“I jump up: it would be much better if I could only stop thinking. Thoughts are the dullest things. Duller than flesh. They stretch out and there’s no end to them and they leave a funny taste in the mouth. Then there are words, inside the thoughts, unfinished words, a sketchy sentence which constantly returns: “I have to fi. . . I ex. . . Dead . . . M. de Roll is dead . . . I am not … I ex. . .” It goes, it goes . . . and there’s no end to it. It’s worse than the rest because I feel responsible and have complicity in it. For example, this sort of painful rumination: I exist, I am the one who keeps it up. I. The body lives by itself once it has begun. But though I am the one who continues it, unrolls it. I exist. How serpentine is this feeling of existing, I unwind it, slowly. … If I could keep myself from thinking! I try, and succeed: my head seems to fill with smoke . . . and then it starts again: “Smoke . . . not to think . . . don’t want to think … I think I don’t want to think. I mustn’t think that I don’t want to think. Because that’s still a thought.” Will there never be an end to it?
My thought is me: that’s why I can’t stop. I exist because I think . . . and I can’t stop myself from thinking. At this very moment, it’s frightful, if I exist, it is because I am horrified at existing. I am the one who pulls myself from the nothingness to which I aspire: the hatred, the disgust of existing, there are as many ways to make myself exist, to thrust myself into existence. Thoughts are born at the back of me, like sudden giddiness, I feel them being born behind my head … if I yield, they’re going to come round in front of me, between my eyes, and I always yield, the thought grows and grows and there it is, immense, filling me completely and renewing my existence.”
Jean-Paul Sartre (21 juni 1905 – 15 april 1980) Portret op een muur in Saint-Romain-au-Mont-d’Or
Van god los maar om de kikkers
en alle kweepeer begaan, de merel
te hulp met de appels, het huis
met cement, de woelrat vol van genade
naar het leven staand, te verschrikter
gezegend als het peren regent of
pruimen, goed voor de wesp, wreed
voor de wespen, aan de kant van
de egel, de muizen, de uilen,
in twijfel om wat het leed, het gras,
het kroos, het woord. Drinken wij uit.
Vriendin, wij hoeven niet altijd voort.
Donor
Er zit al iemand in de file die mijn organen nodig heeft mijn netvlies of mijn nieren, wie ik mijn hart gun, die dan weer slapen kan, een ander in de ogen zien.
Die rijdt nu tussen achterlichten met iedereen de avond in en voegt zich in het menuet
turend op het asfalt neuriënd achter het stuur afslaand naar mijn nieuw adres.
Hij is nieuwsgierig naar de richting
Hij is nieuwsgierig naar de richting van de wind, het afval bij de vuilnisbakken, de blues, hij heeft plectrums, stukken kwarts, een kompas, vuursteen en adressen van ballonvaarders in zijn zakken.
Hij kent de Wadden, drijft op vlotten, leidt kampen en maakt zonnewijzers, vindt de begraven potten en hij kan eenzaam lezen.
Hij heeft voor alles tijd, kan niet slapen van nieuwsgierigheid en komt tussen de vakanties langs om te vertellen van vreemde breuken, het nodige delen, het begrip verzameling; op zijn gitaar laat hij horen hoe een driekwartsmaat verschilt van andere maten.
En hun verbazing over dit bestaan – zij gaan naar school als gaan ze emigreren – wil wegens hem niet overgaan: van wat hij leeft willen ze als voor het eerst geestdriftig leren leven.
“The Greek word eros denotes “want,” “lack,” “desire for that which is missing.” The lover wants what he does not have. It is by definition impossible for him to have what he wants if, as soon as it is had, it is no longer wanting. This is more than wordplay. There is a dilemma within eros that has been thought crucial by thinkers from Sappho to the present day. Plato turns and returns to it. Four of his dialogues explore what it means to say that desire can only be for what is lacking, not at hand, not present, not in one’s posession nor in one’s being: eros entails endeia. As Diotima puts it in the Symposium, Eros is a bastard got by Wealth on Poverty and ever at home in a life of want. Hunger is the analog chosen by Simone Weil for this conundrum: ‘All our desires are contradictory, like the desire for food. I want the person I love to love me. If he is, however, totally devoted to me he does not exist any longer and I cease to love him. And as long as he is not totally devoted to me he does not love me enough. Hunger and repletion.” Emily Dickinson puts the case more pertly in “I Had Been Hungry”:
So I found that hunger was a way of persons outside windows that entering takes away.
