De Italiaanse schrijver Paolo Giordano werd geboren in Turijn op 19 december 1982. Zie ook alle tags voor Paolo Giordano op dit blog.
Uit: Het menselijk lichaam (Vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd)
`Misschien kunt u eens naar me kijken. Naar mijn pupillen en zo.’ `Ik ben orthopeed, kolonel.’ `Maar u zult toch wel wat meer geleerd hebben?’ `Ik kan u de naam van een collega geven, als u wilt.’ Ballesio bromt. Hij heeft twee diepe groeven rond zijn mond, die zijn snufferd omlijnen als bij een vis. Toen Egitto hem leerde kennen, zag hij er niet zo oud uit. `Ik word ziek van die pietluttigheid van u, luitenant, heb ik dat al eens gezegd? Die is er vast de oorzaak van dat u er zo beroerd uitziet. Ontspan eens een beetje, neem de dingen zoals ze komen. Of neem een hobby. Ooit aan kinderen gedacht?’ `Pardon?’ `Kinderen, luitenant. Kinderen.’ `Nee, kolonel.’ `Nou, ik weet niet waar u op wacht. Met een kind vergeet je bepaalde dingen gewoon. Ik zie wel wat u doet, hoor. Altijd maar herkauwen. Kijk toch eens hoe die compagnie erbij staat, het lijken wel een stelletje bokken!’ Egitto volgt Ballesio’s blik naar de paar man van het muziekkorps en daar voorbij, waar het gras begint. Een man die in het publiek staat trekt zijn aandacht. Hij draagt een kind op zijn schouders en staat met zijn borst vooruit, stram, in een merkwaardig krijgshaftige houding. De luitenant voelt altijd een vage angst als hij iets vertrouwds waarneemt, en plotseling is Egitto geagiteerd. Als de man een gesloten vuist voor zijn mond houdt om te hoesten, herkent hij adjudant René. ‘Maar is dat niet…’ Hij breekt zijn zin af. Wie? Wat?’ vraagt de kolonel. `Niks. Sorry.’ Antonio René. De laatste dag, op het vliegveld, hebben ze met een formele handdruk afscheid genomen en vanaf dat moment heeft Egitto niet meer aan hem gedacht — althans, niet aan hem alleen. Zijn herinneringen aan de missie hebben voornamelijk een collectief karakter. Hij verliest zijn belangstelling voor de parade en tuurt nu vanuit de verte aandachtig naar de adjudant. Hij is niet ver genoeg door de menigte heen gedrongen om op de voorste rijen te komen, waarschijnlijk ziet hij niet veel vanaf de plek waar hij staat. Hoog op zijn schouders wijst het kind naar de soldaten en de vaandels, de mannen met de instrumenten, en hij houdt het haar van René vast als een stel teugels. Dat is het: zijn haar. In de vallei droeg de adjudant het kortgeschoren, terwijl het nu bijna over zijn oren valt, donkerbruin en golvend. Ook René is zijn verleden ontvlucht, ook hij heeft zijn gezicht veranderd om zichzelf niet meer te herkennen.
Ballesio zegt iets over tachycardie, die hij vast niet heeft. Egitto antwoordt verstrooid: ‘Komt u vanmiddag maar even langs. Ik zal u een tranquillizer voorschrijven.”
Paolo Giordano (Turijn, 19 december 1982)
De Franse dichter en schrijver Jean Genet werd geboren op 19 december 1910 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Genet op mijn blog.
Uit: Splendid’s Hotel (Vertaald door Mark Spitzer)
“JEAN
My trigger is sensitive and my wrist is tired. You’ll remember that I don’t like cops. In making you a prisoner, I took a hostage.
THE POLICEMAN
I’ve proven myself. I earned my weapon.
JEAN
Who gave it to you? Riton? Did he untie you too?
THE POLICEMAN
Ask him that. But as I disappear, remember… I shoot straight, even through a door.
(He leaves, aiming at Jean and Scott. A few seconds of silence)
JEAN
(to Scott, who prevents him from firing at the door) Are you defying me? Or are you leaving me? Are you with Riton also? Scott, cut through the white salon, the south corridor, the suite, the three rooms… before the cop reaches… the stairway.
SCOTT
(sarcastically) Are you afraid he won’t join up with Riton again?
JEAN
The stairway! If he descends a single landing, a single story, he’ll get away, he’ll escape us, and then his pals will know everything. He knows too much.
SCOTT
He won’t leave.
JEAN
Why not? No one’s been able to keep his mouth shut. He knows the American gal died in our hands.”
