De Franse dichter en schrijver Michel Houellebecq werd geboren in Réunion op 26 februari 1956. Zie ook alle tags voor Michel Houellebecq op dit blog.
Uit: The Elementary Particles (Vertaald door Frank Wynne)
“Young people in France were particularly repressed, a time bomb of resentment under the legacy of Gaullist patriarchy, which, according to Jane, a single spark would be enough to detonate. For some years now, Francesco’s sole pleasure had been to smoke marijuana cigarettes with very young girls attracted by the spiritual aura of the movement and then fuck them among the mandalas and the smell of incense. The girls who arrived at Big Sur were, for the most part, stupid little WASP bitches, at least half of whom were virgins. Toward the end of the sixties the flow began to dwindle and he thought that perhaps it was time to go back to Europe. He found it strange that he thought of it as “going back,” since he had left Italy when he was no more than five years old. If his father had been a militant revolutionary, he was also a cultivated man, an aesthete who loved his mother tongue. This had undoubtedly left its mark on Francesco. In truth, he had always thought of Americans as idiots.
He was still a handsome man, with a tanned, chiseled face and long, thick, wavy hair, but his cells had begun to reproduce in a haphazard fashion, damaging the DNA of neighboring cells and secreting toxins into the body. The specialists he consulted differed on most points, but on one they were agreed: he was dying. The cancer was inoperable and would continue inexorably to metastasize.Overall his consultants were of the opinion that he would die peacefully and, with medication, probably would not suffer any physical pain; and to date he had experienced only a general tiredness. However, he refused to accept the diagnosis; he could not even imagine accepting it. In contemporary Western soiety, death is like white noise to a man in good health; it fills his mind when his dreams and plans fade. With age, the noise becomes increasingly insistent, like a dull roar with the occasional clang. In another age it was the expectant sound of the kingdom of God, it is now an anticipation of death. Such is life.”
De Franse dichter en schrijver Victor Hugo werd geboren in Besançon (Franche-Comté) op 26 februari 1802. Zie ook alle tags voor Victor Hugo op dit blog.
En hiver la terre pleure
En hiver la terre pleure ;
Le soleil froid, pâle et doux,
Vient tard, et part de bonne heure,
Ennuyé du rendez-vous.
Leurs idylles sont moroses.
– Soleil ! aimons ! – Essayons.
O terre, où donc sont tes roses ?
– Astre, où donc sont tes rayons ?
Il prend un prétexte, grêle,
Vent, nuage noir ou blanc,
Et dit : – C’est la nuit, ma belle ! –
Et la fait en s’en allant ;
Comme un amant qui retire
Chaque jour son coeur du noeud,
Et, ne sachant plus que dire,
S’en va le plus tôt qu’il peut.
Printemps
Voici donc les longs jours, lumière, amour, délire !
Voici le printemps ! mars, avril au doux sourire,
Mai fleuri, juin brûlant, tous les beaux mois amis !
Les peupliers, au bord des fleuves endormis,
Se courbent mollement comme de grandes palmes ;
L’oiseau palpite au fond des bois tièdes et calmes ;
Il semble que tout rit, et que les arbres verts
Sont joyeux d’être ensemble et se disent des vers.
Le jour naît couronné d’une aube fraîche et tendre ;
Le soir est plein d’amour ; la nuit, on croit entendre,
A travers l’ombre immense et sous le ciel béni,
Quelque chose d’heureux chanter dans l’infini.
Nuits de juin
L’été, lorsque le jour a fui, de fleurs couverte
La plaine verse au loin un parfum enivrant ;
Les yeux fermés, l’oreille aux rumeurs entrouverte,
On ne dort qu’à demi d’un sommeil transparent.
Les astres sont plus purs, l’ombre paraît meilleure ;
Un vague demi-jour teint le dôme éternel ;
Et l’aube douce et pâle, en attendant son heure,
Semble toute la nuit errer au bas du ciel.
