De Poolse dichter en schrijver Tadeusz Różewicz werd geboren in Radomsko op 9 oktober 1921. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tadeusz Różewicz op dit blog.
The Story of Old Women
I like old women
ugly women
mean women
they are the salt of the earth
they are not disgusted by
human waste
they know the flipside
of the coin
of love
of faith
dictators clown around
come and go
hands stained
with human blood
old women get up at dawn
buy meat fruit bread
clean cook
stand on the street
arms folded silent
old women
are immortal
Hamlet flails in a snare
Faust plays a base and comic role
Raskolnikov strikes with an axe
old women
are indestructible
they smile knowingly
god dies
old women get up as usual
at dawn they buy bread wine fish
civilization dies
old women get up at dawn
open the windows
cart away waste
man dies
old women
wash the corpse
bury the dead
plant flowers
on graves
I like old women
ugly women
mean women
they believe in eternal life
they are the salt of the earth
the bark of a tree
the timid eyes of animals
cowardice and bravery
greatness and smallness
they see in their proper proportions
commensurate with the demands
of everyday life
their sons discover America
perish at Thermopylae
die on the cross
conquer the cosmos
old women leave at dawn
for the city to buy milk bread meat
season the soup
open the windows
only fools laugh
at old women
ugly women
mean women
because these beautiful women
kind women
old women
are like an ovum
a mystery devoid of mystery
a sphere that rolls on
old women
are mummies
of sacred cats
they’re either small
withered
dry springs
dried fruit
or fat
round buddhas
and when they die
a tear rolls down
a cheek
and joins
a smile on the face
of a young woman
Vertaald door Joanna Trzeciak
De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Brusselmans op dit blog.
Uit: Mogelijke memoires
“In mei van 1967 werd m’n grootvader Frans blind. M’n vader Gust, m’n moeder Lea en ik, Herman Brusselmans, gingen naar Sint-Niklaas voor een witte stok, omdat er in Hamme geen enkele winkel was waarin je witte stokken kon krijgen. In de Sint-Niklase winkel, waarin je ook rolstoelen, prothesen, bandages en van die dingen kon kopen, zei m’n vader: ‘Voor ons een witte stok graag, het is voor een blinde.’
‘Het is m’n vader,’ zei m’n moeder, ‘hij heeft het zicht aan beide ogen verloren.’
‘Vanmorgen is hij tegen de rand van de deur gelopen,’ zei ik, ‘ik heb het persoonlijk zelf gezien.’
‘Zwijg jij maar,’ zei m’n vader, ‘ik voer hier het woord.’
Daar kreeg ik het van, dat ik al negen jaar oud was en moest zwijgen.
‘Ik heb vier verschillende soorten witte stokken in de aanbieding,’ zei de verkoper.
‘Geef ze maar alle vier,’ zei ik. Met dat zwijgen viel het niet altijd mee. Ik kon gewoon moeilijk m’n bek dichthouden, zo was het nu eenmaal. M’n vader keek kwaad naar mij en zei tegen de verkoper dat één witte stok wel volstond. Toen moesten we kiezen. De vier soorten, verschillend in lengte, uitvouwsysteem en prijs, werden naast elkaar gelegd. Terwijl m’n ouders er hulpeloos naar keken, zei ik tegen de verkoper: ‘Weet je wat? Geef ons toch maar een blauwe stok. Deze vier witte lijken nergens naar.’ Nu zei m’n moeder dat ik me er niet mee moest bemoeien. ‘Ik moei me niet,’ zei ik, ‘ik vind alleen dat een blauwe stok beter geschikt is voor grootvader. Blauw is z’n lievelingskleur.’
‘Dat klopt,’ zei m’n moeder, ‘hij draagt altijd blauwe sokken.’
‘Ja?’ zei m’n vader. ‘Dat is me nog niet opgevallen.’
‘Blauwe sokken,’ zei m’n moeder, ‘al z’n gehele leven.’
‘Wat vreemd dat dat me nooit is opgevallen,’ zei m’n vader.”
De Braziliaanse dichter en schrijver Mário de Andrade werd op 9 oktober 1893 in São Paulo in Brazilië geboren. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mário de Andrade op dit blog.
