Hans Magnus Enzensberger, Mircea Dinescu, Carlos Fuentes, Kurt Vonnegut, Nilgün Yerli, Andreas Reimann, Luigi Malerba, Noah Gordon, Louis de Bougainville, Christina Guirlande

De Duitse dichter en schrijver Hans Magnus Enzensberger werd geboren op 11 november 1929 in Kaufbeuren. Zie ook mijn blog van 11 september 2006 en ook mijn blog van 11 november 2007.

 

ins lesebuch für die oberstufe

 

lies keine oden, mein sohn, lies die fahrpläne:

sie sind genauer. roll die seekarten auf,

eh es zu spät ist. sei wachsam, sing nicht.

der tag kommt, wo sie wieder listen ans tor

schlagen und malen den neinsagern auf die brust

zinken. lern unerkannt gehn, lern mehr als ich:

das viertel wechseln, den pass, das gesicht.

versteh dich auf den kleinen verrat,

die tägliche schmutzige rettung. nützlich

sind die enzykliken zum feueranzünden,

die manifeste: butter einzuwickeln und salz

für die wehrlosen. wut und geduld sind nötig,

in die lungen der macht zu blasen

den feinen tödlichen staub, gemahlen

von denen, die viel gelernt haben,

die genau sind, von dir.

 

 

Privilegierte Tatbestände

 

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, die im Besitz

einer gültigen Aufenthaltsgenehmigung sind.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, die sich an

die gesetzlichen Bestimmungen halten und im Besitz

einer gültigen Aufenthaltsgenehmigung sind.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, von denen

nicht zu erwarten ist, daß sie den Bestand und die

Sicherheit der Bundesrepublik Deutschland gefährden.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, soweit sie

nicht durch ihr Verhalten dazu Anlaß geben.

Es ist insbesondere auch Jugendlichen, die angesichts

mangelnder Freizeitangebote und in Unkenntnis der

einschlägigen Bestimmungen sowie aufgrund von

Orientierungsschwierigkeiten psychisch gefährdet sind,

nicht gestattet, Personen ohne Ansehen der Person in

Brand zu stecken.

Es ist mit Rücksicht auf das Ansehen der Bundesrepublik

Deutschland im Ausland dringend davon abzuraten.

Es gehört sich nicht. Es ist nicht üblich.

Es sollte nicht zur Regel werden.

Es muß nicht sein.

Niemand ist dazu verpflichtet.

Es darf niemandem zum Vorwurf gemacht werden, wenn

er es unterläßt, Personen in Brand zu stecken.

Jedermann genießt ein Grundrecht auf Verweigerung.

Entsprechende Anträge sind an das zuständige

Ordnungsamt zu richten.

 

 

 

Nota bene. Wer diesen Text in eine andere Sprache überträgt, wird gebeten, an Stelle der Bundesrepublik Deutschland versuchsweise die offizielle Bezeichnung seines eigenen Landes einzusetzen. Diese Fußnote sollte auch in der Übersetzung stehenbleiben. (HME)

 

 

Enzensberger

Hans Magnus Enzensberger (Kaufbeuren,11 november 1929)

 

De Roemeense dichter en schrijver Mircea Dinescu werd geboren op 11 november 1950 in Slobozia. Zie ook mijn blog van 11 september 2006.

 

 

EXILE

As the potato flowers are in bloom
You take the road which ever us do part?
Now that the sky is grey and overcast
And tears confound the country and the doom?

The grief will be for you the new abode
Perhaps a warmer grave and newer ethos
We shall unearth those emerald potatoes
Those precious stones dug out from where we hoed.

What kind of God preserved in secret heavens
May still be glad to gather our bones
With you, with us we cry on our tombs
With you with us a story ends in ruins.

 

 

“THE METAPHYSICAL CAT”

 

You catch that cat, shouted the Regent,
For it the Law can’t be so linient,
The foreign cat which does not give a dime
The Balkan cat, illegal and supine
Politically incorrect feline –
The hungry Balkan cat!
The metaphysics cat in search of trysts
Congenitally anti-communist
Consumerist who never tried alone
To strip a salmon fillet off the bone
Who never listened to the BBC
Who never went to Harrods for a spree.
How come that we inherited such cat?
Maybe from sermons of Adam Bhayat?
Or was it from some petty bourgeois gal
As surely not from the Neanderthal?
For Goodness’ sake do something with that cat!
Do kill it with a stroke of cricket bat
The Government will surely not complain
So long as it will not affect its gain
The bad-luck, idle cat and poor achiever
Which purrs and purrs whilst you all slog like beaver
Its languid manner shows its true disdain…
You Celtic ancestors, in overalls,
Do come and rescue us, heed our calls!