Petrarch interprets the problem in terms of the ancient physiology of fire and ice:
I know to follow while I flee my fire I freeze when present; when absent, hot is my desire. (“Trionfo d’Amore”)
Sartre has less patience with the contradictory ideal of desire, this “dupery.” He sees in erotic relations a system of infinite reflections, a deceiving mirror-game that carries within itself its own frusteration.”
Between the computer, a pencil, and a typewriter half my day passes. One day it will be half a century. I live in strange cities and sometimes talk with strangers about matters strange to me. I listen to music a lot: Bach, Mahler, Chopin, Shostakovich. I see three elements in music: weakness, power, and pain. The fourth has no name. I read poets, living and dead, who teach me tenacity, faith, and pride. I try to understand the great philosophers–but usually catch just scraps of their precious thoughts. I like to take long walks on Paris streets and watch my fellow creatures, quickened by envy, anger, desire; to trace a silver coin passing from hand to hand as it slowly loses its round shape (the emperor’s profile is erased). Beside me trees expressing nothing but a green, indifferent perfection. Black birds pace the fields, waiting patiently like Spanish widows. I’m no longer young, but someone else is always older. I like deep sleep, when I cease to exist, and fast bike rides on country roads when poplars and houses dissolve like cumuli on sunny days. Sometimes in museums the paintings speak to me and irony suddenly vanishes. I love gazing at my wife’s face. Every Sunday I call my father. Every other week I meet with friends, thus proving my fidelity. My country freed itself from one evil. I wish another liberation would follow. Could I help in this? I don’t know. I’m truly not a child of the ocean, as Antonio Machado wrote about himself, but a child of air, mint and cello and not all the ways of the high world cross paths with the life that–so far– belongs to me.
Vertaald door Clare Cavanagh
Adam Zagajewski (Lwów, 21 juni 1945)
De Duitse schrijer en uitgever Georg Lentz werd
geboren in Blankenhagen op 21 juni 1928. Hij groeide op in Berlijn. Hij
studeerde voor uitgever en kwam terecht in de uitgeverswereld en de
kunsthandel. In 1952 richtte hij in Stuttgart het “Georg-Lentz-Verlag”
op, gespecialiseerd in prenten- en kinderboeken. Lentz stond tot 1964
aan het hoofd van de uitgeverij en was nadien actief in de
uitgeverswereld in Zürich en Wenen. Georg Lentz publiceerde vanaf 1976
een succesrijke autobiografische romantrilogie (met de delen „Muckefuck“, „Molle mit Korn“ en „Weiße mit Schuߓ), die zich afspeelde in Berlijn in de periode tussen 1933 en 1959. Op basis van zijn boeken „Muckefuck“ en „Molle mit Korn“ werd in 1988 de 10-delige TV-serie „Molle mit Korn“ gemaakt. Lentz overleed op 18 januari van dit jaar.
