De Amerikaanse dichteres, schrijfster en hoogleraar transgender-wetenschappen Joy Ladin werd geboren in Rochester, New York, op 24 maart 1961. Zie ook alle tags voor Joy Ladin op dit blog.
EARLY MORNING FLIGHT
Half-empty plane, hot black coffee – it takes so many people
to keep my body soaring.
I must be important, or at least not dead,
and my not being dead must matter, or it wouldn’t be so sunny,
and if it’s sunny because I’m not dead
I must be the fulcrum, the measure of existence,
the line God draws
between meaning and meaninglessness
in sand composed of outgrown shells and diatoms,
animal and vegetable
ground into mineral glitter
by the pestle of existence.
I’m not ground yet, so I must be happy,
smiling for the camera
eternity, focused on me, must be.
I must be happy, falling asleep,
sinking into the clouds below my seat, soothed by engines’
rumbling stutter, the click-click heartbeat
of eternity’s shutter.
SMART WAYS TO DIE
That was a short list, wasn’t it?
An old man fingers a double fugue
alone on a famous stage.
There’s no smart way to die
during a Bach partita’s
helices of being and becoming
twinning, twining and untwining
chromatic, arpeggiated longing.
No genders, no time,
no way to die, smart or otherwise,
even though we practice death’s scales
day and night,
confounding individuation with despair, avoiding recognition
that the only part of us that lives forever
is the otherness we anticipate and echo,
a fugue that began before we began
and sings without a moment’s interruption
when our seats are emptied, our despairs compressed
into obituary and epitaph, our bones broken down
into nutrients absorbed by grass
nibbled by rabbits struck by hawks
and assimilated, briefly, into their soaring organs.
The smart way to die is to recognize
the stage is bare, the piano wheeled away,
the old man probably has a tough time peeing,
lets flattery go to his head,
foolish as the rest of us
when the universe serenading itself through him
lets his fingers become fingers again,
the universe too smart to die without rising,
twinning, twining and untwining
old men, vibrating strings, creaking seats and silence.
How Much
I could talk about being sick, but I always talk about being sick,
because I’m always sick, but today I’m sick
and happy, stuffed with fried artichoke, reggiano, gnocchi, and the glow
of knowing my name will be forgotten
when those who knew me are gone,
though of course I’ll be remembered by God,
but will God remember the fennel salad and fried rice balls,
the candle on the table reflected in the wine
and the little flame when our fingers brush,
and how much I love the woman who loves me,
how much I love,
how much?
De luipaard
Je brengt verslag uit over het luipaard. Je bent pas zeven
en je weet al dat de luipaard
zowel in grijs voorkomt
als in geel. Gooit prooi
over takken. De jongen van de luipaard
tuimelen in de schaduw van een rots.
Gazellen vluchten in de verte. Het verslag over de luipaard
verandert leven en dood
in eenvoudige declaratieve zinnen.
De gazelle negeert het luipaard
totdat de luipaard zijn nek breekt.
In jouw keuken schaduwen
liefde en haat elkaar
zoals jij wordt geschaduwd
door de verjaardag die op zijn tenen dichterbij komt.
Je bent pas zeven en je weet al
dat jij de prooi bent
van de liefde waaraan je niet kunt ontsnappen. Liefde
gooit haar prooi over takken
in de jungle die je keuken is.
Je bent pas zeven en je weet al:
haar vlekken maken het lastig de liefde te zien
totdat zij je nek breekt.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 24e maart ook mijn blog van 24 maart 2021 en ook mijn blog van 24 maart 2020 en eveneens mijn blog van 24 maart 2019 en ook mijn blog van 24 maart 2018 deel 1 en eveneens deel 2.