De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook alle tags voor José Saramago op dit blog.
Uit: Baltasar and Blimunda (Vertaald door Giovanni Pontiero)
“They were not afraid, they were simply astounded at their own daring. The priest laughed and shouted. He had already abandoned the safety of the handrail and was running back and forth across the deck of the machine in order to catch a glimpse of the land below, north, south, east, and west, the earth looked so vast, now that they were so far away from it, Baltasar and Blimunda finally scrambled to their feet, nervously holding on to the cords, then to the handrail, dazed by the light and the wind, suddenly no longer frightened, Ah, and Baltasar shouted, We’ve done it, he embraced Blimunda and burst into tears, he was like a lost child, this soldier who had been to war, who had killed a man in Pegões with his spike, and was now weeping for joy as he clung to Blimunda, who kissed his dirty face. The priest came up to them and joined in their embrace, suddenly perturbed by the analogy the Italian had drawn when he had suggested that the priest himself was God, Baltasar his son, and Blimunda the holy ghost, and now all three of them were up there in the skies together, There is only one God, he shouted, but the wind snatched the words from his mouth. Then Blimunda said, Unless we open the sail, we shall go on climbing, and we might even collide with the sun.”
We never ask ourselves whether there might not be some wisdom in madness, even while recognising that we are all a little mad. These are ways of keeping firmly on this side of madness, and just imagine, what would happen if madmen demanded to be treated as if they were equals with the sane, who are only a little mad, on the pretext that they themselves still possess a little wisdom, so as to safeguard, for example, their own existence like Padre Bartolomeu Lourenço, If we were to open the sail abruptly, we should fall to the ground like a stone, and it is he who is manoeuvring the rope and adjusting the slack so that the sail opens gradually, casting its shadow on the balls of amber and causing the machine to slow down, who would ever have thought that it would be so easy to fly, now we can go in search of new Indies.
De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple, Californië. Zie ook alle tags voor Craig Arnold op dit blog.
Lines for painting on grains of rice
For Rebecca
You are the kind of person who buys exotic fruits
leaves them out on the counter until they rot
You always mean to eat them sometimes you rearrange them
rousing over the bowl a cloud of tiny flies
&
How do they balance the parrot who chews a walnut
sideways holding it up in his right foot
the owl perched on a just-lit lamppost
scratching behind its ear like a big dog
&
Your pencil eraser wears down long before the point
for every word you write you rub out two
&
Where the slice of toast rested the plate is still warm
a film of fog little points of dew
&
Love is like velocity we feel the speeding up
and the slowing down otherwise not at all
the more steady the more it feels like going nowhere
my love I want to go nowhere with you
&
I cannot bring myself to toss the cup of cold coffee
you set down by the door on your way to the taxi
all day I have sipped it each time forgetting
your two tablets of fake sugar too sweet
&
Running down the street
dodging between raindrops plump as cherries
&
The ground was feathered with wild strawberries
I picked seven as many as I could bear
I ate two I saved the rest for you here
hold out your hand take them taste how sweet
&
Please hold me the forgotten way the wall pleads
spray-paint face and voice of a damned poet
the darling damned poets save them from themselves
maybe it is us they need saving from
De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht geboren. Zie ook alle tags voor Anton Koolhaas op dit blog.
Uit: De bijeenkomst
Het is de schraapzucht, gentlemen’. Met deze woorden streek de meeuw Tractaal dan eindelijk neer tussen een stuk of zeven andere meeuwen, die op een vlonder aan de kade zaten te denken aan de notities, die zij moesten kunnen maken.
[..]
‘En de schraapzucht is het,’ antwoordde de meeuw Larvik en daardoor was de formule tot een bezwering geworden en kon men rustig verder zwijgen. Tractaal was onrustig en hij had geen behoefte aan zwijgen.
[..]
Onze afkomst is in ons vergaan,’ sprak hij tot de meeuw Larvik.
‘Zo ging het onze afkomst,’ antwoordde Larvik.
‘Dat wat achter ons ligt, vormde ons,’ sprak Tractaal.
‘En vormen deed het ons,’ antwoordde Larvik.
‘Wij moeten bijeen komen,’ zei Tractaal na een tijd.
‘En bijeen komen moeten wij,’ was het antwoord van Larvik.
‘Allen,’ riep Tractaal.
‘En allen zullen er zijn,’ riep Larvik.
Daarna zwegen ze. Larvik ging weer zitten staren en Tractaal ging naar onregelmatigheden zitten turen in het wateroppervlak.”
De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Renate Rubinstein op dit blog.
Uit: Niets te verliezen en toch bang
“Op een gegeven moment voelde ik me vrij genoeg om de zaak naar me toe te halen. Naar me toe te schrijven – want van je af schrijven, dat is natuurlijk échte onzin. Ik maakte notities, en die werkte ik uit; en tijdens dat schrijven raakte ik zelf weer aangeslagen. ’t Was een hele angstige tijd geweest. Er waren dingen, die ik in mezelf vermeden had.
Maar die afstand – wat heb ik op die afstand zitten wachten!
Wat heb ik niet mijn best gedaan om er vast op vooruit te lopen. Ik had er twee verschillende voorstellingen van, twee heuveltoppen. De ene heette Sereniteit en de andere Victorie. Sereniteit zou een staat van contemplatieve wijsheid zijn, die een weldadig licht zou uitstralen over het werk onder mijn handen en de mensen voor mijn ogen. Een voorbeeld zou ik zijn van hoe de mens verlies kan omzetten in winst, innerlijk goud dus, waar ik zeer eenvoudig en bescheiden over zou zijn, maar dat ik tot het einde van mijn dagen zou blijven beheren. Het denkend riet, dat nu zo zwaar gebogen was, zou zich uit eigen kracht opgeheven hebben. Aantrekkelijker bleef niettemin het uitzicht vanaf de heuvel Victorie. Daar woonde ik met een nieuwe man en zes nieuwe kinderen, ik was niet meer alleen, ik hoefde nog niet sereen te zijn, ik was wat je noemt niet stuk te krijgen. Verjonging, vernieuwing en uitslaand geluk.”
De Schotse schrijver, humorist, radio-en televisie presentator Daniel Frederick Wallace werd geboren op 16 november 1976 in Dundee. Zie ook alle tags voor Daniel Wallace op dit blog.
Uit: Charlotte Street
“I love London. I love everything about it. I love its palaces and its museums and its galleries, sure. But also, I love its filth, and damp, and stink. Okay, well, I don’t mean love, exactly. But I don’t mind it. Not any more. Not now I’m used to it. You don’t mind anything once you’re used to it. Not the graffiti you find on your door the week after you painted over it, or the chicken bones and cider cans you have to move before you can sit down for your damp and muddy picnic. Not the everchanging fast food joints – AbraKebabra to Pizza the Action to Really Fried Chicken – and all on a high street that despite its three new names a week never seems to look any different. Its tawdriness can be comforting, its wilfulness inspiring. It’s the London I see every day. I mean, tourists: they see the Dorchester. They see Harrods, and they see men in bearskins and Carnaby Street. They very rarely see the Happy Shopper on the Mile End Road, or a drab Peckham disco. They head for Buckingham Palace, and see waving above it the red, white and blue, while the rest of us order dansak from the Tandoori Palace, and see Simply Red, White Lightning, and Duncan from Blue. But we should be proud of that, too. Or, at least, get used to it.”
Zie voor nog meer schrijvers van de 16e november ook mijn vorige blog van vandaag.