Cri Stellweg, Jonathan Ames, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Roger Martin du Gard, Madison Cawein

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ik maak je een graf van letters

“En ik: ‘Ik denk eraan hoe vaak ik je in de weer heb gezien met die voeten van je.’
De onderhoudswerkzaamheden. Hij trok dan het been op tot de kuit te rusten kwam tegen de binnenkant van de dij en met zijn hoofd ter hoogte van de knie werd er geknipt en gevijld, met een klein tangetje werden losse velletjes weggetrokken, de nagelriemen teruggeduwd, met de vingertoppen de bal van de voet, de zool, tenen en wreef afgetast op onregelmatigheden of oneffenheden. Mooie voeten en terdege onderhouden voeten. In badkamer of slaapkamer kwam het niet zelden voor dat wanneer ik tijdens een of andere bezigheid wat voorover leunde, ik die voet in mijn bilspleet voelde, althans van die voet de grote teen. Hetgeen nogal eens uitliep op voortgezet lichamelijk contact.
Ik heb daaraan denkend misschien wel geglimlacht, zittend aan het voeteneind van zijn bed, maar omdat hij daarop niet reageerde en zijn stem – ‘Wat is er te giechelen?’ – me niet daarop opmerkzaam maakte, weet ik zelf niet eens of ik glimlachte bij die gedachtenspinsels van me. De communicatie tussen ons was na al die jaren verbroken. Ik keek op van zijn voeten, om te zuchten of zoiets, toch in verwarring gebracht door die tot nu toe gezamenlijk gedeelde herinneringen die nu misschien weldra alleen de mijne zouden zijn.
Mijn herinneringen ja, die heel eigen herinneringen van mij aan zijn voeten.
We waren onderweg naar een kampeerterrein aan de Dordogne. De kinderen waren klein. We waren te laat van huis vertrokken. De schemer overviel ons min of meer, Noord-Frankrijk was nog maar net bereikt. Hij besloot dat we maar een stop moesten maken voor de nacht, zomaar terzijde van de weg die loopt van Etain naar Verdun. De kleine groene legertent werd opgezet, vierpersoons maar met een beetje duwen en goeie wil pasten we er met ons vijven wel in. Maar de auto, ojee, de auto met alles eraan en erin voor drie weken kamperen, die moest daar in de berm blijven staan.”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
Cover

 

De Amerikaanse schrijver en acteur Jonathan Ames werd geboren op 23 maart 1964 in New York. Zie ook alle tags voor Jonathan Ames op dit blog.

Uit: You Were Never Really Here

“Joe felt something behind him. It was the presence of life and the coming of violence, and that anticipation, that sensitivity, enabled him to turn in time and catch the blackjack on his shoulder, which was better than taking it on the back of his head. Also, it was his left shoulder and Joe was right-handed, and, turning around completely, he was able to grab the man’s wrist before the blackjack came down again, and they were face to face, the same height, and Joe immediately drove his forehead, like a brick, into the bridge of the man’s nose, shattering the bone, and the man, his eyes blinded by red pain, began to fall, and Joe brought up his knee, brought it up hard, without mercy, into the man’s jaw, breaking it. The man went down completely, strings cut, lifeless but breathing. Joe quickly swung his head to the left and the right. He was in an alley wide enough for a car. He’d come out of his flop hotel’s service entrance in the middle of the passageway, and no one was walking by or had stopped at either end. No one had seen. There was street light coming from the avenue, but the alley was mostly in shadow. Joe wiggled his left arm, trying to get life into it, the blackjack had numbed the whole limb, and he dragged the body behind a dumpster and quickly went through the pockets of the light coat, a blue windbreaker. The fallen was a pro. No wallet. No ID. Just keys and a money clip with about two hundred dollars. But there was a cell phone. So he wasn’t a total professional. He didn’t anticipate losing, and he didn’t anticipate being hunted, like Joe did. Joe never carried a cell phone. Joe looked at the blackjack. Police issue. Probably a bent cop from the Cincinnati suburbs doing a little moonlighting in the big town, where his face wasn’t known. Whoever had sent him didn’t want Joe dead. Not yet, anyway. They wanted to bring him in, talk to him. There was probably a partner waiting in a car, waiting for a call. Joe would have been spooked by a car in the alley, so this one had hidden in a cove of a doorway. He’d sap Joe and call his partner. They’d throw his body in the car and bring him to the boss. “

 

 
Jonathan Ames (New York, 23 maart 1964)

 

De Japanse dichteres en schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie alle tags voor Yōko Tawada op dit blog.

