De Engelse dichter en schrijver Jeremy Reed werd geboren op 6 maart 1951 op Jersey. Reed heeft vijftig werken gepubliceerd in 25 jaar. Hij heeft meer dan twee dozijn bundels poëzie, 12 romans, en boeken met literaire- en muziekkritiek geschreven. Hij heeft ook vertalingen van Montale, Cocteau, Nasrallah, Adonis, Bogart en Hölderlin gepubliceerd. Zijn eigen werk is in het buitenland vertaald in meer dan een dozijn talen. Hij heeft diverse onderscheidingen ontvangen en hij won de Poetry Society’s European Translation Prize. Reed begon met het publiceren van gedichten in tijdschriften en kleine publicaties in de jaren 1970. Hij is beïnvloed door onder meer Rimbaud, Artaud, Jean Genet, JG Ballard, David Bowie en Iain Sinclair. Een selectie van zijn gedichten is uitgegeven door door Penguin Books. Zijn laatst gebubliceerde roman is “The Grid.” Reed heeft ook samengewerkt met de muzikant Itchy Ear. Zij treden live op onder de naam Ginger Light. Reed behaalde een doctoraat aan de universiteit van Essex en hij doceert af en toe aan die instelling en aan de Universiteit van Londen.
London Flowers
These oriental poppies earthed
as scattered outtakes, rough demos
lucked into NW3
shivery silk minis on runway pins —
pink, yellow, orange, blue and red,
they’re like randomised confetti
transient saucerians
an anthology of MAC eye colours
in nitrogen-depleted soil.
I give them names like Toyoko,
Masako, Yumiko, O,
Yuan Yuan, a garden harem
cooking Chinese opium.
Ixia and violet iris
lyricise intense moments,
so too explosive azaleas
and a libidinous steamy lily,
a transplant brain from Asia
with a bulb like a shaved cortex.
This marine blue hydrangea’s
the colour of the blue deodorant cube
floating in the Gatwick men’s toilet,
a sort of deep Atlantic blue
squirted with ultramarine.
Like everything I see they’re poetry,
poppies bringing a dusty frill
to capital affairs, a bright
liaison like a thought pattern;
immediate as light checked-in
8 mins travel time from the sun
to reach this wiry leggy cluster
that tomorrow will be gone.
Bloody Mary
Red icebergs shattered in a glass,
auroral tiara with cracked pepper
Tabasco in the undertow:
it tastes hot, but it’s really cold,
like feelings we can’t separate
from loving someone, all aspects
slippery as goldfish in a bowl.
A vodka in a scarlet dress
stagy as Ute Lemper,
its temper’s unpredictable
like Wasabi and Habanero
or Worcester sauce tangoing tomato
with a sharp taste of leather.
It’s not a gunshot to the throat,
more a slow burn that separates
into component tastes, the lime
gets tweaky if unmollified
by mid-ballast horseradish.
It’s a capricious, husky thing,
a ruminative, slow hand trick,
you get to know at gut level,
the vodka underpinning it
raised as raw firepower in the blood,
a CIA agent policing the cells
with a kick like a cobra’s hood.
An ex pat mixed it first at Harry’s Bar,
spiked the membrane with a celery stick,
got a red brick crust on the lip,
and knew he’d done it, felt the bite hit in
and raised an eyebrow in silent applause.
Jeremy Reed (Jersey, 6 maart 1951)