Tag: Leah Goldberg

André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg, T. H. White

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: De bidsprinkhaan (Vertaald door Rob van der Veer).

“Kupido Kakkerlak werd niet op de gewone manier uit zijn moeders lichaam geboren, maar uitgebroed uit de verhalen die ze vertelde. Deze verhalen namen vele vormen aan.
Volgens een ervan was zijn moeder een maagd, zo smal en dun als een leren riempje, en had iedereen pas in de gaten dat ze zwanger was toen de nietige boreling ter wereld kwam. In een andere versie was ze juist zichtbaar en kolossaal zwanger, een bizar lange tijd, wel drie tot vier jaar, voordat de berg een muis baarde. Afhankelijk van haar luim en de stand van de maan beweerde ze dat hij juist niet een kind van haar was, maar gewoon in haar hut was achtergelaten, pasgeboren en met de navelstreng nog aan de nageboorte, door een vreemdeling die toevallig ’s nachts voorbij was gekomen en wiens gezicht ze geen moment te zien had gekregen. (Het enige wat ze met zekerheid kon zeggen, was dat de vreemdeling anders dan zij geen contractarbeider was, maar ‘een vrij man’ die kon gaan en staan waar hij wou, net als de wind.) Van deze weergave was het maar een kippeneindje naar de uitspraak dat de bezoeker helemaal geen mens was geweest, maar een nachtloper, een van de soba khoin of schaduwmensen die bij de levenden komen spoken, of een fantoom uit een droom. Veel van haar toehoorders prefereerden de versie waarin Kupido de ene helft van een tweeling was geweest en ergens in het vrije veld was neergelegd omdat hij heel duidelijk de zwakste van het stel was, volgens de oeroude gewoonten van de Khoikhoi (oftewel de Hottentotten, zoals ze algemeen bekend waren aan het eind van de achttiende eeuw, toen dit alles gebeurde).
Op een gegeven moment, zo gaat het verhaal, dook er een bateleur uit de hemelen, een prachtige buitelarend uit de verre bergen, die het amper wriemelende wurm in zijn klauwen greep om het vervolgens te verliezen – of te laten vallen – op de manier waarop deze vogels een schildpad doden, een heel eind verderop, in de godverlaten, hoger gelegen streken van de Grote Karoo, bekend als de Koup, waar afstand alle betekenis verliest en slechts pure ruimte heerst. De baby kwam terecht op de schoot van een vrouw die daar op de vlakte zat te slapen, en toen ze wakker werd, was het kind er, en van haar. Het enige wat ze wist – hoe, dat zou niemand kunnen zeggen – was dat de arend ooit eens weerom zou komen om het schepseltje mee terug te nemen naar waar hij vandaan gekomen was.”

 

 
André Brink (29 mei 1935 – 6 februari 2015)

Lees verder “André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg, T. H. White” →

André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg, T. H. White

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: A Fork in the Road

“It was in the late afternoon of a blue and golden late summer’s day, Thursday 18 April, 1963, that Ingrid walked into my ordered existence and turned it upside down. Until that moment I was ensconced in an ultimately predictable life as husband and father, lecturer in literature; dreaming about a future as a writer after the early surprising shock of a novel, Lobola vir die lewe (Dowry for Life) that caught the Afrikaans literary establishment unprepared, but painfully aware of the claims and the curtailments of domesticity, the threat of bourgeois complacency, of being a small fish in a small pond. And afterwards? A world in which nothing would ever be sure and safe again, and in which everything, from the most private to the public, from love to politics, was to be exposed to risk and uncertainty and danger.
We were in the dusky, dusty front room of the rambling old house in Cheviot Place, Green Point, were Jan and Marjorie lived, perhaps the only truly bohemian artist’s house in the Cape – a group of writers gathered to plan a protest against the new censorship bill which was then taking shape in parliament. Several of us had already launched individual attacks on the proposed onslaught on the arts sponsored by a prominent right-wing parliamentarian, Abraham Jonker, whose own early forays into realist fiction had failed to live up to their initial promise, and who had become notorious for proclaiming that even Shakespeare could do with some censoring. But it was now time for organised resistance on a larger scale. The discussion was energetic and passionate, but there was nothing yet to mark the day as exceptional.
And then she came in, small and quiet, but tense, her blonde curly hair unruly, her dark eyes guarded but smouldering. The daughter of the would-be chief censor, Abraham Jonker. She was wearing a white, loose man’s shirt several sizes too big for her, and tight green pants, a size or two too small. She was smoking. Her bare feet were narrow and beautiful. I would never again meet a woman without looking at her feet.”

