De Amerikaanse schrijfster, uitgeefster en politiek activiste Rebecca Walker werd geboren op 17 november 1969 in Jackson, Mississippi. Zie ook alle tags voor Rebecca Walker op dit blog.
Uit: Baby Love
“And then I had what could only be the first twinges of the maternal instinct. Healthy and robust? A huge smile spread across my face. That’s my baby! And then it was as if the synapses in my brain sending exploratory signals to my uterus finally made contact. Aye, mate, is it a go down there? Yes, yes, Captain, we’re full steam ahead!
I was convinced that getting off the phone would exponentially increase my chances of reverting to not-pregnant, but I released Becky anyway and stumbled over to the bathroom, where Glen, my life partner and father of our soon-to-be-born baby, was shaving. I looked into his eyes and tried to keep myself from screaming and jumping up and down. We did it, I said. He grinned. Well, I guess that puts the whole motility question to rest. And I said, I guess it does. Then I wrapped my arms around him and buried my face in his chest, and he wrapped his arms around me and rested his chin on the top of my head.
I was in ecstatic bliss for about ninety seconds, and then it hit me: an avalanche of dread that took my breath away. Pregnant? A baby? What have I done? I looked at Glen. He was going through his own reality check, which brought me even closer to the brink of total hysteria. But then, before I could burst into tears and run screaming out of the room, he pulled me into his arms. You are going to be a fantastic mother, he said to me, to my fear. His love overwhelmed me, and I started to cry big, wet tears onto his favorite black shirt.
We’re going to have a baby.”
Rebecca Walker (Jackson, 17 november 1969)
De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook Zie ook alle tags voor Joost van den Vondel op dit blog.
Stabat Mater
Jezus’ nat bekreten moeder
Stond bij ’t kruis, waar ons Behoeder,
Haar beminde zoon, aan hing;
En haar docht, terwijl ze steende,
Hem betreurde en drukkig weende,
Dat een zwaard door ’t harte ging.
Och! hoe drukkig, hoe vol rouwe
Was die zegenrijkste vrouwe,
Moeder van Gods enig kind?
Die, met een weemoedig harte,
Levend aanzag al de smarte
Van haar vrucht, bij God bemind.
Och! wie zou in ’t hart niet snijden,
Zo hij, in dat deerlijk lijden,
Christus’ lieve Moeder zag?
Och! wie zou zich niet bedroeven,
Zag hij ’t hart beklemd van schroeven,
Om de Zoon, die ‘r onder lag?
Zij zag Jezus pijn en stramen
Lijden, om ons al te zamen,
En hem sterven met geschal,
Toen die Waarde en Uitverkozen
Treurig, als een troosteloze,
Zijne geest aan God beval.
Bron van moederlijke minne,
Stort me mee ’t gevoelen inne
Van meedogen en geklag.
Doe mijn koude hart verlangen
Om mijn Heiland aan te hangen,
Dat ik hem behagen mag.
Heil’ge Moeder, allerkuiste,
Druk de wonden des Gekruiste
Krachtelijk in mijn gemoed.
Laat ik ook met u bezuren
Uw gewonde Zoons kwetsuren,
Die mij vrijkocht met zijn bloed.
Dat ik ijvrig u geleie
En ’t gekruiste Lam beschreie
Al de dagen die ik leef.
‘k Wens uw kruis te helpen dragen,
En bij ’t kruis met u te klagen,
Schoon een ander u begeef.
Puik der maagdelijke loten,
Wil mijn bede niet verstoten:
Laat mij aan uw zijde staan,
Christus’ dood mijn ziel genezen:
Laat ik die deelachtig wezen:
Laat ze in ’t hart geschilderd staan.
Laat zijn hartkwetsuur mij raken,
En zijn bloed mij dronken maken
In de liefde van Gods Zoon.
Reine Maagd! Gij doet mij blaken:
Uw gebed zal voor mij waken
En mij vrijen voor Gods troon.
Laat het kruis mijn ziel bedekken,
Christus’ dood mijn schild verstrekken
En mij koestren met genâ.
Als dit lichaam komt te sterven,
Laat mijn ziel met blijdschap erven
’t Hemels Paradijs hierna.
Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)
Op 5 gulden biljet uit 1966
De Britse schrijver journalist en polemist Auberon Alexander Waugh werd geboren op 17 november 1939 in Dulverton, Somerset. Zie alle tags voor Auberon Waugh op dit blog.
