1 Today, recovering from influenza, I begin, having nothing worse to do, This autobiography that ends a Half of my life I’m glad I’m through. O Love, what a bloody hullaballoo I look back at, shaken and sober, When that intemperate life I view From this temperate October. To nineteen hundred and forty-seven I pay the deepest of respects, For during this year I was given Some insight into the other sex. I was a victim, till forty-six, Of the rosy bed with bitches in it; But now, in spite of all pretexts, I never sleep a single minute.
O fellow sailor on the tossing sea, O fleeting virgin in the night, O privates, general in lechery, Shun, shun the bedroom like a blight: Evade, O amorous acolyte, That pillow where your heart can bury – For if the thing was stood upright It would become a cemetery.
I start with this apostrophe To all apostles of true love: With your devotion visit me, Give me the glory of the dove That dies of dereliction. Give True love to me, true love to me, And in two shakes I will prove It’s false to you and false to me.
Bright spawner, on your sandbank dwell Coldblooded as a plumber’s pipe – The procreatory ocean swell Warming, till they’re over ripe, The cockles of your cold heart, will Teach us true love can instil Temperature into any type.
Does not the oyster in its bed Open a yearning yoni when The full moon passes overhead Feeling for pearls? O nothing, then, Too low a form of life is, when Love, abandoning the cloister, Can animate the bedded oyster, The spawning tiddler, and men.
Thus all of us, the pig and prince, The prince and the psychiatrist, Owe everything to true love, since How the devil could we exist If our parents had never kissed? All biographies, therefore, – No matter what else they evince – Open, like prisons, with adore.
Remember, when you love another, Who demonstrably is a bitch, Even Venus had a mother Whose love, like a silent aitch, Incepted your erotic itch. Love, Love has the longest history, For we can tell an ape his father Begot him on a mystery.
I, born in Essex thirty-four Essentially sexual years ago, Stepped down, looked around, and saw I had been cast a little low In the social register For the friends whom I now know. Is a constable a mister? Bob’s your uncle, even so.
Better men than I have wondered Why one’s father could not see That at one’s birth he had blundered. His ill-chosen paternity Embarrasses the fraternity Of one’s friends who, living Huysmans, Understandably have wondered At fatherhood permitted policemen.
So I, the son of an administer Of the facts of civil laws Delight in uncivil and even sinister Violations. Thus my cause Is simply, friend, to hell with yours. In misdemeanours I was nourished – Learnt, like altruists in Westminster, By what duplicities one flourished.
At five, but feeling rather young, With a blue eye beauty over six, Hand in hand and tongue to tongue I took a sin upon my sex. Sin? It was pleasure. So I told her. And ever since, persisting in Concupiscences no bolder My pleasure’s been to undress sin.
What’s the point of a confession If you have nothing to confess? I follow the perjuring profession – O poet, lying to impress! – But the beautiful lie in a beautiful dress Is the least heinous of my transgressions: When a new one’s added, ‘O who was it? ‘ Sigh the skeletons in my closet.
Ladybird, ladybird, come home, come home: Muse and mistress wherever you are. The evening is here and in the gloom Each bisexual worm burns like a star And the love of man is crepuscular. In the day the world. But, at night, we Lonely on egoes dark and far Apart as worlds, between sea and sea,
Yearn on each other as the stars hold One another in fields together. O rose of all the world, enfold Each weeping worm against the cold Of the bitter ego’s weather; To warm our isothermal pride Cause sometimes, Love, another To keep us by an unselfish side.
The act of human procreation – The rutting tongue, the grunt and shudder, The sweat, the reek of defecation, The cradle hanging by the bladder, The scramble up the hairy ladder, And from the thumping bed of Time Immortality, a white slime, Sucking at its mother’s udder –
The act of human procreation – The sore dug plugging, the lugged out bub, The small man priming a lactation, The grunt, the drooping teat, the rub Of gum and dug, the slobbing kiss: Behold the mater amabilis, Sow with a saviour, messiah and cow, Virgin and piglet, son and sow:
The act of human procreation, – O crown and flower, O culmination Of perfect love throughout creation – What can I compare it to? O eternal butterflies in the belly, O trembling of the heavenly jelly, O miracle of birth! Really We are excreted, like shit.
Op de ontsnapping van een vriend aan de verdrinkingsdood voor Holland’s kust
Kwam koud die zee op bij Katwijk die zijn graf voor hem dolf langszij terwijl hij zich wild vocht naar de kust, maar voorlangs sloeg de golf brandingzwart hem terug en hij zag zijn kastelen bouwende zoon op het reddende strand. Toen rees het wuivende duin voor het laatst voor zijn oog. En hij schreeuwde het uit, maar een klauwende luim van de zee smoorde de angstkreet waarin hij verdronk als een stervende vlieger. En zij, die naast haar zoon op het zandloperzand in slaap verzonk, werd gewekt door wie wist dat dit het uur nog niet was en die haar de dood in de ogen liet zien van die haar zoon verwekt had. Op sprong zij en wierp zich in de muil van het monster waar hij zijn leven al sloot voor haar die zo rijk hem gebed had. Maar zij dreef zich door zijn verdrinken als Orpheus en trok aan zijn haren terug haar ontsnappende bruigom. En op het strand stond lachend hun zoon die toch bijna een wees was. Toen lagen de drie terneer op dat koude zand, ieder de ander houdend bij een levende hand.