 

 
André Brink (29 mei 1935 – 6 februari 2015)

Lees verder “André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg, T. H. White” →

André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg, T. H. White

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: The blue door

“She is already in bed when I arrive, lying on her side, reading, her back turned to me, the outline of her body gracefully traced by the sheet, one smooth brown shoulder exposed.
But it is quite an obstacle course before I get there. First there is the bathroom. Automatically I go to the one where I bathed the children, but it is immediately evident that this is meant for the children only, or possibly for guests. Playing Blind Man’s Buff, I have to feel my way along the main passage where the lights have already been turned off, past the bedroom where the children have been tucked up for the night, towards a glimmer halfway to the left. From the passage door I can see another door leading from the bedroom, to my right, opposite the bed. To my great relief it turns out to be the en-suite bathroom. But this is by no means the end of my problems. I decide to spend a few minutes under the shower first: although I have already had a bath with the children, that was a rather hurried affair, and furthermore I need time to reflect on my immediate challenges. Which of the two toothbrushes – one blue, one red – am I supposed to use, which towel is mine? And afterwards, should I proceed to the bedroom naked, or with a towel around my waist, or wearing pyjamas? (Which will be where?)
In the end I decide not to aggravate the situation by wondering about what her expectations may be but simply to follow my inclination, doing what comes naturally to me.
So I am naked when I come into the bedroom and furtively slide in behind her back, trying to hide the evidence of my state of anticipation.
She glances over her shoulder and says, ‘Oh.’ Which may mean anything.
Fortunately there is a pile of books beside the lamp on what I take to be my bedside table, and I take the top one to page through. It is Jostein Gaarder’s Sophie’s World. I’ve been meaning to read it for a long time, but something has always intervened. Perhaps this is as good an opportunity as any of getting through it. But I soon put it down, all too aware of the gentle undulation of the woman’s body next to me.”

 

 
André Brink (Vrede, 29 mei 1935)
Hier met Salman Rushdie (rechts)

Lees verder “André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg, T. H. White” →

André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: Philida

“Here come shit. Just one look, and I can see it coming. Here I walk all this way and God know that is bad enough, what with the child in the abbadoek on my back, and now there’s no turning back, it’s just straight on to hell and gone. This is the man I got to talk to if I want to lay a charge, they tell me, this Grootbaas who is so tall and white and thin and bony, with deep furrows in his forehead, like a badly ploughed wheat field, and a nose like a sweet potato that has grown past itself.
It’s a long story. First he want to find out everything about me, and it’s one question after another. Who am I? Where do I come from? What is the name of my Baas? What is the name of the farm? For how long I been working there? Did I get a pass for coming here? When did I leave and how long did I walk? Where did I sleep last night? What do I think is going to happen to me when I get home again? And every time I say something, he first write it down in his big book with those knobbly hands and his long white fingers. These people got a thing about writing everything down. Just look at the back pages of the black Bible that belong to Oubaas Cornelis Brink, that’s Francois Gerhard Jacob’s father.
While the Grootbaas is writing I keep watching him closely. There’s something second-hand about the man, like a piece of knitting gone wrong that had to be done over, but badly, not very smoothly. I can say that because I know about knitting. On his nose sit a pair of thick glasses like a bat with open wings, but he look at me over them, not through them. His long hands keep busy all the time. Writing, and dipping the long feather in the ink, and sprinkling fine sand on the thick paper, and shifting his papers this way and that on top of the table that is really too low for him because he is so tall. He is sitting, I keep standing, that is how it’s got to be.

In the beginning I feel scared, my throat is tight. But after the second or third question I start feeling better. All I can think of is: If it was me that was knitting you, you’d look a bit better, but now whoever it was that knitted you, did not cast you off right. Still, I don’t say anything. In this place it’s only him and me and I don’t want to get on his wrong side. I got to tell him everything, and that is exactly what I mean to do today, without keeping anything back.”

 

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

Lees verder “André Brink, Eduard Escoffet, G. K. Chesterton, Bernard Clavel, Leah Goldberg” →

André Brink, G. K. Chesterton, Eduard Escoffet, Leah Goldberg, Mohsen Makhmalbāf, Hans Weigel

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008.en ook mijn blog van 29 mei 2009 en ook mijn blog van 29 mei 2010.

Uit: A dry white season

 

„It all really began, as far as Ben was concerned, with the death of Gordon Ngubene. But from the notes he made subsequently, and from newspaper cuttings, it is obvious that the matter went back much further. At least as far as the death of Gordon’s son Jonathan at the height of the youth riots in Soweto. And even beyond that, to the day, two years earlier — represented in Ben’s papers by a receipt with a brief note scribbled on it when he’d started contributing to the schooling of the then fifteen year old Jonathan.

Gordon was the black cleaner in the school where Ben taught History and Geography to the senior classes. In the older journals there are occasional references to “Gordon N.” or just “Gordon”; and from time to time one finds, in Ben’s fastidious financial statements, entries like “Gordon — R5.oo”; or “Received from Gordon (repayment) — R5.00”, etc. Sometimes Ben gave him special instructions about notes on his blackboard; on other occasions he approached him for small personal jobs. Once, when some money disappeared from the classrooms and one or two of the teachers immediately blamed Gordon for it, it was Ben who took the cleaner under his wing and instituted inquiries which revealed a group of matric boys to be the culprits. From that day Gordon took it upon himself to wash Ben’s car once a week. And when, after Linda’s difficult birth, Susan was out ofaction for some time, it was Gordon’s wife Emily who helped them out with housework.