 

Westerland or The Waste Land

Humane hormones
a pedestrian zone flowing
between bonehouses
Fish patties
Herring on a bun
Beach reads featuring perspiring bosoms
Ultraviolet the universal eye color
Your ebb and flow
synchronized with foam economics
A breeze shakes salt
in your face
Did you see
The cook is dead
lying beside his three arms
chopped off and thrown on the ground
an apron, wrinkly
as the North Sea, which he
dished up daily
a nourishing medley
The napkins are stained with rosehips and sky
A poorly-defined national flag
Not even the bedsheets with their dreamstains
can be washed clean amid these
faded scraps of order an expansion
or industrial milk teeth: pillars
without a roof

 

Aries

He said I was an animal with horns
dwelling eternally in the first seven years
of life. If I leave them,
I’ll perish. If I remain, I’ll never have
sex. My attempt to find a habitable age.
You have already found it.
An open landscape of hills, shut up
within the body of the camera.
There is no haiku about the interior
in which no seasons exist.

 

Vertaald door Susan Bernofsky

 

 
Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

 

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie alle tags voor Gary Whitehead op dit blog.

 

Plums

I like to slice them along the seam,
blade balanced on the fulcrum of pit
—that density, like bone, inside the flesh—
and roll until it’s cut clean through.
Then the twist as if uncapping a jar,

and I’m holding hemispheres:
the center of one an oval cup, the other
an egg I pluck from its sweet nest.
But always before I eat each smooth half
comes the urge to put it all back together.

 

Mouse In The House

For two nights now it’s wakened me from dreams
with a sound like paper being torn, reams

of it, a scratching that’s gone on for hours.
Blind in the dark, I think of my father’s

letters, the ones composed but never sent.
They were addressed to his sister, my aunt,

a woman I never met but whose voice,
slurry and calling from some noisy place,

introduced itself one New Year’s eve, late,
before my mother came and silenced it

with a click. She was one of many things
we never spoke of. But when the phone rang

at odd hours, I’d wonder if it was her.
That voice had resurrected the picture

in the silver frame, my parents’ wedding
day: on the church steps the woman throwing

rice, blond and beautiful, showing no trace
at all of malice in her youthful face.

Now the awful sound, waking me again
like a secret, calls to mind the poison

I left out, and my mother on their bed
tearing a box of letters into shreds.

 

 
Gary Whitehead (Pawtucket, 23 maart 1965)

 

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico. Zie alle tags voor Mitch Cullin op dit blog.

Uit: Mr Holmes

“Upon arriving from his travels abroad, he entered his stone-built farmhouse on a summer’s afternoon, leaving the luggage by the front door for his housekeeper to manage. lie then re-treated into the library, where he sat quietly, glad to be surrounded by his books and the familiarity of home. For almost two months, he had been away, traveling by military train across India, by Royal Navy ship to Australia, and then finally setting foot on the occupied shores of postwar Japan. Going and returning, the same interminable routes had been taken—usually in the company of rowdy enlisted men, few of whom acknowledged the elderly gentleman dining or sitting beside them (that slow-walking geriatric, searching his pock-ets for a match he’d never find, chewing relentlessly on an unlit Ja-maican cigar). Only on the rare occasions when an informed officer might announce his identity would the ruddy faces gaze with amaze-ment, assessing him in that moment: For while he used two canes, his body remained unbowed, and the passing of years hadn’t dimmed his keen gray eyes; his snow-white hair, thick and long, like his beard, was combed straight back in the English fashion. “Is that true? Are you really him?” “I am afraid I still hold that distinction.”
“You are Sherlock Holmes? No, I don’t believe it.” That is quite all right. I scarcely believe it myself.” But at last the journey was completed, though he found it diffi-cult to summon the specifics of his days abroad. Instead, the whole vacation—while filling him like a satisfying meal—felt unfath-omable in hindsight, punctuated here and there by brief remem-brances that soon became vague impressions and were invariably forgotten again. Even so, he had the immutable rooms of his farm-house, the rituals of his orderly country life, the reliability of his apiary—these things required no vast, let alone meager, amount of recall; they had simply become ingrained during his decades of iso-lation. Then there were the bees he tended: The world continued to change, as did he, but they persisted nonetheless. And after his eyes closed and his breaths resonated, it would be a bee that welcomed him home—a worker manifesting in his thoughts, finding him else-where, settling on his throat and stinging him. Of course, when stung by a bee on the throat, he knew it was best to drink salt and water to prevent serious consequences. Naturally, the stinger should be pulled from the skin beforehand, preferably seconds after the poison’s instantaneous release. In his forty-four years of beekeeping on the southern slope of the Sussex Downs—liv-ing between Seaford and Eastbourne, the closest village being the tiny Cuckmere Haven—he had received exactly 7,816 stings from worker bees (almost always on the hands or face, occasionally on the earlobes or the neck or the throat: the cause and subsequent effects of every single prick dutifully contemplated, and later recorded into one of the many notebook journals he kept in his attic study).”