Uit: Molle mit Korn
„… “Schnüffelpaule”, riefen wir! “Schnüffelpaule!” Der
Lastwagen hielt an. Schnüffelpaule sprang vom Trittbrett. Er trug
wieder seinen alten Mantel. Oder einen, der genauso aussah. Und auch die
Schiebermütze klebte ihm auf dem Kopf. “Nee”, rief er, “det is nich
möglich. Det kann ja nich sind! Ick krieje mir nich mehr ein! Ach du
liebet bisschen! Komm in Paules Arme!” Wir begrüßten einander, tanzten
wie die Indianer. Sternchen Siegel hatte schon die Schnapsgläser
gefüllt. “Prost!” Sie machten sich alle miteinander bekannt. Ein
Polizist kam, der Lastwagen sollte weiterfahren. “Momang”, sagte Paule,
“kommt mal mit.” Er astete einen Karton aus dem Führerhaus. “Für euch”,
sagte er. “Hat Paule mitgebracht. Freude!” “Was ist denn drin?” fragte Gigi. Paule legte einen Finger auf die Lippen. “Wird nich verraten!” Ein großer Karton! Schnüffelpaule stieg wieder ein. Langsam rollte der Lastzug an. “Bis morgen!” rief Paule. Sternchen Siegel rief: “Bitteschön, derf ich fragen wat hamse jeladen?” Paule rief zurück: “Vierzigtausend Büchsen Thunfisch!” Im Karton waren zweihundert Büchsen Thunfisch….“
Georg Lentz (21 juni 1928 – 18 januari 2009)
De Amerikaanse schrijfster en feministe Mary McCarthy werd
geboren op 21 juni 1912 in Seattle. Toen zij zes jaar was verloor zij
haar ouders. Door haar voogden werd zij zowel protestants als katholiek
als ook joods opgevoed. Bekend werd zij door haar vriendschap met Hannah
Arendt. Hun correspondentie werd wereldberoemd. Haar reportages
Vietnam-Report (1967) en Hanoi 1968 (1968) worden gerekend tot het beste
wat over de oorlog in Viëtnam geschreven is.
Uit: The Group
„Outside,
on Stuyvesant Square, the trees were in full leaf, and the wedding
guests arriving by twos and threes in taxis heard the voices of children
playing round the statue of Peter Stuyvesant in the park. Paying the
driver, smoothing out their gloves, the pairs and trios of young women,
Kay’s classmates, stared about them curiously, as though they were in a
foreign city. They were in the throes of discovering New York, imagine
it, when some of them had actually lived here all their lives, in
tiresome Georgian houses full of waste space in the Eighties or Park
Avenue apartment buildings, and they delighted in such out-of-the-way
corners as this, with its greenery and Quaker meeting-house in red
brick, polished brass, and white trim next to the wine-purple Episcopal
church—on Sundays, they walked with their beaux across Brooklyn Bridge
and poked into the sleepy Heights section of Brooklyn; they explored
residential Murray Hill and quaint MacDougal Alley and Patchin Place and
Washington Mews with all the artists’ studios; they loved the Plaza
Hotel and the fountain there and the green mansarding of the Savoy Plaza
and the row of horsedrawn hacks and elderly coachmen, waiting, as in a
French place, to tempt them to a twilight right through Central Park.“
Mary McCarthy (21 juni 1912 – 25 oktober 1989)
De Russische dichter Aleksandr Tvardovsky werd geboren in Oblast Smolensk op
21 juni 1910. In de periodes 1950-1954, 1958-1970 was hij
hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Novy Mir. Zijn populaire
gedicht ВасилийТёркин
(Vasili Tyorkin) geldt als voorbeeld van de voorstellingen over
dichtkunst die men er in de Sovjet Unie van die tijd op na hield. In
1971 ontving hij de Staatsprijs voor Literatuur.
Tyorkin wounded
On the mounds of graves, on ditches, On half-rusted barbed-wire stretches, On the hills, on open patches Of the mangled countryside, In the marshy woods, on bushes– See the snows of wintertide.
And the ground-wind swathes the meadows In a white, impervious shroud; Blizzards boom in gutted chimneys Down along the empty road.
Locked in snowdrifts quite impassable, These once quiet and peaceful lands All this winter unforgettable Reeked of smoke from guns innumerable, Not of smoke from ingle brands.
And in dug-outs with no heating, In the woods, on icy snows, By their tanks and field-guns waiting While the patient horses froze, Soldiers learnt the tedious wartime Count of endless nights and days.
Vertaald door Alex Miller
Aleksandr Tvardovsky (21 juni 1910—18 december 1971)
De Russische schrijver Fyodor Gladkov
werd geboren op 21 juni 1883 in Chernavka. In 1904 sloot hij zich aan
bij een comunistische groep. In 1905 ging hij naar Tblisi waar hij
wegens revolutionaire activiteiten gearresteerd werd. Hij werkte later
o.a. als secretaris van het literaire tijdschrift”Novy Mir”, als
correspondent van de krant “Izvestiya” en als directeur van het Maxim
Gorky Instituut. Hij was een vertegenwooriger van het klassieke sociale
realisme in de literatuur.
