De Nederlandse schrijfster Sophie van der Stap werd geboren in Amsterdam op 11 juni 1983. Zie ook alle tags voor Sophie van der Stap op dit blog.
Uit: De mogelijkheid van jou
“Voor de spiegel tilt ze haar borsten één voor één op en legt ze in de bedding van haar beha. Ze knoopt haar jurk dicht. Door haar linkeroorlel prikt ze een gouden oorbel.
Het grote leven is dichtbij. Ze ziet het in de ochtend, als de daken oranje kleuren. Ze ziet het als de avond beginnen gaat, in de eindeloze lichtjes van de stad. De stad die haar het gevoel geeft te bestaan, maar ook het gevoel dat ze iets mist. Wat datgene is, is meer een gevoel dan een gedachte, iets wat daarom onuitgesproken blijft — welke woorden kan ze er immers aan geven?
Omdat het onuitgesproken blijft, wordt het steeds meer van haar en steeds minder van anderen, als iets wat haar van anderen scheidt. Misschien omdat het staat voor iets wat ze niet definiëren kan. En misschien ook omdat dat onuitgesproken gevoel pijn doet.
Ze stift haar lippen rood en daalt het trappenhuis af. Een moment van twijfel — metro of fiets? Ze kijkt naar haar hakken, alsof die haar iets kunnen vertellen wat ze nog niet weet. Ze kiest voor de fiets. Ze rijdt langs volle terrassen, kruist blikken. Sommige blijven, heel even, de lengte van een gedachte, in haar ogen haken. Andere glijden onoplettend over haar heen. En terwijl ze langs al dit leven rijdt, voelt ze hoe al dit leven bij haar naar binnen sijpelt, en het gemis dat eronder ligt naar buiten. Ze lacht; hier bestaat ze.
Voor het restaurant van Hugo maakt ze haar fiets vast aan een paal.
Hugo buigt voorover en draait zijn wang naar haar toe: ‘Schat, ga zitten, ik ben zo klaar.’ Ze kust hem, slaat haar armen om zijn nek.
‘Q lippenstift.’ Ze wil de rode afdruk afvegen.
‘Laat maar zitten.’ Hij gooit zijn handen in de lucht; er valt nou eenmaal niks tegen lippenstift — en vrouwen — te doen.
‘Nico! Maak je hem open?’ Hij wijst naar een fles achter de bar.
‘Nou, we zijn er bijna. Volgende maand open.’ Ik heb het al weken niet gezien.’
‘We rijden er straks langs. Nu eerst eten. Ober!’
Een jongen in een T-shirt met gaten brengt eten op houten plankjes: ham, brood, paté, een bos radijs.
‘En?’
‘En wat?’‘Laurence…’ Hugo veinst ongeduld, haalt zijn schouders op. ‘Misschien helpt een verliefdheid.’
‘En waar zou een verliefdheid me mee helpen?’ Volwassen worden.’
`Bah.’ Ze neemt een slok. ‘Ik wist niet dat het zo’n gesprek zou zijn.’
‘Een echt gesprek, bedoel je?’
De Duitse dichter, schrijver en graficus Christoph Meckel werd geboren op 12 juni 1935 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Christopher Meckel op dit blog.
De Sirenen
– haalden me uit de buik van het schip, bevrijdden
handen en voeten van de kettingen en zetten me
aan de reling in het volle licht (zeeglas
gloeiend in het teken Leeuw) zodat ik
het gezang te horen kreeg met open oren
van mijn verstand beroofd enzovoort
(zij lagen
in de schaduw van de zeilen met dichtgestopte koppen)
We dreven dicht bij de beruchte rotsen
en er gebeurde niets – de Sirenen
en ik, de zangvogel, oude alliantie,
privé verhaal –
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 11e juni ook mijn blog van 11 juni 2021 en ook mijn blog van 11 juni 2020 en eveneens mijn blog van 11 juni 2019 en ook mijn blog van 11 juni 2017 deel 2.