 

 

Vertaald door  Constantin Roman

 

mircea-dinescu

Mircea Dinescu (Slobozia, 11 november 1950)  

 

 

De Panamese dichter en schrijver Carlos Fuentes Macías werd geboren op 11 november 1928 in Panama-Stad. Zie ook mijn blog van 11 september 2006.

 

Uit: The Years with Laura Diaz

 

„I KNEW THE STORY. What I didn’t know was the truth. In a way, my very presence was a lie. I came to Detroit to begin a television documentary on the Mexican muralists in the United States. Secretly, I was more interested in capturing the decay of a great city — the first capital of the automobile, no less, the place where Henry Ford inaugurated mass production of the machine that governs our lives more than any government.

 

One proof of the city’s power, we’re told, is that in 1932 it invited the Mexican artist Diego Rivera to decorate the walls of the Detroit Institute of Arts. And now, in 1999, I was here — officially, of course — to make a TV series on this and other Mexican murals in the United States. I would begin with Rivera in Detroit, then move on to Orozco at Dartmouth and in California, and then to a mysterious Siqueiros in Los Angeles, which I was instructed to find, as well as lost works by Rivera himself: the mural in Rockefeller Center, obliterated because Lenin and Marx appeared in
it; and other large panels which had also disappeared.

 

This was the job I was assigned. I insisted on beginning in Detroit for one reason. I wanted to photograph the ruin of a great industrial center as a worthy epitaph for our terrible twentieth century. I wasn’t moved either by the moral in the warning or by any apocalyptic taste for misery and deformity, not even by simple humanitarianism. I’m a photographer, but I’m neither the marvelous Sebastiao Salgado nor the fearsome Diane Arbus. I’d prefer, if I were a painter, the problem-free clarity of an Ingres or the interior torture of a Bacon. I tried painting. I failed. I got nothing out of it. I told myself that the camera is the paintbrush of our age, so here I am, contracted to do one thing but present — with a presentiment, maybe — to do something else very different.“

 

Fuentes

Carlos Fuentes (Panama-Stad, 11 november 1928)

 

De Amerikaanse schrijver en schilder Kurt Vonnegut werd op 11 november 1922 geboren in Indianapolis. Zie ook mijn blog van 11 september 2006.

 

Uit: Cat’s Cradle

 

The Day the World Ended

 

Call me Jonah. My parents did, or nearly did. They called me John.

Jonah–John–if I had been a Sam, I would have been Jonah still–not because I have been unlucky for others, but because somebody or something has compelled me to be certain places at certain times, without fail. Conveyances and motives, both conventional and bizarre, have been provided. And, according to plan, at each appointed second, at each appointed place this Jonah was there.

Listen:

When I was a younger man–two wives ago, 250,000 cigarettes ago, 3,000 quarts of booze ago . . .

When I was a much younger man, I began to collect material for a book to be called The Day the World Ended.

The book was to be factual.

The book was to be an account of what important Americans had done on the day when the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, Japan.

It was to be a Christian book. I was a Christian then.

I am a Bokononist now.

I would have been a Bokononist then, if there had been anyone to teach me the bittersweet lies of Bokonon. But Bokononism was unknown beyond the gravel beaches and coral knives that ring this little island in the Caribbean Sea, the Republic of San Lorenzo.

We Bokononists believe that humanity is organized into teams, teams that do God’s Will without ever discovering what they are doing. Such a team is called a karass by Bokonon, and the instrument, the kan-kan, that bought me into my own particular karass was the book I never finished, the book to be called The Day the World Ended.

 

 

Chapter Two

 

Nice, Nice, Very Nice

“If you find your life tangled up with somebody else’s life for no very logical reasons,” writes Bokonon, “that person may be a member of your karass.”

At another point in The Books of Bokonon he tells us, “Man created the checkerboard; God created the karass.” By that he means that a karass ignores national, institutional, occupational, familial, and class boundaries.

It is as free-form as an amoeba.

In his “Fifty-third Calypso,” Bokonon invites us to sing along with him:

Oh, a sleeping drunkard

Up in Central Park,

And a lion-hunter

In the jungle dark,

And a Chinese dentist,

And a British queen–

All fit together

In the same machine.

Nice, nice, very nice;

Nice, nice, very nice;

Nice, nice very nice–

So many different people

In the same device.

