Tag: Evelyn Waugh

Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

‘It wasn’t one of my party. It was someone from out of college.’
‘Well, it’s just as nasty clearing it up, whoever it was.’
‘There’s five shillings on the sideboard.’
‘So I saw and thank you, but I’d rather not have the money and not have the mess, any morning.’
I took my gown and left him to his task. I still frequented the lecture-room in those days, and it was after eleven when I returned to college. I found my room full of flowers; what looked like, and, in fact, was, the entire day’s stock of a market-stall stood in every conceivable vessel in every part of the room. Lunt was secreting the last of them in brown paper preparatory to taking them home.
‘Lunt, what is all this?’
‘The gentleman from last night, sir, he left a note for you.’
The note was written in conté crayon on a whole sheet of my choice Whatman H.P. drawing paper: I am very contrite. Aloysius won’t speak to me until he sees I am forgiven, so please come to luncheon today. Sebastian Flyte. It was typical of him, I reflected, to assume I knew where he lived; but, then, I did know.

 

 
Anthony Anfrews (Sebastian), Diana Quick (Julia) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

‘A most amusing gentleman, I’m sure it’s quite a pleasure to clean up after him. I take it you’re lunching out, sir. I told Mr Collins and Mr Partridge so—they wanted to have their commons in here with you.’
‘Yes, Lunt, lunching out.’
That luncheon party—for party it proved to be—was the beginning o f a new epoch in my life.
I went there uncertainly, for it was foreign ground and there was a tiny, priggish, warning voice in my ear which in the tones of Collins told me it was seemly to hold back. But I was in search of love in those days, and I went full of curiosity and the faint, unrecognized apprehension that here, at last, I should find that low door in the wall, which others, I knew had found before me, which opened on an enclosed and enchanted garden, which was somewhere, not overlooked by any window, in the heart of that grey city.”

 

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Lees verder “Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“I threw open my windows and from the quad outside came the not uncommon sounds of bibulous laughter and unsteady steps. A voice said: “Hold up”; another, “Come on”; another, “Plenty of time . . . House . . . till Tom stops ringing”; and another, clearer than the rest, “D’you know I feel most unaccountably unwell. I must leave you a minute,” and there appeared at my window the face I knew to be Sebastian’s — but not as I had formerly seen it, alive and alight with gaiety; he looked at me for a moment with unseeing eyes and then, leaning forward well into the room, he was sick.
It was not unusual for dinner parties to end in that way; there was in fact a recognized tariff on such occasions for the comfort of the scout; we were all learning, by trial and error, to carry our wine. There was also a kind of insane and endearing orderliness about Sebastian’s choice, in his extremity, of an open window. But, when all is said, it remained an unpropitious meeting.

 

 
Anthony Andrews als Sebastian in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

His friends bore him to the gate and, in a few minutes, his host, an amiable Etonian of my year, returned to apologize. He, too, was tipsy and his explanations were repetitive and, towards the end, tearful. “The wines were too various,” he said; “it was neither the quality nor the quantity that was at fault. It was the mixture. Grasp that and you have the root of the matter. To understand all is to forgive all.”
“Yes,” I said, but it was with a sense of grievance that I faced Lunt’s reproaches next morning.
“A couple of jugs of mulled claret between the five of you,” Lunt said, “and this had to happen. Couldn’t even get to the window. Those that can’t keep it down are better without it.”

 

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)
Waugh als student in Oxford, 1923

Lees verder “Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“… The whole argument from Significant Form stands or falls by volume. If you allow Cézanne to represent a third dimension on his two-dimensional canvas, then you must allow Landseer his gleam of loyalty in the spaniel’s eye”—but it was not until Sebastian, idly turning the page of Clive Bell’s Art, read: “‘Does anyone feel the same kind of emotion for a butterfly or a flower that he feels for a cathedral or a picture?’ Yes. I do,” that my eyes were opened.
I knew Sebastian by sight long before I met him. That was unavoidable for, from his first week, he was the most conspicuous man of his year by reason of his beauty, which was arresting, and his eccentricities of behaviour which seemed to know no bounds. My first sight of him was as we passed in the door of Germer’s, and, on that occasion, I was struck less by his looks than by the fact that he was carrying a large Teddy-bear.
“That,” said the barber, as I took his chair, “was Lord Sebastian Flyte. A most amusing young gentleman.

 

Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian
In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

 “Apparently,” I said coldly.
“The Marquis of Marchmain’s second boy. His brother, the Earl of Brideshead, went down last term. Now he was very different, a very quiet gentleman, quite like an old man. What do you suppose Lord Sebastian wanted? A hair brush for his Teddy-bear; it had to have very stiff bristles, not, Lord Sebastian said, to brush him with, but to threaten him with a spanking when he was sulky. He bought a very nice one with an ivory back and he’s having ‘Aloysius’ engraved on it—that’s the bear’s name.” The man, who, in his time, had had ample chance to tire of undergraduate fantasy, was plainly captivated by him. I, however, remained censorious and subsequent glimpses of Sebastian, driving in a hansom cab and dining at the George in false whiskers, did not soften me, although Collins, who was reading Freud, had a number of technical terms to cover everything.
Nor, when at last we met, were the circumstances propitious. It was shortly before midnight in early March; I had been entertaining the college intellectuals to mulled claret; the fire was roaring, the air of my room heavy with smoke and spice, and my mind weary with metaphysics.”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Lees verder “Evelyn Waugh, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“Finally, just as he was going, he said, “One last point. Change your rooms.” They were large, with deeply recessed windows and painted, eighteenth-century panelling; I was lucky as a freshman to get them. “I’ve seen many a man ruined through having ground-floor rooms in the front quad,” said my cousin with deep gravity. “People start dropping in. They leave their gowns here and come and collect them before hall; you start giving them sherry. Before you know where you are, you’ve opened a free bar for all the undesirables of the college.”
I do not know that I ever, consciously, followed any of this advice. I certainly never changed my rooms; there were gillyflowers growing below the windows which on summer evenings filled them with fragrance.

 

Jeremy Irons als Charles en Anthony Andrews als Sebastian
in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

It is easy, retrospectively, to endow one’s youth with a false precocity or a false innocence; to tamper with the dates marking one’s stature on the edge of the door. I should like to think—indeed I sometimes do think—that I decorated those rooms with Morris stuffs and Arundel prints and that my shelves were filled with seventeenth-century folios and French novels of the second empire in Russia-leather and watered-silk. But this was not the truth. On my first afternoon I proudly hung a reproduction of Van Gogh’s “Sunflowers” over the fire and set up a screen, painted by Roger Fry with a Provencal landscape, which I had bought inexpensively when the Omega workshops were sold up. I displayed also a poster by McKnight Kauffer and Rhyme Sheets from the Poetry Bookshop, and, most painful to recall, a porcelain figure of Polly Peachum which stood between black tapers on the chimney-piece. My books were meagre and commonplace—Roger Fry’s Vision and Design; the Medici Press edition of A Shropshire Lad; Eminent Victorians; some volumes of Georgian Poetry; Sinister Street; and South Wind—and my earliest friends fitted well into this background; they were Collins, a Wykehamist, an embryo don, a man of solid reading and childlike humour, and a small circle of college intellectuals, who maintained a middle course of culture between the flamboyant “aesthetes” and the proletarian scholars who scrambled fiercely for facts in the lodging houses of the Iffley Road and Wellington Square. It was by this circle that I found myself adopted during my first term; they provided the kind of company I had enjoyed in the sixth form at school, for which the sixth form had prepared me; but even in the earliest days, when the whole business of living at Oxford, with rooms of my own and my own cheque book, was a source of excitement, I felt at heart that this was not all that Oxford had to offer.
At Sebastian’s approach these grey figures seemed quietly to fade into the landscape and vanish, like highland sheep in the misty heathen Collins had exposed the fallacy of modern aesthetics to me: “…

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Lees verder “Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

 

Uit: Brideshead Revisited

„I thanked him.
“Yes, it’s indulgent of me, but it all comes out of capital, you know. . . . I suppose this is the time I should give you advice. I never had any myself except once from your cousin Alfred. Do you know in the summer before I was going up, your cousin Alfred rode over to Boughton especially to give me a piece of advice? And do you know what that advice was? ‘Ned,’ he said, ’there’s one thing I must beg of you. Always wear a tall hat on Sundays during term. It is by that, more than anything, that a man is judged.’ And do you know,” continued my father, snuffling deeply, “I always did? Some men did, some didn’t. I never saw any difference between them or heard it commented on, but I always wore mine. It only shows what effect judicious advice can have, properly delivered at the right moment. I wish I had some for you, but I haven’t.”