 

 
Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)
Cover

 

De Franse schrijver Roger Martin du Gard werd geboren op 23 maart 1881 in Neuilly. Zie alle tags voor Roger Martin du Gard op dit blog. 

Uit: Les Thibault, I, Le pénitencier

— « Père, ce que j’ai vu là-bas… »
— « Assez là-dessus. Ton frère a pu te débiter tous les mensonges qu’il a voulus ; avec toi, il avait beau jeu ! Mais avec moi, ce sera une autre affaire. »
— « Jacques ne s’est plaint de rien. »
M. Thibault parut interloqué.
— « Eh bien, alors ? » lança-t-il.
— « Au contraire, et c’est le plus grave : il dit qu’il est tranquille, il dit même qu’il est heureux, qu’il se plaît là-bas ! » Et comme M. Thibault faisait entendre un petit rire satisfait, Antoine lâcha sur un ton blessant : « Le pauvre gosse a de tels souvenirs de la vie de famille, qu’il préfère encore sa prison ! »
L’offense manqua son but :
— « Eh bien, c’est parfait, nous sommes donc tous d’accord. Que veux-tu d’autre ? »
Antoine n’était plus assez certain d’obtenir la liberté de Jacques pour dévoiler à M. Thibault tout ce que les aveux de l’enfant lui avaient appris ; il résolut de s’en tenir à des griefs généraux et de dissimuler le reste.
— « Je vais te dire la vérité, père », commença-t-il, en fixant sur M. Thibault un regard attentif. « J’avais soupçonné des privations, des mauvais traitements, des cachots. Oui, je sais. Rien de tout cela n’est fondé, heureusement. Mais j’ai constaté dans l’existence de Jacques une misère morale cent fois pire. On te trompe quand on te dit que l’isolement lui fait du bien. Le remède est bien plus dangereux que le mal. Ses journées se passent dans une oisiveté pernicieuse. Son professeur, n’en parlons pas : la vérité est que Jacques ne fait rien, et il est visible que déjà son intelligence devient incapable du moindre effort. Prolonger l’épreuve, crois-moi, c’est compromettre à jamais l’avenir. Il est tombé dans un tel état d’indifférence, et sa faiblesse est telle, que s’il restait quelques mois encore dans cette torpeur, il serait trop tard pour lui rendre jamais la santé. »
Antoine ne quittait pas son père de l’œil ; il semblait peser de tout son regard sur cette face inerte pour en faire jaillir une lueur d’acquiescement. M. Thibault, ramassé sur lui-même, gardait une immobilité massive ; il faisait songer à ces pachydermes dont la puissance reste cachée tant qu’ils sont au repos ; de l’éléphant d’ailleurs, il avait les larges oreilles plates, et aussi, par éclairs, l’œil rusé. Le plaidoyer d’Antoine le rassurait. Il y avait eu déjà quelques embryons de scandales à la Fondation, quelques surveillants qu’il avait fallu congédier, sans ébruiter les [ I-208 ] motifs de leur renvoi, et M. Thibault avait craint un moment que les révélations d’Antoine fussent de cette nature : il respirait.”

 

 
Roger Martin du Gard (23 maart 1881 – 22 augustus 1958)

 

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook alle tags voor Madison Cawein op dit blog.

 

A Broken Rainbow On The Skies Of May

A Broken rainbow on the skies of May,
Touching the dripping roses and low clouds,
And in wet clouds its scattered glories lost:
So in the sorrow of her soul the ghost
Of one great love, of iridescent ray,
Spanning the roses dim of memory,
Against the tumult of life’s rushing crowds
A broken rainbow on the skies of May.
A flashing humming-bird among the flowers,
Deep-coloured blooms; its slender tongue and bill
Sucking the syrups and the calyxed myrrhs,
Till, being full of sweets, away it whirrs:
Such was his love that won her heart’s rich bowers
To give to him their all, their honied showers,
The bloom from which he drank his body’s fill
A flashing humming-bird among the flowers.
A moon, moth-white, that through long mists of fleece
Moves amber-girt into a bulk of black,
And, lost to vision, rims the black with froth:
A love that swept its moon, like some great moth,
Across the heaven of her soul’s young peace;
And, smoothly passing, in the clouds did cease
Of time, through which its burning light comes back
A moon, moth-white, that moves through mists of fleece.
A bolt of living thunder downward hurled,
Momental blazing from the piled-up storm,
That instants out the mountains and the ocean,
The towering crag, then blots the sight’s commotion:
Love, love that swiftly coming bared the world,
The deeps of life, ‘round which fate’s clouds are curled,
And, ceasing, left all night and black alarm
A bolt of living thunder downward hurled.

 

 
Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)
Cover

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Halloween (Madison Cawein)

 

Bij Halloween

 

 
Halloween Night door Ken Figurski, 2014

 

Halloween

It was down in the woodland on last Hallowe’en,
Where silence and darkness had built them a lair,
That I felt the dim presence of her, the unseen,
And heard her still step on the hush-haunted air.