Jean Genet (19 december 1910 – 15 april 1986)
Scene uit een opvoering in Napels, 2013
De Amerikaanse schrijver en radiopresentator Michelangelo Signorile werd geboren op 19 december 1960 in Jersey Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Michelangelo Signorile op dit blog.
Uit: It’s Not Over: Getting Beyond Tolerance, Defeating Homophobia, and Winning True Equality
“They’re using these sort of coded appeals to say to people two things: One, the biggest threat in your life is not concentrated wealth, it’s minorities; and two, government coddles minorities, and all these government assistance programs, it’s all about giveaways to minorities—oppose them—government is taking your taxes and giving it to undeserving minorities.”
(…)
“Instead, they borrowed a page from the same playbook they have used for decades. Now, when they want to talk about gay people, Republicans discuss a threat to “religious liberties” or “religious freedom.” And if these terms are the raw ingredients of dog whistling, the Conservative Political Action Conference (CPAC) is the test kitchen where the recipes are developed.”
(…)
“This recalibration of the “victim–oppressor dynamic” is exactly what Christian conservatives, with the aid of right-wing bloggers, put into motion after Brendan Eich resigned as CEO of Mozilla. They cast him as a victim of ruthless, organized gay activist groups that were taking away his “religious liberties”—a claim that could not be further from the truth. Too many gay opinion makers fell right into the trap, accepting this reframing, becoming fearful, and running away, fretting about the “optics” rather than challenging the accusation for what it was: a vicious lie and a deception, part of a plot to recast enemies of LGBT equality as victims while they trample hard-won rights. These LGBT thought leaders spoke for all of us who have been overcome with victory blindness and have impulsively reverted to covering our anger and our conviction. And we can’t let that happen again.”
Michelangelo Signorile (New York, 19 december 1960)
Hier (links) met de Amerikaanse blogger en media-commentator Andy Towle
De Franse schrijver en journalist Jean-Patrick Manchette werd geboren op 19 december 1942 in Marseille. Zie ook alle tags voor Jean-Patrick Manchette op dit blog.
Uit: Nada (Vertaald door Mitchell Abidor)
“Treuffais had bought several morning newspapers, and at around 4:30 he went downstairs to get Le Monde and France-Soir, as well as a mediocre canned sauerkraut . He went back upstairs to his place. After having closed the door he saw his image in the entry-way mirror and sighed. A four day beard, red eyes, pimples, his shaggy hair, his shirt filthy and wrinkled under his jacket, on which could be seen four or five new cigarette burns. He put the sauerkraut away on the kitchen shelf, went to get the old Motorola from his bedroom and settled into the bathroom with the radio and the papers. He ran the water for a bath and flipped thorough the papers. Hardly any new information. Treuffais had already learned from the radio that texts had arrived at the newspapers and press agencies mailed during the night from Paris, signed by the Nada Group, taking credit for the kidnapping of the ambassador and demanding the publication of a manifesto across the country and the payment by the state of a ransom of $200,000. The state had 48 hours to respond, that is until noon Monday. If it refused the ambassador would be executed. If it accepted, the manifesto was to immediately appear in the press and be read over the radio and television. And new instructions would be sent by the Nada Group concerning the paying of the ransom.
Le Monde already had summarized and analyzed the manifesto. “Its style is filthy,” the newspaper affirmed, “and the childishness of certain affirmations, of an archaic and unalloyed anarchism, would raise a smile in other circumstances. In the current situation it instead inspires disquiet, a profound fear before the nothingness gladly taken credit for by the Nada Group which so well chose its name, but which expresses itself, in its text and in its actions, in an unjustifiable manner.’
The bathtub was full. Treuffais turned off the faucets, took off his clothes, and got into the water. He continued his reading, allowing the filth to dissolve slowly. According to the editorialist of France-Soir the terrorists of the Nada Group followed the example of the Tupamaros in demanding the publication of their manifesto. But, underlined the editorialist, the Tupamaros’ example isn’t an example to be followed, especially in France, which is democratic and isn’t underdeveloped. If violent protest has, alas, become part of our ways, political terrorism meets neither the needs nor the desires of the population. The Nada Group should already begin to realize this, and the editorialist hoped that reason would carry the day.”
Jean-Patrick Manchette (19 december 1942 – 3 juni 1995)
De Amerikaanse schrijver en musicus Tristan Egolf werd geboren op 19 december 1971 in San Lorenzo del Escorial in Spanje. Zie ook alle tags voor Tristan Egolf op dit blog.
