Dolce far niente
De Jordaan, Lijnbaansgracht, richting Tichelstraat
Uit: De Jordaan: Amsterdamsch epos
“Ze zworen bij hun buurt, hun markten en winkels, hun halletjes, hun venters en herbergen, hun straten en walm, hun dobbel-gangen en krotten. – De vischvrouwen konkelden met de koffiebazen. De koffiebazen met de groente-sjachers; de fabrieks-meiden met de pelsters, baksters, en die allen weer met den grutter, melkman, loodgieter, stoelenmaker en zoo den heelen Jordaan rond. Eén geweldige menschenklis van duizenden en duizenden gezinnen bijééngeperst, boven, achter, voor, tegenover elkaar, omwemeld van kinderen en weer kinderen. – De gezinnen van een-twee-en driehoog-vóór, en de gezinnen van een-twee-en driehoog-áchter, kenden elkaars leven, handel en wandel tot in de kleinste kleinigheid. In de vuile en nauwe stank-gangetjes der verdiepingen, waar man en vrouw openlijk hun gevoeg loosden in stilletjes en emmers, bestond geen schaamte meer voor elkaars gedoe. In beestelijke onverschilligheid leefden ze hun instincten rauw en hittig uit, ongedekt voor een ieder die hen waar wou nemen. Op hitsige dagen barstten er eerst bommen los, gooiden ze elkaar de gruwelijkste en gemeenste beschuldigingen naar den kop. Dan vunsde er een boek open over zondige hoererij, schanddaden en verwrongen laagheden. O! ze kenden allen zoo van nabij, den donkeren gloed van het bloed, de koude flikkering van het mes, den fonkel van den borrel. – De walmende straat, met haar gootvuil en stinkende keien, de open vrije straat met haar kelders en krotten, haar gewoel, kindergeschreeuw en honden-geblaf, met haar kleurige stalletjes, haar riekende, uitdampende eetwaren, haar kar-geratel, haar buitenzittende en hurkende vrouwen en kerels, – die open straat was hun gerecht, daár leefde eerst wijd-uit in rondwortelende woeling, het groote, krioelende menschen-gezin: de Jordaan. Daar verslonden ze elkaars hevigste hartstochten en begeerten; elkaars kleinzieligste, grilligste buitensporigheden en nietigste amusementen. Huiselijk leven van gezinnetje op gezinnetje, met afgesloten muurtjes, waar de nieuwsgierige en dierlijke leefdriftigheid van de hunkerende massa geen bres doorheen kon schieten, verlangden ze niet. Ze hadden hun tooneels en bals, voordrachts-kroegen en zang-café’s, hun bioscopen, ‘bibberfotegrefies,’ en gramophoon-muziek; ze hadden de dans-holen en kelders van Zeedijk, Ridderstraat tot Haarlemmerdijk; hun orgels op Maandag, alle straten door, den heelen dag achterna-geslenterd. Ze hadden in het liederlijke en in het klein-burger-fatsoenlijke, het wellustigste en het betamelijkste genot. In elkaars bijzijn konden ze eerst ademen, dollen, bluffen, om elkaars woorden en daden vechten, bij elkander zuipen en sjacheren; onder elkaar bruiloften en hoereeren.”
De Nederlandse dichter en schrijver Cees Nooteboom werd geboren in Den Haag op 31 juli 1933. Zie ook alle tags voor Cees Nooteboom op dit blog. Cees Nooteboom viert vandaag zijn 80e verjaardag.
Uit: Mokusei
‘Er bestaan geen twee Japans, zeker voor Japanners niet. Voor hen is het ondeelbaar, àls ze er al over nadenken. Jij bent hier, net als iedereen, naar toe gekomen onder valse voorwendsels. Ik heb het al te vaak meegemaakt. Ze hebben een boek van Tanizaki gelezen, of wie weet wel Shōgun, een tentoonstelling van Hiroshige gezien, de klok over Zen horen luiden, en dan denken ze dat ze het weten.