It was last Hallowe’en in the glimmer and swoon
Of mist and of moonlight, where once we had sinned,
That I saw the gray gleam of her eyes in the moon,
And hair, like a raven, blown wild on the wind.

It was last Hallowe’en where starlight and dew
Made mystical marriage on flower and leaf,
That she led me with looks of a love, that I knew
Was dead, and the voice of a passion too brief.

It was last Hallowe’en in the forest of dreams,
Where trees are eidolons and flowers have eyes,
That I saw her pale face like the foam of far streams,
And heard, like the night-wind, her tears and her sighs.

It was last Hallowe’en, the haunted, the dread,
In the wind-tattered wood, by the storm-twisted pine,
That I, who am living, kept tryst with the dead,
And clasped her a moment who once had been mine.

 

 
Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)
Oktober in Iroquois Park, Louisville, Kentucky, de geboorteplaats van Madison Cawein

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e oktober ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Cri Stellweg, Jonathan Ames, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ontbijten in je eentje

Het was 1939, een oorlog dreigde. Beneden in de kelder stonden blikken met pakjes koffie, met thee. Dozen met zeep. Vele krakende zakjes gedroogde groenten, die later door vader in zijn pijp gestopt opgerookt zouden worden omdat proefondervindelijk bewezen was dat er echt niets anders, iets eetbaars van te bereiden viel. De moeder had goed gezorgd; zo, dacht zij, zou het uit vijf personen bestaande gezin een oorlog wel doorkomen. Dat pakte dus anders uit. Maar hoe had zij kunnen voorzien dat zij voor vier jaren vet, olie, suiker, zout, naaigaren, pantoffels, breiwol, worst en brandstof had moeten inslaan? Twee grote wasmanden vol turven in de kelder voor je-weet-maar-nooit, alla. Maar mudden antraciet, nootjes nr. 4, voor vier winters achtereen? En water? Had ze soms water moeten en kunnen hamsteren? Terwijl toch de tijd kwam dat vier personen hun tandenborstel uitspoelden in een en hetzelfde bekertje water, waarna de vijfde er het kunstgebit in te weken legde. Nee, de moeder kon dat niet helpen, het was de schuld van een Tommy die zijn bom liet vallen op de waterinstallatie van de stad, denkend dat hij al boven Duitsland was, terwijl dat net een krappe vijftig kilometer verderop lag. Een tankwagen kwam tweemaal daags op de hoek van de straat, de bewoners groepten eromheen met emmers, teilen, kannen en soms met een door twee man aangezeulde wasketel.
Toch werd eind april 1945 levend gehaald, mede dankzij de hamstervoorraad, hoewel de rijst muf begon te smaken en de bonen tenslotte boontje voor boontje moesten worden ontdaan van een wittige uitslag. Dankzij groezelige handeltjes met familiesieraden, moeders bontjas en beddengoed, dankzij ook de Centrale Keuken, maar vooral God was het die luid en langdurig dank diende te worden gezegd.”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
Cover

Lees verder “Cri Stellweg, Jonathan Ames, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco”

Cri Stellweg, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Steven Saylor, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Geef mij maar een klaproosje…

“Ik gaf me er juist rekenschap van, dat geen Provençaalse cigale mijn schoorsteenmantel zou sieren deze winter, toen m’n hoofd onzacht in aanraking kwam met de voorruit. „Zeg, ben je nou helemaal …,” begon ik, mijn gekwetste hoofd betastend. „Stil,” fluisterde mijn man dringend, „kijk es! Kijk toch es!!” „Waar?” vroeg ik, nog scheel van de klap. „Daar.” Ik keek en ja, ik zag het …. Allemaal beesten op de weg. Hopen beesten! Hele horden! Hebberig scharrelde hij de auto al uit. lk volgde, een opkomende buil betastend. Toen ik op de weg stond, kon ik de zaak pas goed overzien: het krioelde er van vreemde, grote insecten, een soort sprinkhanen en toch géén sprinkhanen. Wel 7 tot 10 cm lang en in verschillende tinten gekleurd. Met acht reusachtige gebogen poten, lange voelsprieten en puntige venijnige koppen. Ze zaten in de planten aan weerszijden van de weg, ze kropen over het asfalt en enkele ondernemenden begonnen de auto al te beklimmen. „Aaaach,” zei ik verbijsterd, „wat een boel! En wat zijn ’t?! Wil je er een vangen? Ik vind het wel erge griezels, vies ook … !”
„’k Weet niet wat het zijn,” zei hij, „geef me gauw een doosje.” Voorzichtig over de beesten heenstappend, liep ik naar de auto terug. Toen ik er achter om heen kwam, zag ik iets, waarvan de haren me overeind gingen staan. Wij hadden met onze wielen verscheidene exemplaren ver-morzeld of geraakt, de overlevenden kropen nu belust op deze lijken en invaliden rond, knaagden eraan en vraten ze op … ! Het malen en knarsen van hun kaken was duidelijk hoorbaar in de zware, hete stilte van de verlaten weg. Met wijd opengesperde ogen en de rillingen over m’n kruin stond ik er doodstil naar te kijken, tot ik iets scherps op m’n voeten voelde. lk keek: er kroop er een over mijn blote tenen in de open schoen …. Ik gaf een gil en rende naar de auto. „Erin!” dacht ik, „weg van dit gespuis!” „Wat is er?” riep de jager uit het kreupelhout waar zich blijkbaar de mooiste exemplaren ophielden. „En waar blijft die doos?” „Kom jij je doos zelf maar halen,” riep ik opgewonden, „ik zet . geen stap meer hier. Die beesten vreten elkaar op en ze willen aan mijn tenen beginnen.” „Doe niet zo overspannen!”, riep hij boos, „kom op met dat doosje!” „Geen sprake van. Ik ben voor m’n plezier uit. Straks klimmen ze nog in m’n boothals,” gaf ik, even boos, terug. Getergd kwam hij aangestapt, dwars door en over de regimenten rondscharrelende beesten.”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
Hier met Adriaan van Dis in 2003 

