De Britse schrijver Ian Fleming werd geboren op 28 mei 1908 in Londen. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Doctor No

„Punctually at six o’clock the sun set with a last yellow flash behind the Blue Mountains, a wave of violet shadow poured down Richmond Road, and the crickets and tree frogs in the fine gardens began to zing and tinkle.

Apart from the background noise of the insects, the wide empty street was quiet. The wealthy owners of the big, withdrawn houses—the bank managers, company directors and top civil servants—had been home since five o’clock and they would be discussing the day with their wives or taking a shower and changing their clothes. In half an hour the street would come to life again with the cocktail traffic, but now this very superior half mile of’ Rich Road’, as it was known to the tradesmen of Kingston, held nothing but the suspense of an empty stage and the heavy perfume of night-scented jasmine.

Richmond Road is the ‘best’ road in all Jamaica. It is Jamaica’s Park Avenue, its Kensington Palace Gardens, its Avenue D’lena. The ‘best’ people live in its big old-fashioned houses, each in an acre or two of beautiful lawn set, too trimly, with the finest trees and flowers from the Botanical Gardens at Hope. The long, straight road is cool and quiet and withdrawn from the hot, vulgar sprawl of Kingston where its residents earn their money, and, on the other side of the T-intersection at its top, lie the grounds of King’s House, where the Governor and Commander-in-Chief of Jamaica lives with his family. In Jamaica, no road could have a finer ending.“

Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964)

De Duitse schrijfster Maria Müller-Gögler werd geboren op 28 mei 1900 in Leutkirch im Allgäu. Zij volgde een docentenopleiding en werkte als lerares tot zij van 1924 tot 1929 in München en Tübingen germanistiek, filosofie en pedagogie ging studeren. In 1935 verscheen haar al in de jaren twintig geschreven roman Die Magd Juditha. In 1942 volgde de roman over de koningsdochter Beatrix von Schwaben die al zeer jong trouwde met keizer Otto IV. Naast romans  publiceerde Müller-Gögler talrijke verhalen en gedichten en in drie delen, verschenen tussen 1970 en 1977, haar memoires.

Uit: Erinnerungen – Hinter blinden Fenstern

„Der Tanzlehrer war ein nicht mehr ganz junger dunkelhaariger, dunkeläugiger, überschlanker Mann mit geschmeidigen Bewegungen und galanten Allüren, wie ich sie nur aus Schilderungen in Romanen kannte – in einem Kino war ich noch nie gewesen. Wenn einige von uns im stillen gehofft hatten, zu dem Kurs würden junge Männer, vielleicht Sekundaner und Primaner des Ravensburger Gymnasiums, eingeladen, so wurden sie in ihren Hoffnungen enttäuscht. Die Hälfte der Tanzschülerinnen wurde ausersehen, die “Herren” zu markieren. Ich gehörte dazu, vermutlich auf Grund meiner Körpergröße und meiner “Führereigenschaften”. Die Rolle war insofern begehrenswert, als der Tanzlehrer sich aus der Herrengarde seine Partnerinnen wählte, damit diese Gelegenheit bekamen, sich wenigstens vorübergehend in der weiblichen Pose zu üben.

Der Augenblick, in dem Herr Geiger sich vor einer verneigte und um einen Tanz bat, wurde von deren “Herren” täglich ersehnt. Die Spannung war umso größer, als der Kavalier nicht nach einer bestimmten Ordnung verfuhr. Es kam ihm nicht darauf an, eine Tänzerin zwei- oder dreimal hintereinander zu wählen und andere zu übersehen. Am meisten fieberte die blonde Friedel aus Freiburg nach seinem Tanzarm.”