 

vonnegut_nar

Kurt Vonnegut (11 november 1922 – 11 april 2007)

 

De Turks-Nederlandse schrijfster Nilgün Yerli werd op 11 november 1969 geboren in Kirsehir,Turkije. Op haar tiende verhuisde ze met haar ouders naar Nederland. Ze groeide op in het Friese plaatsje Steenwijkerwold. Haar ouders keerden terug naar Turkije toen Yerli vijftien jaar was. Ze verhuisde naar Haarlem, waar ze de HEAO ging volgen, en voorzag in haar onderhoud met verschillende bijbaantjes. Met een vriendin begon ze het duo Turkish Delight. In 2000 stond Yerli met haar soloprogramma ‘Wat zeg ik?’ in het theater en in 2001 met de show ‘Vreemde vreemdgangers’. In de afgelopen twee jaar verloor Nilgün Yerli haar vader en vond ze haar levenspartner. Ze had onder andere een column in Het Parool. Bundelingen hiervan zijn uitgegeven onder de titels ‘Turkse Troel’ en ‘Acht jaargetijden’. De biografische roman ‘De garnalenpelster’ uit 2001 was een verkoopsucces.

 

Uit: De garnalenpelster

 

„Mijn eerste schooldag in Nederland zal ik nooit vergeten. (..) Ik werd voorgesteld aan de leraar. Ik mocht meteen plaatsnemen en met de les meedoen. Ik dacht even dat ik geluk had omdat het tek
enles was, maar toen wist ik nog niet hoe moeilijk communicatie kon zijn. Ik kreeg houtskool in mijn handen en moest daarmee tekenen. Tekenen met houtskool kenden we in Turkije ook.

Ik begon heftig dat A-viertje in te kleuren. Ik zie nu nog de blik van die leraar voor me. Hij zie: nee, nee nee, Nou, dat woord kende ik al, dus ik begreep wat hij bedoelde, maar hoe moest ik hem uitleggen wat ik bedoelde? Ik pakte mijn gum en liet hem zien. Hij dacht waarschijnlijk dat ik alles wilde uitgummen en gaf me een nieuw vel wit papier. Ik begon weer heftig te kleuren, en hij werd boos. Ik wilde hem alleen maar mijn techniek laten zien, maar slaagde daar niet in, hij gaf me weer een nieuw vel papier. Ik dacht als ik weer ga kleuren dan wordt hij vast nog bozer en dan zit ik niet met de gebakken maar aangebakken peren. Die techniek die ik in Turkije had geleerd was eerst het tekenpapier volledig zwart maken met houtskool en vervolgens met een gummetje figuurtjes tekenen, een witte tekening op een zwarte achtergrond. Maar ik heb het niet uit kunnen leggen.“

 

nilgun

Nilgün Yerli (Kirsehir, 11 november 1969)

 

 

De Duitse dichter, schrijver en graficus Andreas Reimann werd geboren in Leipzig op 11 november 1946. Nadat zijn vader in 1953 naar West-Berlijn was gevlucht en zijn moeder zelfmoord had geplegd kwam hij in een kindertehuis. Vanaf 1956 woonde hij bij zijn grootmoeder in Leipzig. Hij volgde een opleiding tot drukker en begon in 1965 aan een studie literatuur aan het Institut für Literatur »Johannes R. Becher«. Wegens zijn afwijzende houding tegenover de cultuurpolitiek van de DDR werd hij daarvan weer uitgesloten. Hij moest in dienst en werd daarvan vervolgens na een zelfmoordpoging weer vrijgesteld. Vanaf toen werkte hij als zelfstandig schrijver en lector. In 1968 werd hij veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf wegens opruiing tegen de staat. Hij ging werken in de transport sector, in een brouwerij en als boehouder. Twee bundels verschenen van hem in de jaren zeventig en daarna niets meer tot 1989.

 

 

Vor der Reise

 

Ich hab gepackt, und mich das reisefieber.

Verlorn sind hopfen da und baldrian…

wer gerne hier ist, wär woanders lieber:

ward nicht der kiesel, den wir übersahn

auf unserm pfad, uns stets zum stolperstein?

Doch wo die flüsse scheinbar südwärts fließen,

erblick ich ihn und hör verzückt mich schrein:

Oh, heb ihn auf! Nimm diesen mit! Und diesen!

 

Die sterne, hier: nur apfelsinenkerne…

Und früchte dort, wo hinter widernissen

der himmel groß ist: wie uns zugewandt.