Vertaald door Jan Zitman
George Barker (26 februari 1913 – 27 oktober 1991) In 1936
As it has for so long come wind and all weather the house glimmers among the mists of a little river that splinters, it seems, a landscape of winter dreams. In the far fields stand a few bare trees decorating those mists like the fanned patterns of Georgian skylights. The home land of any heart persists there, suffused with memories and mists not quite concealing the identities and lost lives of those loved once but loved most. They haunt it still. To the watermeadows that lie by the heart they return as do flocks of swallows to the fields they have known and flickered and flown so often and so unforgettably over. What fish play in the bright wishing wells of your painted stretches, O secret untainted little Bure, I could easily tell, for would they not be those flashing dashers the sometimes glittering presentiments, images and idealizations of what had to be? The dawn has brightened the shallows and shadows and the Bure sidles and idles through weed isles and fallen willows, and under Itteringham Mill, and there is a kind of rain- drenched flittering in the air, the night swan still sleeps in her wings and over it all the dawn heaps up the hanging fire of the day. Fowell’s tractor blusters out of its shed and drags a day’s work, like a piled sled behind it. The crimson December morning brims over Norfolk, turning to burning Turner this aqueous water colour idyll that earlier gleamed so green that it seemed drowned. What further sanction, what blessing can the man of heart intercede for than the supreme remission of dawn? For then the mind looking backward upon its too sullied yesterday, the rotting stack of resolution and refuse, reads in the rainbowed sky a greater covenant, the tremendous pronouncement: the day forgives.
Holy the heart in its proper occupation praising and appraising this godsend, the dawn. Will you lift up your eyes my blind spirit and see such evidence of forgiveness in the heavens morning after golden morning than even the blind can see?
Aan elk van mijn generatiegenoten
Wat was het waar je aan denkt – de zomermorgens Langs de rivier bij Richmond met een vrouw; En als je onhandig, in je badpak, kuste, Grimaste tussen rozen de historie. Welk een teken – Had je het maar herkend, had je het maar herkend! En als je in spiegels keek was dan dit teken Even klaar als de pijn in een parelhart? Een vreeslijk morgen, met Teutoons gebaren Het niet te loochnen gisteren zinloos hetend?
Wij spanden de haan der toekomst als wij kusten En uit ons roekloos woord, als drakenzaad, Rijst nu de dood op: toen wij vrolijk waren, Dansend tesaam in wat wij leven dachten, Sloten onze armen zich niet om de deernen des doods, Die ons vandaag, vandaag in onze bedden wachten?
Vertaald door Bert Voeten
George Barker (26 februari 1913 – 27 oktober 1991) Gefotografeerd door John Deakin, ca. 1952
“In that time he had managed to write books that made me consider him a friend more than a hundred years later. Much, maybe too much, has been written about literature. (I know better than anyone; I’m an expert in the field.) Yet the special thing about literature, themajor art form of a Western civilization now ending before our very eyes, is not hard to define. Like literature, music can overwhelm you with sudden emotion, can move you to absolute sorrow or ecstasy; like literature, painting has the power to astonish, and to make you see the world through fresh eyes. But only literature can put you in touch with another human spirit, as a whole, with all its weaknesses and grandeurs, its limitations, its pettinesses, its obsessions, its beliefs; with whatever it finds moving, interesting, exciting, or repugnant. Only literature can grant you access to a spirit from beyond the grave—a more direct, more complete, deeper access than you’d have in conversation with a friend. Even in our deepest, most lasting friendships, we never speak so openly as when we face a blank page and address an unknown reader. The beauty of an author’s style, the music of his sentences, have their importance in literature, of course; the depth of an author’s reflections, the originality of his thought, certainly can’t be overlooked; but an author is above all a human being, present in his books, and whether he writes very well or very badly hardly matters—as long as he gets the books written and is, indeed, present in them. (It’s strange that something so simple, so seemingly universal, should actually be so rare, and that this rarity, so easily observed, should receive so little attention from philosophers in any discipline: for in principle human beings possess, if not the same quality, at least the same quantity, of being; in principle they are all more or less equally present; and yet this is not the impression they give, at a distance of several centuries, and all too often, as we turn pages that seem to have been dictated more by the spirit of the age than by an individual, we watch these wavering, ever more ghostly, anonymous beings dissolve before our eyes.) In the same way, to love a book is, above all, to love its author: we wish to meet him again, we wish to spend our days with him. During the seven years it took me to write my dissertation, I got to live with Huysmans, in his more or less permanent presence. Born in the rue Suger, having lived in the rue de Sèvres and the rue Monsieur, Huysmans died in the rue Saint-Placide and was buried in Montparnasse. He spent almost his entire life within the boundaries of the Sixth Arrondissement of Paris, just as he spent his professional life, thirty years and more, in the Ministry of the Interior and Ecclesiastical Affairs.”
