Margaret Avison

De Canadese dichteres en schrijfster Margaret Avison OC werd geboren op 23 april 1918 in Galt, Cambridge, Ontario. Avison studeerde van 1936 tot 1940 te studeren aan het Victoria College van de Universiteit van Toronto, waar ze afstudeerde met een Bachelor of Arts (BA). Ze begon haar schrijfcarrière in 1939 met een gedicht in Canadian Poetry Magazine en werkte tussen 1940 en 1945 voor de North American Life Insurance Company, de Gage Press en bij het Canadian Institute of International Affairs. Haar vroege poëzie werd ook opgenomen in AJM Smiths baanbrekende bloemlezing “The Book of Canadian Poetry”, gepubliceerd in 1943. Avison, die tussen 1945 en 1955 als administrateur en bibliothecaris werkte aan de bibliotheek van de Universiteit van Toronto, schreef boeken over een verscheidenheid aan onderwerpen, zoals “History of Ontario” (1951), een leerboek voor middelbare scholen over de geschiedenis van Ontario. Na creatief schrijven te hebben gestudeerd aan de Universiteit van Indiana en de Universiteit van Chicago, ontving ze in 1956 een Guggenheim Fellowship. Voor haar eerste dichtbundel, “Winter Sun” (1960), ontving ze de Governor General’s Award, de meest prestigieuze literaire prijs van Canada. Haar daaropvolgende werken omvatten een medische biografie en samenwerking aan “The Plough and the Pen: Writings from Hungary 1930-1956” (1963), een vertaling uit de Hongaarse taal. In 1963 nam Margaret Avison, die zich dat jaar ook tot het christendom bekeerde, deel aan een poëzieconferentie georganiseerd door Warren Tallman en zijn vrouw Ellen King, samen met Denise Levertov, Charles Olson, Allen Ginsberg, Robert Duncan en Philip Whalen. In 1964 behaalde ze een Master of Arts (MA) aan de Universiteit van Toronto met een proefschrift over de stijl van Byron’s Don Juan in relatie tot de krant van zijn tijd. In 1966 publiceerde Avison “The Dumbfounding”, een toegankelijk verslag van spirituele ontdekkingen en een inzichtelijk verslag van het ontmaskerde, verhalende ‘ik’. Tussen 1967 en 1968 was ze docent aan het Scarborough College van de Universiteit van Toronto en werkte vervolgens tot 1973 als maatschappelijk werkster voor de Presbyterian Church Mission in Toronto, voordat ze vanaf 1973 gedurende acht maanden writer in residence was aan de University of Western Ontario. De stijl die in “The Dumbfounding” werd gebruikt, werd verder ontwikkeld in “Sunblue” (1978). In 1990 ontving ze voor de tweede keer de Governor General’s Award voor “No Time”. In 1994 verscheen “A Kind of Perseverance”, een verzameling van haar lezingen aan universiteiten. Ze ontving in 2003 de prestigieuze Griffin Poetry Prize voor haar bundel “Concrete and Wild Carrot” uit 2002. Naast haar driedelige verzamelde werken gepubliceerd tussen 2003 en 2005, publiceerde ze in 2006 een verzameling nieuwe gedichten onder de titel “Momentary Dark. Margaret Avision werd o.a. geëerd met het Officer’s Cross of the Order of Canada (OC) en de Leslie K. Tarr Award.

Birth Day

Saturday I ran to Mytilene.

Bushes and grass along the glass-still way
Were all dabbled with rain
And the road reeled with shattered skies.

Towards noon an inky, petulant wind
Ravelled the pools, and rinsed the black grass round them.

Gulls were up in the late afternoon
And the air gleamed and billowed
And broadcast flung astringent spray
All swordy-silver.
I saw the hills lie brown and vast and passive.

The men of Mytilene waited restive
Until the yellow melt of sun.
I shouted out my news as I sped towards them
That all, rejoicing, could go down to dark.

All nests, with all moist downy young
Blinking and gulping daylight; and all lambs
Four-braced in straw, shivering and mild;
And the first blood-root up from the ravaged beaches
Of the old equinox; and frangible robins’ blue
Teethed right around to sun:
These first we loudly hymned;
And then
The hour of genesis
When the first moody firmament
Swam out of Arctic chaos,
Orbed solidly as the huge frame for this
Cramped little swaddled creature’s coming forth
To slowly, foolishly, marvellously
Discover a unique estate, held wrapt
Away from all men else, which to embrace
Our world would have to stretch and swell with strangeness.

This made us smile, and laugh at last. There was
Rejoicing all night long in Mytilene.

HIATUS

The weedy light through the uncurtained glass
Finds foreign space where the piano was,
And mournful airs from the propped-open door
Follow forlorn shreds of excelsior.
Though the towel droops with sad significance
All else is gone; one last reviewing glance,
One last misplacing, finding of the key,
And the last steps echo, and fade, and die.
Then, wanderer, with a hundred things to see to,
Scores of decisions waiting on your veto,
Or worse, being made at random till you come
So weeks will pass before you feel at home,
Mover unmoved, how can you choose this hour
To prowl at large around a hardware store?
When you have puchased the superfluous wrench
You wander still, and watch the late sun drench
The fruit-stalls, pavements, shoppers, cars, as though
All were invisible and safe but you.
But in your mind’s ear now resounds the din
Of friends who’ve come to help you settle in,
And your thoughts fumble, as you start the car,
On whether somebody marked the barrel where the glasses are.

**Margaret Avison (23 april 1918 – 31 juli 2007)**

Gerelateerd

Geef een reactie Reactie annuleren

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.