 

Ja, reisen: jetzt! Mir bangt nicht vor der ferne. –

 

Ich fürchte nur: Ich werd vielleicht vermissen

nach meiner heimkehr das gesehne land…

 

 

 

Die umwege der augen

 

Den einen zu lieben ist schön. – Aber, ach:

es laufen die augen den anderen nach,

den breiteren schultern, vollendeter rund.

Den strengeren lippen, dem weicheren mund.

Dem längeren haar, dem geschorenen pelz.

Dem wankenden rohr, dem gestandenen fels.

Den nachtbrunnen-augen, den blicken wie zinn.

Dem sanftren profil, dem entschiedneren kinn.

Den mai-boys, bekleidet nur andeutungsweis.

Den müden athleten, besprenkelt mit schweiß.

Dem lüsternen, lauernden, zockenden typ.

Dem in-sich-versunknen ich-habe-mich-lieb.

Dem hochmütig-fremden, der kostbar sich dünkt.

Dem, der mich er-männlicht. Dem, der mich verjüngt.

Den hintern wie früchte, verschieden und prall…:

 

Dem einzigen stern und dem gänzlichen all

gehn nach keine augen, kehrn wieder und gehen.

 

Aber den einen zu lieben, ist schön.

 

Andreas_Reimann

Andreas Reimann (Leipzig, 11 november 1946)

 

De Italiaanse schrijver Luigi Malerba werd geboren op 11 november 1927 in Berceto. Hij studeerde rechten en had ook jarenlang een reclamebureau. Samen met Umberto Eco richtte hij de literaire Gruppo 63 op. Malerba begon als schrijver van draaiboeken, In zijn novellen en verhalen ontwikkelde hij een satirisch-groteske stijl. Thema’s van hem waren macht, corruptie, schijn en werkelijkheid. Zie ook mijn blog van 12 november 2006.

 

Uit: La scoperta dell’alfabeto (Discovering the alphabet, vertaald door Anamaría Crowe Serrano)

 

“In the evening Ambanelli would stop working and go sit in front of the house with the owner’s son because he wanted to learn to read and write.

“Let’s start with the alphabet”, said the boy who was eleven years old.

“Let’s start with the alphabet”.

“First you have A”.

“A”, said Ambanelli patiently.

“Then B”.

“Why does one come first and then the next one?” asked Ambanelli.

The owner’s son didn’t know why.

“They just put them in that order, but you can use them in whatever order you want”.

“I don’t understand why they put them in that order”, said Ambanelli.

“It’s easier”, replied the boy.

“I’d like to know whose job this was”.

“That’s how the alphabet is”.

“It doesn’t mean, then”, said Ambanelli, “that if I say B comes first and then A, anything changes?”

“No”, said the young lad.

“Right. Keep going, so”.

“Then you have C which you can pronounce in two different ways”.

“Whoever made this up must have had nothing better to do with his time”.

The boy didn’t know what to say to this.

“I want to learn to sign my name”, said Ambanelli, “I don’t want to write a cross whenever I have to sign a letter”.

The boy took the pencil and a piece of paper and wrote “Ambanelli Federico”, then showed the page to the peasant.

“This is your name”.

“Right. Let’s start from the beginning, so, with my name”.

“First you have A”, said the owner’s son, “then M”.

“You see?” said Ambanelli, “now we’re getting somewhere”.

“Then you have B and then A again”.

“Same as the first one?” asked the peasant.

“Exactly the same”.

The boy was writing one letter at a time and then he went over it with the pencil guiding the peasant’s hand with his own.

Ambanelli kept wanting to skip the second A which to his mind served no purpose, but after a month he had learnt to write his name and in the evenings he would write it in the ashes in the hearth so as not to forget it.

When the people came to collect the grain and they asked him to sign the docket, Ambanelli licked the tip of the indelible pencil and wrote his name. The page was too narrow and his signature too long, but the people from the lorry were happy with “Amban” and maybe because of that from then on many took to calling him Amban, even though little by little he learnt to sign his name smaller and could make it fit in full on the collection dockets.

 

Malherbe

Luigi Malerba (11 november 1927 – 8 mei 2008)

 

De Amerikaanse schrijver Noah Gordon werd geboren op 11 november 1926 in Worcester, Massachusetts. Hij studeerde journalistiek en Engelse taal aan de Boston University en werkte daarna lange tijd bij de Boston Herald. Nadat hij verschillende verhalen had gepubliceerd kwam in 1965 het grote succes met zijn eerste roman The Rabbi. Ook succesvol zijn de romans rond de familie van medici Cole, The Physician,  Shaman en Matters Of Choice.

