De Duitse schrijfster en journaliste Wiebke Lorenz werd geboren op 16 februari 1972 in Düsseldorf. Na haar gymnasiumopleiding studeerde zij in Trier germanistiek, engels en mediawetenschappen. Vervolgens werd zij redacteur bij de vrouwenbladen Brigitte, Young Miss, Für Sie en Petra. 1998/1999 Studeerde zij aan de internationale filmschool in Keulen. (Draaiboekklas) Sinds 2001 woont en werkt zij als zelfstandig schrijfster in Hamburg. Zij schrijft o.a. voor de tijdschriften als Petra, Cosmopolitan, Maxi, Für Sie, voor televisie en voor uitgeverijen. Romans: Männer bevorzugt, 1998, Liebe, Lügen, Leitartikel, 2000, Was? Wäre? Wenn?, 2003.

Uit: Was ? Wäre ? Wenn ?

“Musik ist das Schlimmste. Musik verspricht Dinge, die das Leben nicht hält. »Konzert in D-Dur für 2 Violinen« von Johann Sebastian Bach. »Through the barricades« von Spandau Ballet. »O, mio babbino caro« von Giacomo Puccini. Nummer 6 auf dem Soundtrack zu »Meet Joe Black«. Echter Schrottfilm war das – aber Nummer 6 ist der Wahnsinn!

Überhaupt sind Filme das beste Beispiel dafür, daß die Musik das macht. Eben Dinge versprechen: Glück. Liebe. Erfüllung. Fünftausend Euro Sofortrente. Ohne Musik würde das

alles nicht funktionieren. Kein Mensch hätte in »Pearl Harbour « auch nur eine einzige Träne um Ben Affleck vergossen, wenn Faith Hill zu seinem heldenmäßigen Abgang nicht »There you’ll be« geschmettert hätte. Kaum setzt eine rührselige Ballade ein, schon werden überall die Taschentücher gezückt.

Oder nehmen wir den Typ, der gerade in meinem Bett liegt. Gestern nacht, als wir uns zu »Feel« von Robbie Williams übereinander hergemacht haben, da war er aufregend, sinnlich, sexy, der fleischgewordene Traum meiner einsamen Stunden. Aber jetzt, bei Tageslicht betrachtet und ohne jegliche musikalische Untermalung, ist er einfach nur noch irgendein Kerl. Weit und breit keine Spur mehr von dem Mann, mit dem ich gestern noch ausgewandert wäre, von mir aus sogar nach Bad Pyrmont. So ist das eben mit der Musik – sobald sie aufhört, kommt es einem vor, als hätte jemand den Weichzeichner von der Linse genommen. Wortlos werfe ich meinem One-Night-Stand seine ausgebeulte Jeans hin und hoffe, daß er den Wink versteht. Das tut er, zieht sich an und verläßt grußlos meine Wohnung. Als die Tür

hinter ihm ins Schloß fällt, schwöre ich mir zum hundertsten Mal, keine wildfremden Typen mehr abzuschleppen.”

 

 

Wiebke Lorenz (Düsseldorf, 16 februari 1972)

 

De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp, Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en mijn blog van 4 december 2007.

Mammektomie

’n Wreed-berekenende deernis het
één van die tweelingheuweltjies geplet.

Dié spieëlbeeld sal sy voortaan nooit ontvlug:
uit één oog staar die vreemde torso terug.

’n Amasone, half-hermafrodiet,
kon feilloos haar gespierder vyand neerskiet

– die regterbors koelbloedig weggebrand,
niks tusse ribbehok en boogsnaarhand –

volgens Herodotus.
Dis nou te laat
en te onmitologies vir só ’n haat….

Te laat, goddank te laat: blindelings omvou
haar vriend die nuwe onvoltooide vrou.

  

 

Herinnering

As kind het ‘k eens die maan se ronde skyf

langsaam sien uitswel bo die silwer vlei

om saggies soos ’n seepbel weg te dryf

en tussen yl popliere in te gly.