Standbeeld in Besançon
De Nederlandse dichter Carel Steven Adama van Scheltema werd geboren in Amsterdam op 26 februari 1877. Zie ook alle tags voor Adama van Scheltema op dit blog.
Ontwaken bij regen
’t Is regen, – ’t regent aan mijn ruit —
De regen wist mijn dromen uit
En draagt mij in de droom van ’t leven;
Een beeld gaat om — een beeld beklijft,
Beeld van een lied – dat blijft, dat blijft:
Het zacht en zegenend geluid
Van droppelende regen.
’t Is regen, – ’t regent aan mijn huis –
Ik luister, sprakeloos en kuis,
Naar ’t lied van ’t ledig leven,
Dat dromend van de hemel leekt
En dromend weder leven kweekt
Dat mild en murmelend geruis
Van droppelende regen.
’t Is regen, – ’t regent aan mijn geest –
De regen wist wat is geweest
En laat maar een gerucht van leven:
Een zucht, een zweem van wat muziek,
De donzen vlucht van een wiek
Voorbij, voorbij mijn stille geest
0 — zo te mogen sterven!
Kindje
Kindje! Dat zacht met je vlasblonde popje
Speelt, je rein stemmetje kan nog niet schreien,
’t Lacht nu en zingt in moederlijk verblijen
Tederlijk voor popje een liedje, – je kopje
Wiegt als een bloemetje, dat bij het glijen
’s Avonds van de avondwind, ’t zijige knopje
Deint, en vleiende van de zon nog ’n dropje
Krijgt van haar wijn, om welig te gedijen.
Kindje! Nu wiegt het leven je in zijn
Brede armen, als een popje zo zacht, je
Ogen zijn bloemen, het daglicht dat lacht je
Moederlijk toe – het sterke leven wacht je,
Mocht eenmaal – o! Kindje moge altijd mijn
Liefde als ’n krans muziek om je hoofdje zijn!
De Engelse dichter George Granville Barker werd geboren op 26 februari 1913 in Loughton, Essex. Zie ook alle tags voor George Barker op dit blog.
Calamiterror (Section VI)
1
Meandering abroad in the Lincolnshire meadows day
Day and day a month perhaps, lying at night lonely,
The early September evening administering a mystery,
The moon executing its wavering sleight of hand, I sense the
Advent of the extraordinary event, the calamiterror,
Turn and encounter the mountain descending upon me
The moment of terror flashes like dead powder
Revealing the features of the mass as mine.
2
Time like a mountain made of my own shadow
Collapsing on me, buries me in my life.
It is the future, undermined by present,
Failing appallingly backward. I bring
The cracked escarpments hurling down, I catch
The agonised glint of years in a fall of
Rubble, the time clatters down with branches
I hear the broken life scream and sob like me.
De Tsjechische schrijver en dichter Antonín Sova werd geboren op 26 februari 1864 in Pacov (Dt. Patzau). Zie ook alle tags voor Antonín Sova op dit blog.
By Riversides
I love moist eve by riversides,
That shells abundantly adorn,
When coolness from them gently glides
And from afar white foam is borne.
I cherish there the birches most
And willows, where the shadows crowd;
Shrill crickets, flies, a dancing host
And distant towns in fading shroud.
Fishermen there entrance my sight
In sluggish skiff that hazes veil,
Afloat ‘mid eve’s decaying light,
When in blue mists red sunsets fail.
And when the eventide has sunk,
And on the stream the moon is reeling,
That rover of the night-time, drunk
With bluish haze from waters stealing,
My rhythmic tunes I love to lace
‘Mid memories and wistful thought,
While wavelets plash with muffled grace
And all my spirit is distraught.
Vertaald door P. Selver
Antonín Sova (26 februari 1864 16 augustus 1928)
Standbeeld bij het kasteel in Pacov
Zie voor nog meer schrijvers van de 26e februari ook mijn twee blogs van 26 februari 2012.