Uit: Skirt and the Fiddle
“This was the band’s “comeback” tour. VOLSTAGG RETURNS.
I couldn’t remember any of their songs. As fax as I knew, they had only one hit. Yet I guess that was all it took for a comeback. And, judging by the horde, they bat) been missed.could not fucking &lieve the union. Someone (my agent) would pay for this, dearly .
Four Sasquatches manning Gate E. I called one over, gave him my line. He asked for ID. I shook my head. Paus-ing, he thought about it, dien gave in — clearly swayed by my suit and complexion. He opened the gate and shoved me in a corner. I stood near the wall as the ranks filed by.
Soon, somebody called me a nigger. Turning, I tried to single him out. But they all looked the same. Lost in Cumberland. How much langer, 0 Lord, how long?
I went back to watching the Sasquatches confiscate pipe after bundle after Carolina boot knife. Then, more directly, it happened again: “GET GONE, COON!”— from a grub in fatigues.
And to think there was talk of sterilizing pit bug, . .
I looked at my watch, thinking, One more minute. “Pardon,” came a voice. “Are you Charles Evans?” I turned. He was small, balding, corporate. “Yeah,” I said. “Get me out of here.” Sorry.” He looked off. “Come with me.” Weaving, I followed his lead through the crowd. He drew a rope at the top of some stairs. We dropped the flight to a stage-room door. A techie opened up. I stepped inside. Three other union gimps were huddled in the corner. None familiar —to me or each other. We were given introductions with a careless nod, then handed our scores and told to prepare.
So, the long and short of it was this: not only were the fout- of us, as total strangers, expected to play before menty thousand cases of arrested development off the cuff, we we re actually there to play Volstagg’s music —unaccompanied, with-out the band, as the opening act —á la Johann Sebastian Bach: baroque renditions of shit-awful death epics.”
Tristan Egolf (19 december 1971 – 7 mei 2005)
Cover Nederlandse uitgave
De Deense schrijver, dichter, fotograaf en componist Jens Fink-Jensen werd geboren op 19 december 1956 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jens Fink-Jensen op dit blog.
Der Fischer
An jedem Tag
Seit er an einer uralten Küste
Geboren wurde
Hat er das Meer gesehen
Wie eine Silbertafel
Am Abend
Die Sonne wird
Wie eine leuchtende Apfelsine
Von einem Gipfel gespalten
Während Störche sich verziehen
Und die Fische tauchen auf
Gutenachtzuküssen
In jeder Nacht
Hat er geträumt
Von den Bildern
Während der Mond die Stille sang
Und die Bäume von der Welt
Im Dunkeln flüsterten
Jedes Jahr hat er gelebt
Um diese Bilder
Weiterzugeben
Um mit jemanden
Diese unendlichen Augenblicke
Zu teilen.
Das so vollkommen Unnötige
Heute will ich endlich
Etwas ganz unnötiges tun
Auf dieses Papier schreiben
Dass ich dich liebe
Es über den Abgrund hinaus werfen
Und sehen wie es sich in Möwengeschrei verwandelt
Tanzend vor niegesehenem Glück
Zwischen Meerschaum und Klippen
Heute will ich endlich
Das für dich tun
Welches du nie erbeten
Und immer gewünscht hast.
Vertaald door Christian A. Christiansen
Jens Fink-Jensen (Kopenhagen, 19 december 1956)
De Duitse dichter, schrijver en vertaler Alexander Gumz werd geboren op 19 december 1974 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Alexander Gunz op dit blog.
Ausrücken mit Modellen
doppelte dinge unter den heute untröstlichen sinnen nur
das draufhalten das anziehen von lichtschutzmasken
kann uns den abend retten: ein lautloses geschäft
in den schaltkreisen (ein pochen und knacken)
strahlen die bei jedem versuch den moment
zu verlängern unter beschuss geraten
wir sehen unsere bewegungen im dunkeln
bunt gerändert sich auf bildschirme legen
(unbezahlt natürlich) ein atemlabor geöffnet
wenn die herrschaften aus unseren adern treten
und sich vorstellen: atomkränze sinusanlagen
nicht streng genug auf der innenseite der hoffnungen
galante festivitäten wie zum beispiel das ausrücken
nach unerreichbar nahen inseln
(zu jean-antoine watteau: l’embarquement pour cythère)
Alexander Gumz (Berlijn, 19 december 1974)
De Nederlandse dichteres Hanny Michaelis werd geboren in Amsterdam op 19 december 1922. Zie ook alle tags voor Hanny Michaelis op dit blog.