Maria Müller-Gögler (28 mei 1900 – 23 september 1987)
Leutkirch im Allgäu (Geen portret beschikbaar)

De Franse schrijver, journalist en verzamelaar Henri-Pierre Roché werd op 28 mei 1879 geboren te Parijs. Zijn vader, die apotheker was, pleegde zelfmoord door van het balkon van hun woning op de Boulevard Arago te springen. Tot zijn vijftigste zou Roché daar met zijn moeder blijven wonen. Zijn liefdesleven rond 1910 beschreef hij in 1943. Hij schreef toen zijn eerste novelle, getiteld Jules et Jim en uitgegeven in 1953. In 1961 werd de novelle verfilmd door François Truffaut, die het boek in 1956 in een tweedehandsboekenwinkel kocht, met in de hoofdrol Jeanne Moreau. Roché, onder de naam Jim, en zijn Duitse vriend Franz Hessel, onder de naam Jules, dongen beiden om de hand van Heleen Grund. In 1906 ontmoette Roché de schrijver Franz Hessel, waarschijnlijk in het café La Closerie des Lilas, de verzamelplaats van Duitstalige kunstenaars in Montparnasse. Samen maakten zij reizen naar Duitsland en Griekenland. In Parijs ontmoetten zij de Duitse Helen Grund. In 1913 trouwde Franz met Helen in Berlijn en na een kort verblijf in Parijs keerden zij in verband met WO I terug naar Duitsland. Franz vocht in het Duitse leger aan het Oostfront. In 1956 verscheen van Roché zijn tweede novelle Les deux anglaises et le continent. Ook deze novelle, die ging over Roché en Violet en Margaret Hart, werd door François Truffaut verfilmd.

Uit: Victor

„PIERRE est seul dans sa chambre du sous-sol, carrée, très bien chauffée. C’est plutôt une cave qui lui sert de chambre. Près du plafond, une fenêtre en largeur permet de voir les jambes des passants. De vieux meubles impossibles, mais un bon grand lit de fer à deux.

Des pas crissent dans la neige. On frappe sec. Il est minuit. Entrent en coup de vent Victor, François et une girl brune et maline, qu’ils tiennent solidement chacun par un bras. Ses grands yeux noirs sont pleins de colère.

Victor – Nous te présentons Patricia, une amie. Au Café Brevoort elle a fait un scandale idiot. Et nous avions à causer, François et moi.

François – Nous lui avons donné à choisir entre deux punitions. Un peu d’huile de ricin (on en vend au café) ou toi. Nous t’avons dépeint. Elle t’a préféré.

Pierre était d’abord ennuyé de l’irruption. Il allait dormir et se levait tôt. Lui et Patricia se considéraient.

Victor – On ne te l’amène pas à la légère. Il y a des raisons.

Patricia – Je vous connais tous deux. Vous ne faites jamais rien à la légère, malgré vos airs de Pégase. Vous êtes comme deux papes. J’aurais dû vous arroser avec le siphon, au café. Soit, allez vous-en. Laissez-moi.

Pierre – OK. Je garde Patricia.

Les deux sortirent en vitesse sans dire au revoir et Pierre entendit le son du moteur de course de François. Patricia se promenait dans la pièce.“

Henri-Pierre Roché (28 mei 1879 – 9 april 1959)

De Russische dichter, schrijver en schilder Maximilian Voloshin werd geboren op 28 mei 1877 in Kiev. Rond 1890 begon hij gedichten te schrijven en te vertalen. In 1897 ging hij naar Moskou om rechten te studeren. Vanaf 1900 maakte hij verschillende reizen. In 1901 vestigde hij zich in Parijs waar hij bij Jelisaweta Kruglikova schilderlessen volgde en lezingen aan de Sorbonne bijwoonde. In 1910 verscheen met de verzamelbundel Gedichten 1900 – 1910 zijn eerste boek in druk. Al in 1907 had hij een huis gekocht in Koktebel, waar hij zijn jeugd had doorgebracht. In de jaren van WO I trok hij zich daar steeds vaker terug. Meer en meer wijdde hij zich aan het schilderen van landschappen.