 

Uit: Der Katalane (The Bodega, vertaald door Klaus Berr)

 

Er hatte gerade einen neuen Haufen in Brand gesetzt, und als er den Kopf hob, sah er Léon Mendès quer durch den Weinberg auf sich zukommen, ohne mit einem der vier anderen Arbeiter ein Wort zu wechseln.

»Monsieur«, sagte er respektvoll, als Mendès dann vor ihm stand.

»Senyor.« Es war ein kleiner Witz zwischen den bei­den, dass der Besitzer Josep ansprach, als wäre er der Be­sitzer und nicht der Arbeiter, aber Mendès lächelte nicht. Er war, wie immer, höflich, aber direkt. »Ich habe heute Morgen mit Henri Fontaine gesprochen, der erst kürz­lich aus Katalonien zurückgekehrt ist. Josep, ich habe eine schlechte Nachricht. Dein Vater ist tot.«

Josep fühlte sich, als wäre ein Knüppel auf ihn nieder­gesaust, und brachte kein Wort heraus. Mein Vater? Wie kann mein Vater tot sein? Schließlich fragte er einfältig: »Was war die Ursache?«

Mendès schüttelte den Kopf. »Henri hat nur gehört, dass er Ende August gestorben ist. Mehr weiß er nicht.«

»Dann muss ich nach Spanien zurück, Monsieur.«

»Aber ist es da auch … sicher für dich?«, fragte Mendès sanft.

»Ich glaube schon, Monsieur. Ich denke schon lange über eine Rückkehr nach. Ich danke Ihnen für Ihre Freundlichkeit. Dass Sie mich aufgenommen haben. Und mich so vieles gelehrt haben.«

Mendès zuckte die Achseln. »Das ist doch nichts. Beim Wein hört man nie auf zu lernen. Den Tod deines Vaters bedaure ich sehr, Josep. Ich meine mich zu erin­nern, dass du noch einen älteren Bruder hast. Ist das nicht so?«

»Ja. Donat.«

»Wo du herkommst, erbt da der Älteste? Wird Donat den Weinberg deines Vaters bekommen?«

»Wo ich herkomme, ist es der Brauch, dass der älteste Sohn zwei Drittel erbt und alle jüngeren Söhne sich den Rest teilen und eine Arbeit erhalten, die ihnen den Lebens unterhalt sichert. Aber in unserer Familie ist es der Brauch – weil wir so wenig Land besitzen –, dass alles an den ältesten Sohn geht. Mein Vater hatte mir immer zu verstehen gegeben, dass meine Zukunft in der Armee oder in der Kirche liegen würde … Leider eigne ich mich für beides nicht.«

 

Noah_Gordon

Noah Gordon (Worcester, 11 november 1926)

 

De Franse schrijver, ontdekkingsreiziger, wereldreiziger en militair Louis Antoine de Bougainville werd geboren in Parijs op 11 november 1729. Bougainville begon zijn reis door de wereld in 1766. In januari 1768 voer hij door de Straat Magellaan. In 1769 naderde hij Australië, maar hij durfde Groot Barrièrerif niet over te steken.In 1771 verscheen zijn uitvoerige reisverslag Voyage autour du monde par la frégate du roi La Boudeuse et la flûte L’Étoile. Als bekende persoonlijkheid en geheel in de geest van de Verlichting hielp hij met zijn geïdealiseerde beeld van de eilandbewoners in de Zuidzee als edele wilden de theorie van Jean-Jacques Rousseau aan een nog grotere populariteit.

 

Uit: Voyage autour du monde

 