 

Anthony Andrews en Jeremy Irons als Sebastian en Charles

In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981


My cousin Jasper made good the loss; he was the son of my father’s elder brother, to whom he referred more than once, only half facetiously, as “the Head of the Family”; he was in his fourth year and, the term before, had come within appreciable distance of getting his rowing blue; he was secretary of the Canning and president of the J.C.R. – a considerable person in college. He called on me formally during my first week and stayed to tea; he ate a very heavy meal of honey-buns, anchovy toast and Fuller’s walnut cake, then he lit his pipe and, lying back in the basket-chair, laid down the rules of conduct which I should follow; he covered most subjects; even to-day I could repeat much of what he said, word for word. “. . . You’re reading History? A perfectly respectable school. The very worst is English Literature and the next worst is Modern Greats. You want either a first or a fourth. There is no value in anything between. Time spent on a good second is time thrown away. You should go to the best lectures – Arkwright on Demosthenes for instance – irrespective of whether they are in your school or not. . . . Clothes. Dress as you do in a country house. Never wear a tweed coat and flannel trousers – always a suit. And go to a London tailor; you get better cut and longer credit. . . . Clubs. Join the Carlton now and the Grid at the beginning of your second year. If you want to run for the Union – and it’s not a bad thing to do – make your reputation outside first, at the Canning or the Chatham, and begin by speaking on the paper. . . . Keep clear of Boar’s Hill . . .” The sky over the opposing gables glowed and then darkened; I put more coal on the fire and turned on the light, revealing in their respectability his London-made plus fours and his Leander tie. . . . “Don’t treat dons like schoolmasters; treat them as you would the vicar at home. . . . You’ll find you spend half your second year shaking off the undesirable friends you made in your first. . . . Beware of the Anglo-Catholics – they’re all sodomites with unpleasant accents. In fact, steer clear of all the religious groups; they do nothing but harm. . . .”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Portret door Henry Lamb, 1929

Lees verder “Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp, John Hollander, Al Galidi, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006 en ook mijn blog van 28 oktober 2007 en ook mijn blog van 28 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Uit: Brideshead Revisited

 “Isn’t it early?” said Sebastian. “The women are still doing whatever women do to themselves before they come downstairs. Sloth has undone them. We’re away. God bless Hardcastle.”
“Whoever he may be.”
“He thought he was coming with us. Sloth undid him too. Well, I did tell him ten. He’s a very gloomy man in my college. He leads a double life. At least I assume he does. He couldn’t go on being Hardcastle, day and night, always, could he? Or he’d die of it. He says he knows my father, which is impossible.”
“Why?”
“No one knows Papa. He’s a social leper. Hadn’t you heard?”
“It’s a pity neither of us can sing,” I said.
At Swindon we turned off the main road and, as the sun mounted high, we were among dry-stone walls and ashlar houses. It was about eleven when Sebastian, without warning, turned the car into a cart track and stopped. It was hot enough now to make us seek the shade. On a sheep-cropped knoll under a clump of elms we ate the strawberries and drank the wine – as Sebastian promised, they were delicious together – and we lit fat, Turkish cigarettes and lay on our backs, Sebastian’s eyes on the leaves above him, mine on his profile, while the blue-grey smoke rose, untroubled by any wind, to the blue-green shadows of foliage, and the sweet scent of the tobacco merged with the sweet summer scents around us and the fumes of the sweet, golden wine seemed to lift us a finger’s breadth above the turf and hold us suspended.
“Just the place to bury a crock of gold,” said Sebastian. “I should like to bury something precious in every place where I’ve been happy and then, when I was old and ugly and miserable, I could come back and dig it up and remember.”

 brideshead

Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian
In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

 This was my third term since matriculation, but I date my Oxford life from my first meeting with Sebastian, which had happened, by chance, in the middle of the term before. We were in different colleges and came from different schools; I might well have spent my three or four years in the University and never have met him, but for the chance of his getting drunk one evening in my college and of my having ground-floor rooms in the front quadrangle.
I had been warned against the dangers of these rooms by my cousin Jasper, who alone, when I first came up, thought me a suitable subject for detailed guidance. My father offered me none. Then, as always, he eschewed serious conversation with me. It was not until I was within a fortnight of going up that he mentioned the subject at all; then he said, shyly and rather slyly: “I’ve been talking about you. I met your future Warden at the Athenæum. I wanted to talk about Etruscan notions of immortality; he wanted to talk about extension lectures for the working-class; so we compromised and talked about you. I asked him what your allowance should be. He said, ‘Three hundred a year; on no account give him more; that’s all most men have.’ I thought that a deplorable answer. I had more than most men when I was up, and my recollection is that nowhere else in the world and at no other time, do a few hundred pounds, one way or the other, make so much difference to one’s importance and popularity. I toyed with the idea of giving you six hundred,” said my father, snuffling a little, as he did when he was amused, “but I reflected that, should the Warden come to hear of it, it might sound deliberately impolite. So I shall give you five hundred and fifty.”

waugh.jpg

 Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Uit: De wortel in de brievenbus

„Je weet niet wat het is. Nog steeds niet. Na al het dolen en al het dwalen. Door die miljoenen straten van die duizenden steden. Overal ter wereld. Na al het schorremorrie waaraan je overbodige porties van je weinige nog resterende vrienschap hebt geschonken en die je allemaal verraden hebben, de ene na de andere, sommigen overdag, de meesten ’s nachts. Wellicht zal je ’t ook nooit weten. Ik zeg wellicht. Waarschijnlijk. Misschien. Eventueel. Mogelijkerwijs. Bijwoorden van, van wat eigenlijk, bijwoorden van twijfel en wanhoop. Bijwoorden van radeloosheid. Van kommer en kwel, tot je er krom en knoestig bijloopt en de lui in de straten zeggen kijk daar heb je die sukkelaar weer. Die met z’n beige anorak en z’n vettige jeans. Laat ze maar zeggen. Het zijn de lui in de straten maar. Het zijn Willy en Jeanine en Leo en Sylvia maar. En die zeggen zoveel. Die zeggen dat de zon schijnt of dat het regent. Terwijl het gewoon maar sneeuwt of de apocalyps is losgebarsten en het einde van de tijd nabij is. Dat we moeten verschijnen voor de Alwijze en Hij over ons zal oordelen. Dat sommigen aan z’n rechter en sommige anderen aan z’n linkerhand zullen zitten. Die zeggen dat binnenkort de regering valt, of op z’n minst door de Wetstraat gaat strompelen. Ze weten alles van alles en ze kennen iedereen. Dat helpt. Ze hoeven nooit nog met iemand kennis te maken. Nooit nog iemand de hand te drukken.