Uit:Will This Do? An Autobiography
“Evelyn Waugh always referred to him as ‘my rival, Mr Coggins’, and was being only partly humorous. She actually preferred the gardener’s company to that of anyone else. His slightly implausible deference, the embarrassingly apparent sub-text of all advice, the extreme ordinariness of every opinion he advanced, appealed to her deepest sense of social propriety. This was the most natural and acceptable form of human relationship.
‘They do say, madam, that if you see a crow with a broken wing, that means ’twill be a good year for raspberries,’ he would say in his fine Somerset voice, and she would lap it up.
In the week my father died, Coggins disappeared. My mother got it into her head that I had murdered him (Coggins) and put his corpse in the boot of my car before driving back to Chilton Foliat. I do not know why she should have reached this conclusion, but suppose it must have been the product of stress. In fact he had been out on a blind, something which is well known among Somerset farming folk. But by the time we moved down to Combe Florey in October 1971, Walter Coggan, too, had died, in the way that elderly men have always tended to do. The clergyman, at his funeral, said: ‘We have memories of Walter which time can never alter.’
Obviously, he was most missed by his widow and family, but I think it was the loss of Coggins which reconciled my mother to the idea that the little Waughs, as my father used to call us, should move into the main part of the house, and she would move into a more or less disused wing, equipped with its own kitchen and other appointments.”
Auberon Waugh (17 november 1939 -16 januari 2001)
Auberon, Alexander en Evelyn Waugh in 1965.
De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini werd geboren in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook alle tags voor Christopher Paolini op dit blog.
Uit: Brisingr
“The elf smiled, revealing teeth that were sharper than normal. “I am Blödhgarm, son of Ildrid the Beautiful.” He introduced the other elves in turn before continuing: “We bring you glad tidings from Queen Islanzadí; last night our spellcasters succeeded in destroying the gates of Ceunon. Even as we speak our forces advance through the streets toward the tower where Lord Tarrant has barricaded himself. Some few still resist us, but the city has fallen, and soon we shall have complete control over Ceunon.”
Nasuada’s guards and the Varden gathered behind her burst into cheers at the news. She too rejoiced at the victory, but then a sense of foreboding and disquiet tempered her celebratory mood as she pictured elves — especially ones as strong as Blödhgarm — invading human homes. What unearthly forces have I unleashed? She wondered. “These are glad tidings indeed,” she said, “and I am well pleased to hear them. With Ceunon captured, we are that much closer to Urû’baen, and thus to Galbatorix and the fulfillment of our dreams.” In a more private voice, she said, “I trust that Queen Islanzadí will be gentle with the people of Ceunon, with those who have no love of Galbatorix but lack the means or the courage to oppose the Empire.”
“Queen Islanzadí is both kind and merciful to her subjects, even if they are her unwilling subjects, but if anyone dare oppose us, we shall sweep them aside like dead leaves before an autumn storm.”
Christopher Paolini (Los Angeles County, 17 november 1983)
De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Dahlia Ravikovitch op dit blog.
A Wicked Hand
Smoke rose in the slanted light
And my daddy was hitting me.
Everyone there laughed at the sight,
I’m telling the truth, and nothing but.
Smoke rose in the slanted light.
Daddy slapped the palm of my hand.
He said, It’s the palm of a wicked hand.
I’m telling the truth, and nothing but.
Smoke rose in the slanted light
And Daddy stopped hitting me.
Fingers sprouted from the wicked hand,
Its works endure and will never end.
Smoke rose in the slanted light.
Fear singes the wicked hand.
Daddy stopped hitting me
But that fear endures and will never end.
Delight
There did I know a delight beyond all delight,
And it came to pass upon the Sabbath day
As tree boughs reached for the sky with all their might.
Round and round like a river streamed the light,
And the wheel of the eye craved the sunwheel that day.
Then did I know a delight beyond all delight.
The heads of the bushes blazed, insatiable bright
Sunlight striking the waves, igniting the spray.
It would swallow my head like a golden orange, that light.
Water lilies were gaping their yellow bright
Mouths to swallow the ripples and reeds in their way.
And indeed it came to pass on the Sabbath day
As tree boughs lusted for the sky with all their might,
And then did I know a delight beyond all delight.
