De Engelse (Welshe) dichter, schrijver en presentator Owen Sheers werd geboren op 20 september 1974 in Suva op de Fiji eilanden. Zie ook alle tags voor Owen Sheers op dit blog.
The Farrier
Blessing himself with his apron,
the leather black and tan of a rain-beaten bay,
he pinches a roll-up to his lips and waits
the smoke slow-turning from his mouth,
for the mare to be led from the field to the yard
and the wind twisting his sideburns in its fingers.
She smells him as he passes, woodbine, metal and hoof,
careful not to look her in the eye as he runs his hand
the length of her neck, checking for dust on the lintels.
Folding her back leg with one arm, he leans into her flank
like a man putting his shoulder to a knackered car,
catches the hoof between his knees
as if it’s just fallen from a table,
cups her fetlock and bends,
a romantic lead dropping to the lips of his lover.
Then the close work begins: cutting moon-sliver clippings,
excavating the arrow head of her frog,
filing at the sole and branding on a shoe
in an apparition of smoke,
three nails gritted between his teeth,
a seamstress pinning the dress of the bride.
The Hill Fort (Y Gaer)
On a clear day he’d bring him here,
his young son, charging the hill
as wild as the long-maned ponies
who’d watch a moment
before dropping their heads to graze again.
When he finally got him still
he’d crouch so their eyes were level,
one hand on the small of his back
the other tracing the horizon,
pointing out all the places lived in
by the fathers and sons before them:
Tretower, Raglan, Bredwardine …
And what he meant by this but never said, was
‘Look. Look over this land and see how long
the line is before you – how in these generations
were no more than scattered grains;
that from here in this view 9, 19, 90 years
are much the same …
that it isn’t the number of steps
that will matter
but the depth of their impression;
And that’s why he’s come back again
to tip these ashes onto the tongues of the wind
and watch them spindrift into the night.
Not just to make the circle complete,
to heal or mend,
but because he knows these walls,
sunk however low,
still hold him in as well as out
protect as much as they defend.
Mametz Woods
Jaren later vonden de boeren ze –
de erdoor gejaagde jongens, opduikend onder hun ploegmessen
terwijl ze het land weer teruggaven aan zichzelf.
Een stuk bot, de porseleinen plaat van een schouderblad,
het relikwie van een vinger, het opgeblazen
en gebroken vogelei van een schedel,
nu allemaal nagebootst in vuursteen, blauw gebroken in wit
over dit veld waar hen bevolen was te lopen, niet te rennen,
richting het bos en zijn genestelde machinegeweren.
En zelfs nu staat de aarde op wacht,
in zichzelf gekeerd om zich te herinneren wat er is gebeurd
als een wond die een vreemd lichaam naar het huidoppervlak trekt.
Vanmorgen, twintig mannen begraven in één lang graf,
een gebroken beendermozaïek met de armen in elkaar,
hun skeletten bleven midden in de dans macabere staan
in laarzen die hen overleefden,
hun holle hoofden schuin naar achteren
en de kaken, van wie die nog heeft, opengevallen.
Alsof de noten die ze hadden gezongen
nu pas, met deze opgraving,
aan hun afwezige tongen zijn ontglipt.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor de schrijvers van de 20e september ook mijn blog van 20 september 2019 en ook mijn blog van 20 september 2018.