Misschien dat het je ooit in een flits te binnen schiet, terwijl je ergens straalbezopen in een goot ligt, op de voorlaatste bank van de bus naar het stempellokaal zit te twijfelen aan jezelf, aan de zin van je daden, aan de geldigheid van je roserode stempel straks, terwijl je ergens staat te pissen in een pissijn, in het holst van de nacht in een gore kroeg. Allicht Jean-Jaques.“

berckmans

JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

 

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden.Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook ook mijn blog van 28 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Uit: The Tower (Vertaald door Rebecca K. Morrison)

“Ridged like a karst landscape, like the debris of jagged piled up ice floes, the island of coal stretched out in front of the four visitors; three of them showed their passes at the bridge control, then, when Richard had lowered little Philip from his shoulders and slipped his hand into Regine’s, they made their way over the ‘Copper Sister’ to the offices beyond. The mist hung low over Ostrom, dampening the whistle of ‘Black Mathilda’ as she signalled her arrival through the tunnel at the heating works. The snow on the bridge had been trodden flat by numerous shoes, even at this early morning hour; it was the first Tuesday of the month – administration day. Meno shielded his eyes, the whiteness was dazzling, and he noted the first sharp shafts of the March sun striking off the heavily sloping, frost-encrusted roofs of the buildings, their frozen windows now clear as water, now a concentric whirl, like the splintering drops of dew caught in a spider’s web, igniting sparks, flaring into a sudden confusion of light and a multi-faceted prismatic display that was echoed countless times in the broken axels of the buildings’ depths: it found its counterpart in the compressed slabs of quartz, the ridges, the needles of ice.
They had arrived before the doors opened and joined the queue that stretched from the colonnaded entrance as far as the Marx and Engels monument area in the centre of the courtyard; cleared of snow, its grey concrete swept clean, the space could hardly be bridged by a human voice. Marx and Engels were holding books of bronze which they appeared to be reading; crows settled on their heads and the sentry on duty, not permitted to budge, tried to shoo them away with regular clicks of his tongue. Some of those waiting looked on with pity and raised their hands ready to clap, only to be discouraged by acquaintances less benevolently inclined, their gaze fixed on the colonnaded entrance. Richard gave up counting at ‘one hundred’, opened his bag, reassured himself that the report was still there (but who could have taken it – he had packed the bag himself and checked before leaving); Meno had opened his worn briefcase, too, and was rummaging through papers.”

 tellkamp.jpg

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)

 

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2009.

The Lady of the Castle

Venus Pudica stands, bent. Where her hand is
Cupping her marble mound a mystery has
Come into being as the sculptor hides what
Stone could not show yet,

Nor bronze expound. The goddess may be guarding
Herself, or in a special mode of pointing
Out (should we call it “curving in” ?) her temple,
Teaching her children

The central and precious, where they may be found.
Or indeed, as the girls say, she is hiding
Nothing, nor instructing—she is caressing
That which she barely

Touches, warming those feelings which for her are
Wisdom blossoming even within marble.
What her maker buried she loves, and thereby
We are revealed it.

Far in the minimal North, some contracted
Hand or eye has carved into senseless clunch an
Impudent and schematic presence, done in
Primal intaglio,

A circle head perched on a larger circle
Of lady body, spidery legs drawn up
And outward showing off on the church tower
Under the clock, and

Cut in a sort of Linear C, her slit.
Her hands touch nothing but her knees held open.
It is not she who joys in it, nor teaches;
But from beneath her

A very well-hung personage indeed is
Climbing up toward her, as if far from having
Merely no words for things, their sculptor had no
Method of using

Images for them: no things, only actions.
And thus translated into language her wedge
Would be a “Let’s-get-up-on-her-and-in-there.”
Hieroglyphic

Of nature’s own cuneiform, she sits high
But almost hiding in the irrelevance
Of a religious building now to the young
Mums of the village.

Ignored, then, or misread by mythographers
—Myopically concluding that a corpus
Christi lies beneath a bungled cross—as a
Crude Deposition,

She with her terrible thin cut is not to
Be any the less feared by those who read signs
And remember instances of their wide truths
Narrowed in darkness:

Hers is the closed door into the stone again.
The soft traps having long since sprung, the marble
Self-adoring dolls long crumbled, hers is the
Linear kingdom.

hollander.jpg

John Hollander (New York,  28 oktober 1929)

 

De Nederlandstalige dichter en schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) is van Iraakse afkomst. Zijn geboortedatum is onbekend, omdat zulke gegevens niet geregistreerd worden en verjaardagen niet gevierd worden in zijn streek van herkomst, maar valt waarschijnlijk in 1971. Geboren werd hij in Al-Najaf (een klein dorpje in het Zuiden van Irak). Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Wandeling door Harlingen

Zonder hond
zonder kat
zonder fiets
loop ik alleen naar zee.
Ik groet een oude man
en zijn hond antwoordt: “Hij is doof.”

Ik loop door
en groet een hond.
Zijn baas antwoordt:
“Hij houdt niet van vreemden.”

Ik blijf lopen en zie een fiets een vrouw leiden.
Ik ren en zie een hond die zijn baas uitlaat.
Ik wandel en zie een hond fietsen.

Ik kijk door een raam, misschien zie ik iemand,
maar ik zie alleen een kat naar me kijken
die roept: “wat een wereld!”

Ik doe mijn ogen dicht en ga verder.
O, wat moeilijk om in Harlingen te wonen
zonder hond
zonder kat
zonder fiets.

 

Boer

Geen aardappel
probeerde ooit zelfmoord te plegen.
Geen komkommer
zei ooit:
“Ik ben geen komkommer, ik ben een banaan.”
Geen tomaat zal zeggen:
“Ik wil niet in de soep, ik wil in de sla.”
Geen gehandicapte wortels
geen krankzinnige paprika’s

Daarom ben ik boer.

 galidi

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008 en en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Das Ungewitter im Walde
An Heloisen.

Bin ich allein auf dem Planeten
Mit Heloisen Hand in Hand?
Ob Blitze rings den Himmel röthen,
An deinem Busen ist mein Stand.

An diesen Pol will ich mich heften,
Nun rolle Welt! – ich halte dich.
So triff mit allen Himmelskräften,
Komm, Tod! triff Blizt! vernichte mich.

Mein süßes Licht in Lebensnächten,
Mein holder Wunsch, der mich entzückt,
Der darf getrost mit Göttern rechten,
Der Engel an sein Herz gedrückt.

Siehst du der Lilie Schnee am Stengel,
Sie nickt, sie wankt so lieberoth,
Und von den Himmeln steigt ein Engel,
Und küßt in Feuer sie zu Tod.

So will auch ich im Zeitenflusse
Mein Liebstes auf der Welt umfahn,
So faßt mit Heloisens Kusse
Verzehrend Himmelsgluth mich an.

Ertödtend liebliches Vergnügen!
Was fürchtest du von dem Geschwätz
Der Schwalben, die am Wasser fliegen?
Verschwiegenheit ist ihr Gesetz.

Warum erbebt vor Schamerröthen
Dein süß verschüchtertes Gesicht?
Des Himmels Donner kann uns tödten:
Verrathen? nein, das will er nicht!

Komm, reich’ – ein Engel über Sternen
Mir, Heloise, deine Hand:
Der darf, was Himmel ist, nicht lernen,
Der ihn in deinen Armen fand.

falk 

Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008 en en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Trostlied

Und wenn es trüb und unstöt geht,
Des Himmels Wolken sich verdüstern,
Und bangend Weid’ und Esche flüstern,
Vorm Nordwind, der sie rauh umweht;
Zum Himmel doch schaut auf der Glaube,
Mit Augen, gleich der frommen Taube.

Auch ist im Herzen nimmer fern,
Wo Glaube wohnet und Vertrauen,
Des Trostes Samen anzubauen,
Der Liebe milder Hoffnungsstern.
Der selbst die Sonn’ ist und in trüben
Eewölken stralt, muß ewig lieben.

Hast du verschuldet nicht die Roth,
Die dich umdrängt; gelaßner tragen
Kannst du sie leicht, und ihr entschlagen
Wird nach der Prüfung dich der Gott,
Zur Stunde, denn er kennt die rechten,
Der Licht oft schafft aus Mitternächten.

Auch in der Trübsal thut sich kund
Sein Vaterherz, das Herz der Herzen.
Kann Liebe Liebe je verscherzen?
Was ausgesprochen hat sein Mund,
Das sprach er aus für alle Zeiten,
Und Altes kann dir Neues deuten.