Along Cain’s Ways, Tragedy of Materialistic Culture (Fragment)

Machine has won over man:

It needed a slave to take away its sweet,

To comfort its insides with pure oil,

To feed it coal and take away its excrements,

And then it started asking for itself,

The swarming bundle of muscles and of wills

Brought up in hungry discipline

And greedy rude who cheapened his spirit

For joys of mediocrity and comforts.

Machine has taught man to think appropriately

And logically discuss the findings.

It visually proved to him

That there is no spirit, only substance,

That man is nothing but a machine himself,

That the starry cosmos is merely a mechanism

To manufacture time, that thought

Is just a simple product of the brain digestion,

That mere sustenance defines the spirit,

That genius is a degeneration,

That culture means an increase in the number

Of the consumer needs,

That the ideal is general well-being

And stomach satisfaction,

That there is One Universal Worldly Stomach

And there is no other Gods beside it….

Vertaald door Natasha Levitan

De Deense dichter en schrijver Bernhard Severin Ingemann werd geboren op 28 mei 1789 in Thorkildstrup op het eiland Falster. Onder invloed van de romantiek ontstonden zijn eerste gedichten. Vanaf 1825 begon hij verhalen te publiceren. Met het epos Valdemar den Store og hans Maend” uit 1824 begon hij aan een srie historische werken, waarin hij – volgens eigen zeggen naar het voorbeeld van Sir Walter Scott – de vele facetten van de geschiedenis van zijn eigen land beschreef.

Uit: The Sealed Room

“For many years there stood in a side street in Kiel an unpretentious old frame house which had a forbidding, almost sinister appearance, with its old-fashioned balcony and its overhanging upper stories.  For the last twenty years the house had been occupied by a greatly respected widow, Madame Wolff, to whom the dwelling had come by inheritance.  She lived there quietly with her one daughter, in somewhat straitened circumstances.

What gave the house a mysterious notoriety, augmenting the sinister quality in its appearance, was the fact that one of its rooms, a corner room on the main floor, had not been opened for generations. The door was firmly fastened and sealed with plaster, as well as the window looking out upon the street.  Above the door was an old inscription, dated 1603, which threatened sudden death and eternal damnation to any human being who dared to open the door or efface the inscription.  Neither door nor window had been opened in the two hundred years that had passed since the inscription was put up. But for a generation back or more, the partition wall and the sealed door had been covered with wall paper, and the inscription had been almost forgotten.

The room adjoining the sealed chamber was a large hall, utilized only for rare important events.  Such an occasion arose with the wedding of the only daughter of the house.  For that evening the great hall, as it was called, was brilliantly decorated and illuminated for a ball.  The building had deep cellars and the old floors were elastic.”

Bernhard Severin Ingemann (28 mei 1789 – 24 februari 1862)

De Zwitserse schrijver Johann David Wyss werd geboren op 28 mei 1743 in Bern. Hij studeerde theologie en filosofie in Bern en Lausanne. Grote bekendheid kreeg zijn boek over de Zwitserse familie Robinson. Oorspronkelijk geschreven voor zijn kinderen tussen 1794 en 1798 en zonder bedoelin het uit te geven. Dat deed pas zijn zoon in 1812. Het werd het meest vertaalde Zwitserse boek aller tijden en een bestseller.

Uit: The Swiss Family Robinson

“The tempest had raged for six days, and on the seventh seemed to increase. The ship had been so far driven from its course, that no one on board knew where we were. Every one was exhausted with fatigue and watching. The shattered vessel began to leak in many places, the oaths of the sailors were changed to prayers, and each thought only how to save his own life. “Children,” said I, to my terrified boys, who were clinging round me, “God can save us if he will. To him nothing is impossible; but if he thinks it good to call us to him, let us not murmur; we shall not be separated.” My excellent wife dried her tears, and from that moment became more tranquil. We knelt down to pray for the help of our Heavenly Father; and the fervour and emotion of my innocent boys proved to me that even children can pray, and find in prayer consolation and peace.