Lees verder “Cri Stellweg, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Steven Saylor, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco”

Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Roger Martin du Gard, Madison Cawein

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Geef mij maar een klaproosje…

“Wij hebben beiden onze eigenaardigheden, mijn man en ik. Over de meeste daarvan kan en wil ik hier niet uitweiden, doeh van deze ene hebbenlijkheid wil ik u toch deelgenoot maken: wij zijn volslagen verzameldol. Driehonderdvijftig dagen van het jaar verzamelen we thuis en de overige vijftien dagen verzamelen we op vacantie.
Ik voor mij heb in die tijd de boeiende afdeling: bloemen, planten, suikerzakjes, steentjes en grintjes onder mijn beheer. De echtgenoot beweegt zich op het terrein van het springend, kruipend, vliegend en hupsend gedierte‚ De levende have die mijn man tijdens deze periode met zich voert, baart hem veel zorgen en mij kippenvel. Het is echt niet leuk om op de meest onwaarschijnlijke plaatsen in je bagage op doosjes te stuiten, waaruit onheilspellend gekras en geritsel opstijgt. Ik ben er bijvoorbeeld ook nooit zeker van of ik in het hoesje van mijn nagellak inderdaad wel mijn flesje Cutex zal aantreffen of dat er een. op wraak beluste, levensgrote tor met harige poten uit zal schieten.
Maar goed,ik heb geleerd andermans hobby’s te eerbiedigen en liet het zo. Doch vorig jaar is het me bepaald te gek geworden, want toen heeft hij namelijk de hand weten te leggen op een zeer bijzonder en zeer angstaanjagend stuk vee. Dat ging zo. Hij had zich in het hoofd gezet een cigale te vangen. Zo‘n lekkere grote cigale uit de Provence. We hàdden er al weleen van een vorig Frans reisje, maar die vonden we zo nietig. Hij wàs al klein toen we hem’ vingen en na zijn verscheiden werden zijn afmetingen nog opvallend kleiner, kortom, we hadden er geen schik meer in.’
Een andere dus, een grotere. Op de weg van Toulon naar Fréjus stapten we om de klip-klap, bogen ter rechter- en linkerzijde het hoofd uit het portier en luisterden aandachtig, met de hand achter de oorschelp, of we ze hoorden in de kurkeiken en dennebomen opzij van de weg. Een paar keer ontdekten we ze inderdaad. We kwamen dan behoedzaam de auto uit en slopen op de tenen in de richting van het getjirp. Helaas, de cigales in kwestie zaten of te hoog, òf we konden het geluid niet localiseren òf ze hielden en bloc hun kaken op elkaar zodra wij een voet buiten de auto zetten.”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
 

Lees verder “Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Roger Martin du Gard, Madison Cawein”

Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää, Madison Cawein

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ik maak je een graf van letters