As they came to know each other better Ben discovered more about Gordon’s background. As a young boy he had arrived from the Transkei with his parents when his father had found employment in the City Deep Mine. And since he showed interest in reading and writing from an early age he was sent to school — no cheap or easy undertaking for a man in his father’s position. Gordon made steady progress until he’d passed Standard Two, but then his father died in a rockfall in the mine and Gordon had to leave school and start working to supplement his mother’s meagre income as a domestic servant.“

 

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

Lees verder “André Brink, G. K. Chesterton, Eduard Escoffet, Leah Goldberg, Mohsen Makhmalbāf, Hans Weigel” →

André Brink, G. K. Chesterton, Leah Goldberg, Till Mairhofer, Hans Weigel, T. H. White, Bernard Clavel, Anne d’Orléans de Montpensier, Reinout Verbeke

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008.

 

Uit: Surprise Visit

 

“There is no one at the reception desk to welcome him. This suits him perfectly. One can only assess the standard of care-giving in an old-age home if they aren’t alerted to your coming. Even more important is that he wants to surprise her. He has something to tell her, something he has spent a lifetime looking for and which he must share with her. It is now almost two years since his last visit. One doesn’t feel good about these long intervals, but what else can one do? Princeton is not exactly round the corner from Cape Town. And, anyway, his sister Jolene is living right here in the city, close by, in Claremont, and since her husband’s death she hasn’t had much to occupy her. In any case, it isn’t as if Mum is really aware of what is going on around her. For at least three years now, since the last stroke, she has just been lying here. Waiting. For ‐ well. Still has some lucid moments, says Jolene, but fewer and further between. Hardly ever recognises anybody.

He goes through the reception area to the corridor, where he quickly makes sure that nobody is approaching from either end. Then, following Jolene’s instructions, he turns right. The last time he visited her was with his family, just before they left the country. Her room was to the left then, three doors down. But the home likes to shift them around. A change of scenery? Hardly. His own feeling is that the old people ‐ Mum, undoubtedly ‐ find these shifts deeply distressing. Every time it becomes a radical displacement. As bad as those moves in his youth, from one town to the next, as the bank authorities in their wisdom transferred them across the map of the country. Every time a new school, new friends, new teachers, new everything.”

 

Andre_Brink

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

 

 

De Engelse letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008.

Uit: Father Brown. The Essential Tales

“Between the silver ribbon of morning and the green glittering ribbon of sea, the boat touched Harwich and let loose a swarm of folk like flies, among whom the man we must follow was by no means conspicuous—nor wished to be. There was nothing notable about him, except a slight contrast between the holiday gaiety of his clothes and the official gravity of his face. His clothes included a slight, pale grey jacket, a white waistcoat, and a silver straw hat with a grey-blue ribbon. His lean face was dark by contrast, and ended in a curt black beard that looked Spanish and suggested an Elizabethan ruff. He was smoking a cigarette with the seriousness of an idler. There was nothing about him to indicate the fact that the grey jacket covered a loaded revolver, that the white waistcoat covered a police card, or that the straw hat covered one of the most powerful intellects in Europe. For this was Valentin himself, the head of the Paris police and the most famous investiga
tor of the world; and he was coming from Brussels to London to make the greatest arrest of the century.
Flambeau was in England. The police of three countries had tracked the great criminal at last from Ghent to Brussels, from Brussels to the Hook of Holland; and it was conjectured that he would take some advantage of the unfamiliarity and confusion of the Eucharistic Congress, then taking place in London. Probably he would travel as some minor clerk or secretary connected with it; but, of course, Valentin could not be certain; nobody could be certain about Flambeau.

It is many years now since this colossus of crime suddenly ceased, keeping the world in a turmoil; and when he ceased, as they said after the death of Roland, there was a great quiet upon the earth. But in his best days (I mean, of course, his worst) Flambeau was a figure as statuesque and international as the Kaiser. Almost every morning the daily paper announced that he had escaped the consequences of one extraordinary crime by committing another. He was a Gascon of gigantic stature and bodily daring; and the wildest tales were told of his outbursts of athletic humour; how he turned the juge d’instruction upside down and stood him on his head, “to clear his mind”; how he ran down the Rue de Rivoli with a policeman under each arm.“

 

Gilbert_Keith_Chesterton2

G. K. Chesterton (29 mei 1874 – 14 juli 1936)

 

 

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008.

THE TREE SINGS TO THE RIVER

He who carried my golden autumn,
Swept away my blood with the leaf fall,
He who shall see my spring when it returns
To him with the turning of the year.

My brother, the river, who is forever lost,
New each day and different and one,
My brother the stream between his two shores
Who flows as I do between spring and fall.

 

For I am the bud and I am the fruit,
I am my future and I am my past,
I am the solitary tree trunk,
And you — you are my time and my song.

 

 

THE GIRL SINGS TO THE RIVER

To where will the stream carry my small face?
Why is he tearing my eyes?
My home is far away in a pine grove,
Sad is the swishing of my pines.

The river seduced me with a joyous song
Caroled and called me by my name,
I went to him, following the sound,
I abandoned my m
other’s house.

I am her only child, tender in years
And a cruel river is before me —
To where is he carrying my small face?
Why is he tearing my eyes?