Streets of my São Paulo
Streets of my São Paulo:
Where is the living love,
Where is it?
Roads of my city:
I run after my friend,
Where is he?
Streets of my São Paulo:
Love greater than food,
Where is it?
Roads of my city:
An answer to my request,
Where is it?
Streets of my São Paulo:
The fault of the restless one,
Where is it?
It must be in the past:
In the damned centuries,
There it is.
The man who walks all alone
That man who walks all alone
Along those squares, those streets,
Ha in himself an enormous secret.
He is a man.
That woman like all the others
Along those squares, those streets<
Has in herself a cruel surprise.
She is a woman.
The woman meets the man,
They smile and hold hands,
The surprise and the secret expand
Violently.
But the shadow of the restless one
Guards that mystery in the dark.
Death watches with her scythe.
Verily, it is night.
De Britse schrijver en filmmaker Colin Clark werd geboren op 9 oktober 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Colin Clark op dit blog.
Uit: My Week With Marilyn
“FRIDAY 14 SEPTEMBER
As soon as we broke for lunch, Milton Greene was waiting for me: ‘Colin, I must talk to you very seriously. I had a call from Arthur Miller in Paris. He called Marilyn late last night and when he asked her why she took so long to answer the phone she said she had been saying goodbye to you. What were you doing there?’
‘I wasn’t doing anything!’
‘Colin, please don’t go over to see Marilyn again. Or even talk to her without telling me. I’m going to have dinner with her this evening and I’ll explain the situation to her. She told us that she might see you again tonight, and clearly that must not happen. OK?’
It had been fun while it lasted but I didn’t want to lose my job. Nothing had happened, but I felt desperately sorry for Marilyn. She was trapped by her own fame.”
Eddie Redmayne en Michelle Williams als Colin Clark en Marilyn
in de film My Week With Marilyn uit 2011
De Joods-Duitse filoloog en schrijver Victor Klemperer werd geboren in Landsberg an der Warthe (tegenwoordig Gorzów Wielkopolski) op 9 oktober 1881. Zie ook alle tags voor Victor Klemperer op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010.
Uit:I ch will Zeugnis ablegen bis zum letzten, Tagebücher 1933-1945
“1933
14. Januar, Sonnabend
Rektorwahl: Nach großem Intrigenkampf wurde Reuther zum zweitenmal gewählt, und Gehrig unterlag. Es war eine schmutzige Sache, ein gegen unsere Abteilung gedrehtes Ding. Trotz meiner Beteiligung an der “Munkelkonmmission” blieb ich innerlich fast unberührt. Ebenso gleichgültig war es mir, daß gestern abend (Abteilungssitzung) Beste Dekan wurde.
Die Qualen des neuen Jahres die gleichen wie vorher: das Haus, Frost, Zeitverlust, Geldverlust, keine Kreditmöglichkeit, Evas Verbohrtheit in den Hausbau und ihre Verzweiflung immer noch wachsend. Wir werden wirklich an dieser Sache zugrunde gehen. Ich sehe es kommen und fühle mich hilflos.
Der Hueberprozeß quält mich auch sehr, raubt Zeit und nimmt keinen günstigen Verlauf. Ich hätte mich mit den gebotenen 250 M begnügen sollen; im Prozessieren ist der Mann mir über. Bei ständiger Ablenkung stockt das “Frankreichbild”.
Mit den “Dresdener NN” sind zwei Kleinigkeiten verabredet. Kleinigkeiten (Stendhal-Centenar, Neues Spanien), aber Zeit kosten sie auch. Dazu die Kollegien, die mir immer wieder Mühe bereiten, und die Wirtschaftsmisere (Heizen, Staubwischen, Abtrocknen – kostbare Stunden). –
[…]
Gestern nachmittag Liesel Sebba bei uns (gealtert) und die jungen Köhlers. Gelegentlich unsere üblichen Abendgäste. Am 3. Januar wurde das Nickelchen kastriert, und jetzt sind die beiden Tiere schon viel zusammen. Ich habe manchmal den Eindruck, sie seien das einzige, was für Eva noch eine reine Freude und sichere Lebensbindung bedeute.”
Cover
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.