“Toen ik het kamertje op de afdeling intensive care binnenkwam en zijn voeten zag die onbedekt op het ondereind van het bed lagen, toen ben ik daar maar bij gaan zitten. Zijn voeten, die herkende ik ja. Dat waren de voeten waar ik van hield, mooie mannenvoeten nog altijd. De tenen slank, kaarsrecht naast elkaar, elk met de eigen kleine gekromde rug die een paar centimeter verder overgaat in de teentop met nagel. Als gezichtjes, die nagels, in zijn geval eerlijke gezichtjes, betrouwbaar, flink. O ja, met die voeten van hem had ik geen enkele moeite. In tegenstelling tot wat ik daarboven wist aan lichaam en gezicht. De voeten, die waren helemaal niet die van een ernstig zieke man.
‘Als u iets nodig hebt dan zegt u het wel, hè?’ zei de broeder die door twee ruiten heen het kamertje in de gaten hield en tegelijkertijd op de monitor ook wat niet zichtbaar in het lichaam op het bed plaatsvond.
‘Ja, dank u wel,’ zei ik, en trok me terug bij de voor mij liggende voeten.
Ik kon nog goed zien hoe die tenen zich bijvoorbeeld klemden om de stenen rand van het zwembad, om het uiterste basaltblok aan het uiteinde van de pier in San Terenso aan de Italiaanse kust. Ik zag hoe de spieren zich spanden, de voetzolen verend loslieten en hoe door hun kracht een lange, kerngezonde man in een fraaie boog het water in gleed. Ik keek naar die voeten in het ziekenhuisbed en bedacht hoe jammer het was dat hij misschien nooit meer zeggen zou wat hij in een andere situatie dan deze hier in een kamertje op de intensive care gezegd zou hebben:
‘Wat zit je te kijken? Wat is er met mijn voeten?’

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)

Lees verder “Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää, Madison Cawein”

Madison Cawein, Federica de Cesco, Roger Martin du Gard, Hamvas Béla, Daniel Biga, Ceija Stojka

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook alle tags voor Madison Cawein op dit blog.

 

A Midsummer Day

The locust gyres; the heat intensifies’
The rain-crow croaks from hot-leafed tree to tree:
The butterfly, a flame-fleck, aimlessly
Droops down the air and knows not where it flies.
Beside the stream, whose bed in places
The small green heron flaps; the minnows flee:
And mid the blackberry-lilies, wasp and bee
Drowse where the cattle pant with half-closed eyes.
The Summer Day, like some tired labourer,
Lays down her burden here and sinks to rest,
The tan of toil upon her face and hands:
She dreams, and lo, the heavens over her
Unfold her dream: Along the boundless West
Rolls gold the harvest of the sunset’s lands.

 

A Wet Day

Dark, drear, and drizzly, with vapor grizzly,
The day goes dully unto its close;
Its wet robe smutches each thing it touches,
Its fingers sully and wreck the rose.

Around the railing and garden-paling
The dripping lily hangs low its head:
A brood-mare whinnies; and hens and guineas
Droop, damp and chilly, beneath the shed.

In splashing mire about the byre
The cattle huddle, the farmhand plods;
While to some neighbor’s a wagon labors
Through pool and puddle and clay that clods.

The day, unsplendid, at last is ended,
Is dead and buried, and night is come;
Night, blind and footless, and foul and fruitless,
With weeping wearied and sorrow dumb.

Ah, God! for thunder! for winds to sunder
The clouds and o’er us smite rushing bars!
And through wild masses of storm, that passes,
Roll calm the chorus of moon and stars.

 

 
Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)
In 1910

Lees verder “Madison Cawein, Federica de Cesco, Roger Martin du Gard, Hamvas Béla, Daniel Biga, Ceija Stojka”

Madison Cawein, Federica de Cesco, Roger Martin du Gard, Hamvas Béla, Daniel Biga, Ceija Stojka

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook alle tags voor Madison Cawein op dit blog.

 

A Boy’s Heart

It’s out and away at break of day,
To frolic and run in the sun-sweet hay:
It’s up and out with a laugh and shout
Let the old world know that a boy’s about.

It’s ho for the creek that the minnows streak,
That the sunbeams dapple, the cattle seek;
For a fishing-pole and a swimming-hole,
Where a boy can loaf and chat with his soul.

It’s oh to lie and look at the sky
Through the roof of the leaves that’s built so high:
Where all day long the birds make song,
And everything ’s right and nothing is wrong.

It’s hey to win where the breeze blows thin,
And watch the twinkle of feather and fin:
To lie all day and dream away
The long, long hours as a boy’s heart may.

It’s oh to talk with the trees and walk
With the winds that whisper to flower and stalk:
And it’s oh to look in the open book
Of your own boy-dreams in some leafy nook.

Away from the noise of the town, and toys,
To dream the dreams that are dreamed by boys:
To run in the heat, with sun-tanned feet,
To the music of youth in your heart’s young beat.

To splash and wade in the light and shade
Of the league-long ripples the sunbeams braid:
In boyhood’s wise to see with eyes
Of fancy hued as the butterflies.

To walk for hours and learn the flowers,
And things that haunt the woods and bowers:
To climb to a nest on a tree’s top crest,
Where a bird, like your heart, is singing its best.

To feel the rain on your face again,
Like the thirsty throats that the flowers strain:
To hear the call of the waterfall,
Like the voice of youth, a wonder-thrall.