Michel Houellebecq (Réunion, 26 februari 1958) Cover van de Engelse uitgave
De Franse dichter en schrijver Victor Hugo werd geboren in Besançon (Franche-Comté) op 26 februari 1802. Zie ook alle tags voor Victor Hugo op dit blog.
Extase
Et j’entendis une grande voix. Apocalypse.
J’étais seul près des flots, par une nuit d’étoiles. Pas un nuage aux cieux, sur les mers pas de voiles. Mes yeux plongeaient plus loin que le monde réel. Et les bois, et les monts, et toute la nature, Semblaient interroger dans un confus murmure Les flots des mers, les feux du ciel.
Et les étoiles d’or, légions infinies, À voix haute, à voix basse, avec mille harmonies, Disaient, en inclinant leurs couronnes de feu ; Et les flots bleus, que rien ne gouverne et n’arrête, Disaient, en recourbant l’écume de leur crête : ― C’est le Seigneur, le Seigneur Dieu!
Le Poète Au Calife
Tous les habitants de la terre sont devant lui comme un néant; i l fait tout ce qui lui plaît ; et nul ne peut résister à sa main puissante, ni lui dire: Pourquoi avez-vous fait ainsi ? Daniel.
Ô sultan Noureddin, calife aimé de Dieu ! Tu gouvernes, seigneur, l’empire du milieu, De la mer rouge au fleuve jaune. Les rois des nations, vers ta face tournés, Pavent, silencieux, de leurs fronts prosternés Le chemin qui mène à ton trône.
Ton sérail est très grand, tes jardins sont très beaux. Tes femmes ont des yeux vifs comme des flambeaux, Qui pour toi seul percent leurs voiles. Lorsque, astre impérial, aux peuples pleins d’effroi Tu luis, tes trois cents fils brillent autour de toi Comme ton cortège d’étoiles.
Ton front porte une aigrette et ceint le turban vert. Tu peux voir folâtrer dans leur bain, entr’ouvert Sous la fenêtre où tu te penches, Les femmes de Madras plus douces qu’un parfum, Et les filles d’Alep qui sur leur beau sein brun Ont des colliers de perles blanches.
Ton sabre large et nu semble en ta main grandir. Toujours dans la bataille on le voit resplendir, Sans trouver turban qui le rompe, Au point où la mêlée a de plus noirs détours, Où les grands éléphants, entre-choquant leurs tours, Prennent des chevaux dans leur trompe.
Une fée est cachée en tout ce que tu vois. Quand tu parles, calife, on dirait que ta voix Descend d’un autre monde au nôtre ; Dieu lui-même t’admire, et de félicités Emplit la coupe d’or que tes jours enchantés, Joyeux, se passent l’un à l’autre.
Mais souvent dans ton cœur, radieux Noureddin, Une triste pensée apparaît, et soudain Glace ta grandeur taciturne ; Telle en plein jour parfois, sous un soleil de feu, La lune, astre des morts, blanche au fond d’un ciel bleu, Montre à demi son front nocturne
Victor Hugo (26 februari 1802 – 22 mei 1885) Cover
Een laatste roep der donkre stad verzonk, Het zwijgend water wiegde gouden spranken, Nog poosde een late lichtschijn bij een kranke, Bij zure arbeid, of een zoete dronk.
Toen galmde de verlaten stad en schonk Een donkre stroom van volle bronzen klanken In mijne open ziel, – ik boog tot danken, Toen ’t dreunend antwoord in een cirkel klonk.
Zo breekt een lied uit elke hoge toren, En slaat een band van jublende geluiden Om ieder eenzaam hart, dat nog kan horen;
Een krans van klokken komt me ’t uur beduiden, Daar stijgt mijn donkre ziel in lichte koren – Daar slaat mijn hart, dat als een klok gaat luiden!
Vrede
Vrede spreid gij uw zachte vleugels Over de donkere aarde heen – Over de moede en de gewonden, Over de duizenden, die verzwonden, Over al de snikkende monden, Die verbleekt zijn van geween!
Vrede daal gij uit de lichte sferen, Waarheen gij vluchtet voor deze wereldsmart, Daal over hen, die u hebben verraden, En over de dwazen, die op u smaadden, En over de blinden, die om u baden, Daal – daal gij weder in ons hart!
Opdat uw liefde daar weder wone, Opdat uw liefde ons weer genas – Liefde bove’ onze ijdele wensen, Liefde over alle ijdele grenzen, Liefde alleen, van mens tot mensen, Die eindelijk leerden wat liefde was!
Adama van Scheltema (26 februari 1877 – 6 mei 1924) Rond 1915
“Es schneit noch nicht. Nebel legt sich die Hänge eines erstaunlich nichtssagenden Mittelgebirges. Ein kleiner Teil der Menschheit fährt mit dem Zug durch Deutschland.
