De Britse schrijver Sir Vidiadhar Surajprasad Naipaul werd geboren op 17 augustus 1932 in Chaguanas, Trinidad en Tobago. Zie ook alle tags voor V. S. Naipaul op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2010.
Uit: A Bend In the River
“At certain times in some civilizations great leaders can bring out the manhood in the people they lead. It is different with slaves. Don’t blame the leaders. It is just part of the dreadfulness of the situation. It is better to withdraw from the whole business, if you can. And I could. You may say — and I know, Salim, that you have thought it — that I have turned my back on my community and sold out. I day: ‘Sold out to what and from what? What do you have to offer me? What is your own contribution? And can you give me back my manhood?’ Anyway, that was what I decided that morning, beside the river of London, between the dolphins and the camels, the work of some dead artist who had been adding to the beauty of their city.
“That was five years ago. I often wonder what would have happened to me if I hadn’t made that decision. I suppose I would have sunk. I suppose I would have found some kind of hole and tried to hide or pass. After all, we make ourselves according to the ideas we have of our possibilities. I would have hidden in my hole and been crippled by my sentimentality, doing what I doing, and doing it well, but always looking for the wailing wall. And I would never have seen the world as the rich place that it is. You wouldn’t have seen me here in Africa , doing what I do. I wouldn’t have wanted to do it, and no one would have wanted me to do it. I would have said: ‘It’s all over for me, so why should I let myself be used by anybody? The Americans want to win the world. It’s their fight, not mine.’ And that would have been stupid. It is stupid to talk of the Americans. They are not a tribe, as you might think from the outside. They’re all individuals fighting to make their way, trying as hard as you or me not to sink.
“It wasn’t easy after I left the university. I still had to get a job, and the only thing I knew now was what I didn’t want to do. I didn’t want to exchange one prison for another. People like me have to make their own jobs. It isn’t something that’s going to come to you in a brown envelope. The job is there, waiting. But it doesn’t exist for you or anyone else until you discover it, and you discover it because it’s for you and you alone.”
V. S. Naipaul (Chaganuas, 17 augustus 1932)
De Amerikaanse schrijver en essayist Jonathan Franzen werd geboren op 17 augustus 1959 in Western Springs, Illinois. Zie ook alle tags voor Jonathan Franzen op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2010.
Uit: Vrijheid (Vertaald door Peter Abelsen)
“Hij had geen flauw benul van wie hij was en wat hij met zijn leven aan moest. Alles wat op zijn weg kwam, dwong hem in een richting die hem de enig juiste leek, maar zodra zich dan weer iets nieuws aandiende, dwong dat hem in een heel andere richting die óók de enig juiste leek. Er was geen ordenende structuur, geen perspectief waarbinnen hij zich kon oriënteren – hij kwam zichzelf voor als een balletje in een flipperkast dat maar voort bleef rollen om het rollen zelf. Het idee om zijn huwelijk eraan te geven en opnieuw te beginnen met Lalitha had onweerstaanbaar geleken tot hij zich herkende in die oudere collega uit Jessica’s verhaal, een van die talloze blanke Amerikaanse mannen die recht meenden te hebben op meer en meer en meer. Dat maakte er opeens een romantische vorm van Amerikaans imperialisme van: iets jongs en exotisch willen hebben omdat het artikel van eigen bodem niet langer voldeed. […] Wie was hij en wat moest hij met zijn leven aanvangen?’
(…)
“Het nieuws over Walter Berglund kwam niet van iemand uit Ramsey Hill (Patty en hij waren twee jaar geleden naar Washington verhuisd en vormden allang geen gespreksstof meer in de buurt), maar in dit deel van St. Paul was de verbondenheid met de eigen stad niet zo sterk dat er voorbij werd gegaan aan de New York Times, en volgens een uitgebreid en verre van lovend stuk in die krant was Walter behoorlijk in de fout gegaan, daar in de hoofdstad van het land. Zijn vroegere buren vonden de quotes over hem (‘arrogant’, ‘achterbaks’, ‘kwalijk’) maar moeilijk te rijmen met hun herinnering aan de immer vriendelijke, opgewekte en snel blozende 3M-employé die vroeger als fietsforens de februarisneeuw op Summit Avenue had getrotseerd. Het wekte bevreemding dat Walter, die altijd groener dan Greenpeace was geweest en zijn wortels op het platteland had, in opspraak was omdat hij met de steenkoolindustrie zou hebben samengespannen om de plattelandsgemeenschap te benadelen. Maar aan de andere kant, de Berglunds hadden wél altijd iets eigenaardigs over zich gehad…”
Jonathan Franzen (Western Springs, 17 augustus 1959)
De Engelse dichter en schrijver Ted Hughes werd geboren op 17 augustus 1930 in Mytholmroyd, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Ted Hughes op dit blog.