And it’s oh for me at last to see
The rainbow’s end by the hillside tree:
On the wet hillside where the wild ferns hide,
Like a boy’s bright soul to see it glide.

Then to laugh and run through shower and sun
In the irised hues that are arched and spun:
And, the rainbow’s friend, to find and spend
The bag of gold at the rainbow’s end.

 

Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)
Rond 1893

Lees verder “Madison Cawein, Federica de Cesco, Roger Martin du Gard, Hamvas Béla, Daniel Biga, Ceija Stojka”

Dolce far niente 9, Madison Cawein, Gerrit Achterberg, Annie M.G. Schmidt

Romenu heeft even vrij vandaag. Morgen weer de gebruikelijke berichten.

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook mijn blog van 23 maart 2012.

Dolce Far Niente

I

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Far to the East lay the ocean paling
Under the skies of Augustine.–
There, in the boat as we sat together,
Soft in the glow of the turquoise weather,
Light as the foam or a seagull’s feather,
Fair of form and of face serene,
Sweet at my side I felt you lean,
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.


II

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Pine and palm, to the West, hung, trailing
Under the skies of Augustine.–
Was it the wind that sighed above you?
Was it the wave that whispered of you?
Was it my soul that said “I love you”?
Was it your heart that murmured between,
Answering, shy as a bird unseen?
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.


III


Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Gray and low flew the heron wailing
Under the skies of Augustine.–
Naught was spoken. We watched the simple
Gulls wing past. Your hat’s white wimple
Shadowed your eyes. And your lips, a-dimple,
Smiled and seemed from your soul to wean
An inner beauty, an added sheen,
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

CarolineBell_Gloucester

‚Gloucester Scene’ door Caroline M Bell (1874 – 1970)

IV

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Red on the marshes the day flared, failing
Under the skies of Augustine.–
Was it your thought, or the transitory
Gold of the West, like a dreamy story,
Bright on your brow, that I read? the glory
And grace of love, like a rose-crowned queen
Pictured pensive in mind and mien?
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.


V

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Wan on the waters the mist lay veiling
Under the skies of Augustine.–
Was it the joy that begot the sorrow?–
Joy that was filled with the dreams that borrow
Prescience sad of a far To-morrow,–
There in the Now that was all too keen,
That shadowed the fate that might intervene?
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.


VI

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
The marsh-hen cried and the tide was ailing
Under the skies of Augustine.–
And so we parted. No vows were spoken.
No faith was plighted that might be broken.
But deep in our hearts each bore a token
Of life and of love and of all they mean,
Beautiful, thornless and ever green,
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

cawein
Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)

 

De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook alle tags voor Gerrit Achterberg op dit blog.

Bekering

Gij hebt het hoog geheim doorbroken, Heere Jezus
Tussen ons en den Vader, naar Uw Woord
mogen wij zonder zonde zijn en nieuwe wezens
wat er ook in ons leven is gebeurd.

Ik deed van alles wat gedaan kan worden,
het meest misdadige – en was verdoemd.
Maar Gij hebt God een witte naam genoemd
met die van mij. Nu is het stil geworden,
zoals een zomer om de dorpen bloeit.

En moeten ook de bloemen weer verdorren:
mijn lendenen zijn omgord, mijn voeten staan geschoeid.
Uit Uwe Hand ten tweede maal geboren,
schrijd ik U uit het donker tegemoet.

 

Deïsme

De mens is voor een tijd een plaats van God.
Houdt geen gelijkteken nog iets bijeen,
dan wordt hij afgeschreven op een steen.
De overeenkomst lijkt te lopen tot
deze voleinding, dit abrupte slot.

Want God gaat verder, zwenkend van hem heen
in zijn miljoenen. God is nooit alleen.
Voor gene kwam een ander weer aan bod.

We zijn voor hem een vol benzinevat,
dat hij leeg achterlaat. Hij moet het kwijt,
al de afval, met zijn wezen in strijd.

Sinds hij zich van de schepping onderscheidt,
gingen wij dood en liggen langs het pad,

wanneer niet Christus, koopman in oudroest,
ons juist in zo’n conditie vinden moest;
alsof hij met de Vader had gesmoesd.

 

Arbeidsvermogen van plaats

Gij zijt aan mij gebonden met het al.
Elke steen bezit uw val
en ieder cijfer uw getal;
de mededeling uw verhaal;
tong uw taal;
de veelheid uw geval.
Gij hoopt u in mij op
met doodgewicht aan regendrop.
Iedere vleugel heft u op.

achterberg2
Gerrit Achterberg
(20 mei 1905 – 17 januari 1962)

 

De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd op 20 mei 1911 geboren in Kapelle. Zie ook mijn blog van 20 mei 2011 en eveneens alle tags voor Annie M.G. Schmidt op dit blog.

