De Vlaamse schrijver Koen Peeters werd geboren in Turnhout, 9 maart 1959. Zie ook alle tags voor Koen Peeters op dit blog.
Uit: De mensengenezer
“Miltvuur is de naam van een soldatenziekte.’ Ik keek tegen het zonlicht in naar mijn oom. Waarom sprak hij zo, met die donkere frons op het voorhoofd? ‘Er is niets aan te doen.’ Hij snoot zijn neus, vouwde traag de zakdoek dicht. ‘Remi, er is niets aan te doen,’ herhaalde mijn oom sussend. ‘We geven het door omdat we familie zijn’, en hij somde namen op van mannen en vrouwen. Kwaad slingerde hij die in mijn gezicht. Door hem spreekt nu weer de geest, dacht ik. Het waren de namen van familieleden. Sommige van hen lagen onder een zerk, anderen leefden nog. Mijn nonkel Marcel, met zijn kleine elegante snor, stak zijn brede borst vooruit, richtte zijn ongenaakbare blik wat hoger. Hij wreef langdurig in zijn handen. ‘Als wij boeren het land bewerken, neemt de geest van ons bezit. Hij is een onzichtbare reus die ons uitput. Als wij zweten, stinkt ons zweet naar hem.’ ‘Een geest in ons zweet? Hoe kan dat dan?’ vroeg ik. ‘De geest geeft ons hartkloppingen, en ook een maagkwaal. Als ik sterf aan kanker, komt dat door hem. ’Een geest? Een reus? Dat is onmogelijk, dacht ik. Nonkel Marcel zou trouwens niet sterven aan kanker maar aan een longontsteking.
Een geest, een genius, een daimon? Wat de oude professor daarmee bedoelde? De opsomming leek wel een dichtregel, een vers uit een klassiek gedicht, een poëtisch lijstje van drie verschillende mythische wezens. De professor knikte aanmoedigend. De geest, de genius, de daimon: ik begreep dit enigszins als het gevoel dat ook mij telkens in de Westhoek overviel. De professor, die ik meteen met zijn voornaam Remi mocht aanspreken, verhaalde soms van een reus die zich verschool in de mist, een monster dat bestond uit lichaamsresten van dode soldaten. Opnieuw knikte Remi alsof ik net iets had gezegd, maar dat was niet zo. Hij vertelde me over de gesprekken die hij als tienjarige jongen voerde met zijn oom.”
De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.
Acht gedichten voor Ninetto
5 /
De wind huilde door de Piazza dei Cinquecento
zoals in een kerk – was er geen teken van vuil.
Ik reed alleen door de verlaten straten. Het was bijna 2 uur ’s nachts.
In de kleine tuin zie ik de laatste twee of drie jongens,
noch Romeins noch van het platteland, cruisen voor
1000 lire. Hun gezichten zijn steenkoud. Maar ze hebben geen ballen.
Ik stopte de auto en riep naar een van hen.
Hij was een fascist, ’t zat hem niet mee en ik worstelde
om zijn wanhopige hart aan te raken.
Maar in het donker zag ik hem naar me kijken.
Je bent met je auto gekomen en hebt je plezier gehad, Paolo.
Dat gedegenereerde personage zat hier naast je. Hij is je dubbelganger.
Goedkope gestolen snuisterijen hangen aan zijn autoraam.
Nu moet je gaan
maar waar kun je heen? Hij is er altijd.
Vertaald door Frans Roumen
Ninetto Davoli in 1971
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn twee romenu blogs van 9 maart 2019.