« Dès que nous fûmes mouillés, je fis mettre à la mer un de mes canots et un de l’Étoile. Nous nous y embarquâmes au nombre de dix officiers armés chacun de nos fusils, et nous allâmes descendre au fond de la baie, avec la précaution de faire tenir nos canots à flot et les équipages dedans. À peine avions-nous pied à terre que nous vîmes venir à nous six Américains à cheval et au grand galop. Ils descendirent de cheval à cinquante pas et sur-le-champ accoururent au-devant de nous en criant chaoua. En nous joignant, ils tendaient les mains et les appuyaient contre les nôtres. Ils nous serraient ensuite entre leurs bras, répétant à tue-tête chaoua, chaoua, que nous répétions comme eux. Ces bonnes gens parurent très joyeux de notre arrivée. Deux des leurs, qui tremblaient en venant à nous, ne furent pas longtemps sans se rassurer. Après beaucoup de caresses réciproques, nous fîmes apporter de nos canots des galettes et un peu de pain frais que nous leur distribuâmes et qu’ils mangèrent avec avidité. À chaque instant leur nombre augmentait ; bientôt il s’en ramassa une trentaine parmi lesquels il y avait quelques jeunes gens et un enfant de huit à dix ans. Tous vinrent à nous avec confiance et nous firent les mêmes caresses que les premiers. Ils ne paraissaient point étonnés de nous voir et, en imitant avec la voix le bruit de nos fusils, ils nous faisaient entendre que ces armes leur étaient connues. Ils paraissaient attentifs à faire ce qui pouvait nous plaire. M. de Commerson et quelques-uns de nos messieurs s’occupaient à ramasser des plantes ; plusieurs Patagons se mirent aussi à en chercher, et ils apportaient les espèces qu’ils nous voyaient prendre. L’un d’eux, apercevant le chevalier du Bouchage dans cette occupation, lui vint montrer un œil auquel il avait un mal fort apparent et lui demander par signe de lui indiquer une plante qui le pût guérir. Ils ont donc une idée et un usage de cette médecine qui connaît les simples et les applique à la guérison des hommes. C’était celle de Macaon, le médecin des dieux, et on trouverait plusieurs Macaon chez les sauvages du Canada. […]”

 

bougainville

Louis de Bougainville (11 november 1729 – 20 augustus 1811)

 

De Belgische schrijfster Christina Guirlande werd als Godelieve De Beule geboren te Moerzeke bij Dendermonde op 11 november 1938. Zie ook mijn blog van 11 september 2006.

 

 

De Verlatene

 

Bij het achtste lied “La Delaïssado” uit de “Chants d’Auvergne” van J. Canteloube

(1879-1957)

 

Misschien eindigt wel alles

met het vuur van een vulkaan,

het monotoon uitgestorte groen

dat geen vermoeden heeft

van schaduw of van bomen.

 

Hoe ver ik kijk

nadat de slaap mij weer

het dal heeft ingegooid

spreiden de uren

hun tentakels uit.

Ik ben hun dagelijkse bruid

en zing alleen

met binnensmondse woorden.

Ik leg mezelf verloren

een klaaglied in de wind

als was ik tweemaal kind.

Dat ik je mis

kom je wel nooit te horen.

 

Alleen de echo op de helling

roept mij na

van verre herders uit de land

Arcadia.

 

 

Guirlande

Christina Guirlande (Moerzeke, 11 november 1938)

Christina Guirlande, Hans Magnus Enzensberger. Mircea Dinescu, Carlos Fuentes, Kurt Vonnegut

Christina Guirlande werd als Godelieve De Beule geboren te Moerzeke bij Dendermonde op 11 november 1938. Na de lagere school in haar geboortedorp studeerde zij voor onderwijzeres aan de Normaalschool O.L.V. Presentatie te Sint-Niklaas. Zij gaf daarna enkele jaren les aan de Oefenschool van hetzelfde Instituut. Op haar dertiende begon ze met het schrijven van verhaaltjes maar vooral van gedichten. De Schelde speelde er een grote rol in. Zij was een van de eersten in Vlaanderen om voor de jeugd over de Derde Wereld te schrijven. Haar verhalen voor jonge kinderen spelen zich overwegend af in de wereld van de fantasie. Zij schrijft ook gedichten voor volwassenen, gebundeld in tien dichtbundels.

DE WALS

Bij het gelijknamige bronzen beeld van Camille Claudel (1864-1943)

Er klinkt muziek die niemand op de wereld
horen kan.  Er is ook niemand op de wereld
buiten hen.  Ze zien alleen elkaar zelfs
met de ogen dicht.  In deze dans op de

kadans van hartslag en betovering
laat zij zich leiden door zijn forse arm
die om haar middel zit.  Niets is
méér ernstig in dit ogenblik dan dit:

de draaikolk waarin beiden in een
werveling vergaan.  Geen hemel en
geen aarde, geen waanzin en geen wet
brengt hen nog ooit tot staan.