 

Goldberg

Leah Goldberg (29 mei 1911 –  15 januari 1970)

 

 

De Oostenrijkse dichter, schrijver en uitgever Till Mairhofer werd geboren op 29 mei 1958 in Steyr. Zie ook mijn blog van 29 mei 2008

Wohin

w o h i n
sich die wortlosen wenden
weiß auch die nacht nicht
die sie verliert

denn diese nacht
reicht für ihr dunkel nicht aus
auch ist kein morgen
welcher sie ruft

fliehend erhellt
von der gegenwart schein
stürzen sie
durch die zeit

 

mairhofer

Till Mairhofer (Steyr, 29 mei 1958)

 

 

De Oostenrijkse schrijver en theatercriticus Hans Weigel werd geboren op 29 mei 1908 in Wenen. De jaren tussen 1938 en 1945 bracht hij door in ballingschap in Zwitserland. Samen met Friedrich Torberg was hij jarenlang verantwoordelijk voor een boycot van Bertold Brecht in de Oostenrijkse theaters omdat hij diens communistische wereldbeschouwing afwees. Tussen 1951 en 1954 gaf hij een serie bloemlezingen uit, waarin hij jonge schrijvers als Ingeborg Bachmann en Gerhard Fritsch introduceerde.

Uit: Niemandsland

“Österreich nimmt den Untergang Österreichs nicht zur Kenntnis. Man hört hier auch schon das verhängnisvolle Wort vom “kleineren Übel”, das in Deutschland geprägt worden ist, so lange, bis die Betonung von dem “kleiner” unerheblich immer mehr auf “Übel” gewechselt hatte, so lange, bis das Übel unversehens immer grösser und schliesslich das ganz grosse geworden war. Peter versucht vergeblich darzutun, dass man jedes Übel bekämpfen müsse, ob es nun kleiner oder grösser sei.

Peter kann solche Gespräche nicht mehr hören. Es ist gespenstisch, höllisch, dass man hier das selbe erleben muss wie draussen, einen Staat auf dem selben Weg in den Untergang sehen und ein Volk die selben selbstbetrügerischen Phrasen dazu sagen hören muss, ohne dass man helfen kann, ja ohne dass der dokumentarische Hinweis dieser Gleichartigkeit auch nur zur Kenntnis genommen wird.

Peter fühlt sich erschöpft und völlig leer. Alles, was er, seit er denken kann, erlebt hat, alle Enttäuschung, alle Fragwürdigkeit seiner Existenz und der letzten Tage zumal, alles steigt auf, wächst unerträglich in ihm an und höhlt ihn aus. Kein Erlebnis kann ihn aus dieser Hoffnungslosigkeit reissen, was immer geschieht, wird sie nur bestätigen, falls es unerfreulich, wird sie doppelt grausam machen, wenn es erfreulich ist.”

weigel

Hans Weigel (29 mei 1908 – 12 augustus 1991)

 

 

De Engelse schrijver Terence Hanbury (Tim) White werd geboren op 29 mei 1906 in Bombay (Mombai). Hij studeerde in Cheltenham en Cambridge. Hij is bekend geworden met zijn verhalenepos rond Koning Arthur, The Once and Future King, voor het eerst gepubliceerd in 1958. Het is in het Nederlands vertaald door Max Schuchart onder de titel “Arthur, Koning voor eens en altijd”. Een ander boek van White is “The Goshawk” (1951), een roman over het temmen en trainen van een havik voor de valkenjacht, gebaseerd op echte gebeurtenissen.

 

Uit: The Once and Future King

 

“When God had manufactured all the eggs out of which the fishes and the serpents and the birds and the mammals and even the duck-billed platypus would eventually emerge, He called the embryos before him, and saw that they were good.

Perhaps I ought to explain,’ added the badger, lowering his papers nervously and looking at Wart over the top of them, ’that all embryos look very much the same. They are what you are before you are born – and, whether you are going to be a tadpole or a peacock or a cameleopard or a man, when you are an embryo you just look like a peculiarly repulsive and helpless human being. I continue as follows:

The embryos stood in front of God, with their feeble hands clasped politely over their stomachs and their heavy heads hanging down respectfully, and God addressed them.”

thwhite

T. H. White (29 mei 1906 – 17 januari 1964)

 

De Franse schrijver Bernard Charles Henri Clavel werd geboren op 29 mei 1923 in Lons-le-Saunier. Clavel is een autodidact die diverse baantjes had totdat hij in de jaren vijftig als journalist begon te werken. Na de oorlog werkte hij voor een verzekering en pas in 1964 kon hij zich geheel wijden aan het schrijven. Zijn eerste roman L’Ouvrier de la nuit verscheen in 1956.