Vertaald doorChana Bloch and Chana Kronfeld
Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)
De Duitse dichter en schrijver Max Barthel werd geboren in Dresden-Loschwitz op 17 november 1893. Zie ook alle tags voor Max Barthel op dit blog en ook mijn blog van 17 november 2010.
Uit: Der Mensch am Kreuz
„Endlos dehnen sich die Felder und Wälder in Ostpreußen und verlieren sich nach der Steppenewigkeit Rußlands. Wie eine blitzende Kette sind die vielen Seen in die bäuerliche Erde verstreut. Darüber wölbt sich der gewaltige Himmel. Im freien Raum zwischen den Wolken und den Straßen sausen im Winter die krachenden Stürme. Die Menschen, die hier wohnen, sind ernst und verschlossen. Viel Schwärmerei und Schwermut ist in ihnen. Das nahe russische Blut ist auch in ihre Adern verspritzt.
Die Erlers stammten aus dem Rheinland. Über zweihundert Jahre saßen sie schon als Pioniere und Vorposten unter Masuren und Litauern hart an der russischen Grenze. Sie waren meistens Lehrer und Organisten, liebten die deutsche Sprache und ihr schönstes Kind, die Dichtkunst. Sie liebten auch Mozart und Beethoven, und wenn sie heirateten, so nahmen sie Bauerntöchter aus deutschem Blut.
Paul Erler heiratete in der Mitte des vorigen Jahrhunderts eine gewisse Klara Scheffler. Sie lebten glücklich zusammen. Vier Kinder wurden ihnen geboren. Zwei Kinder starben im jugendlichen Alter. Die Erlers waren nicht wohlhabend. In dem armseligen Schulhäuschen bewohnten sie zwei kleine Zimmer. An den Gräbern wurde Chopin gespielt und nicht Mozart, aber in der Kirche saß der Organist nach jedem Begräbnis stundenlang an der Orgel und ließ die Pfeifen wie das ewige Gewitter der Schöpfung brausen. Die kahle Kirche war sein Haus, seine weite Welt, sein Riesenschiff. Dort löste er sich aus der Enge des Daseins und vom versteinerten Strand der Armut, dort phantasierte er in die Sterne hinein.
An einem Frühlingstag, als das zweite Kind starb, es war ein Mädchen, wurde ihm ein Sohn geboren. Da glaubte der kleine Orgelspieler und Lehrer, die Hand des barmherzigen Gottes zu erkennen, dem auch der Tod nur Saat ist für neue Auferstehung. An diesem Frühlingstag spielte er auf seiner Orgel Bach und Haydn. Ihm war, als die Fugen brausten, als sei kein Kind gestorben, ihm war, als beginne ein kleiner, geliebter Mensch nur ein zweites Dasein. Das Mädchen, das gestorben war, hieß Maria. Den Sohn nannte er Tobias. Trauer und Freude, Licht und Schatten, Tod und Leben waren um den ersten Schrei dieses Kindes versammelt.“
Max Barthel (17 november 1893 – 28 juni 1975)
De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zie ook alle tags voor Pierre Véry op dit blog enook mijn blog van 17 november 2009.
Uit: Goupi-Mains rouges à Paris
„Le magot, – Mains-Rouges s’en moquait bien !
Sa seule richesse, c’était ses souvenirs. Et Dieu sait qu’ils n’étaient pas gais !
Lison, – sa soeur…Tellement elle était jolie, on n’avait pas trouvé mieux, comme surnom, que de l’appeler Goupi-la-belle. La Loi l’avait refusée en mariage à un garçon de l’assistance, parce-que il n’y avait pas d’espoir d’héritage !
Par peine de coeur, la pauvre belle s’était jetée dans un puits. Morte, elle était encore plus belle que de son vivant ; personne n’arrivait à croire qu’elle ne respirait plus !
Au point que, pour s’habituer à l’idée qu’elle était morte, – vraiment morte – on avait dû changer son surnom, l’appeler “Goupi-la-Morte”
Dieu merci, Mains-Rouges n’était pas encore fossoyeur, dans ce temps-là. S’il avait dû creuser sa tombe…
Mais il avait creusé celle de Marie des Goupi, la vieille servante, et celle de son fils, Jean des Goupi, l’innocent…Celui-là, comme Mains-Rouges, avait aimé les choses pour elles mêmes, – par pour le plaisir égoïste de les posséder. Les bêtes, l’herbe des champs, la forêt, ses odeurs et ses voix…“
Pierre Véry (17 november 1900 – 12 oktober 1960)