Hawk Roosting
I sit in the top of the wood, my eyes closed.
Inaction, no falsifying dream
Between my hooked head and hooked feet:
Or in sleep rehearse perfect kills and eat.
The convenience of the high trees!
The air’s buoyancy and the sun’s ray
Are of advantage to me;
And the earth’s face upward for my inspection.
My feet are locked upon the rough bark.
It took the whole of Creation
To produce my foot, my each feather:
Now I hold Creation in my foot
Or fly up, and revolve it all slowly –
I kill where I please because it is all mine.
There is no sophistry in my body:
My manners are tearing off heads –
The allotment of death.
For the one path of my flight is direct
Through the bones of the living.
No arguments assert my right:
The sun is behind me.
Nothing has changed since I began.
My eye has permitted no change.
I am going to keep things like this.
The Owl
I saw my world again through your eyes
As I would see it again through your children’s eyes.
Through your eyes it was foreign.
Plain hedge hawthorns were peculiar aliens,
A mystery of peculiar lore and doings.
Anything wild, on legs, in your eyes
Emerged at a point of exclamation
As if it had appeared to dinner guests
In the middle of the table. Common mallards
Were artefacts of some unearthliness,
Their wooings were a hypnagogic film
Unreeled by the river. Impossible
To comprehend the comfort of their feet
In the freezing water. You were a camera
Recording reflections you could not fathom.
I made my world perform its utmost for you.
You took it all in with an incredulous joy
Like a mother handed her new baby
By the midwife. Your frenzy made me giddy.
It woke up my dumb, ecstatic boyhood
Of fifteen years before. My masterpiece
Came that black night on the Grantchester road.
I sucked the throaty thin woe of a rabbit
Out of my wetted knuckle, by a copse
Where a tawny owl was enquiring.
Suddenly it swooped up, splaying its pinions
Into my face, taking me for a post.
Ted Hughes (17 augustus 1930 – 28 oktober 1998)
Homage to Ted Hughes door Reginald Gray, 2007
De Duitse dichter en schrijver Theodor Däubler werd geboren op 17 augustus 1876 in Triëst. Zie ook alle tags voor Theodor Däubler op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2010.
Mir ist es oft, als sehnten sich die Blumenwiesen
Mir ist es oft, als sehnten sich die Blumenwiesen,
In heitrem Lenzesschmuck, nach einem Fernenflug,
Als wähnten sie, als hofften sie, die Winde bliesen
Sie munter fort, als traumhaftbunten Flatterzug.
Nun plötzlich seh ich, wie sich einige regen,
Befreite sie und trägt sie gar ein Lenzgeruch!
Narzissenfelder können ihren Flug erwägen –
Denn Liebenden gelingt der erste Fluchtversuch! –
Nein, weiße Tauben sind es, die mich deutlich täuschen,
Dort weiß ich, daß ich Blüthensehnsucht wahr empfand,
Nun lausche ich der Vögel wirren Fluggeräuschen,
Die erst im Steilgesang ihr Urgewicht erkannt!
Ich selber bin ein Wunsch nach Liebe und Entfaltung,
Der mühsam erst aus Irrgespinnsten bricht;
Mein Weib, wann gebe ich dir lichte Wahrgestaltung,
Wo bist du Kind, das wieder kindlich zu mir spricht?
Ich weiß genau, daß tausend weiße Himmelswiesen
In uns sich suchen, weil sie gleicher Duft beseelt,
Sie wollen sich aus Liebe ferneher erkiesen,
Und keusches Glück hält sie einst sommertreu vermählt.
Ja, keusch ist die Natur, die liebend sich befruchtet,
Denn Reinheit weht vom Mittagsmeer, vom Schneegefild,
Dir gilt mein Lied, oh Gischtsee, die im Felsland buchtet
Und tiefverschluchtet Lebensdurst und Ruhbrunst stillt.
Theodor Däubler (17 augustus 1876 – 13 juni 1934)
Rustende Däubler door Ernst Barlach, 1910/11
De Duitse schrijfster Herta Müller werd geboren op 17 augustus 1953 in Nitzkydorf, Roemenië. Zie ook alle tags voor Herta Müller op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2010.
Uit: Herztier
“Und während die Mutter das Kind mit den Gürteln der Kleider an den Stuhl bindet, während der Frisör dem Großvater die Haare schneidet, während der Vater dem Kind sagt, grüne Pflaumen darf man nicht essen, während all dieser Jahre steht eine Großmutter in der Zimmerecke. Sie schaut so abwesend auf das Gehen und Reden im Haus, als hätte sich schon am Morgen draußen der Wind gelegt, als wäre am Himmel der Tag eingeschlafen. Die Großmutter summt sich während all dieser Jahre ein Lied im Kopf.