ER Und um gleich mit der Wahrheit anzufangen: Ich gehöre dazu. Zu dieser Minderheit. Wir haben die Welt von unseren Kindern nur geliehen. Ich fürchte, es gibt eine Menge Leute, die behaupten würden, das sei eine Art Motto von ihnen. Sie wissen schon. Klimaschutz. Im Schlamm feststeckende, sterbende Pinguine und so weiter. Wir haben die Welt von unseren Kindern nur geliehen. Schrecklich. Um aber nicht bloß mit der Wahrheit anzufangen, sondern auch eine Weile bei ihr zu bleiben, müsste ich Ihnen an dieser Stelle eigentlich erklären, wie es dazu kam, dass ich keinen Führerschein mehr habe. Und auf die degradierende Mithilfe der Bahn angewiesen bin. Aber ich denke, diese kleine, für mich etwas beschämende Anekdote sparen wir uns noch auf. DER SCHAFFNER Personalwechsel. Ihre Fahrkarten, bitte. ER Für einen anderen Moment unseres geselligen Beisammenseins hier. DER SCHAFFNER Hallo. Die Fahrkarte, der Her, wenn’s recht wäre. ER Verstehen Sie mich bitte nicht falsch. Aber ich rede nicht übermäßig GERNE über mich und mein Privatleben. SIE Was du nicht sagst. ER Hm? SIE Nichts. Du warst im Zug. Du warst im Zug und redest nicht übermäßig gerne über dich und dein Privatleben. ER Ja. Ich bin im Zug. Und IIAHE zu diesem Zeitpunkt gar kein Privatleben, über das sich reden ließe. DER SCHAFFNER Hallo? Jemand zu Hause? Ich hab nicht bis morgen Zeit. ER Was? Oh, Entschuldigung. Hier, bitte. DER SCHAFFNER Sie haben ja sogar eine Reservierung. Warum stehen Sie dann hier mitten im Gang? ER Ich, äh — also — DER SCHAFFNER Mit Ihrem Gepäck? Tut mir leid, aber das geht nicht. ER Ich werfe einen wenig entspannten Blick auf den von mir reservierten Platz. An einem Vierertisch. Um den Tisch gruppiert: eine junge Mutter mit Kind. Eine Thennoskanne. Apfelschnitten. Eine Mittdreißigerin mit dunklen Locken, die so unentwegt telefoniert, seit sie eingestiegen ist, dass sie es bislang nicht mal geschafft hat, Trenchcoat und Hut auszuziehen. Trenchcoat und HUT. In welchem Jahrzehnt ist die denn stecken geblieben. Ihr gegenüber, am Fenster, auf meinem Platz natürlich, ein im Vollrausch vor sich hin.“
Niemand verraten, was dich bewegt, Weil es jeden befremden würde, Wenn er’s erführe.
Auch im Tod dein Gesicht behalten, Möglichst mit einem Lächeln Und nicht allzu geschrumpft.
Oder denkst du: was kümmert’s dich? Wer geht neben dir, der die Entscheidung fällt?
Niemand. Vor dem Ewigen Brauchst du nicht mal dein Gesicht.
Liebe Zeit
Was war es, Im Ganzen gesehen?
Ewige Weisheiten Können sie von dir nicht erwarten. Vielleicht hast du etwas versäumt.
Liebschaften und Reisen? Die Gesichter der Länder? Immerhin sahest du mancherlei Zwischen Leningrad und San Francisco, Allerdings unter ungemütlichen Umständen, Aber es macht nichts.
Ach, du liebe Zeit.
Froh bist du, wenn du unbehelligt Irgendwo gehst oder liegst, Am Waldrand zum Beispiel.
Bei klarer Luft ein Blick in die Weite.
Meeresluft
Milde Meeresluft. Der Himmel zuweilen gewitterschwarz.
Dann ein Abendlicht, Als wäre etwas zu finden, Wenn einer unbeirrt westwärts fliegt.
Now wheatstalks massed turn yellow, ripening bounty, down footpath mazes mystic music stringing, portent of harvest-tide, in this, our county, where now to hazel groves the birds come winging, as stones glow, while the waters, shallow flowing, their shell-strewn sandy courses are revealing, the air sears hot, far hamlets dab-wise showing on the horizon, contoured hills appealing… The fields are tables, spread full brimming, golden… Who laboured, let him reap, in peace enchanted. By blood, sweat, calloused palms to Him beholden, unto His folk, the Lord this land has granted.
Vertaald door Václav Z J Pinkava
The First Concert
Pallid, in black array he strode And marked the hush beneath his feet, The air breathed perfume out and heat, The hall with russet lustre glowed. —
Gossamer-like before him shed. In muslin, silk and lace arrayed, Half in the light and half in shade, Ladies in semi-circle spread.
Billows of dark and golden hair; These scarlet lips, these eyes on fire! See, silhouettes of black attire, See, the lorgnettes with gloating stare!