Uit: Les roses de Verdun

« Ce soir-là, j’ai senti qu’il serait plus convenable de ma part de laisser mes patrons en famille. Vers sept heures, j’ai demandé si je pouvais disposer.
– Mais il faut que vous mangiez, Laubier, a tonné Monsieur. Vous n’allez pas me laisser tomber. C’est indigne d’un poilu!
– Je n’ai pas faim, Monsieur, et j’aimerais aller au cinéma. J’ai vu qu’on donne Les gueux au paradis. J’aime bien Fernandel et Raimu.
Monsieur m’a lancé:
– C’est parfait, mon petit. Mais n’allez pas courir la gueuse. Ça ne mène pas au paradis et je veux vous avoir en forme demain matin.
Je crois qu’ils ont compris que je me retirais par discrétion et apprécié mon attitude.
Il ne pleuvait plus. Il faisait beaucoup plus froid. Une bise aigre prenait la rue en enfilade. Le cinéma n’était pas loin, mais j’étais très en avance. Je suis entré dans un café où j’ai bu un canon de rouge en mangeant une curieuse petite tarte salée achetée dans la charcuterie voisine. Il n’y avait pas grand monde dans ce bistro. Seulement des habitués. Ils parlaient au patron, gros homme rouge qui boitait bas. Quatre vieux jouaient aux cartes en se chamaillant. Quand le patron m’a servi, il a regardé ma boutonnière.
– Alors, on vient revoir les anciens?
Il m’a demandé dans quel régiment j’avais servi, j’ai répondu, et deux hommes sont entrés, qu’il a rejoints. J’étais soulagé qu’il me laisse tranquille. Il ne pouvait pas mieux dire quand il parlait de revoir les anciens. Depuis que j’avais quitté l’hôtel, ils étaient tous après moi, mes copains. Surtout les morts. C’était curieux, car ils ne faisaient pratiquement rien. Ils se contentaient d’être des visages sous des képis ou des casques. Et sous pas mal de boue brune aussi. »

Clavel

Bernard Clavel (Lons-le-Saunier, 29 mei 1923)

 

 

De Franse schrijfster Anne Marie Louise d’Orléans, hertogin van Montpensier, werd geboren op 29 mei 1627 in Parijs. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

 

Uit: MÉMOIRES DE MLLE DE MONTPENSIER

“Le commencement du malheur de ma maison arriva peu après ma naissance (29 mai 1627), puisqu’elle fut suivie de la mort de ma mère 1 : ce qui a bien diminué de la bonne fortune que le rang que je tiens me devoit faire attendre. Les grands biens que ma mère a laissés à sa mort, et dont je suis seule héritière, pouvoient bien, dans l’opinion de la plupart du monde, me consoler de l’avoir perdue. Pour moi, qui conçois aujourd’hui de quel avantage m’auroient été ses soins dans mon éducation, et son crédit, joint à sa tendresse, dans mon établissement, je ne saurois assez regretter sa perte.

Bientôt après qu’elle fut morte, on fit ma maison, et l’on me donna un équipage bien plus grand que n’en a jamais eu aucune fille de France, même pas une de mes tantes, les reines d’Espagne2 et d’Angleterre3 et la duchesse de Savoie4, avant que d’être mariées. La reine, ma grand’mère5, me donna pour gouvernant madame la marquise de Saint-Georges6, de qui le mari étoit de la maison de Clermont d’Amboise ; elle étoit fille de madame la marquise de Montglat, qui avoit été gouvernant du feu roi, de Monsieur, de feu mon oncle7 le duc d’Orléans, et de toutes mes tantes ; et c’étoit une personne de beaucoup de vertu, d’esprit et de mérite, qui connoissoit parfaitement bien la cour. »

Montpensier

Anne d’Orléans de Montpensier (29 mei 1627 – 5 april 1693)

 

 

Onafhankelijk van geboortedata:

 

De Vlaamse dichter Reinout Verbeke werd geboren in 1981. Hij won al heel jong de Anton Van Wilderodeprijs en daarna nog diverse prijzen. Gedichten van hem werden opgenomen in tijdschriften als  Dietsche Warande en Belfort, Gierik, De Brakke Hond, KFV-Mededelingen, Ambrozijn  en in de bloemlezing ” Op het oog. 21 dichters voor de 21e eeuw “.  Hij is de organisator van het poëziefestival Literaire Living en treedt sinds 2007 onder de naam Reinout met Nevenwerking op met muziek en poëzie.  Professioneel werkt hij bij het maandblad EOS, waarvan hij enkele jaren eindredacteur is geweest en nu ‘ Nieuwscoördinator on line’

 

Axon

 

ik heb een zwemster in mijn lijf

ze peddelt traag mijn lichaam

door

tikt randen die geen randen zi
jn

maar volgehouden

randgedachten

 

bloedgeil word ik daarvan

ze is mijn onderhuidse gast

ze is een zenuw op de tast

een axon zonder plan

 

zwemmen is niet het water

mennen

maar altijd verliezen van

 

ik heb een zwemster in mijn lijf

gevoeld

ze zwom de gedachte los

aan een rand, spoelde aan in een

spier

 

ReinoutVerbeke

Reinout Verbeke (1981)

 

André Brink, G. K. Chesterton, Leah Goldberg, Till Mairhofer, Anne Marie Louise d’Orléans

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

 

Uit: The blue door

 

“‘A strange book,’ she says without looking at me. ‘I don’t think it’s entirely convincing, but it’s very disturbing.’ Now she settles squarely on her back and turns her head to look at me. ‘In the key episode of the story the young Japanese woman – what’s her name?’ She flips through a few pages. ‘Yes: Miu. She gets stuck at the top of a Ferris wheel at a fair in the middle of the night. And when she looks around, she discovers that she can see into her own apartment in the distance. And there’s a man in there, a man who has recently tried to get her into bed. While Miu is looking at him, she sees a woman with him. And the woman is she herself, Miu. It is a moment so shocking that her black hair turns white on the spot.’ Her black eyes look directly into mine. ‘Can you imagine a thing like that happening? Shifting between dimensions, changing places with herself…?’