Mehr als die Gaben liebe nur
Den Geber immer aller Gaben,
Und mehr am Schöpfer Freude haben
Mußt du denn an der Kreatur;
So bleibt in deines Herzens Nähe
Der hohe Frieden aus der Hohe.

 conz

Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)
Lorch

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp, John Hollander, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006 en ook mijn blog van 28 oktober 2007 en ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Uit: Decline And Fall

 “So you’re the Doctor’s hired assassin, eh? Well, I hope you keep a firm hand on my toad of a son. How’s he doin’?”
“Quite well,” said Paul.
“Nonsense!” said Lady Circumference. “The boy’s a dunderhead. If he wasn’t he wouldnt’ be here. He wants beatin’ and hittin’ and knockin’ about generally, and then he’ll be no good. That grass is shockin’ bad on the terrace, Doctor; you ought to sand it down and resow it, but you’ll have to take that cedar down if you ever want it to grow properly at the side. I hate cuttin’ down a tree – like losin’ a tooth – but you have to choose, tree or grass; you can’t keep ‘em both. What d’you pay your head man?”
As she was talking Lord Circumference emerged from the shadows and shook Paul’s hand. He had a long fair moustache and large watery eyes which reminded Paul a little of Mr. Prendergast.
“How do you do?” he said.
“How do you do?” said Paul.
“Fond of sport, eh?” he said. “I mean these sort of sports?”
“Oh, yes,” said Paul. “I think they’re so good for the boys.”
“Do you? Do you think that?” said Lord Circumference very earnestly; “do you think they’re good for the boys?”
“Yes,” said Paul; “don’t you?”
“Me? Yes, oh, yes. I think so, too. Very good for the boys.”
“So useful in case of a war or anything,” said Paul.
“D’you think so? D’you really and truly think so? That there is going to be another war, I mean?”
“Yes, I’m sure of it; aren’t you?”
“Yes, of course, I’m sure of it too. And that awful bread, and people coming on to one’s own land and telling one what one’s to do with one’s own butter and milk, and commandeering one’s horses! Oh, yes, all over again! My wife shot her hunters rather than let them go to the army. And girl’s in breeches on all the farms! All over again! Who do you think it will be this time?”
“The Americans,” said Paul stoutly.
“No, indeed, I hope not. We had German prisoners on two of the farms. That wasn’t so bad, but if they start putting Americans on my land, I’ll just refuse to stand it. My daughter brought an American down to luncheon the other day, and, do you know …?”
“Dig it and dung it,” said Lady Circumference. “Only it’s got to be dug deep, mind. Now how did your calceolarias do last year?”
“I really have no idea,” said the Doctor. “Flossie, how did our calceolarias do?”
“Lovely,” said Flossie.
“I don’t believe a word of it,” said Lady Circumference. “Nobody’s calceolarias did well last year.”
“Shall we adjourn to the playing fields?” said the Doctor. “I expect they are all waiting for us.”
Talking cheerfully, the party crossed the hall and went down the steps.
“Your drive’s awful wet,” said Lady Circumference. “I expect there’s a blocked pipe somewhere. Sure it ain’t sewage?”
“I was never any use at short distances,” Lord Circumference was saying. “I was always a slow starter, but I was once eighteenth in the Crick at Rugby. We didn’t take sports so seriously at the ‘Varsity when I was up; everybody rode. What college were you at?”
“Scone.”
“Scone, were you? Ever come across a young nephew of my wife’s called Alastair Digby-Vaine-Trumpington?”

Waugh

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

 

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Uit: Uit ogen die huilen van misprijzen

“Zo komt het dat ze weer allemaal samen voor de zoveelste keer aan de kersttafel zitten in de living van de benedenverdieping van het huis aan het nummer 21 in de Valaarstraat in Wilrijk. Bij Greta en Jean. Zoals elk jaar op kerstavond. Elk jaar op kerstavond nodigen Greta en Jean de hele familie uit.
De vader en de moeder, Gust en Marie-Louise.
De gaskamerman en de gaskamervrouw. De gaskamerman z’n haar hangt in lange vuile vieze klitten tot in z’n nek te hangen en de gulp van zijn jeans staat wagewijd open. Hij heeft niet eens de moeite genomen om in bad te gaan. De gaskamervrouw heeft haar nieuwe bloemenjurk aangetrokken. Ze denkt: Als de gaskamerman nu maar niet begint te zuipen.
En Inge. Voor de eerste keer zonder Peter. Peter heeft ze dit jaar eindelijk aan de deur gezet. ’t Is te zeggen: Inge is alleen gaan wonen. Op een klein appartement in de Coebergerstraat. Niks bijzonders maar goed genoeg. Klein maar proper. In maart komt de zaak nog één keer voor en dan is ze uit de echt gescheiden, zoals haar advokaat dat noemt. Definitief van die zak verlost. Tom en Bartje heeft ze meegenomen. En de auto ook, de Carina II. Die heeft ze nodig om naar haar werk te rijden. Ze is pas van werk veranderd. Ze werkt nu bij de Russen op het Falconplein en ze verdient er tienduizend frank meer dan bij De Rijck. Tien zakken, zegt ze.
En Guido en Cathy zijn er dit jaar ook bij. Guido voor de eerste keer. Niet dat Cathy aan die Guido een zaak gedaan heeft. Dat vindt iedereen, behalve Cathy. Geen schop onder z’n kont is die Guido waard. Dat vindt alleman, behalve Guido. Die vindt zichzelf een hele Piet. Piet Snot, denkt de gaskamerman. In Den Blokker op het Rooseveltplein staat die Guido achter de tapkast. Dat drugkot. Z’n zevenentwintigste baantje of daaromtrent. In een jaar. En als hij niet uitkijkt en voortmaakt sodemieteren ze ‘r ‘em daar ook binnen de kortste keren weer uit.
En de kinderen zijn er natuurlijk ook weer bij, die zitten aan de keukentafel die Jean bij de uitgetrokken eetkamertafel geschoven heeft: Isabelle en Stefan en Frédéric en Tom en Bartje, het kleine grut.
En tenslotte de honden, Carmen en José van Greta en Jean, de bobtail en de Mechelaar, en de kleine Prins, die de moeder van thuis heeft meegebracht omdat ze hem niet alleen wil laten op Kerstavond en die op de schoot van de moeder zit en haar gezicht schoonlikt.
Ze zijn er allemaal. Allemaal in die living van vijf bij zes waarin verder nog een wandkast, een tweede wandkast, een hele salon, een theetafeltje en een
uit z’n voegen gebarsten kerstboom vol glimmende bollen en flikkerende lampionnetjes. Want zonder kerstboom geen Kerstmis.”

Berckmans

JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

 

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden.Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook ook mijn blog van 28 oktober 2008.

 

Uit: Der Turm

„Die elektrischen Zitronen aus dem VEB »Narva«, mit denen der Baum dekoriert war, hatten einen Defekt, flackerten ackerten hin und wieder auf und löschten die elbabwärts liegende Silhouette Dres­dens. Christian zog die feucht gewordenen, an den wollenen In­nenseiten mit Eiskügelchen bedeckten Fäustlinge aus und rieb die vor Kälte fast taub gewordenen Finger rasch gegeneinander, hauchte sie an – der Atem verging als Nebelstreif vor dem finster liegenden, in den Fels gehauenen Eingang des Buchensteigs, der hinauf zu Arbogasts Instituten führte. Die Häuser der Schiller­straße verloren sich im Dunkel; vom nächstgelegenen, einem Fachwerkhaus mit verriegelten Fensterläden, lief eine Stromlei­tung ins Geäst einer der Buchen über dem Felsdurchgang, ein Ad­ventsstern brannte dort, hell und reglos. Christian, der über das Blaue Wunder und den Körnerplatz gekommen war, ging weiter stadtauswärts, in Richtung Grundstraße, und erreichte bald die Standseilbahn. Vor den Schaufenstern der Geschäfte, an denen er vorüberging – ein Bäcker, Molkereiwaren, ein Fischladen –, waren die Rolläden herabgelassen; düster und mit aschigen Kon­turen, halb schon in Schatten, lagen die Häuser. Es schien ihm, als ob sie sich aneinanderdrängten, Schutz beieinander suchten vor etwas Unbestimmtem, noch nicht Ergründbarem, das vielleicht aufgleiten würde aus der Dunkelheit – wie der Eismond aufge­glitten war über der Elbe vorhin, als Christian auf der menschen­leeren Brücke stehengeblieben war und auf den Fluß geblickt hatte, den dicken, von seiner Mutter gestrickten Wollschal über Ohren und Wangen gezogen gegen den frostscharfen Wind. Der Mond war langsam gestiegen und hatte sich von der kaltträgen, wie flüssige Erde wirkenden Masse des Stroms gelöst, um allein über den Wiesen mit ihren in Nebelgespinste gehüllten Weiden, dem Bootshaus auf der Altstädter Elbseite zu stehen, den gegen Pillnitz zu sich verlierenden Höhenzügen. Von einem Kirchturm in der Ferne schlug es vier, was Christian wunderte.

