De Nederlandse schrijver Maarten ’t Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Zie ookalle tags voor Maarten ’t Hart op dit blog.
Uit: Vestdijk en Mozart
“Over Mozart kan men moeilijk oordelen, als men niet zo goed als al zijn werken kent. Alfred Einstein zegt in zijn Mozart-boek, naar aanleiding van het Magnificat uit de Vesperae solennes de confessore (KV 339): ‘Iemand die zulke composities niet kent, kent Mozart niet.’ In feite geldt dit voor heel veel werken van Mozart. Wie voor de eerste maal het Münchener Kyrie in d-klein (KV 341) hoort, dit Kyrie waarvoor de eerder genoemde Einstein op de knieën valt, beseft dat zijn kijk op Mozart ingrijpend veranderd is. Na zo’n stuk kun je al het werk van Mozart dat je eerder al kende, weer opnieuw horen, nu wetend dat het voorgoed anders zal klinken. Zoiets geldt ook voor de Thamosmuziek (KV 345) en voor het Adagio en Fuga in c-klein (KV 546) en voor de Maurerische Trauermusik (KV 477). Zulke composities maken het mogelijk een blik in iemand’s innerlijk te werpen die daarvoor vaak zo vrolijk leek, maar zich openbaart als een diepzinnig melancholicus.
Over deze veelzijdigste van alle toondichters heeft Vestdijk herhaaldelijk geschreven. Altijd vol bewondering, maar toch kan ik mij slecht voorstellen dat er ook maar één Mozart-kenner is die Vestdijk in zijn vaak gewaagde conclusies zal willen bijvallen. Mij bekruipt zelfs, als ik lees wat Vestdijk over Mozart schreef, een gevoel van grote ergernis en dat verbaast me. Niet zelden ben ik het met Vestdijk oneens als hij over andere componisten dan Mozart schrijft, maar ergeren doet hij mij nooit.
Behalve dus als hij over Mozart schrijft. Waarom? Omdat hij, zoals ik eerder al eens beweerde, ‘een totaal onjuiste visie op Mozart had’. Toen ook beloofde ik dat ik zou proberen om dat in een apart opstel aan te tonen. Vandaar deze verhandeling.
Zeker is dat Vestdijk’s kennis van het oeuvre van Mozart grote leemten vertoonde. Natuurlijk mag uit het feit dat hij sommige composities nooit noemt niet voetstoots worden afgeleid dat hij ze ook niet kende, maar hij kan nauwelijks in de gelegenheid zijn geweest de hierboven genoemde composities te beluisteren (er waren nog geen plaatopnames) en het lijkt me vrijwel zeker dat hij de jeugdopera’s, en Idomeneo en La Clemenza di Tito ook niet kende.”
Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)
De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook alle tags voor Connie Palmen op dit blog.
Uit: Die Gesetze (Vertaald door Barbara Heller)
“Es ist ein Gesicht, das er mit noch anderen teilt. Gleichsam ein einziges Gesicht, immer dasselbe. Ich kenne es und begegne ihm ab und zu: dem Gesicht eines Mannes mit Publikum – und ich, Teil dieses Publikums, will von ihm bemerkt werden.Er soll mich auserwählen von allen anderen, mich herausheben, zu etwas Besonderen machen, mich aus der Menge herausziehen, in der ich mich befinde. Und die mir von dem Augenblick an, da ich ihn gesehen habe, nicht mehr genügt. Ein Carmen-Syndrom. Weiß Gott, wo ich das herhabe.”
(…)
“Kann man etwas suchen, ohne zu wissen, was es ist? Ich suchte, ohne zu wissen, was. Ich erkenne es, weil es mir stets in derselben Gestalt begegnet, in derselben Umhüllung in Form von Worten, gesprochenen Worten des Mannes mit dem Gesicht oder gedruckten Worten auf Papier, hinter denen sich ebenfalls das Gesicht verbirgt. Der Mann und die Worte wecken ein Verlangen, das ich stillen und doch nicht missen will.”
Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)
De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook alle tags voor Alexis Wright op dit blog.
