoopt ze dat het volk d’r bruine vel goed ziet
Doen die witte sporen van haar bustehouder
Heel het sensuele plaatje weer teniet
Meisje-op-de-kermis dat er net niet bij hoort
Meisje-op-de-kermis dat ’t net niet heeft
Ach, wat wil ze graag uitdagend overkomen
En ze had er zo intens naar toe geleefd
Meisje-op-de-kermis dat er net niet bij hoort
Elke avond doet het weer een beetje pijn
Ach, wat zij wil zijn, zal zij vanzelf ontgroeien
Als ze ooit zal durven om zichzelf te zijn
Ko de Laat (Goirle, 27 september 1969)
De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27september 1945 in San Jose, California. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Kay Ryan op dit blog.
Nothing Ventured
Nothing exists as a block
and cannot be parceled up.
So if nothing’s ventured
it’s not just talk;
it’s the big wager.
Don’t you wonder
how people think
the banks of space
and time don’t matter?
How they’ll drain
the big tanks down to
slime and salamanders
and want thanks?
The Niagara River
As though
the river were
a floor, we position
our table and chairs
upon it, eat, and
have conversation.
As it moves along,
we notice—as
calmly as though
dining room paintings
were being replaced—
the changing scenes
along the shore. We
do know, we do
know this is the
Niagara River, but
it is hard to remember
what that means.
Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)
De Tsjechische schrijver en uitgever Josef Škvorecký werd geboren op 27 september 1924 in Náchod. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Josef Škvorecký op dit blog.
Uit: When Eve Was Naked
“The pain soon faded, but unfortunately Father also had another punishment for me: in his righteous indignation he reduced my allowance by half, from one crown to a mere fifty hellers a week. This created a surplus in the family budget, which he immediately decided to pass on to my sister, Blanche, giving her the extra fifty hellers because during a visit to her gym class the superintendent of schools had praised her for beautifully vaulting over a vaulting-horse. But, even though the price I paid was very high, I did achieve my goal: Father did not forbid Mother to read stories to me, and I still didn’t learn to read.
Soon spring arrived. A paunchy black gentleman appeared at the Julius Meinl Delicatessen, the same gentleman who at Christmas brewed various kinds of coffee on the premises and offered them to the customers in tiny cups. Father, Mother, and my brother Peter, who was sixteen, all tried the coffee. I wasn’t allowed to because I was too young. They couldn’t agree on which was the best brand of coffee and they sampled so many tiny cups that Mother suddenly began to experience heart palpitations. Father bought 100 grams of the house brand and took her home.
However, it was now spring, and the paunchy black gentleman wasn’t brewing coffee this time. He was offering a new American beverage, and he could also be seen in an advertising poster hanging in front of Meinl’s, in which he was holding a large cup of golden liquid full of silver bubbles. In the poster, the black man and his cup were encircled by a slogan printed in red-white-and-blue-striped letters, but I could only read the part that said “1 Kc.” I had learned how to read numbers, because there weren’t any numbers in the fairy tales, but of course I couldn’t read anything else, so Mother had to continue reading to me. I figured the numbers meant the golden drink cost one crown, which I could have afforded if Father hadn’t cut my allowance.“
Josef Škvorecký (Náchod, 27 september 1924)
De Nederlandse schrijfster Esther Verhoef-Verhallen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 27 september 1968. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Esther Verhoef op dit blog.
Uit: De kraamhulp
“‘Dus hier woon je.’ Miriam fluisterde het zachtjes voor zich uit. Haar vingers omklemden het stuur van haar Peugeot. Ze waren een beetje vochtig geworden en tot haar ergernis merkte ze dat ze sneller was gaan ademen. Tijdens het werk overkwam dit haar zelden. Wat er ook gebeurde en hoe bedreigend een situatie soms ook was, ze liet zich niet meeslepen, bleef koel en professioneel. Ze wist dat ze altijd kon terugvallen op haar opleiding, ervaring en collega’s.
Maar nu was ze niet aan het werk.
Ze deed dit alleen.
Ze boog naar voren en keek omhoog langs de strakke gevel van de woontoren. Het glas glinsterde in de herfstzon. Het gebouw zag er ongenaakbaar uit. Alsof hier mensen woonden die zich ver verheven voelden boven de rest van de wereld. In letterlijke zin waren ze dat ook. Het uitzicht daarboven moest wel adembenemend zijn. Je zou heel Rotterdam moeten kunnen overzien, de havens en de Maas.
Hoeveel verdiepingen had dit gebouw eigenlijk? Miriam begon te tellen. Ze moest ermee stoppen toen ze bij vijfentwintig was aanbeland.
Achter haar werd driftig geclaxonneerd. Via de binnenspiegel keek ze in het verhitte gezicht van de chauffeur. Hij hief zijn handen, gebaarde naar haar. Miriam onderdrukte de impuls om uit te stappen, hem haar politielegitimatie te laten zien en naar zijn papieren te vragen. Die man had gewoon gelijk, ze hield het verkeer op.”
Esther Verhoef (‘s-Hertogenbosch, 27 september 1968)
Zie voor nog meer schrijvers van de 27e september ook mijn vorige twee blogs van vandaag.