His violin with dazing spell Grips the hushed air in deep refrains, From the piano gentle strains In waves of joy and potence fell. —
His master, whose renown is o’er Astray within some passage quakes, In sudden dread within him wakes His debut in the days of yore.
Critics to shun was his desire, Their infamy and their applause, Their hatred with its gaping jaws, Whose will drags beauty in the mire.
Constrained afresh, he seeks the hall; His shrivelled fingers, how they quiver! — Perchance that someone will deliver His name this evening from its fall?
Vertaald door Paul Selver
Antonín Sova (26 februari 1864 – 16 augustus 1928) Rond 1910
De Franse schrijver, scenarioschrijver en acteur Jean Teulé werd geboren op 26 februari 1953 in Saint-Lô, Manche. Zie ook alle tags voor Jean Teulé op dit blog
Uit: Entrez dans la danse
« Strasbourg – 12 juillet 1518 Rue du Jeu-des-Enfants, une femme sort d’une maison avec le sien dans les bras. Elle est blonde, constellée de taches de rousseur sur le nez et les pommettes sans doute dues au soleil encore brûlant aujourd’hui à l’approche de midi. Retenu au creux d’un coude gauche, le nourrisson ébloui, de trois mois, grimace. La jeune mère très mince, contre le front du petit, étend les doigts de sa main droite en visière pour le protéger de la lumière. Pâle, sans éclat ni luxe – robe grise de crin rêche et vaste voile noir usé enveloppant l’enfant nu dont la peau est si fragile –, ses pas la guident le long de la voie dans un choc régulier de sabots à travers des excréments en putréfaction, des odeurs fétides, des nuées de mouches. Aux abords d’une place entourée de façades à colombages, contre la porte d’un asile, décorée d’une croix, qu’on n’ouvre pas, des gens en haillons tambourinent. L’enfant frémit. La blonde lui bouche les oreilles. Il plisse ses lèvres pour pleurer, elle y dépose un index et traverse un marché vide sans rien aux étals. À présent, sous les arcades d’une rue plus large, les galets arrondis qui la pavent tordent les chevilles de la mère jusqu’à un imposant bâtiment officiel surmonté d’une girouette aux couleurs rouges et blanches de la ville. Elle poursuit tout droit, atteint, à l’ombre des remparts, un pont couvert chapeauté d’une toiture. Au milieu de cette passerelle, elle s’arrête et jette son enfant à la rivière. Dans une onde chargée de chaux éteinte, mauvaise à boire, le nourrisson balance. Ses petits membres y ondulent comme s’il dansait. Il culbute, roule parmi les remous pollués, pivote encore sur lui-même puis coule. Sa génitrice se retourne. Tout est dit pour elle. Par une venelle isolée où la misère pleure, pauvre voile sans boussole, sans étoile, elle s’égare ensuite sous le drapeau de l’évêché devant la somptueuse demeure privée de l’évêque. Un va-et-vient de lourdes cloches sonne midi à la cathédrale, plus haut édifice d’Occident. Celle qui a foutu son fils à la baille lève la tête. Un nuage passe. L’éclat du soleil se voile d’un crêpe alors les ombres roulent sur les sculptures des trois portails – représentations de saints, de prophètes, vices terrassés par des vertus, vierges sages et d’autres folles. Les statues intégrées à l’architecture, fondues dans la pierre, semblent en surgir et s’animer d’un pied sur l’autre. Les corps taillés dans du grès rose paraissent bouger autour des vitraux colorés de l’immense rosace. L’infanticide revient rue du Jeu-des-Enfants.”
Jean Teulé (Saint-Lô, Manche, 26 februari 1953)
De Nederlandse dichter, schrijver, letterkundige en theoloog Elias Annes Borger werd geboren in Joure op 26 februari 1784. Zie ook alle tags voor Elias Annes Borger op dit blog.
Uit: Iets voor mijn kind
Ja, treuren is mijn werk , en ’t huis een wildernis, Waar eens het stil geluk de huwelijkstrouw bekroonde Een stoel staat aan mijn zij, maar ‘k mis haar aan den disch, Die eens mijn liefde en zorg, met liefde en zorg beloonde.
Komt mij , in d’ ochtendstond , het flaauwe schemerlicht Aan de armen van den slaap , na korte rust , ontrukken, Vergeefs in ’t rond gezocht , naar ’t vriendlijk aangezigt, Om op dat beeld der deugd den morgenzoen te drukken.
Dan rijs ik uit het bed, bij ’t graauwen van den dag, Om in den stillen hof, mijn’ boezem lucht te Geven. De tuinmuur kaatst terug den weerklank van ’t geklag, En elke kreet dien ‘k slaak , wordt weer in ’t oor gedreven.
Of wordt eens mijn gerucht vervangen door den wind, Die lispelt in den top der hoogo notenboomen, Dan hoort verbeelding haar, die mijne ziel bemint En ‘k zie verrukt omhoog, alsof haar geest zal komen.