 

Agter my in die donker was ’n raam

vol lig en mensestemme en gelag

en ín my angs en weekheid sonder naam

terwyl ek op die maan se loskom wag.

 

Die res is alles duister en verward…

Van tak tot tak het hy gewieg… ek weet

nog net dat die gekneusde gras se geur

soos naeltjies was en dat ek skielik seer-

gekry het van die inkrimp van my hart

en met my pols die trane weggevee’t.

 

 

Jongseun

                         Why were we crucified into sex?

                         Why were we not left rounded off,

                         And finished in ourselves?

                              D.H. Lawrence

 

Die seun klim druipend uit die bad, 

sy hele lyf is gaaf en glad

 

en heel tot in die holte van

sy nael waaroor ’n seepbel span,

 

Strak ledemate, ribbekas

hoekig en hard soos ’n kuras,

 

handdoek in hand staan hy bereid,

gerig en toegerus tot stryd.

 

Tog, onvolkome afgerond,

hoe sal die lewe hom nog wond:

 

in sy Achilleskern vind

hy geen beskutting – man of kind:

 

geheg aan die benedebuik

waar blink haarrankies reeds ontluik,

 

deuraar, teer soos ’n ooglid, sag 

soos murg, hang weerloos die geslag.

 

Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)

 

De Nederlandse schrijver en dichter Ingmar Heytze werd geboren op 16 februari 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007.

Keerpunt

Alleen en alles afgesloten.
School voorbij, vriendin de hort op,
hart op slot: gedichten vol.
Toen moest ik mee naar Ameland.

 

We zijn nog bijna doodgevroren
op het strand. Een zware dag.
We rolden in ons stapelbed.
Ik wist dat jij beneden lag.

 

Plots gaf het donker me een hand
die zei: ik vind je lief, die vroeg
waarom ben je zo bang?

 

Ik kan je, wat ik toen niet kon
nu wel vertellen dat ik van je hield
dat ik je dankbaar ben

 

dat ik die nacht opnieuw begon.

 

Droom I

Ik droomde dat je dood was.
Iedereen liep rond in zomergoed
terwijl een sneeuwstorm woedde.

 

Jij lag naakt voor onze voordeur
op dezelfde plaats waar ik altijd
de vuilniszakken buiten zet.

 

Als van grote hoogte gevallen
lag jij stil en stond ik daar.
De sneeuw bleef zitten in je haar
en ging pas smelten op mijn bed.

 

Ingmar Heytze (Utrecht, 16 februari 1970)

 

De Amerikaanse schrijver Richard Ford werd geboren op 16 februari 1944 in Jackson, Missisippi. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007

Uit: The Lay of the Land

 

„Sponsors is a network of mostly central New Jersey citizens—men and women—whose goal is nothing more than to help people (female Sponsors claim to come at everything from a more humanistic/nurturing angle, but I haven’t noticed that in my own life). The idea of Sponsoring is that many people with problems need nothing more than a little sound advice from time to time—not problems you’d visit a shrink for, or take drugs to cure, or that requires a program Blue Cross would co-pay. Just something you can’t quite figure out by yourself, and that won’t exactly go away, but that if you could just have a common-sense conversation about, you’d feel a helluva lot better. A good example would be that you own a sailboat but aren’t sure how to sail it very well. And after a while you realize you’re reluctant even to get in the damn thing for fear of sailing it into some rocks, endangering your life, losing your investment and embittering yourself with embarrassment. Meantime it’s sitting in gaspingly expensive dry dock at Brad’s Marina in Shark River, suffering subtle structural damage from being out of the water too long, and you’re becoming the butt of whispered dumb-ass-novice cracks and slurs by the boatyard staff. You end up never driving down there even when you want to, and instead find yourself trying to avoid ever thinking about your sailboat, like a murder you committed decades ago and have escaped prosecution for by moving to another state and adopting a new identity, but that makes you feel ghastly every morning at four o’clock when you wake up covered with sweat.”

