De Engelse schrijver Jonathan Coe werd geboren op 19 augustus 1961 in Birmingham. Zie ook alle tags voor Jonathan Coe op dit blog.

Uit: Klein Engeland (Vertaald door Otto Biersma en Petra van der Eerden)

“Het was druk op de weg, en de rit naar Benjamins huis duurde bijna anderhalf uur. Ze reden door het hart van Midden-Engeland, waarbij ze min of meer de loop van de rivier de Severn volgden, door de plaatsjes Bridgnorth, Alveley, Quatt, Much Wenlock en Cressick. Een kalme, weinig memorabele reis met als enige uitschieters tankstations, pubs en tuincentra, en hier en daar de bruine borden van de National Trust die de verveelde reiziger verwezen naar verder afgelegen attracties zoals natuurparken, landgoederen en arboretums. De bebouwde kom van elk plaatsje werd niet alleen aangegeven door een plaatsnaambord, maar ook met een snelheidspaal die aangaf hoe snel Benjamin reed en de waarschuwing dat hij gas moest terugnemen.
‘Doodziek word je van die snelheidscontroles,’ zei Colin. ‘Ze proberen je alleen maar geld uit je zak te kloppen.’ ‘Misschien helpt het om ongelukken te voorkomen,’ zei Benjamin.
Zijn vader gromde sceptisch.
Benjamin zette de radio aan, die zoals gebruikelijk op Radio 3 stond. Hij had geluk: het langzame deel van het pianotrio van Fauré. De melancholieke, pretentieloze melodie vormde vandaag niet alleen een toepasselijke begeleiding voor de herinner    ingen aan zijn moeder die voortdurend door zijn hoofd gingen (en vermoedelijk ook door dat van Colin), maar ook een muzikale weerspiegeling van de flauwe bochten in de weg en zelfs het gedempte groen van het landschap waar die doorheen voerde. Het feit dat de muziek onmiskenbaar van Franse herkomst was, maakte geen verschil: er was overeenkomst, een gedeelde geest. Benjamin voelde zich helemaal thuis bij deze muziek.
‘Zet die herrie alsjeblieft uit,’ zei Colin. ‘Kunnen we niet naar het nieuws luisteren?’
Benjamin liet de laatste dertig of veertig seconden van het stuk uitspelen en schakelde toen over naar Radio 4. Het actuele nieuwsuurtje was aan de gang en ze werden meteen overstelpt met de zoveelste woordenstrijd tussen de presentator en een politicus. Over een week waren er verkiezingen. Colin zou op de Conservatieven stemmen, zoals hij al bij alle verkiezingen sinds 1950 had gedaan, en Benjamin wist zoals gebruikelijk niet op wie hij moest stemmen, hij wist alleen dat hij deze keer niet zou stemmen. Geen enkel argument dat ze de komende week op de radio zouden horen, zou daarin verschil maken. Het grote nieuws van vandaag leek eruit te bestaan dat de premier, Gordon Brown, die er alles aan deed om herkozen te worden, er door een toevallig aanwezige microfoon op was betrapt dat hij een potentiële kiezer omschreven had als een ‘bekrompen mens’, en daar waren de media meteen bovenop gedoken.
‘De premier heeft zijn ware gezicht laten zien,’ zei een Conservatief parlementslid triomfantelijk. ‘Iedereen die met terechte zorgen komt, noemt hij bekrompen. En daarom zullen we in dit land nooit een constructief debat kunnen voeren over het immigratieprobleem.’

 

 

De Amerikaanse dichter Li-Young Lee werd geboren op 19 augustus 1957 in Jakarta, Indonesië. Zie ook alle tags voor Li-Young Lee op dit blog.

 

Visies en interpretaties

Omdat dit kerkhof een heuvel is,
moet ik omhoog klimmen om mijn doden te zien,
halverwege een keer stoppen om uit te rusten
naast deze boom.

Het was hier, tussen de verwachting
van uitputting en uitputting,
tussen dal en piek,
dat mijn vader naar me toe kwam

en we arm in arm naar de top klommen .
Hij wiegde het boeket dat ik had meegebracht,
en ik, als goede zoon, sprak nooit over zijn graf,
rechtopstaand als een deur achter hem.

En het was hier, op een zomerdag, dat ik ging zitten
om een oud boek te lezen. Toen ik opkeek
vanaf de middagverlichte pagina zag ik een visioen
van een wereld die haast kwam en een wereld die haast ging.

De waarheid is dat ik mijn vader niet heb gezien
sinds hij stierf, en nee, de doden
lopen niet arm in arm met mij.

Als ik ze bloemen breng, doe ik dat zonder hun hulp,
de bloesems niet altijd helder, fakkelachtig,
maar vaak zo zwaar als een doorweekte krant.

De waarheid is dat ik hier op een dag met mijn zoon kwam,
en we tegen deze boom rustten,
en ik in slaap viel en droomde,

een droom die ik, toen mijn jongen me wakker maakte, vertelde.
Geen van ons begreep hem.
Toen gingen we naar boven.

Zelfs dit is niet nauwkeurig.
Laat ik opnieuw beginnen:

Tussen twee smarten, een boom.
Tussen mijn handen, witte chrysanten, gele
chrysanten.

Het oude boek dat ik uitgelezen heb
heb ik sindsdien keer op keer opnieuw gelezen.

En wat ver was, wordt dichtbij,
en wat dichtbij is, wordt dierbaarder,

en al mijn visioenen en interpretaties
hangen af van wat ik zie,

en tussen mijn ogen is er altijd
de regen, de migrerende regen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e augustus ook mijn blog van 19 augustus 2020 en eveneens mijn blog van 19 augustus 2019 en ook mijn blog van 19 augustus 2017 deel 2.