Uit: Zement (Vertaald door Olga Halpern)
“Wie
vor drei Jahren wogte auch an diesem frühen Morgen Anfang März hinter
den Dächern der Mietskasernen und den Arkaden der Fabrik das Meer; in
der Sonne glitzernd, lag zwischen den Bergen am Ausgang der Bucht der
gleiche leuchtende Glanz in der Luft, rot wie Wein. Die bläulichen
Schlote, die Werkgebäude aus Eisenbeton, die Arbeiterhäuschen der
„Gemütlichen Kolonie” und die kupferrot leuchtenden Berggrate hatten in
der Sonne ihre Konturen eingebüßt und waren durchsichtig wie Eis.
Nichts
hatte sich in diesen drei Jahren verändert. Das dunstige Gebirge mit
seinen Spalten, Klüften, Steinbrüchen und Felsen war dasselbe wie in der
Kindheit. Von weitem schon sah man die altbekannten Abbaustellen an den
Bergwänden, sah die Bremsberge zwischen Geröll und Gestrüpp und in
engen Schluchten die Brücken und Aufzüge. Auch das Werk unten war
dasselbe geblieben — eine ganze Stadt aus Kuppeln, Türmen, Tonnendächern
—, und über alledem, am Bergabhang, die „Gemütliche Kolonie” mit ihren
verkümmerten Akazien und den fünf Quadratmetern Hof vor jedem Häuschen.
Ging man durch das Loch in der Betonmauer, die Fabrikgelände und Vorstadt voneinander trennte (ehedem war das Loch eine Pforte gewesen), so gelangte man zu Glebs Wohnung in der zweiten Mietskaserne.”
Fyodor Gladkov (21 juni 1883 – 20 december 1958)
De Amerikaanse dichter Henry S. Taylor werd
geboren op 21 juni 1942 in Loudoun County, Virginia. Hij studeerde aan
de University of Virginia. Hij doceerde literatuur en creatief schrijven
aan de American University van 1971 tot 2003. Taylor heeft vijftien bundels op zijn naam staan.In 1986 ontving hij de Pulitzer prijs voor zijn bundel The Flying Change.
RISING A ONE-EYED HORSE
One side of his world is always missing. You may give it a casual wave of the hand or rub it with your shoulder as you pass, but nothing on his blind side ever happens. Hundreds of trees slip past him into darkness, drifting into a hollow hemisphere whose sounds you will have to try to explain. Your legs will tell him not to be afraid if you learn never to lie. Do not forget to turn his head and let what comes come seen: he will jump the fences he has to if you swing toward them from the side that he can see and hold his good eye straight. The heavy dark will stay beside you always; let him learn to lean against it. It will steady him and see you safely through diminished fields.
Henry S. Taylor (Loudoun County, 21 juni 1942) Gerechtsgebouw in Loudoun County (Geen portret beschikbaar)
De Vlaamse dichter Frans Joseph de Cort werd
geboren in Antwerpen op 21 juni 1834. Hij werkte als secretaris van de
auditeur-generaal bij de militaire rechtbank. Van 1861 tot 1875 was hij
hoofdredacteur van De Toekomst, tijdschrift voor opvoeding en onderwijs.
Hij was een bekend liberaal-Vlaams volksdichter van liederen in de
trant van Van Ryswyck en later van gevoelvolle huiselijke genrestukjes
(bijvoorbeeld Moeder en kind).
Moeder en kind
Wanneer ik weeldedronken mijn rozig kind beschouw en die ‘t mij heeft geschonken, mijn aangebeden vrouw, zo vraag niet wie van beiden mijn hart het meest bemint… Mijn hart en kan niet scheiden de moeder van het kind. Ik doe mijn armen open en sluit ze er in bijeen, en vreugdetranen lopen mij langs de wangen heen… Ach, wist gij, spreek ik stille, hoe zeer gij wordt bemind, gij, kind, om moeders wille, gij, moeder, om uw kind!
Frans Joseph de Cort (21 juni 1834 – 18 januari 1878)