Uit : Carpentaria
“It takes a particular kind of knowledge to go with the river, whatever its mood. It is about there being no difference between you and the movement of water as it seasonally shifts its tracks according to its own mood. A river that spurns human endeavour in one dramatic gesture, jilting a lover who has never really been known, as it did to the frontier town built on its banks in the hectic heyday of colonial vigour. A town intended to serve as a port for the shipping trade for the hinterland of Northern Australia.
In one moment, during a Wet season early in the last century, the town lost its harbour waters when the river simply decided to change course, to bypass it by several kilometres. Just like that. Now the waterless port survives with more or less nothing to do. Its citizens continue to engage in a dialogue with themselves passed down the generations on why the town should continue to exist. They stayed on to safeguard the northern coastline from invasion by the Yellow Peril. A dreadful vision, a long yellow streak marching behind an arrowhead pointing straight for the little town of Desperance. Eventually the heat subsided. When the Yellow Peril did not invade, everyone had a good look around and found a more contemporary reason for existence. It meant the town still had to be vigilant. Duty did not fall on one or two; duty was everybody’s business. To keep a good eye out for whenever the moment presented itself, to give voice to a testimonial far beyond personal experience — to comment on the state of their blacks. To do so was regarded as an economic contribution to State rights, then, as an afterthought, to maintaining the decent society of the nation as a whole.”
Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)
De Spaanse schrijver Arturo Pérez-Reverte werd geboren op 25 november 1951 in Cartagena. Zie ook alle tags voor Arturo Pérez-Reverte op dit blog.
Uit: The Painter of Battles (Vertaald door Margaret Sayers Peden)
“It was the same voice every day: educated, with good diction. Faulques imagined the woman to be young; no doubt a local guide who accompanied the tourists on the three-hour tour the boat–a sixty-five-foot tender painted blue and white that docked in Puerto Umbría–made between Ahorcados Island and Cabo Malo. In the last two months, from atop the cliff, Faulques had watched it pass, its deck filled with people armed with film and video cameras as summertime music thundered over the loudspeakers, so loud that the interruptions of the woman’s voice came as a relief.
A well-known painter lives in that tower, which stood abandoned for a long time, and he is embellishing the entire interior wall with a large mural. Unfortunately, it is private property and no visitors are allowed . . .
This time the woman was speaking Spanish, but on other occasions it might be English, Italian, or German. Only when the tickets were bought with francs–four or five times that summer–did a masculine voice relieve her, in French. At any rate, Faulques thought, the season was almost over; with every trip there were fewer tourists on board the tender, and soon those…”
Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)
De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook alle tags voor Ba Jin op dit blog.
Uit: When the Snow Melted (Vertaald door Tang Sheng)
“Separation was of course one way to solve the problem. But things must be pretty serious if such a drastic solution was contemplated. I was worried. To tell the truth I would hate to see this young couple separate, though I didn’t like to see them quarrel all the time either.
“Separate?” I knitted my brows and then smiled to ease the tension. “Come, don’t get excited. Squabbles between husband and wife are really nothing unusual. If only both sides will compromise a little it’s quite easy to settle them amicably. To my mind, you two ought to make an ideal couple.” “I used to think so too,” she said wistfully. Then she sighed softly and a slight pause ensued before she continued, “But it hasn’t worked out that way. Just why, I don”t know. At any rate there is a barrier between us.”
“Barrier? What barrier?” I asked, as if the idea were quite incongruous.
“I don’t know either,” she replied in despair. “It’s something invisible and intangible, yet I feel it’s there . . .” She stopped and bit her lips. A look of grief, seemingly faint but in fact profound, clouded her pretty girlish face. And there was anguish in the depth of her eyes. When I saw the expression in them my own heart sank.
“Zisheng, you must find a way out for me!” she begged. “I haven’t the courage to go on living with him.”
I found myself in a most awkward position. I sympathized with her and was eager to help her – but her husband, Bohe, was my friend. Besides, I could see no good reason why they should split up. I was not ingenious enough to suggest a solution.”
Ba Jin (25 november 1904 – 17 oktober 2005)
Zie voor nog meer schrijvers van de 25e november ook mijn vorige blog van vandaag.