(…)
Meestal zijn ze de eerste keer hier ook heel gelukkig, als je de zaak maar goed organiseert, en dus moeten alle Honda’s onzichtbaar worden. Ze weigeren de vulgariteit waar driekwart van het leven nu eenmaal uit bestaat, hier net zo goed als elders, en daar moet je ze dan bij helpen.
(…)
Sashimi, suimono, mizutaki, het rolt ze uit de mond alsof ze nooit iets anders hebben gegeten, ze hebben in Amsterdam geoefend bij het Okuro of bij Kyo, je zult ze met niets verbazen. (…) Ze willen esthetica, en dus moeten alle Honda’s onzichtbaar worden. Ze weigeren de vulgariteit waar driekwart van het leven nu eenmaal uit bestaat, hier net zo goed als overal elders, en daar moet je ze dan bij helpen. Dus niet te lang in Tokio, meteen Nikko of met de bullet-train, dat wel, naar Kyoto, geen gezever. Ze moeten en zullen in een echte ryokan slapen, met hele families in de houten tobbe zitten, middagen lang in het Kabuki-za doorbrengen en doen alsof ze het begrijpen, als het kan een klooster bezoeken en daar vinden ze dan de bevestiging van hun idee over het spirituele Japan. Wat ze zoeken is een Nederland waar iedereen Lanceloet uit het hoofd kent, of een Vlaanderen dat alleen maar zou bestaan uit Memlinc, de binnenstad van Brugge en het uitpluizen van Ruusbroec.”
De Franse Poetry Slam kunstenaar Grand Corps Malade (eig. Fabien Marsaud) werd geboren op 31 juli 1977 in Le Blanc-Mesnil, Seine-Saint-Denis. Zie ook alle tags voor Grand Corps Malade op dit blog.
Un Verbe
Un regard, une rencontre..
un été, un sourire..
un numéro, un mail, une attente, un souvenir..
un appel, une voix, un début, un rencard..
un horaire, un endroit, une venue, un espoir..
une terrasse, un café, un dialogue, un moment..
un soleil, une lumière, un coeur, un battement..
une seconde, une minute, une heure, un plaisir..
un au-revoir, une prochaine, une promesse, un désir..
un après, une durée, une patience, un silence..
un doute, un pourquoi, un regret, une distance..
un retour, une surprise, un déluge, une marée..
une suite, une envie un projet.. une soirée..
une pleine lune, une virée, un instant, une pulsion..
un frôlement, un baiser, une magie ..
un frisson…
un accord, un avenir, une force, une destinée..
une étoile, un poème et un verbe “aimer”
De Britse schrijfster Joanne Rowling werd geboren in Chipping Sodbury bij Bristol op 31 juli 1965. Zie ook alle tags voor Joanne Rowling op dit blog.
Uit: Harry Potter & The Goblet of Fire
“The maid had run screaming down the hill into the village and roused as many people as she could.
“Lying there with their eyes wide open! Cold as ice! Still in their dinner things!”
The police were summoned, and the whole of Little Hangleton had seethed with shocked curiosity and ill-disguised excitement. Nobody wasted their breath pretending to feel very sad about the Riddles, for they had been most unpopular. Elderly Mr. and Mrs. Riddle had been rich, snobbish, and rude, and their grown-up son, Tom, had been, if anything, worse. All the villagers cared about was the identity oftheir murderer for plainly, three apparently healthy people did not all drop dead of natural causes on the same night.
The Hanged Man, the village pub, did a roaring trade that night; the whole village seemed to have turned out to discuss the murders. They were rewarded for leaving their firesides when the Riddles’ cook arrived dramatically in their midst and announced to the suddenly silent pub that a man called Frank Bryce had just been arrested.
“Frank!” cried several people. “Never!”
Frank Bryce was the Riddles’ gardener. He lived alone in a rundown cottage on the grounds of the Riddle House. Frank had come back from the war with a very stiff leg and a great dislike of crowds and loud noises, and had been working for the Riddles ever since.
Scene uit de film uit 2005, met Daniel Radcliffe als Harry
Zie voor nog meer schrijvers van de 31e juli ook mijn blog van 31 juli 2012 en ook mijn twee blogs van 31 juli 2011.