Neen ! ’t is mijn gade niet : zij is voor eeuwig heen. Ik voel op ’t heet gelaat den kouden drop der bladen, ’t Geboomte hoort mijn klagt , en deelt in mijn geween; En schijnt het treurig loof , in tranendauw te baden.
En ik verbied mijn’ zoon, zijn’ bittren nood en rouw Te ontboezemen voor God der wenen schets en hoeder: Neen, nooit heb ik bemind mijn vroeg gestorven vrouw Zoo ik haar kind belet te weenen om zijn moeder.
Elias Annes Borger (26 februari 1784 – 12 oktober 1820)
“Gedurende alle jaren van mijn naargeestige jeugd bleef Huysmans voor mij een metgezel, een trouwe vriend; nooit voelde ik twijfel, nooit overwoog ik op te geven of me op een ander onderwerp te richten. Toen, op een namiddag in juni 2007, na lang te hebben gewacht en al even lang te hebben getreuzeld, wat langer zelfs dan toelaatbaar was, verdedigde ik voor de jury van de universiteit Paris IV-Sorbonne mijn proefschrift: Joris- Karl Huysmans, of het einde van de tunnel. Meteen de volgende ochtend (of misschien dezelfde avond nog, dat kan ik niet met zekerheid zeggen, de avond van mijn promotie was eenzaam en erg alcoholisch) begreep ik dat een deel van mijn leven ten einde was, en waarschijnlijk het beste deel. Datzelfde geldt in onze nog altijd westerse en sociaaldemocratische samenlevingen voor iedereen die klaar is met zijn studie, maar de meeste mensen beseffen het niet, of niet meteen, verblind als ze zijn door de drang naar geld, of misschien naar consumptie bij de primitiefsten, degenen die het sterkst verslaafd zijn geraakt aan bepaalde producten (zij vormen een minderheid, de meesten zijn bedachtzamer en bedaarder en raken domweg gefascineerd door geld, die ‘onvermoeibare Proteus’), en nog meer verblind door de drang om zich te bewijzen, een benijdenswaardige sociale positie te verwerven in een wereld waarvan ze aannemen en hopen dat die competitief is, daartoe geprikkeld door hun verafgoding van wisselende iconen: sportlieden, mode. of websiteontwerpers, acteurs en modellen. Om diverse psychologische redenen die ik niet kan en niet wil analyseren, week ik vrij ver van een dergelijk patroon af. Op 1 april 1866, toen hij achttien jaar oud was, begon Joris-Karl Huysmans zijn carriere als ambtenaar zesde klas bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Eredienst. In 1874 bracht hij in eigen beheer een eerste bundel prozagedichten uit, Le drageoir à épices, die weinig recensies kreeg, afgezien van een bijzonder vriendschappelijk artikel van Theodore de Banville. Zijn debuut in het bestaan had niets opzienbarends, zoveel moge duidelijk zijn. Zijn ambtelijke leven verstreek, en ook zijn leven in het algemeen. Op 3 september 1893 werd hem het Legioen van Eer toegekend voor zijn verdiensten binnen het overheidsapparaat. In 1898 ging hij met pensioen, toen hij – na verrekening van de periodes van buitengewoon verlof – zijn reglementaire dertig jaar dienst erop had zitten.”
Michel Houellebecq (Réunion, 26 februari 1958) Cover van de Hongaarse uitgave
Uit: De kaart en het gebied (Vertaald door Martin de Haan)
“Op het schilderij staat Houellebecq tegenover een bureau bezaaid met beschreven of halfbeschreven vellen papier. Achter hem, op een afstand die naar schatting vijf meter bedraagt, is de witte muur volledig behangen met naadloos tegen elkaar geplakte, met de hand beschreven vellen. Ironisch genoeg, zo benadrukken de kunsthistorici, lijkt Jed Martin in zijn werkwijze bijzonder veel belang aan de tekst te hechten, zich volledig op de tekst te concentreren, zonder enige verwijzing naar de werkelijkheid. Alle literatuurhistorici bevestigen evenwel dat Houellebecq in de loop van zijn werkfase weliswaar graag de muren van zijn kamer volhing met allerhande documenten, maar dat het meestal foto’s betrof, afbeeldingen van de plaatsen waar hij de scènes van zijn romans situeerde; en zelden geschreven of halfgeschreven scènes. Toch, hoewel hij hem afbeeldt te midden van een wereld van papier, heeft Jed Martin waarschijnlijk geen standpunt willen innemen omtrent het vraagstuk van het realisme in de literatuur; evenmin heeft hij getracht Houellebecq in verband te brengen met een formalistisch standpunt, dat de schrijver trouwens expliciet had verworpen. Waarschijnlijk is de waarheid veel eenvoudiger en heeft hij zich laten meeslepen door een zuiver plastische fascinatie voor het beeld van die vertakte, onderling verbonden tekstblokken, die elkaar voortbrengen als een gigantische poliep. Hoe dan ook besteedden weinig mensen bij de presentatie van het schilderij aandacht aan de achtergrond, die in de schaduw werd gesteld door de ongelofelijke expressiviteit van het personage. De schrijver, vereeuwigd op het moment dat hij net een door te voeren correctie heeft aangegeven op een van de vellen op het bureau vóór hem, lijkt in een trancetoestand te verkeren, bezeten van een furie die sommigen niet geschroomd hebben als demonisch te betitelen; zijn hand met de corrigerende pen, behandeld met een lichte bewegingsonscherpte, werpt zich op het vel ‘met de snelheid van een cobra die zich ontspant om toe te happen,’ zoals Wong Fu Xin het beeldend formuleert, waarschijnlijk met een ironische knipoog naar de clichés van metaforische overdaad die traditioneel met auteurs uit het Verre Oosten worden geassocieerd (Wong Fu Xin zag zichzelf in de eerste plaats als dichter; maar zijn gedichten worden nauwelijks meer gelezen en zijn zelfs niet eenvoudig meer te verkrijgen; terwijl zijn essays over het werk van Martin in kunsthistorische kringen nog altijd als een onontkoombare referentie gelden).”