We rose from our knees strengthened to bear the afflictions that hung over us. Suddenly we heard amid the roaring of the waves the cry of “Land! land!” At that moment the ship [pg 002] struck on a rock; the concussion threw us down. We heard a loud cracking, as if the vessel was parting asunder; we felt that we were aground, and heard the captain cry, in a tone of despair, “We are lost! Launch the boats!” These words were a dagger to my heart, and the lamentations of my children were louder than ever. I then recollected myself, and said, “Courage, my darlings, we are still, above water, and the land is near. God helps those who trust in him. Remain here, and I will endeavour to save us.”

Johann David Wyss (28 mei 1743 – 11 januari 1818)

De Oostenrijkse schrijver Cornelius Hermann von Ayrenhoff werd geboren op 28 mei 1733 in Wenen. Hij schreef classisistische drama’s in de stijl van Racine en Corneille die door de oplomst van de romantiek echter al tijdens zijn leven in vergetelheid raakten. Meer succes had hij met zijn blijspelen zoals „Der Postzug oder die noblen Passionen“ (1769), dat een lievelingsstuk was van Frederik II van Pruisen.

Uit: Der Postzug oder die noblen Passionen

DER VERWALTER. Sie wissen also nicht, Jungfer Lisette, in welcher Absicht mich die Baroninn schon wieder rufen läßt?

LISETTE. Das sagte sie mir nicht, und es wäre Kunst es zu errathen. Sie hat heut so vielerley Dinge im Kopfe, daß sie selbst nicht weiß, was sie will und nicht will. Wenn wir doch diese Festivität schon überstanden hätten!

DER VERWALTER. Ja wohl – und Ich von meinem Interims-Haushofmeister-Amte wieder los wäre! Das ist nun diesen Morgen das zwölftemal, daß ich gerufen werde; achtmal bloß des Stalles wegen.

LISETTE. Wundert Sie das, Herr Verwalter? Sie kennen doch den Grafen von Reitbahn?

DER VERWALTER. Nein! ich hatte eben den Tag, da er hier war, in den herrschaftlichen Weingärten zu thun.

LISETTE. So muß ich Ihnen also sagen, daß dieser Herr Bräutigam von unserm Fräulein, der größte, der berühmteste Pferdenarr im ganzen Lande ist – ein Mensch, der nichts anders thut und denkt, als reiten, fahren, und halsbrechen. Darum ist unsre Frau in Sorgen, es möchte wohl gar die ganze Heyrath in Trümmer gehen, wenn dem Grafen bey seiner Ankunft, von ungefähr unsre Stallordnung mißfiele.

Cornelius Hermann von Ayrenhoff (28 mei 1733 – 15 augustus 1819)
Illustratie bij de „Postzug“ door Georg Melchior Krauss (Geen portret beschikbaar)

De Chinese dichter Xin Qiji werd geboren op 28 mei 1140 in Jinan, in de provicie Shandong.  Behalve dichter was hij ook een militaire leider tijdens de Zuidelijke Song-dynastie. Tijdens zijn militaire loopbaan behaalde hij vele overwinningen. In 1194 trok hij zich terug op het platteland en wijdde hij zich aan de vervolmaking van zijn dichtkunst.

In days when I was young

In days when I was young and didn’t know the taste of sorrow
I like to climb the storied tower,
I like to climb the storied tower;
To write the latest odes I forced myself to tell of sorrow.

Now that I understand the taste of sorrow altogether
I would like to tell, but stop,
I would like to tell, but stop;
Instead I say, ‘What a cool day! Such lovely autumn weather!’

Vertaald door A. Ayling & D. Mackintosh

Xin Qiji (28 mei 1140 – 1207)
Jinan, Shandong (Geen portret beschikbaar)