Er ging den Weg zur Standseilbahn hinauf, stellte seine Reise­tasche auf die verwitterte Bank vor dem Gatter, das den Bahn­steig abschloß, und wartete, die Hände samt Handschuhen in die Taschen seiner militärgrünen Parka gesteckt. Die Zeiger der Bahnhofsuhr über dem Schaffnerhäuschen schienen sehr lang­sam vorzurücken. Außer ihm wartete niemand auf die Stand­seilbahn, und um sich die Zeit zu vertreiben, musterte er die Anzeigentafeln. Lange waren sie nicht mehr gesäubert worden. Eine warb für das Café Toscana auf der Altstädter Elbseite, eine für das weiter in Richtung Schillerplatz liegende Geschäft Näh­ter, eine andere für das Restaurant Sibyllenhof an der Bergstati­on.“

Tellkamp

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)

 

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York.  Sinds 2007 is hij emeritis hoogleraar voor Engels van Yale University. Hij doceerde ook aan het Connecticut College, het Hunter College, en het Graduate Center, CUNY. Hollander’s eerste dichtbundel  A Crackling of Thorns, trok de aandacht van W. H. Auden, die het uitkoos voor publicatie in de Yale Series of Younger Poets in 1958

 

The Night Mirror

 

What it showed was always the same—

A vertical panel with him in it,

Being a horrible bit of movement

At the edge of knowledge, overhanging

The canyons of nightmare. And when the last

Glimpse was enough—his grandmother,

Say, with a blood-red face, rising

From her Windsor chair in the warm lamplight

To tell him something—he would scramble up,

Waiting to hear himself shrieking, and gain

The ledge of the world, his bed, lit by

The pale rectangle of window, eclipsed

By a dark shape, but a shape that moved

And saw and knew and mistook its reflection

In the tall panel on the closet door

For itself. The silver corona of moonlight

That gloried his glimpsed head was enough

To send him back into silences (choosing

Fear in those chasms below), to reject

Freedom of wakeful seeing, believing

And feeling, for peace and the bondage of horrors

Welling up only from deep within

That dark planet head, spinning beyond

The rim of the night mirror’s range, huge

And cold, on the pillow’s dark side.

 

 

 

An Old-Fashioned Song

 

No more walks in the wood:

The trees have all been cut

Down, and where once they stood

Not even a wagon rut

Appears along the path

Low brush is taking over.

 

No more walks in the wood;

This is the aftermath

Of afternoons in the clover

Fields where we once made love

Then wandered home together

Where the trees arched above,

Where we made our own weather

When branches were the sky.

Now they are gone for good,

And you, for ill, and I

Am only a passer-by.

 

We and the trees and the way

Back from the fields of play

Lasted as long as we could.

No more walks in the wood.

 

Hollander

John Hollander (New York,  28 oktober 1929)

 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

 

 

Das Lebenseinmaleins

 

nach einer bekannten Melodie

 

Mit EINS da fängt das Leben an;

Mit ZWEY da wird man Frau und Mann;

Und kommen wir erst zu den DREYN:

Da fangen Kinder an zu schrey’n.

Wo DREY sind, folgt alsbald die VIER;

Stets enger wird nun das Quartier;

Bey FÜNF und SECHS giebt’s größre Noth:

Denn immer kleiner wird das Brod.

Wohl Mancher rief bey SIEBEN schon:

O weh mir armen Korydon!

So wächst die Zahl von Jahr zu Jahr,

Bis grau vor Alter wird das Haar.

Sie wandern ein – wir wandern aus,

Heut Eins, und Morgen wieder Eins:

Das ist das Lebenseinmaleins!

 

Falk

Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

 

Die Finnenhochzeit

 

In König Sumblus Hallen erhub sich Freudenspiel,

es saßen da der Recken und edlen Degen viel,

der König in der Krone mit Edelstein geschmückt;

bei ihm die schöne Tochter in Brautschmuck man erblickt.

 

Zur Hand der Vogt von Sachsen als Bräutigam ihr saß.

Ei, was da nicht von Freuden und Lust ein Übermaß!

Es strömt in goldnen Schalen der purpurrote Wein, –

all Sorg und trübe Schwere, sie müssen vergessen sein.

 

Da tritt herein ein Harfner, gar wunderseltsam gestaltet,

vermummt, mit grauendem Barte und Rock und Mantel veraltet:

“Willkommen zu hohen Freuden, willkommen schöne Maid!

Willkommen, Herr König in Trauer! Willkomm, Herr Bräut’gam zu Leid!”

 

“Was, Leid im Freudensaale? Du wunderlicher Gast!

setz dich, und wen du getrunken und satt gegessen dich hast,

so freu dich mit den Freudigen und nimm das Wort zurück!

Wo nicht, so eile, du Schlimmer, von hinnen im Augenblick!”

 

So Sumblus zu dem Gaste. Gar seltsam tritt’s ihn an.

der Gast: “Was ihr euch freuet, ist nur alles ein Wahn;

was oft mir Freude begonnen, ist bald in Leid zerstoben.

Man soll, hört ich oft sagen, den Tag vorm Abend nicht loben!”

 

“Wie, bist du krank an Sinnen, und doch ein Harfner gut?

Wie, bannt dir nicht die Harfe der Sorge schweren Mut?

Auf, greife zu den Saiten! laß frisch ein Lied uns hören!

ein neues Lied, ein munteres Lied! so wollen wir baß dich ehren!”

 

Rasch schlug er in die Saiten, er sang von einer Braut,

die einem edlen König ein König hätt’ getraut

und hätt’ sie ihm gesichert fest in die rechte Hand

und dann in falschen Treuen den Sinn schnell abgewandt.

 

“O wer auf Weibertreue und Männerschwüre baut,

dem Sande und dem Wasser der seinen Fuß vertraut!

Ich mochte nimmer zagen mit flammenheißem Mut

vor Lanzen und vor Pfeilen, vor Schwertern rot von Blut.

 

Acht übermute Recken warf hin mein Schwert zumal,

neun streckte meine Lanze voll wilden Grimms zu Tal:

und soll jetzt so gehöhnet vor Braut und Rittern steht

und einem fremden Bräutigam vermählt die meine sehn?

 

O du viel falscher Vater, o du viel falsche Braut!

O du viel falscher Bräutigam!” so schrie er wild und laut.

Den König kam ein Zagen, die Braut ein Zittern an,

als mit gezücktem Schwerte mit eins den Harfner sie sahn.

 

Weg warf er Bart und Larve, enthüllte sein Gesicht:

Gorm war’s, der alte König, entflammt von Zornes Licht;

und alle die Recken im Saale, die fuhren erschrocken auf,

als auf den Vogt von Sachsen er fuhr in grimmigem Lauf.

 

Und eh sie sich mochten besinnen, lag Heinz schon tot im Blut.

“Da liegst nun, Ungesunder, und feire die Hochzeit gut!”

Und rasch die Braut aus dem Saale er aufhub löwenstark

und fort vom Finnenfeste sie führte nach Dänemark.

 

Conz

Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Al Galidi, Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006 en ook mijn blog van 28 oktober 2007.