“Midden in een dronkenschap, vlak voor de totale versuffing, beleef je soms momenten van intense helderheid. De teloorgang van de seksualiteit in het Westen was onmiskenbaar een sociologisch verschijnsel van enorme omvang, het had geen zin dat te willen verklaren aan de hand van individuele psychologische factoren; toen ik een blik op Jean-Yves wierp, besefte ik dat hij een perfecte illustratie van mijn stelling vormde, het was bijna gênant. Niet alleen neukte hij niet meer en had hij ook geen tijd meer om het te proberen, erger nog, hij had er niet eens echt zin meer in, hij voelde het leven uit zijn lichaam wegvloeien, hij begon de geur van de dood te ruiken. ‘Toch…’ wierp hij na een lange aarzeling tegen, ‘heb ik gehoord dat er vrij veel belangstelling voor parenclubs is.’ ‘Nee, die lopen juist steeds slechter. Er gaan veel nieuwe tenten open, maar die moeten binnen de kortste keren weer sluiten omdat ze geen klanten hebben. In feite zijn er in Parijs maar twee die overeind kunnen blijven, Chris et Manu en de 2 + 2, en ook die zijn alleen op zaterdagavond vol; voor een agglomeratie van tien miljoen inwoners is dat weinig, en het is veel minder dan begin jaren negentig. Partnerruil is leuk, maar de formule begint steeds meer uit de mode te raken, want de mensen hebben geen zin om wat dan ook te ruilen, laat staan hun partner, dat past niet meer bij de moderne mentaliteit. Volgens mij heeft het nu net zoveel overlevingskansen als het liften in de jaren zeventig. De enige categorie die momenteel echt in een behoefte voorziet, is de SM…’ Op dat moment wierp Valérie me een wanhopige blik toe en gaf me zelfs een schop tegen mijn schenen. Ik keek haar verbaasd aan, het duurde even voordat ik het begreep: nee, natuurlijk ging ik het niet over Audrey hebben; ik gaf een geruststellend knikje. Jean-Yves had de onderbreking niet eens opgemerkt. ‘Dus,’ vervolgde ik, ‘aan de ene kant zie je honderdduizenden westerlingen die alles hebben wat ze willen, maar geen seksuele bevrediging meer kunnen vinden: ze zoeken, ze zoeken onophoudelijk verder, maar ze vinden niets, en daar worden ze doodongelukkig van. Aan de andere kant zie je miljarden individuen die niets hebben, die omkomen van de honger, jong sterven, in erbarmelijke omstandigheden leven en niets anders meer hebben om te verkopen dan hun lichaam en hun onbedorven seksualiteit. Het is zo klaar als een klontje: dit is een ideale ruilsituatie. De poen die daarmee te halen valt is haast onvoorstelbaar: meer dan in de informatica, meer dan in de biotechnologie, meer dan in de media-industrie; er is geen enkele economische sector die de vergelijking kan doorstaan.’
“La sous-population qui dispose du meilleur taux de reproduction, et qui parvient à transmettre ses valeurs, triomphe ; à leurs yeux c’est aussi simple que ça l’économie, la géopolitique même ne sont que de la poudre aux yeux : celui qui contrôle les enfants contrôle le futur, point final. Alors le seul point capital, le seul point sur lequel ils (la Fraternité musulmane, ndlr) veulent absolument avoir satisfaction, c’est l’éducation des enfants. […] Chaque enfant français doit avoir la possibilité de bénéficier du début à la fin de sa scolarité d’un enseignement islamique.”, (…)
“Je me rendais bien compte pourtant, et depuis des années, que l’écart croissant, devenu abyssal, entre la population et ceux qui parlaient en son nom, politiciens et journalistes, devait nécessairement conduire à quelque chose de chaotique, de violent et d’imprévisible. La France, comme les autres pays d’Europe occidentale, se dirigeait depuis longtemps vers la guerre civile, c’était une évidence…” (…)
“Et ce combat nécessaire pour l’instauration d’une nouvelle phase organique de civilisation ne pouvait plus, aujourd’hui être mené au nom du christianisme ; c’était l’islam, religion sœur, plus récente, plus simple et plus vraie”
Le jour monte et grandit, retombe sur la ville Nous avons traversé la nuit sans délivrance J’entends les autobus et la rumeur subtile Des échanges sociaux. J’accède à la présence.