 

CHRISTINA_GUIRLANDE

Christina Guirlande (Moerzeke, 11 november 1938)

 

Hans Magnus Enzensberger werd geboren op 11 november 1929 in Kaufbeuren. Hij studeerde letterkunde en filosofie en promoveerde op een dissertatie over de poëtica van Clemens Brentano. In 1957 vestigde hij zich in Noorwegen. Enzensberger maakte veel reizen en bezocht onder meer Cuba. Hij sympathiseerde sterk met het Cubaanse revolutionaire model. Na terugkeer in Duitsland vestigde hij zich in München. Enzensberger is dichter, prozaïst, essayist en toneelschrijver. Hij debuteerde in 1957 als dichter met de bundel Verteidigung der Wölfe. Zijn debuut als essayist maakte hij in 1962 met Einzelheiten I en II. Medio jaren zestig richtte Enzensberger het toonaangevende tijdschrift Kursbuch op. In de jaren zestig legde hij zich hoofdzakelijk toe op proza en poëzie. Uit deze tijd dateert onder meer de documentaire roman Der kurze Sommer der Anarchie (1972) over het leven van de Spaanse anarchist Buenaventura Durutti, die een belangrijke rol speelde in de Spaanse revolutie van 1936. De jaren tachtig stonden weer in het teken van de essayistiek (Politische Brosamen, Mittelmass und Wahn). Ook ontwikkelde Enzensberger in deze jaren een toenemende belangstelling voor de vraag naar de toekomst van Europa. In Ach Europa! presenteerde hij een verzameling reisverhalen annex essays, die hij van een ironisch nawoord voorzag.

 

abendnachrichten

massaker um eine handvoll reis,

höre ich, für jeden an jedem tag

eine handvoll reis: trommelfeuer

auf dünnen hütten, undeutlich

höre ich es, beim abendessen.

 

auf den glasierten ziegeln

höre ich reiskörner tanzen,

eine handvoll, beim abendessen,

reiskörner auf meinem dach:

den ersten märzregen, deutlich.

 

 

Für Karajan und andere

Drei Männer in steifen Hüten
vor dem Kiewer Hauptbahn
hof –
Posaune, Ziehharmonika, Saxophon –

im Dunst der Oktobernacht,
die zwischen zwei Zügen zaudert,
zwischen Katastrophe und Katastrophe:

vor Ermüdeten spielen sie, die voll Andacht
in ihre warmen Piroggen beißen
und warten, warten

ergreifende Melodien, abgetragen
wie ihre Jacken und speckig
wie ihre Hüte, und wenn Sie da

fröstelnd gestanden wären unter Trinkern,
Veteranen, Taschendieben,
Sie hätten mir recht gegeben:

Salzburg, Bayreuth und die Scala
haben dem Bahnhof von Kiew
wenig, sehr wenig voraus.

 

ENZENSBERGER

Hans Magnus Enzensberger (Kaufbeuren,11 november 1929)

 

De Roemeense dichter en schrijver Mircea Dinescu werd geboren op 11 november 1950 in Slobozia. Na zijn eindexamen en studie journalistiek werkte hij als redacteur bij literaire tijdschriften. Zijn poëzie, waarin hij kritisch verwees naar de misstanden onder het regime van Ceauþescu, werd meerdere keren bekroond. In interviews stelde hij de schendingen van de mensenrechten onder Ceauþescu aan de kaak en prees hij de “perestroika” in de Sovjet Unie. Het machtsapparaat reageerde repressief. Hij werd bespioneerd, kreeg huisarrest en in 1989 volgde een verbod om zijn beroep uit te voeren. Op 12 december 1989 kondigde Dinescu op de Roemeense televisie het einde van het tijdperk Ceauþescu aan.

 

L’Histoire

L’histoire,
on dirait qu’elle nous porte dans son ventre
et qu’elle a oublié de nous mettre au monde,
les bienheureux à la courte vue
avalent la soupe du dogme qui leur pleut dessus,
chaque jour devant les choses ils s’inclinent
pour si des fois un prélat se serait endormi
dans l’écuelle, dans les haillons, à la cuisine
dans les canons de ces tristes fusils
là où le Fou prépare ses attentats
pour nous tuer ensuite par affection,
quand on a faim il dessine des poissons
quand vient l’hiver il se ferme le froid,
arrêtez l’histoire; je descends à cette heure,
arrêtez à la station Préserve-nous-Seigneur !