‘I think that happens every day,’ I say with a straight face.

‘What do you mean?’

‘When one makes love. Don’t you think that’s a way of changing places with yourself? The world becomes a different place. You are no longer the person you were before.’

‘You’re still an incorrigible romantic.’

I am not sure if that is meant as criticism, cynicism, or gentle approval.

‘Shall we try?’ I ask quietly. This time I put out my hand and fold it over the gentle roundness that moulds the angularity of her bare shoulder.

There is a tense moment. Everything, I realise, hinges on this. Everything. Not just the choice between yes or no, between making love or turning away, but who we are, where we are, what we are, what may become of us.

At least she doesn’t make an attempt to turn away. A moment later, with a small sigh, she closes her eyes. I take the book from her and put it aside. Then I kiss her shoulder.

‘David,’ she says, as if it is not a name but the introduction to something longer and more complicated. Monologue, soliloquy, poem, reminiscence, memoir, prophecy. Or all of it together. But whatever the rest might be, is left unspoken.

I push myself up on an elbow and pull the sheet from her. She is wearing a very thin cotton nightdress, full-length, but rucked up to her thighs. I bend over, down, to kiss her knees. She utters a small sound and raises her hips so that I can pull the nightdress up to bare her pubic mound. It is very small and dense, smooth as a sable paintbrush; I touch it with the tip of my tongue.

I speak her name as she has spoken mine. But I have no idea of what it means. ‘Sarah.’ I do not even recognise my voice.

And so we move through the undulations of our lovemaking, reaching out to a necessary conclusion. But it continues to elude us, staying just beyond our reach.

Exhausted, covered in sweat, my throat parched, my fingers numb, I remain a dead weight on her, my face in the fragrance of her hair.

You are my wife, I think. You are my wife. But who are you? Who am I?…”

 

Brink

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

 

 

De Engelse dichter, letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook alle tags voor G. K. Chesterton op dit blog.

Uit: The Man Who Was Thursday: A Nightmare

 

The Two Poets of Saffron Park

The suburb of Saffron Park lay on the sunset side of London, as red and ragged as a cloud of sunset. It was built of a bright brick throughout; its skyline was fantastic, and even its ground plan was wild. It had been the outburst of a speculative builder, faintly tinged with art, who called its architecture sometimes Elizabethan and sometimes Queen Anne, apparently under the impression that the two sovereigns were identical. It was described with some justice as an artistic colony, though it never in any definable way produced any art. But although its pretensions to be an intellectual centre were a little vague, its pretensions to be a pleasant place were quite indisputable. The stranger who looked for the first time at the quaint red houses could only think how very oddly shaped the people must be who could fit in to them. Nor when he met the people was he disappointed in this respect. The place was not only pleasant, but perfect, if once he could regard it not as a deception but rather as a dream. Even if the people were not “artists,” the whole was nevertheless artistic. That young man with the long, auburn hair and the impudent face—that young man was not really a poet; but surely he was a poem. That old gentleman with the wild, white beard and the wild, white hat—that venerable humbug was not really a philosopher; but at least he was the cause of philosophy in others That scientific gentleman with the bald, egg-like head and the bare, bird-like neck had no real right to the airs of science that he assumed. He had not discovered anything new in biology; but what biological creature could he havediscovered more singular than himself? Thus, and thus only, the whole place had properly to be regarded; it had to be considered not so much as a workshop for artists, but as a frail but finished work of art. A man who stepped into its social atmosphere felt as if he had stepped into a written comedy”.

 

chesterton

G. K. Chesterton (29 mei 1874 – 14 juli 1936)

 

 

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

 

The Shortest Journey

 

Tel Aviv, 1935

 

The flagpoles on the roofs of homes

were like the masts of Columbus’s ship

and each crow that perched on them                           

conjured another continent.                

 

Travelers’ knapsacks walked through the streets

and the language of a foreign land

was thrust like the cold blade of a knife

into the hot desert wind.

 

How did the air of that small city

find a way to bear                                        

memories of childhood, lovers shed,                 

rooms emptied somewhere?                                         

 

Like pictures blackening inside a camera,

clear winter nights were reversed,                                 

with rainy summers across the sea,                        

and foggy mornings of capital cities.

 

As the sound of marching behind your back

drums a foreign army’s songs,

it seems, as you turn your head to the sea,                   

your city’s church is floating.                                                                   

 

 

An Evening in a Café

 

The city’s in the colored coat

of awnings over balconies,

clear wine shining in lanterns

and light in the drinks blurring.

 

Scraps of a squabble and a rush

of chatter, cutlery. High in the sky,

lights have erased from the blackboard       

an old accounting of the stars.

 

Short-tempered and severe,

the sea behind our backs

tracks and charts our beating hearts

in a secret pact with my watch.                          

 

Only the very young can grasp

the value and meaning of time,

with its nights gone astray                  

and all we give away                

each moment vainly passing. 

 

And like an incredible nightmare

there across the street, an old

man passes, slowly:

he has no reason to hurry.

 

 

 

Rainy Autumn Night and a Clear Morning

 

Into a dark, opaque night

whose alleys

only the jackals know,

the city was thrown:

 

dressed in white,

unprotected

from lashes of rain,

the rebuke of thunder,                       

an old sea’s stolen caress.              