 

Uit: Helena

“Her tutor certainly regarded her with aversion as, at once, the symbol of his low condition and the daily task that made that condition irksome. He went by the name of Marcias and was then in the prime of what seemed his manhood; swarthy skin, black beard, beak-nose and homesick eyes spoke of his exotic origin; winter and summer his rheumy cough protested against his exile. Hunting days were his solace when the princess was away from dawn to sunset and he, left sole lord of the schoolroom, could write his letters. These letters were his life; elegant, esoteric, speculative, rhapsodic, they traveled the world from Spain to Bithynia, from free rhetorician to servile poet. They got talked about and had brought Coel more than one offer for his purchase. He was one of the younger intellectuals, but here fate had landed him, in drizzle and draft, the property of a convivial, minor royalty, the daily companion of an adolescent girl. There was no taint of impropriety in their conjunction, for in his boyhood a precocious and transitory taste for the ballet had once caused Marcias to be assigned for the Eastern market and he had been suitably pruned by the surgeon.
“And Helen of the white arms, fair among women, let fall a round tear and veiled her face in shining linen; and Aithre, daughter of Pitheus and the ox-eyed Klymene, attended her to the Scaean Gate. Do you think I read this to amuse myself???”
“It is only the fishermen,” said Helena, “coming up from the sea for tonight’s beano. There’s basketfuls of oysters. Sorry; go on about the ox-eyed Klymene.”
“And Priam, sitting among the elders of his court said: ‘Small wonder that Trojans and Greeks are in arms for Princess Helen. She breathes the air of high Olympus. Sit, dear child; this war is not thine, but of the Immortals.’”
“Priam was a sort of relation of ours, you know.”
“So I have heard your father frequently observe.”
From this sheltered room on a clear day one could descry the sea, but now the distance was lost in mist, which, even as she watched, closed swiftly over marsh and pasture, villas and huts, over the baths where the district commander and his new guest had lately entered, till it filled the ditch and lapped the walls below her; on such a day Helena thought, not for the first time—for such days were common in her bright springtide—on such a day the hilltown, which rose so modestly above the fens, might stand in the clouds among the high winds of the mountains and these squat battlements might overhang a limitless gulf; and while with half her mind she heard the voice behind her—“For she did not know that these, her twin brethren, lay fast in Sparta, in their own land, under the life-giving earth”—she half-sought an eagle mounting from the white void below.”

waugh

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Berckmans schreef al sinds de jaren zestig. In de jaren negentig maakte hij kort deel uit van de rockgroep Circus Bulderdrang, samen met o.a. Vitalski en Manu Bruynseraede. Zijn recentste boek uit 2006, Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel, werd uitgegeven door Manteau. Het stond begin 2007 op de longlist van De Gouden Uil Literatuurprijs. Tot zijn dood woonde hij in Antwerpen.

 

Uit: De wortel in de brievenbus

 “Daarna zet hij met het telecommando de tv af, doet het licht uit en gaat slapen, ik blijf liggen op de sofa, ik blijf staren naar de onzichtbare muur, ik blijf zoeken naar het ene, enkele, onbedenkbare beeld, misschien is het het beeld van een zwijn, misschien is het het beeld van een nijlpaard, misschien is het het beeld van een sukkelaar in een beige anorak en vettige jeans die onderweg van het ziekenfonds naar De dorstige Haan in z’n broek schijt, misschien zijn het tien triljoen triljard donkerrode bakstenen, wellicht is het een hoest en een scheet, ik weet het niet, ik zal het ook nooit weten, omdat het ene, enkele beeld niet bestaat, omdat alle metaforen zinloos en uitgesloten zijn, omdat alles niets is. Daarom. Omdat alles niets is.”

 

jeanmarie2

JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

 

De Nederlandstalige schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) is van Iraakse afkomst. Zijn geboortedatum is onbekend, omdat zulke gegevens niet geregistreerd worden en verjaardagen niet gevierd worden in zijn streek van herkomst. Hij studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. In 1998 vluchtte Al Galidi uit Irak en kwam hij toe in Nederland, waar hij asiel aanvroeg. Het asiel werd hem geweigerd en hij is uitgeprocedeerd. Lessen Nederlands mocht hij bijgevolg niet bijwonen. Inmiddels heeft hij een plaats verworven in de Nederlandse literaire wereld als dichter, schrijver en columnist met drie gedichtenbundels, twee romans en drie boeken met gebundelde columns op zijn naam. Hij geeft lezingen door het hele land. In 2007 kon Al Galidi genieten van het generaal pardon in Nederland.

Werk o.a. : Voor de nachtegaal in het ei, 2000 Dagboek van een ezel.2002, Blanke Nederlanders doen dat wél, 2004, De herfst van Zorro, 2006, Dorstige rivier, 2008

 

Uit: IJsjes in alle kleuren

 

Onze tuin stond vol dadelpalmen, granaatappelbomen en druivenstruiken. Al onze bomen gaven vruchten, anders zouden ze verhuizen naar de kleioven. Op een zomerdag zaten wij in de tuin te ontbijten. De tuin gevuld met lawaai. Iedereen praatte met iedereen. Opeens bewoog de lucht en viel er een raket in de tuin. Hij begroef zijn spitse hoofd in de grond zonder te ontploffen. Meteen zwegen wij. Een seconde lang trilde alles. Dadels, granaatappels en druiven vielen op de grond.

‘Het spijt me heel erg als ik jullie ontbijt heb verpest,’ zei de raket, terwijl hij zijn hoofd uit de grond trok en opstond. ‘Maar ze richtten mij op en verbrandden mijn kont om te vliegen en te vallen.’ Rook walmde uit zijn achterwerk. Wij waren bang dat de raket elk moment kon ontploffen en keken angstig naar hem, terwijl hij met zijn magere handen veren en grond van zijn hoofd veegde. ‘Het spijt me als ik al die angst en stilte heb veroorzaakt,’ zei de raket. Hij keek naar de vruchten die zijn val uit de bomen hadden laten vallen en naar het gat in de grond. ‘Het spijt me heel erg,’verzuchtte hij.

‘Alsof ze hem gestuurd hebben om zijn verontschuldigen aan te bieden,’ mompelde een van mijn broers. Mijn vader keek bang naar mijn oudste broer en knikte even met zijn hoofd, waarop mijn oudste broer mijn mompelende broer de tuin uit leidde en even later alleen terug kwam.

‘Maak je geen zorgen,’ zei mijn moeder. ‘Ga zitten en drink thee.’

‘Nee,’ zei de raket. ‘Ik moet koud blijven. Warme dingen laten misschien mijn hart ontploffen.’

‘Drink dan wat sap om jouw rokende kont uit te blazen,’ zei mijn oma. ‘Je hebt vast een lange reis achter de rug.’

‘Misschien is dat een goed idee,’ zei de raket. Met trillende handen brak mijn oudste zus al het ijs uit de diepvries om de sap ijskoud voor de raket te serveren.

‘Zal ik water over uw kont druppelen,’ zei mijn vader glimlachend.

‘Als dat kan,’ zei de raket. Zo snel als ik hem nog nooit had zien lopen, haalde mijn vader de gieter en sproeide hij het water over de dampende kont van de raket, alsof hij net geopende rozen besproeide.

‘Hoe kun jij vliegen, terwijl je van ijzer bent?’, vroeg ik hem.

‘Dat begrijp ik ook niet. Woede van de anderen verbrandde mijn kont, of misschien hun angst. En hup, daar steeg ik op. En hup, daar viel ik weer naar beneden.’

 

De tuin begon zich weer met lawaai te vullen. Mijn zussen raapten de vruchten die uit de bomen waren gevallen bij elkaar. Mijn oudste broers dichtten het gat in de grond. Mijn broertje en ik waren blij. Wij hadden niet door dat iedereen bang was en niet wilde dat de raket dichtbij het huis kwam. Wij begrepen het niet dat er werd gezegd dat de wc kapot was, toen de raket vroeg of hij ervan gebruik mocht maken en hij ergens achter de dadelpalmen ging staan. Een van mijn zussen fluisterde in onze oren dat wij naar de kamer moesten gaan. Daar baden de ouderen uit de familie op hun knieën tot God dat hij de raket kalm zou laten blijven en hem niet het huis binnen zou laten. Onze vader was bleek. Hij zweeg en was niet blij, zoals hij in de tuin bij de raket was.

