De Iraans – Nederlandse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.
Uit: Voordat het laat wordt
“Mijn boeken zijn in vele talen vertaald, maar met een paar van die vertalingen voelde ik me blijer en meer betrokken. Dat zijn de vertalingen die eigenlijk illegaal zijn uitgegeven, waar ik niks voor betaald kreeg. Daar horen ook de Koerdische vertalingen bij, die in het Koerdistan van Irak werden uitgegeven. Ik was daar populair, omdat de Koerdische lezers zich thuis voelden in mijn boeken. Ik ben er een paar keer uitgenodigd om de presentaties van de vertalingen bij te wonen, maar ik durfde niet te gaan, want de bebaarde mannen van het regime van de geestelijken zijn ook daar erg aanwezig en actief. Ze zouden me meteen ontvoeren, in de gevangenis zetten en iets van me maken waardoor ik mezelf niet meer zou kunnen zijn.
De man die mijn Koerdische vertaling maakte is een mooi mens, ik heb hem een paar keer ontmoet. Tijdens onze eerste ontmoeting kwam hij langs bij mij thuis. Hij had een exemplaar van de vertaling meegenomen, en een doos gedroogde vijgen uit Koerdistan. Hij had een klassiek pak aan, het soort pak dat je tijdens een belangrijke gelegenheid draagt. “Uw lezers willen graag dat u een keer naar Erbil komt,” zei hij. “Wie weet,” zei ik.
Een paar jaar later kwam hij nog een keer langs. Dit keer had hij drie vertaalde boeken meegenomen. Nadat we een glaasje thee hadden gedronken en over de situatie in Koerdistan hadden gepraat, nam ik hem in vertrouwen en zei ik “Ik wil terug naar huis, Dertig jaar ballingschap Is genoeg geweest, ik kan niet langer wachten tot ze me het land in laten. En ondertussen zit mijn moeder in mijn ouderlijk huis op mijn terugkomst te wachten.” Hij luisterde aandachtig, maar ik aarzelde toch om mijn overpeinzingen verder met hem te delen. Ik liet een stilte vallen, stond op en bood hem nog een glaasje thee aan. Toen ik hem het glaasje overhandigde, zei ik: “Laat ik het zo zeggen: ik overweeg om illegaal het vaderland binnen te gaan. Onbegonnen werk, maar toch wil ik het doen. Anders wordt het laat.”Met grote ogen keek de vertaler me aan. Ik zei wat ik hem eigenlijk wilde zeggen: “Kan je iets voor me doen?” “Graag, maar wat zou ik voor u kunnen betekenen?” “Wil je van je connecties gebruikmaken en informeren of het mogelijk is dat iemand me vla het Koerdistan van Irak naar het Koerdistan van Iran terugsmokkelt?” “Terugsmokkelt?” zei hij verbaasd en hij zette zijn glas neer. “Ja, terug. Ik heb mijn beslissing genomen, ik wil de rest van mijn leven thuis doorbrengen.” Hij maakte het bovenste knoopje van zijn nieuwe overhemd los. Hij leek eigenlijk zijn colbert te willen uitdoen, maar hij was een ware Koerd: dat zou hij in de aanwezigheid van een schrijver nooit doen.”
De Britse dichteres en schrijfster Helen Dunmore werd geboren op 12 december 1952 in Beverley, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Helen Dunmore op dit blog.
De Blauwe Tuin
‘Ziet het er niet vredig uit?’ zei iemand
toen onze trein op de dijk stopte
en er niets anders opzat dan staren
naar de blauwe tuin.
Blauwe rozen gingen langzaam open,
blauwe appels glinsterden
onder de zich uitbreidende pauw van bladeren.
De fontein spuwde stralen puur Pruisisch blauw
het terras was gemaakt met vingers van middernacht
het gras was zo blauw als Kentucky.
Zelfs de spelende kinderen
in hun ultramarijn pierenbadje
waren aangeraakt door een kobaltblauwe Midas
die hun huid had veranderd
van de warme kleuren van de aarde
in het azuur van de hemel.
‘Zien ze er niet gelukkig uit?’ zei iemand,
terwijl de treinbeheerder zich verontschuldigde
voor het ongemak veroorzaakt tijdens onze reis,
en ja, ze zagen er gelukkig uit.
Wensten we niet dat we in de blauwe tuin waren
gedrenkt in het sproeien van de tuinslang,
Wensten we niet dat we in de indigo-aarde konden graven
naar hemelkleurige aardappelen,
wensten wij niet dat onze reis voorbij was
en we vrij waren om de dijk af te racen
en verstrikt te raken in het niets, net als die kinderen
die ineenkrompen tot stipjes hemelsblauw
toen onze trein vertrok.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn blog van 12 december 2021 en ook mijn blog van 12 december 2020 en eveneens mijn blog van 12 december 2018 en ook mijn blog van 12 december 2015 deel 2 en eveneens deel 3.