Bij dag slaagt men erin om te vergeten
Bij dag slaagt men erin om te vergeten
hoe diep zich de verraderlijke pijn
sluw als een slang in ’t hart heeft vastgebeten.
Bij dag slaagt men erin gewoon te zijn
tevreden en zelfs opgewekt te heten.
Gewillig drinkt men de goedkope wijn
der alledaagsheid, tegen beter weten,
en laat zich troosten door de zonneschijn.
Alleen de nacht, genadeloos, ontdekt
hoe tevergeefs de ziel zich tracht te warmen
aan ’t droombeeld, door herinnering gewekt.
En elke nacht opnieuw, zonder erbarmen,
doorvlijmt het lichaam, weerloos uitgestrekt,
hetzelfde heimwee naar dezelfde armen.
Op deze aarde
Op deze aarde
waar altijd wel ergens
gevochten wordt en gemoord,
gecrepeerd en honger geleden,
zijn zonderlingen te vinden
die soepgroente op het brood eten
en anderen die zich moed indrinken
om een muis dood te slaan.
Maar vreemder zijn de miljoenen
die in alle gemoedsrust nieuwe
mensen maken en veronderstellen
dat men zijn ouders dankbaar is.
Hanny Michaelis (19 december 1922 – 11 juni 2007)
In 1967
De Italiaanse schrijver Italo Svevo (pseudoniem van Aron Hector Schmitz) werd geboren op 19 december 1861 in Triëst. Zie ook alle tags voor Italo Svevo op mijn blog
Uit: Ein gelungener Streich (Vertaald door Barbara Kleiner)
„Anscheinend hatte die Braut so viele Glückwünsche gar nicht nötig. Mir schien ganz im Gegenteil, als sei ihr Gesicht in einem Ausdruck hingebungsvollen Vertrauens geradezu erstarrt.
Es war derselbe Ausdruck wie damals, als sie ihre Absicht bekundete, ins Kloster zu gehen. Auch diesmal legte sie ein Gelübde ab, das Gelübde, ein Leben lang heiter zu sein. Gewisse Leute auf dieser Welt legen ständig Gelübde ab. Würde sie dieses Gelübde besser einhalten als das vorherige?
Alle anderen an diesem Tisch waren von einer ganz natürlichen Heiterkeit, wie es Zuschauer immer sind. Mir fehlte die Natürlichkeit völlig. Es war auch für mich ein denkwürdiger Abend. Meine Frau hatte von Doktor Paoli die Erlaubnis erhalten, dass ich an diesem Abend essen und trinken dürfe wie alle anderen. Diese Freiheit wurde nur umso kostbarer durch die Androhung, dass sie mir gleich danach wieder entzogen würde. Und ich benahm mich genauso wie diese jungen Leute, denen man zum ersten Mal die Haustürschlüssel überlässt. Ich aß und trank nicht aus Durst oder Hunger, sondern aus Gier nach Freiheit.
Jeder Bissen, jeder Schluck sollte eine Bekundung meiner Unabhängigkeit sein. Ich riss den Mund weiter auf als nötig, um die einzelnen Bissen darin aufzunehmen, und ich goss den Wein von der Flasche ins Glas, bis es überlief, und ließ ihn dort nur einen Augenblick lang. Ich verspürte heftigen Bewegungsdrang, und festgenagelt auf meinem Stuhl, gelang es mir doch, das Gefühl zu haben, als würde ich laufen und springen wie ein Hund, den man von der Kette gelassen hat.
Meine Frau verschlimmerte meinen Zustand, indem sie einer Tischnachbarin erzählte, welcher Diät ich für gewöhnlich unterworfen war, während meine fünfzehnjährige Tochter Emma ihr zuhörte und sich wichtig machte, indem sie die Angaben der Mutter ergänzte. Sie wollten mich also auch in diesem Augenblick, da sie mir abgenommen war, an die Kette erinnern? Und meine ganze Tortur wurde in allen Einzelheiten geschildert:
Wie sie das bisschen Fleisch abwogen, das mir zu Mittag gestattet war, es völlig fade zubereiteten, und wie es abends nichts zu wiegen gab, weil das Abendessen aus einem Scheibchen Schinken und einem Glas ungezuckerter Milch bestand, vor der mich ekelte.”
Italo Svevo (19 december 1861 – 13 september 1928)
Portret door Leonor Fini, 1928
Zie voor nog meer schrijvers van de 19e december ook mijn blog van 19 december 2015 deel 2.
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 19 december 2008 en eveneens mijn blog van 19 december 2007 en mijn blog van 19 december 2006.