Een dichter

Piet Pluimers wou het liefste verzen schrijven
over wat late rozen in de zon.
Hij was een dichter en hij wou het blijven.
Hij schreef sonnetten toen hij pas begon.

Het rijmde ook. Maar and’re dichters zeiden:
je mag niet rijmen joh, ’t is geen gezicht!
Je moet zorgvuldig alle rijm vermijden,
want een gedicht dat rijmt is geen gedicht.

En dan dat metrum! Dat is uit de mode.
’t Mag niet van rál de ral de rál de ral.
Punten en komma’s, jongen, zijn verboden.
En denk erom: geen hoofdletters vooral.

En nooit een hele zin. Alleen maar brokken.
En rozen mógen wel een keer, maar dan
slechts in verband met baarmoeders en sokken
en zó dat niemand het begrijpen kan.

’t Is maar een weet, we zeggen ’t je maar even.
Piet had het spoedig door en hij zei: o.
Hij heeft diezelfde dag een vers geschreven,
zijn eerste echte vers. En dat ging zo:

‘ik drijf spelden van wanhoop
in de huid van je
grutten wezenloos
woezie woezie 17 en
klaan uit je klukhaar versuikeren
bleke bliezen in schedels met spuigaten
vol blauw gehakt.’

En toen zei iedereen: dat is reusachtig!
En Paul Rodenko schreef een heel lang stuk
in ‘Maatstaf’ om te laten zien hoe prachtig
het was. Vooral dat ‘woezie’ en dat ‘kluk’.

Alleen Piet Pluimers zelf was niet tevreden.
Hij wou zo graag eens rijmen, want helaas,
hij heeft nu eenmaal ’t rijm onder z’n leden.
Maar nee, hij mag alleen met Sinterklaas.

En hij wou graag één keer een komma zetten.
Ach Piet! Over tien jaren slaat het om!
Dan rijmt men weer. Dan maakt men weer sonnetten.
Dan gaat het weer van póm de róm de róm.

Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)

Madison Cawein

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865, als het vijfde kind van William en Christiana (Stelsly) Cawein. Zijn vader produceerde gepatenteerde medicijnen, gemaakt van kruiden. Cawein ontwikkelde een liefde voor de lokale natuur als kind. Na zijn afstuderen van de middelbare school, werkte Cawein in een biljartcentrum in Louisville en als kassier in in Waddill’s New-market, die ook dienst deed als het goklokaal. Hij werkte er zes jaar, spaarde zijn loon op, om zich daarna helemaal op het schrijven te kunnen richten. Zijn productie bestond uit zesendertig boeken en 1.500 gedichten. Hij verwierf al snel de bijnaam de “Keats van Kentucky“. Hij was zo populair dat hij in 1900 aan de Louisville Courier-Journal kon vertellen dat zijn inkomsten uit poëzie in tijdschriften ongeveer $ 100 per maand bedroeg. In 1912 Cawein werd gedwongen om zijn oude huis in Louisville, St James Court, evenals een deel van zijn bibliotheek te verkopen, dit na het verliezen van geld in de 1912 beurscrash. In 1913, een jaar voor zijn dood, publiceerde Cawein een gedicht genaamd “Waste Land” in een Chicago magazine waarvoor Ezra Pound werkte als redacteur. Geleerden hebben vastgesteld dat dit gedicht een inspiratie vormde voor het gedicht The Waste Land van TS Eliot‘s, dat gepubliceerd werd in 1922 en wordt beschouwd als de geboorte van het modernisme in de poëzie. Op het verband tussen zijn werk en Eliot werd gewezen door de Canadese academicus Robert Ian Scott in The Times Literary Supplement in 1995. Ondanks een internationale faam tijdens zijn leven raakte hij, mede doordat hij zich niet vernieuwde, langzaam in de vergetelheid.

The “Kentucky”

(Battleship, launched March 24, 1898.)

 

I

Here’s to her who bears the name

Of our State;

May the glory of her fame

Be as great!

In the battle’s dread eclipse,

When she opens iron lips,

When our ships confront the ships

Of the foe,

May each word of steel she utters carry woe!

Here’s to her!

 

II

Here’s to her, who, like a knight

Mailed of old,

From far sea to sea the Right

Shall uphold.

May she always deal defeat,–

When contending navies meet,

And the battle’s screaming sleet

Blinds and stuns,–

With the red, terrific thunder of her guns.

Here’s to her!

 

III

Here’s to her who bears the name

Of our State;

May the glory of her fame

Be as great!

Like a beacon, like a star,

May she lead our squadrons far,–

When the hurricane of war

Shakes the world,–

With her pennant in the vanward broad unfurled.

Here’s to her!

 

Madison Cawein(23 maart 1865 – 8 december 1914)