De Nederlandse schrijver Jamal Ouariachi werd geboren in Amsterdam op 8 december 1978. Zie ook alle tags voor Jamal Ouariachi op dit blog.
Uit: Herfstdraad
“Het leukste nieuwe geluid in mijn leven is dat van de trekbel. Een ouderwets mechaniek: van buitenaf trek je aan een hendel, die binnenshuis een systeem van stangetjes, scharnieren en metaaldraad in werking brengt waardoor een koperen bel tot klingelen wordt gebracht. Een hoopvol geluid.
Daar gaat-ie, de bel.
En daarmee stokt mijn zoektocht naar een schaartje om een gescheurde duimnagel bij te punten. Ik erger me al de halve dag dood aan dat brutale zeisje dat zich keer op keer vasthaakt in de stof van mijn kleding. Maar dat komt dan dadelijk wel.
Voor de deur staat een vrouw van middelbare leeftijd in een donkerblauw windjack. Asblond haar, haar gezichtshuid heeft de lijkgele kleur van een gepelde knoflookteen.
‘Goeiedag. Monique Sluiter, Belastingdienst. Bent u…’
De vrouw slaat een zwartleren foliomap open, speurt met haar wijsvinger een formulier af en noemt mijn naam. Met vertraging dringt het woord Belastingdienst tot me door. Het is herfst aan het worden, kille lucht glipt ongevraagd naar binnen.
Ik bevestig mijn identiteit, krijg de hand van het lijk aangereikt, die ik dan maar schud, waarna ze zegt: ‘Da’s mooi, want u moet ik hebben. Ik kom in verband met een openstaande schuld. Mag ik even binnenkomen? Dat praat wat makkelijker.’
Ik tuur snel even de straat in, links, rechts. Geen buren te zien. Geen getuigen. Monique Sluiter, Belastingdienst, mag binnenkomen. Het was te verwachten, maar nu al? En niet eerst een paar dreigbrieven, maar meteen, hopla, aan de deur? We hebben ons hier twee weken terug pas ingeschreven.
In de huiskamer ligt Liek op de bank Netflix te kijken. Die schrikt zich het apelazarus als ik met zo’n figuur kom binnenvallen. Ik weet hoe ze is als het om geld gaat.
‘Komt u maar even mee naar mijn werkkamer,’ zeg ik zacht.
De draaiknop van de souterraindeur maakt een geluid dat doet denken aan de soundtrack van de moordscènes in Psycho. Opendicht, iek! iek!
Er hapert iets in de motoriek van de vrouw: met háár ogen kijk ik naar het duistere trapgat. Licht aan: de spinnenwebben, de ongelakte traptreden. Voor haar ben ik nu de seriemoordenaar die het op belastingdeurwaarders heeft gemunt.
‘Ik heb daar geen lijken liggen, hoor.’ Poging tot een lachje van mij. Zij blijft stoïcijns. ‘Zal ik anders even voorgaan?’
‘Nee, het gaat wel,’ zegt ze. En monter waagt ze zich aan de afdaling, krakende trede na krakende trede.”
De Amerikaanse dichter en schrijver Delmore Schwartz werd geboren op 8 december 1913 in New York. Zie ook alle tags voor Delmore Schwarz op dit blog.
Zulke antwoorden zijn een schrale troost voor de doden
‘Wat een holle retoriek,’ zei de stilte,
‘jij leert de jongens en meisjes dat brood en wijn,
waarop hun wellust spuugt als op de macht,
binnen handbereik zijn.
Het zijn waanbeelden van je schuldgevoel
dat je tot schande strekt als een leugen die uitkomt.
De andere jongens ploften als zoutzakken op wanhopige kusten.’
‘Maar je weet toch wat voor leven ik heb geleid,
dat werkelijk alles wat ik ben geweest me afsnijdt
van normale burgermansgenoegens.
Hoe vaak ben ik niet ’s nachts langs een feest gekomen
waar goedkope minachting getoeterd werd
en klokslag twaalf de gulle lach losbarstte,
het feest waar ze het nieuwe jaar ontkurkten
als champagne of als liefde, met een knal en schuim,
terwijl ik langdurig studeerde op de kunst
waarmee je in Amerika een muur van stilte verdient.
– Ik ben een onderzoeker van de typen licht,
ik ben een dichter van de waakzame nacht,
in het nieuwe en nog ongekende Amerika.
Ik ben een onderzoeker van de gedurige nederlaag van de liefde.
Ik schonk de jongens en meisjes mijn geest en mijn kunst,
ik leerde hun over het vroege morgenlicht:
kan ik dat niet aanvoeren als enigszins goed?’
Vertaald door Joep Stapel en Jur Koksma
Zie voor nog meer schrijvers van de 8e december ook mijn blog van 8 december 2020 en eveneens mijn blog van 8 december 2018 deel 1 en eveneens deel 2.