 

Our little city

together with us                                                            

and our lives—

 

but the bright morning opened her prison        

and here—

 

black circles beneath her damp lashes—       
white she is, and not fair

without a past or prideful air—

how beautiful was her youth!

 

Lea_Goldberg

Leah Goldberg (29 mei 1911 –  15 januari 1970)

 

 

De Oostenrijkse dichter, schrijver en uitgever Till Mairhofer werd geboren op 29 mei 1958 in Steyr. Als zestienjarige al bracht de jonge kunstenaar in zijn geboortestad Nestroys sprookje Der Veschwender op de planken. Tegenwoordig schrijft hij gedichten, romans, verhalen en essays. Ook is hij mede-oprichter van uitgeverij „Edition Wehrgraben“. Als docent ziet hij zich zelf als literatuurpedagoog en verzorgt hij literaire wandelingen en theatervoorstellingen op school.

 

 

an optimisten

 

wir haben wirklich alles
was wir brauchen
wir brauchen nichts
wir sind wirklich alles
was wir sind
denn wir sind nichts

ein blick
in die sterne genügt
und alles ist klar

 

 

morgen auch abend lied

 

dieser april
immer wieder ein schnee da
runter die knospen
platzen nicht auf

 

blühen
kein thema hier
zulande derzeit

 

nur die amseln
schon unermüdlich am first
singen zum kometen
der untergeht

 

maierhof

Till Mairhofer (Steyr, 29 mei 1958)

 

 

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 29 mei 2007.

De Franse schrijfster Anne Marie Louise d’Orléans, hertogin van Montpensier, werd geboren op 29 mei 1627 in Parijs.

 

André Brink, G. K. Chesterton, Leah Goldberg, Anne d’Orléans de Montpensier

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. In de jaren ’60 van de vorige eeuw was hij samen met Breyten Breytenbach een sleutelfiguur in de Afrikaanse literaire beweging die bekend werd onder de naam “de Zestigers”. De tot deze beweging behorende schrijvers gebruikten het Afrikaans als taal om te ageren tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Sommige boeken van André Brink werden door het apartheidsregime gecensureerd. Dientengevolge heeft Brink zijn eigen uitgeverij opgericht onder de naam Taurus, welke uitgeverij de boeken direct naar de lezers stuurde. De bekendste roman van André Brink is waarschijnlijk ‘n Droë wit seisoen/A Dry White Season, doordat het boek is verfilmd.

In het begin van Brinks schrijverschap hadden de boeken met name betrekking op de politiek van de apartheid. Zijn recentere werk geldt als postkoloniaal. André Brink heeft drie maal de belangrijkste Zuid-Afrikaanse literatuurprijs gewonnen, de CNA Award. Ook is hij twee maal genomineerd voor de Booker Prize, te weten in 1976 en 1978. In 1980 ontving hij de Martin Luther King Prize en in Frankrijk de Prix Médicis Étranger.

 

Uit: De bidsprinkhaan

 

‘Cupido Kakkerlak werd niet op de gewone manier uit zijn moeders lichaam geboren, maar uitgebroed uit de verhalen die ze vertelde. Deze verhalen namen vele vormen aan. Volgens een ervan was zijn moeder een maagd, smalletjes en dun als een riem, en had iedereen pas in de gaten dat ze zwanger was toen de nietige boreling ter wereld kwam. In een andere versie was ze juist zichtbaar en kolossaal zwanger, een bizar lange tijd, wel drie tot vier jaar, voordat de berg een muis baarde.’

 

Brink
 

 

De Engelse letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Hij verdedigde in zijn geschriften de waardigheid van de menselijke persoon tegen alle mogelijke ‘ismen’. Zijn scherpe, met humor geladen aanvallen bezorgden hem grote populariteit, maar ook talrijke vijanden. Hij is ook de auteur van Father Brown.

Chesterton is “de prins van de paradox” genoemd. Hij schreef een nonchalant, geestig proza dat afgeladen was met verbluffende formuleringen.Hij is een van de weinige christelijke schrijvers die evenveel bewonderd en geciteerd wordt door vrijzinnige als conservatieve christenen en ook door veel niet-christenen. De religieuze en politieke opvattingen van Chesterton zelf waren trouwens zo genuanceerd dat ze niet goed onder de vrijzinnige of conservatieve vlag onder te brengen zijn.

 

Uit: The innocence of Father Brown

 

“If I have in any degree conveyed the atmosphere of this appalling hotel, the reader may feel a natural wonder as to how I came to know anything about it, and may even speculate as to how so ordinary a person as my friend Father Brown came to find himself in that golden galley. As far as that is concerned, my story is simple, or even vulgar. There is in the world a very aged rioter and demagogue who breaks into the most refined retreats with the dreadful information that all men are brothers, and wherever this leveller went on his pale horse it was Father Brown’s trade to follow. One of the waiters, an Italian, had been struck down with a paralytic stroke that afternoon; and his Jewish employer, marvelling mildly at such superstitions, had consented to send for the nearest Popish priest. With what the waiter confessed to Father Brown we are not concerned, for the excellent reason that that cleric kept it to himself; but apparently it involved him in writing out a note or statement for the conveying of some message or the righting of some wrong. Father Brown, therefore, with a meek impudence which he would have shown equally in Buckingham Palace, asked to be provided with a room and writing materials. Mr. Lever was torn in two. He was a kind man, and had also that bad imitation of kindness, the dislike of any difficulty or scene. At the same time the presence of one unusual stranger in his hotel that evening was like a speck of dirt on something just cleaned. There was never any borderland or anteroom in the Vernon Hotel, no people waiting in the hall, no customers coming in on chance. There were fifteen waiters. There were twelve guests. It would be as startling to find a new guest in the hotel that night as to find a new brother taking breakfast or tea in one’s own family. Moreover, the priest’s appearance was second-rate and his clothes muddy; a mere glimpse of him afar off might precipitate a crisis in the club.”