‘Jongens, neem al dit geld en koop wat je wilt.’

‘IJsjes,’ riepen wij blij. Pas heel laat ontdekte ik dat onze oudste broers en zussen speelden dat ze vrolijk waren om de raket een goed gevoel te geven, zodat hij niet boos zou worden en zou ontploffen.

 

Rodhan_Algalidi

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

 

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden.Zie ook mijn blog va
n 14 oktober 2008.

 

Uit: Der Schlaf in den Uhren

 

“”. . . dann ruckte die Straßenbahn wieder an, ließ das Haus mit dem Ochsenauge links liegen, das Antiquariat mit seinen nelkengelb erleuchteten Fenstern, seinen mißtrauischen, geschulten und einsamen älteren Fräulein, die nur von Hermann Hesse und Goethe und Klaus Mann etwas hielten, weniger dagegen von Thomas Mann, die Schierlingsmienen aufsetzten, wenn jemand die hellgrün gebundene Friedrich-Wolf-Ausgabe in fünf Bänden zur Kasse schleppte, die an den Brillen rückten und die Säbel in ihren Augen blankzogen, wenn einer der baskenbemützten Herren oder pickelgeplagten Oberschüler, die schweigend und mit andächtig die Schräglage wechselnden Köpfen – je nach Leserichtung des Buchrückens – vor den Regalen standen, einen der finster drohenden Bände der Pflicht-MEGA, Marx-Engels-Gesamtausgabe, aus ihrem unter dem Staub der Jahre festgekrusteten Verbund brach und tatsächlich die mit Zitterbleistift eingetragene Eins zu bezahlen gedachte – Eins Emm! rief die Verkäuferin der anderen an der Kasse zu, schrie es nachgerade vor Pein, so daß das ganze Geschäft sich nach diesem Übertretling ungeschriebener Gesetze umwandte, . . .”

 

tellkamp_uwe

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)

 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Met een beurs van de senaat ging hij in Halle theologie studeren. Het was de bedoeling dat hij als pastor in Danzig terug zou keren. In plaats daarvan trok Falk als publicist naar Weimar. Tijdens de Franse bezetting van Weimar bezette hij politieke functies om de last van de bezetting te helpen verminderen. Hij stichtte de “Gesellschaft der Freunde in der Not”, die een centrum werd van social werk tijdens de Napoleontische oorlogen. Met kerstmis 1816 dichtte hij voor de kinderen in een weeshuis het “Allerdreifeiertagslied”. Elke strofe begint met de woorden “O du fröhliche”. In de bewerking van Heinrich Holzschuher uit het jaar 1829 is het tot op vandaag als kerstlied bekend.

 

 

O du fröhliche

 

O du fröhliche, o du selige,
gnadenbringende Weihnachtszeit!
Welt ging verloren, Christ ist geboren:
Freue, freue dich, o Christenheit!

 

O du fröhliche, o du selige,
gnadenbringende Weihnachtszeit!
Christ ist erschienen, uns zu versühnen:
Freue, freue dich, o Christenheit!

 

O du fröhliche, o du selige,
gnadenbringende Weihnachtszeit!
Himmlische Heere jauchzen Gott Ehre:
Freue, freue dich, o Christenheit!

 

Falk

Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)
Geschilderd door Hanna Kohlschein

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Daar leerde hij in zijn jeugd al Friedrich Schhiller kennen, met wie hij bevriend raakte. Conz studeerde later theologie aan het Tübinger Stift. In 1790 werd hij predikant aan de Karlsakademie in Stuttgart.In 1804 werd hij hoogleraar klassieke talen in Tübingen. Een hoofdwerk heeft hij niet nagelaten. Behalve talrijke kleinere stukken over filologie, esthetiek, filosofie en geschiedenis schreef hij ook gedichten en vertaalde hij werk van Aeschylos, Aristophanes en andere Griekse dichters.

 

 

Der fremde Spielmann (fragment)

 

Was rennen die Straßen auf und ab

die Väter, die Mütter so bange?

“Schon sank hinunter der Sonnenschein,

schon grauet die Nacht von den Bergen herein;

wo bleiben die Kinder so lange?”

 

Als jetzt die Abendglock’ erklang

mit dumpf verhallenden Tönen,

der Pförtner die Tore zu schließen begann,

da wuchs bis zur Verzweiflung an

das tief bekümmerte Sehnen.

 

Ein Spielmann kam gezogen daher,

gar bunt und seltsam geschmücket;

schön weht ihm vom Hute die Feder, ein Band

wallt von der Schulter, in seine Hand

eine goldene Harf man erblicket.

 

Er rührt die Saiten, das klang so süß,

so wunderneu in den Ohren,

es rauschte der Töne bezaubernde Flut,

daß sich in berückender Wollust Glut

die Sinne dem Hörer verloren.

 

conz_karl-philipp

Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)

Evelyn Waugh

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006.

 

Uit: Brideshead Revisited

 

“I HAVE been here before,” I said; I had been there before; first with Sebastian more than twenty years ago on a cloudless day in June, when the ditches were white with fool’s-parsley and meadowsweet and the air heavy with all the scents of summer; it was a day of peculiar splendour, such as our climate affords once or twice a year, when leaf and flower and bird and sun-lit stone and shadow seem all to proclaim the glory of God; and though I had been there so often, in so many moods, it was to that first visit that my heart returned on this, my latest.

That day, too, I had come not knowing my destination. It was Eights Week. Oxford – submerged now and obliterated, irrecoverable as Lyonnesse, so quickly have the waters come flooding in – Oxford, in those days, was still a city of aquatint. In her spacious and quiet streets men walked and spoke as they had done in Newman’s day; her autumnal mists, her grey springtime, and the rare glory of her summer days – such as that day – when the chestnut was in flower and the bells rang out high and clear over her gables and cupolas, exhaled the soft vapours of a thousand years of learning. It was this cloistral hush which gave our laughter its resonance, and carried it still, joyously, over the intervening clamour. Here, discordantly, in Eights Week, came a rabble of womankind, some hundreds strong, twittering and fluttering over the cobbles and up the steps, sight-seeing and pleasure-seeking, drinking claret cup, eating cucumber sandwiches; pushed in punts about the river, herded in droves to the college barges; greeted in the Isis and in the Union by a sudden display of peculiar, facetious, wholly distressing Gilbert-and-Sullivan badinage, and by peculiar choral effects in the college chapels. Echoes of the intruders penetrated every corner, and in my own college was no echo, but an original fount of the grossest disturbance. We were giving a ball. The front quad, where I lived, was floored and tented; palms and azaleas were banked round the porter’s lodge; worst of all, the don who lived above me, a mouse of a man connected with the Natural Sciences, had lent his rooms for a Ladies’ Cloakroom, and a printed notice proclaiming this outrage hung not six inches from my oak.

No one felt more strongly about it than my scout.

“Gentlemen who haven’t got ladies are asked as far as possible to take their meals out in the next few days,” he announced despondently. “Will you be lunching in?”

“No, Lunt.”

“So as to give the servants a chance, they say. What a chance! I’ve got to buy a pin-cushion for the Ladies’ Cloakroom. What do they want with dancing? I don’t see the reason in it. There never was dancing before in Eights Week. Commem. now is another matter being in the vacation, but not in Eights Week as if teas and the river wasn’t enough. If you ask me, sir, it’s all on account of the war. It couldn’t have happened but for that.” For this was 1923 and for Lunt, as for thousands of others, things could never be the same as they had been in 1914. “Now wine in the evening,” he continued, as was his habit, half in and half out of the door, “or one or two gentlemen to luncheon, there’s reason in. But not dancing. It all came in with the men back from the war. They were too old and they didn’t know and they wouldn’t learn. That’s the truth. And there’s some even goes dancing with the town at the Masonic – but the proctors will get them, you see. . . . Well, here’s Lord Sebastian. I mustn’t stand here talking when there’s pin-cushions to get.”