 

Richard Ford (Jackson, 16 februari 1944)

 

De Duitse schrijfster Iris Kammerer werd geboren op 16 februari 1963 in Krefeld. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007.

Uit: Wolf und Adler

 

“”Diesmal wird dieser meineidige Verräter mir nicht entkommen, denn diesmal weiß ich, wie ich ihn fangen kann, diesen Wolf, der mit seiner Meute durch die Wälder schleicht und auf der Suche nach Beute in die Dörfer der Menschen einbricht.

Wir werden die Hilfe der Götter benötigen, denn wir werden schnell sein müssen, schneller als jemals zuvor. Wir werden ins Herz seines Landes eindringen, ehe er sich versieht, werden wir das Dickicht umzingelt haben, in dem er sich verkriecht, ihn hinaustreiben und stellen.

Vater Jupiter möge mir beistehen, dass ich den Verräter im Blick haben werde, als wäre ich ein Adler, der über dem Schlupfloch des Wolfes kreist und jede seiner Regungen belauert. Er möge mir beistehen, wenn ich herabstoße und die Bestie ergreife, sie aus der Dunkelheit ihres Verstecks ans Licht zerre und an Felsen zerschmettere, hinter denen sie uns belauerte. Wenn ich ihre Leber zerreiße, um den blutenden Leib auf dem Altar meines Vaters niederzulegen.”

 

Iris Kammerer (Krefeld, 16 februari 1963)

 

De Nederlandse schrijfster Annie van Gansewinkel werd geboren in Weert op 16 februari 1954. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007.

Uit: Moeders mooiste

 

“Lieve Lenya, je slaapt de slaap der onschuldigen. Die zal ik nooit meer kunnen slapen. Ik ben hartstikke schuldig.
Nu weet ik pas dat wat ik eerder voor mezelf opschreef eigenlijk voor jou bestemd is. Ik ga alles voor je opschrijven. Later zul je het pas kunnen lezen. Veel later zul je het wellicht begrijpen, maar zul je me ooit vergeven?
Veel eerder zul je al met vragen komen. Op de vraag: waar is mijn papa? kan ik nog wel een antwoord geven waarbij je je ook voor anderen niet hoeft te schamen. Op de vraag: hoe is mijn papa doodgegaan? is de schaamte geheel voor mijn rekening.
Op de vraag: waarom heb je papa doodgestoken? weet ik zelfs nu het antwoord nog niet helemaal. Beter gezegd: ik heb zoveel antwoorden. Alleen geloof ik de ene dag meer in het ene dan in het andere antwoord.
Nu nog, na zoveel tijd. Snap je waarom ik bij al die verhoren en in de rechtszaak op deze vraag geen antwoord kon geven?
Nadat ik Leonard de verlossende steek had gegeven, ben ik naast hem blijven zitten. De helse oergeluiden waren in een zucht verstomd tot een intense stilte. Ik weet dat het heel vreemd klinkt, maar het was bijna een mystiek moment. Nooit eerder voelde ik me zo verbonden met hem.”

 

Annie van Gansewinkel ( Weert, 16 februari 1954)

 

De Vlaamse dichter Hubert Felix Arthur van Herreweghen werd geboren in Pamel op 16 februari 1920.

Moeder, waar zijt gij? Gij hadt….

 

Moeder, waar zijt gij? Gij hadt
altijd antwoord op mijn vragen,
gij wist waarom dit en dat,

 

waarom als wij samenlagen
in bed en naar boven zagen,
de kabouter vleugels had.

 

Waarom winter, waarom zomer,
waarom honger, waarom kou,
waarom appelen op de bomen

 

en de kinderen waarvandaan
schreiend zij op de aarde komen.
Ik heb het nooit goed verstaan.

 

Maar nu moet gij mij vertellen,
sprookjesmoeder, lieve vrouw,
kittelend mijn orelellen,

 

waar die kindren henengaan.

 

Hubert van Herreweghen (Pamel, 16 februari 1920)