 

Le grand nigaud

Il tape avec sa louche sur les villages,
le grand nigaud, il engloutit des cloches,
laboure des églises, sême la panique
et fauche avec sa langue mécanique.
Il savait ce qu’il disait, le pauvre Grec :
ne te marie pas en Turquie
et surtout ne bâtis pas en Valachie,
tu perdras en moins de trois saisons
tes fênetres avec tes chevrons,
Dieu te préserve des Pétchénègues,
des Coumans et des vice-rois bègues,
surtout méfie-toi du nigaud avec sa louche,
marchant en tête avec ses babouches

 

Vertaald door Sanda Stolojan.

 

Dinescu

Mircea Dinescu (Slobozia, 11 november 1950)

 

Carlos Fuentes Macías werd geboren op 11 november 1928 in Panama-Stad . Zijn vader was diplomaat en daardoor leerde Fuentes bijna alle landen in Midden- en Zuidamerika kennen. Hij studeerde rechten in Zwitserland en Mexico. Eerst werkte Fuentes ook als diplomaat. Vanaf 1959 is hij schrijver en draaiboekauteur. Van 1975 tot 1977 was hij consul in Parijs. In zijn verhalen, essays en romans houdt Fuentes zich bezig met de geschiedenis van Mexico en met het Mexicaanse leven van alledag. In later werk schenkt hij ook aandacht aan de verhouding tussen Europa en Amerika en kiest hij positie in het noord – zuid – conflict. Sinds 1990 woont Fuentes in Europa.

Uit: Inez  (2002, vertaald door Margaret Sayers Peden)

“We shall have nothing to say in regard to our own death.”

For a long time this sentence had been going around and around in the aged maestro’s head. He did not dare write it down. He was afraid that consigning it to paper would make it real, with fateful consequences. He would have nothing more to say after that: the dead man does not know what death is, but neither do the living. For that reason the sentence that haunted him like a verbal ghost was both sufficient and insufficient. It said everything, but at the price of never saying anything again. It condemned him to silence. And what could he say about silence? He, who had dedicated his life to music — “the least annoying of noises,” in the crude phrase of the crude Corsican soldier Bonaparte.

He spent hours concentrating on one object. He liked to imagine that by touching some thing his morbid thoughts would dissipate, would cling to the material and physical. He discovered very soon that the price of such displacement was very high. He believed that if death and music identified him (or themselves) too closely as and with an old man with no resources but those of memory, holding on to an object would give him, at ninety-three, earthly gravity, specific weight. Him and his object. Him and his tactile, precise, visible, physical thing: an object of unalterable form.

It was a seal.”

 

CARLOS_FUENTES

Carlos Fuentes (Panama-Stad, 11 november 1928)

 

De Amerikaanse schrijver en schilder Kurt Vonnegut werd op 11 november 1922 geboren in Indianapolis, Indiana. Vonnegut studeerde aan Cornell university waar ook Thomas Pynchon studeerde.Hij schrijft fictie, proza, theater enz. Hij is vooral bekend door zijn boek “Slaughterhouse 5” over het bombardement van Dresden — een vernietigend bombardement dat Vonnegut zelf meemaakte als Amerikaans krijgsgevangene. Vonnegut illustreert zijn boeken zelf, met eenvoudige, vaak graffitti-achtige tekeningen, die soms doen denken aan het werk van Keith Haring, dan weer aan dat van Paul Klee. Een centraal thema in zijn werk is de futiliteit van alle menselijke inspanningen. Vonnegut combineert een bedrieglijk eenvoudige schrijfstijl met zwarte humor. Hij schrijft ook vaak onder zijn pseudoniem dat hij in zijn romans laat optreden en vertellen: Kilgore Trout. Dit zijn dan meestal absurde of sciencefictionverhalen.

Uit: Slaughterhouse-Five

When the three fools  found the communal kitchen, whose  main job  was to  make lunch  for   workers  in the slaughterhouse,  everyb
ody had  gone home  but one woman

who had been waiting for them impatiently. She was a war widow.  So it  goes. She  had her  hat and  coat on. She wanted to go home, too, even though there wasn anybody there. Her  white gloves were  laid out side  by side on the zinc counter top.

She had  two big cans of  soup for the Americans.

It was  simmering over low  fires on the  gas range. She had stacks of loaves of black bread, too.

She asked Gluck if he  wasn’t awfully young to be in the army. He admitted that he was.

She asked Edgar Derby if he wasn’t awfully old to be in the army. He said he was.

She asked  Billy Pilgrim what he  was supposed to be.  Billy said  he didn’t  know. He  was just trying to keep warm.

‘All the  real soldiers are  dead,’ she said.  It was true. So it goes, ( p.159).”

 

Vonnegut

Kurt Vonnegut (Indianapolis, 11 november 1922)