Sebastian entered – dove-grey flannel, white crepe-de-chine, a Charvet tie, my tie as it happened, a pattern of postage stamps – “Charles, what in the world’s happening at your college? Is there a circus? I’ve seen everything except elephants. I must say the whole of Oxford has become most peculiar suddenly. Last night it was pullulating with women. You’re to come away at once, out of danger. I’ve got a motor-car and a basket of strawberries and a bottle of Château Peyraguey – which isn’t a wine you’ve ever tasted, so don’t pretend. It’s heaven with strawberries.”

“Where are we going?”

“To see a friend.”

“Who?”

“Name of Hawkins. Bring some money in case we see anything we want to buy. The motor-car is the property of a man called Hardcastle. Return the bits to him if I kill myself; I’m not very good at driving.”

Beyond the gate, beyond the winter garden that was once the lodge, stood an open, two-seater Morris-Cowley. Sebastian’s Teddy-bear sat at the wheel. We put him between us – “Take care he’s not sick” – and drove off. The bells of St. Mary’s were chiming nine; we escaped collision with a clergyman, black-straw-hatted, white-bearded, pedalling quietly down the wrong side of the High Street, crossed Carfax, passed the station, and were soon in open country on the Botley Road; open country was easily reached in those days.”

waugh-1

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Evelyn Waugh en Frans Budé

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903.Tijdens zijn verblijf aan Oxford University had hij volgens sommige biografen drie (mogelijk platonische) verhoudingen met mannen. In een aantal van zijn boeken komen mannen voor van wie de oplettende lezer kan vermoeden dat zij homoseksueel zijn. In een van zijn bekendste romans Brideshead Revisited beschrijft hij de relatie tussen de hoofdpersoon en een andere man, die (waarschijnlijk) ook een homoseksuele liefde betrof. Waugh zelf is hierover altijd zeer weinig mededeelzaam geweest. In 1925 gaf hij les aan een privéschool in Wales en deed een zelfmoordpoging door de zee in te zwemmen. Hij keerde echter terug nadat hij door een kwal was gestoken. Waugh werkte vervolgens o.a. als journalist, tot in 1928 zijn eerste werk, Decline and Fall, werd uitgegeven. Het boek werd een succes, evenals de daaropvolgende werken. In 1929 trouwde hij met Evelyn Gardner. Het huwelijk was geen succes en werd in 1936 nietig verklaard. Zijn tweede huwelijk, met Laura Herbert (1937), had meer succes en duurde voor de rest van zijn leven. Het echtpaar kreeg zes kinderen. In 1930 bekeerde Waugh zich tot het Rooms-katholicisme, wat zijn werk sterk beïnvloedde, hoewel niet altijd op een in het oog springende manier. Tijdens de oorlog werkte Waugh bij de marine, o.a. in het Midden-Oosten. Hij verwerkte zijn ervaringen in de trilogie Sword of Honour. Op latere leeftijd werd hij excentriek en misanthroop, en verafschuwde buitenlanders en het buitenland in het algemeen, reizen, de moderne tijd, het gebruik van de landstaal in plaats van latijn in de katholieke mis, en de telefoon.Evelyn Waugh overleed onverwacht aan een hartaanval op 62-jarige leeftijd.

 

Uit: Brideshead revisited

 

“When I reached ‘C’ Company lines, which were at the top of the hill, I paused and looked back at the camp, just coming into full view below me through the grey mist of early morning. We were leaving that day. When we marched in, three months before, the place was under snow; now the first leaves of spring were unfolding. I had reflected then that, whatever scenes of desolation lay ahead of us, I never feared one more brutal than this, and I reflected now that it had no single happy memory for me.

Here love had died between me and the Army.”

 

Brideshead Revisited werd bekend bij een groot publiek door de gelijknamige televisieserie uit 1981.

 

WithAloysius

Scene uit Brideshead Revisited

 

Uit: Officers and gentlemen

 

“The sky over London was glorious, ochre and madder, as though a dozen tropic sums were simultaneously setting round the horizon; everywhere the searchlights clustered and hovered, then swept apart; here and there pitchy clouds drifted and billowed; now and then a huge flash momentarily froze the serene fireside glow. Everywhere the shells sparkled like Christmas baubles.

“Pure Turner,” said Guy Crouchback, enthusiastically; he came fresh to these delights.

“John Martin, surely?” said Ian Kilbannock.

“No,” said Guy firmly. He would not accept correction on matters of art from this former sporting-journalist. “Not Martin. The sky-line is too low. The scale is less than Babylonian.”

They stood at the top of St James’s Street. Half-way down Turtle’s Club was burning briskly. From Piccadilly to the Palace the whole jumble of incongruous facades was caricatured by the blaze.”

 

Evelyn-waughportrait

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

Slechts een ‘literaire” geboortedag vandaag en daarom wat aandacht aan een recente ontdekking. Recent wat mij betreft dan, want de dichter timmert zelf al meer dan twintig jaar aan de weg

Frans Budé werd geboren in Maastricht op 28 december 1945. Na de kweekschool voor onderwijzers te hebben doorlopen, was hij jarenlang werkzaam in het onderwijs, maar vanaf 1988 nog uitsluitend actief als dichter en beeldend kunstenaar. Budé debuteerde in 1968 met gedichten in Elseviers Weekblad. Daarna verschenen gedichten in Raster, De Gids, De Revisor, Yang, Parmentier en Dietsche Warande & Belfort. Pas in 1984 verscheen een eerste bundeling van poëzie onder de titel Vlammend marmer. Voor het Limburgs Dagblad schreef hij vanaf 1984 over beeldende kunst en literatuur.

Budé’s poëzie is hermetisch van aard en de thema’s die hij behandelt zijn die van dood en verlies. Daaraan is alleen te ontsnappen door liefde en menselijk contact, maar vooral door de verbeelding in het vers. Hoewel veel gedichten van Budé een autobiografische, aan streek en tijd gebonden oorsprong hebben, schrijft hij zijn poëzie daarvan weg en streeft hij naar een grote mate van abstractie. Daarbij speelt hij vooral een talig spel, waarbij door afwijkende constructies het zogenaamd bekende vervreemd wordt. Vanaf zijn eerste bundel blijkt Budé gefascineerd door uitgestorven of gevangen dieren. In Vlammend marmer zijn dat dieren uit de Krijtperiode, in Grenswacht (1987) en De onderwaterwind (1991) zijn het gevangen of gekooide dieren. In later werk wordt de oorsprong van zijn gedichten concreter en herkenbaarder verbonden met zijn geboortestreek.

 

Bergtop

Totdat de bleekte van de maan

ons tekent, wij wegsterven

in roekeloze grijzen, men twee

mensen ziet, bergopwaarts tussen

de kammen van de nacht. Wij springen

met onze ogen van rots naar rots,

de een de ander, in nabijheid

tot elkaar. Vergroot tegen

de spleten van het duister:

de vlammen uit het vuur van

teruggewaaide as, als wij opgaan,

de tijd benaderen dat wij gisteren

stilstonden in het dal, omhoog-

keken, ver de ruimte in.

 

Aan zee

De aangroei van een

schelp die zich vol-

tooit, onder het oog

van een vogel krakend

openbreekt, licht op-

eist waar wij bij staan,

zelf zout opslaan, uit-

schuimen; zo’n s
chelp

die telkens lichter wordt

als wij hem schrapen,

die rilling binnenin – hoe

krijgen wij hem te pletter

onder zoveel zout van zee –

Geur

Het vuur dat je bewaart –

de blauwe as in de strepen

van je zool als je de avond

binnenkomt, de kreek een maankus,

zo rond en ritsig tussen de bladeren

jij het bamboe buigt, je omhoog-

tilt, de helling op, het maanlicht in,

stuwt jouw blik mij

langs de lijnen van je hals naarbinnen,

daar een schaduw in – de geur van

onbetreden gras die zich uitstrekt, klam

en zwoel van zwaarte, zich verstrengelt

met de lissen in je haar.

FRANSBUDE

Frans Budé (Maastricht, 28 december 1945)