Das Kind hat zwei Großmütter. Die eine kommt am Abend mit ihrer Liebe ans Bett, und das Kind sieht zur weißen Zimmerdecke, weil sie gleich beten wird. Die andere kommt am Abend mit ihrer Liebe ans Bett, und das Kind schaut ihre dunklen Augen an, weil sie gleich singen wird.
Wenn das Kind die Zimmerdecke und die dunklen Augen nicht mehr sehen kann, stellt es sich schlafend. Die eine Großmutter betet nicht zu Ende. Sie steht mitten im Gebet auf und geht. Die andere Großmutter singt das Lied zu Ende, ihr Gesicht ist schief, weil sie so gerne singt.
Wenn das Lied zu Ende ist, glaubt sie, das Kind liegt tief im Schlaf. Sie sagt: Ruh dein Herztier aus, du hast heute so viel gespielt.
Die singende Großmutter lebt neun Jahre länger als die betende Großmutter. Und sechs Jahre lebt die singende Großmutter länger als ihr Verstand. Sie erkennt keinen mehr im Haus. Sie kennt nur noch ihre Lieder.
An einem Abend geht sie aus der Zimmerecke an den Tisch und sagt im Schein des Lichts: Ich bin so froh, dass ihr alle bei mir im Himmel seid. Sie weiß nicht mehr, dass sie lebt und muss sich zu Tode singen. An sie kommt keine Krankheit, die ihr beim Sterben helfen kann.“
Herta Müller (Nitzkydorf, 17 augustus 1953)
De Ethiopische dichter en schrijver Tsegaye Gabre-Medhin werd geboren op 17 augustus 1936 in Boda bij Ambo. Zie ook alle tags voor Tsegaye Gabre-Medhin op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2010.
Nile (Fragment)
My name is Africa I am the mother of the Nile.
O Nile, my prodigal daughter on the wilderness of the desert
Bringing God’s harmony to all brothers and sisters
And calming down their noises of br
ass in their endless nakednesses
O Nile, you are music that restore the rhythm of existence
Into the awkward stampeding of
these Middle Eastern blindnesses
You are the irrigator that cultivate peace
From my Ethiopian sacred mountains of the sun
Across to nod on the East of Aden and across Sinai
Beyond Gibraltar into the heights of Mount Moriah
O Nile, my chosen sacrifice for universal peace offering
Upon whose gift the heritages of Meroe and Egypt
Still survive for the benefit of our lone World
You are the proud daughter O Nile, who taught
The ancient world how to walk in upright grace
You are my prodigal daughter who saved and breast fed
Little lost Jacob whose brothers sold for food
You, who nurtured, fed and raised
The child prophet called Moses on your cradle,
You, who stretched out your helping hand and protected
The baby Christ from the slaughte
ring swords of their Herods,
O Nile, my infinite prodigal daughter
At whose feet mountains like Alexander bent
Their unbendable heads to drink from your life giving milk,
O Nile, at whose feet giants like Caesar Knelt
Conquerors like Napoleon bowed
Their unbowable heads to partake from your immortal bounty.
Tsegaye Gabre-Medhin (17 augustus 1936 – 25 februari 2006)
De Franse schrijver en diplomaat Roger Peyrefitte werd geboren op 17 augustus 1907 in Castres. Zie ook alle tags voor Roger Peyrefitte op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2010.
Uit:Special Friendships(Vertaald door Edward Hyams)
“I’m going to try to think what we had better do,” Georges said, “and I’ll let you know by leaving a note for you in the refectory as usual. At all events, you can rely on me: whatever I decide, trust me. It may be that we shall not be able to see each other for some time; never mind — remember that I have uttered — here and now and in your presence — the words used by the young men of Athens: ‘I shall never abandon my comrade in battle.'”
Alexandre leaned his head on Georges’ shoulder, and, assuming a wheedling tone which was not at all his normal way, said, “You haven’t asked me what I’d written in my note, and I nearly forgot to tell you:
If your words were caresses, my glances were kisses…”
He smiled, as if he had said something malicious; and fled.
(…)
“His memory now revealed omens which he had noted, unconsciously, but without understanding. He thought of the most recent: the palmistry business; the blond lock of hair, cut off by the barber; the scar which had disappeared; the Virgilian Lots on the eve of the holidays; and, on the first day of the holidays, the cloud of steam which had hidden Alexander as he walked away. All very silly, very trifling, but it had a meaning.
Georges got up and took the lily out of the vase and set it on one side. He had picked the flower because he saw in it a symbol of Alexander, but at the time he had done so, Alexander was already dead. Now he recalled Lucien’s figure of speech: the boy had faded like a lily, leaving nothing but a ghost of perfume.”
Roger Peyrefitte (17 augustus 1907 – 5 november 2000)
Scene uit de film “Les amitiés particulières” uit 1964
Zie voor nog meer schrijvers van de 17e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.