Aujourd’hui aura lieu. La surface invisible Délimitant dans l’air nos êtres de souffrance Se forme et se durcit à une vitesse terrible ; Le corps, le corps pourtant, est une appartenance.
Nous avons traversé fatigues et désirs Sans retrouver le goût des rêves de l’enfance Il n’y a plus grand-chose au fond de nos sourires, Nous sommes prisonniers de notre transparence.
Au long de ces journées où le corps nous domine Où le monde est bien là, comme un bloc de ciment, Ces journées sans plaisir, sans passion, sans tourment, Dans l’inutilité pratiquement divines
Au milieu des herbages et des forêts de hêtres, Au milieu des immeubles et des publicités Nous vivons un moment d’absolue vérité : Oui le monde est bien là, et tel qu’il paraît être.
Les êtres humains sont faits de parties séparables, Leur corps coalescent n’est pas fait pour durer Seuls dans leurs alvéoles soigneusement murés Ils attendent l’envol, l’appel de l’impalpable.
Le gardien vient toujours au cœur du crépuscule ; Son regard est pensif, il a toutes les clés, Les cendres des captifs sont très vite envolées ; Il faut quelques minutes pour laver la cellule
Dawn rises, grows, settles on the city We’ve come through the night and not been set free I hear the buses and the quiet hum Of social exchange. I’m overcome with presence.
Today will happen. Invisible surfaces Separate our suffering selves in the air Then form and harden at a terrible pace; But the body, still our pact with the body.
We’ve come through strain and desire Childhood and dreams still pass us by Not much there in a lifetime of smiling We’re prisoners in our own clear selves.
Uit: The Elementary Particles (Vertaald door Frank Wynne)
“Young people in France were particularly repressed, a time bomb of resentment under the legacy of Gaullist patriarchy, which, according to Jane, a single spark would be enough to detonate. For some years now, Francesco’s sole pleasure had been to smoke marijuana cigarettes with very young girls attracted by the spiritual aura of the movement and then fuck them among the mandalas and the smell of incense. The girls who arrived at Big Sur were, for the most part, stupid little WASP bitches, at least half of whom were virgins. Toward the end of the sixties the flow began to dwindle and he thought that perhaps it was time to go back to Europe. He found it strange that he thought of it as “going back,” since he had left Italy when he was no more than five years old. If his father had been a militant revolutionary, he was also a cultivated man, an aesthete who loved his mother tongue. This had undoubtedly left its mark on Francesco. In truth, he had always thought of Americans as idiots. He was still a handsome man, with a tanned, chiseled face and long, thick, wavy hair, but his cells had begun to reproduce in a haphazard fashion, damaging the DNA of neighboring cells and secreting toxins into the body. The specialists he consulted differed on most points, but on one they were agreed: he was dying. The cancer was inoperable and would continue inexorably to metastasize.Overall his consultants were of the opinion that he would die peacefully and, with medication, probably would not suffer any physical pain; and to date he had experienced only a general tiredness. However, he refused to accept the diagnosis; he could not even imagine accepting it. In contemporary Western soiety, death is like white noise to a man in good health; it fills his mind when his dreams and plans fade. With age, the noise becomes increasingly insistent, like a dull roar with the occasional clang. In another age it was the expectant sound of the kingdom of God, it is now an anticipation of death. Such is life.”
Uit:The Elementary Particles (Vertaald door Frank Wynne)
“The man who met them at the bus station at Carpentras seemed weak and ill. The son of an Italian anarchist who immigrated to America in the 1920s, Francesco di Meola’s life was a success story–at least in the financial sense. Like Serge Clément, the young Italian realized that the society emerging at the end of the Second World War would be radically different, and that many pursuits once considered marginal or elitist would become economically important. While Bruno’s father was investing in plastic surgery, di Meola was becoming involved in the music business. He did not make as much money as many in the industry, but he made his fair share. At forty, like many people in California, he sensed a new movement, something deeper than simply a passing fad, calling for the sweeping away of Western civilization in its entirety. It was this insight which brought luminaries like Alan Watts, Paul Tillich, Carlos Castaneda, Abraham Maslow and Carl Rogers to his villa at Big Sur. A little later, he had the privilege of meeting Aldous Huxley, the spiritual father of the movement. By then old and almost blind, Huxley paid him scant attention, but the meeting was to leave a profound impression on di Meola.
He himself was unclear as to the reason why he left California in 1970 and bought a property in Haute-Provence. Later, close to the end, he came to think that he had wanted, for some obscure reason, to die in Europe, though at the time, he was aware only of the most superficial reasons. The events of May ’68 had impressed him, and as the hippie movement began to ebb in California, he turned his attention to the youth of Europe. Jane encouraged him in this.“