 

 

CHESTERTON

G. K. Chesterton (29 mei 1874 – 14 juli 1936)

 

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911.Ze woonde later in Kaunas (Litouwen) en studeerde aldaar en in Duitsland, waarbij ze zich toelegde op filosofie en Semitische talen. Zij studeerde af aan de Universiteit van Bonn in 1933, vlak voordat ze vertrok naar het toenmalig Britse mandaatgebied Palestina in 1935. Aanvankelijk werkte ze
als literair adviseur voor het nationale theater Habimah en als redactrice voor uitgeverij Sifriat Hapo’aliem (‘de arbeidersbibliotheek’). In 1954 werd ze hoogleraar literatuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. Vanaf 1963 was ze het hoofd van het departement van vergelijkende literatuur aan dezelfde universiteit.

 

PINE

Here I will not hear the voice of the cuckoo.
Here the tree will not wear a cape of snow.
But it is here in the shade of these pines
my whole childhood reawakens.

The chime of the needles: Once upon a time –
I called the snow-space homeland,
and the green ice at the river’s edge –
was the poem’s grammar in a foreign place.

Perhaps only migrating birds know –
suspended between earth and sky –
the heartache of two homelands.

With you I was transplanted twice,
with you, pine trees, I grew –
roots in two disparate landscapes.

 

 

 

TO A PICTURE OF MY MOTHER

Your picture is so calm.  You are other:
Proud, a bit, and embarrassed at being – my mother.
Accompanying me with a tear and a yielding smile
You never ask: “Who?”

You never wondered, never raged, when I came

To you daily demanding: “I need!”

With your own hands you gave all

Only because I am – me.

 

More than I, you remember today

My childhood’s sorrows, and what your soul knew then:

The day your grown daughter would come to you,

She would bring with her grief that had grown up too.

 

Yes.  I’ll come broken, and not ask how you are.

I’ll not cry in your arms, not whisper: “Mama!”

You’ll know then:

        He who left me was dearer to me than you,

And you’ll never ask: “Who?”

 

 

Vertaald door Rachel Tzvia Back

 

go

Leah Goldberg (29 mei 1911 –  15 januari 1970)

 

De Franse schrijfster Anne Marie Louise d’Orléans, hertogin van Montpensier, werd geboren op 29 mei 1627 in Parijs. Zij was de erfgename van een rijk hertogdom en na de dood van haar moeder niet alleen de welvarendste vrouw van Frankrijk, maar ook de vrouw met de hoogste rang in Frankrijk, na de koningin. Zij kreeg de bijnaam La Grande Mademoiselle. Diverse keren verzette zij zich tegen huwelijksplannen die zowel haar ouders als de koninklijke familie voor haar beraamden. Tweemaal werd zij in de ban gedaan. Pas toen zij 57 was kon zij eindelijk trouwen met de man van haar keuze, maar het huwelijk bleek niet het gedroomde paradijs en na drie jaar scheidde zij weer. In haar laatste levensjaren wijdde zij zich aan het voltooien van haar memoires, waarmee zij dertig jaar eerder begonnen was en die na haar dood in 1729 in Amsterdam werden uitgegeven. Deze bestrijken een groot deel van het leven en de regeerperiode van Lodewijk XIV.

 

Uit: MÉMOIRES

 

«  La cour étoit fort agréable alors : les amours du roi pour madame de Hautefort,1 qu’il tâchoit de divertir tous les jours, y contribuoient beaucoup. La chasse étoit un des plus grands plaisirs du roi ; nous y allions souvent avec lui : madame de Beaufort [sc. Hautefort(?)], Chemeraut2 et Saint-Louis, filles de la reine, d’Escars,3 sœur de madame de Hautefort, et Beaumont4 venoient avec moi. Nous étions toutes vêtues de couleur, sur de belles haquenées richement caparaçonnées, et, pour se garantir du soleil, chacune avoit un chapeau garni de quantité de plumes. L’on disposoit toujours la chasse du côté de quelques belles maisons, où l’on trouvoit de grandes collations, et au retour le roi se mettoit dans mon carrosse entre madame de Hautefort et moi. Quand il étoit de belle humeur, il nous entretenoit fort agréablement de toutes choses. Il souffroit dans ce temps-là qu’on lui parlât avec assez de liberté du cardinal de Richelieu ; et une marque que cela ne lui déplaisoit pas, c’est qu’il en parloit lui-même ainsi. »

 

 

MONTPENSIER

Anne d’Orléans de Montpensier (29 mei 1627 – 5 april 1693)