Carry van Bruggen, Paul Hamilton Hayne, Rüdiger Safranski, Joe Orton, Mariano Azuela, René de Ceccatty

De Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen (eig. Caroline Lea de Haan) werd geboren in Smilde op 1 januari 1881. Zie ook alle tags voor Carry van Bruggen op dit blog.

Uit: De vier jaargetijden

“Nu hoort ze die niet meer, hier in de achterkamer, maar ze weet en voelt hun naderen, en juist terwijl ze denkt: nu moeten ze vlak bij zijn, nu moeten ze er zijn, juist op datzelfde oogenblik slaat Vader zijn hand aan den knop en nu komen ze in de gang -, Vader, de jongens en de Vreemde, dien ze meebrengen uit Sjoel.
‘Hoort u nu wel, Moeder?’
Zeker, duidelijk! Maar Moeder heeft er toch ook niet aan getwijfeld. Om dezen tijd moest het immers zijn. Reeds weken geleden verschenen in het Joodsche Familieblad de eerste berichten en al gauw werd er toen ook door de gewone kranten melding van gemaakt -, en naderhand hoorde je op de Sabbath-visites na de middagsjoel over niet anders meer praten … En ’s avonds in bed, dan zag je het allemaal voor je gesloten oogen, die nat en koud van afgekoelde tranen waren -, je zag ze loopen, de weggejaagden, de beroofden, de verstootenen -, in die wereld, die je maakt van wat je hoort en leest en die zich opent als je oogen dichtgaan, zag je ze als kleine, donkere, kromgebogen poppetjes. Je zag de donkere wegen als vegen, de wilde bosschen als klompen, de groote verlaten meren als glimpen … en het leek altijd op dingen die je bij dag had gezien, maar somberder, grooter en vermeerderd met alles wat Vader voorlas uit de krant.
‘Wouden en moerassen’ … en stoppelvelden, waar eenmaal koren stond. En uit alle woorden, die hetzelfde zeggen van dwalen en zwerven, van eenzaam en dakloos zijn, koos je altijd het woord ‘dolen’, omdat malle Sientje Prijs altijd spreekt van de ‘dole hoeken’ waarmee ze het verste deel van den dijk om de Oosterpias bedoelt, waar het zoo somber en verlaten is.”

 


Carry van Bruggen (1 januari 1881 – 16 november 1932)
Cover

 

De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Zie ook alle tags voor Paul Hamilton Hayne op dit blog.

 

Baby’s First Word

We watched our baby day by day,
With earnest expectation,
To hear his infant lips unclose
In vague articulation.

But weeks, nay weary months, passed on;
His last wee tooth had broken
From rosy gums, yet not a word,
Not one had baby spoken.

‘O Rol!’ I cried, ‘it cannot be
A child so quick and clever,
Who hears (’tis plain he hears our talk),
Should thus stay dumb forever!’

Rol answered sharply, vexed and red,
‘What wretched nonsense, Jenny!
I never could have dreamed, my dear,
You’ll prate like such a ninny!’

(Yes, that’s the term, I must confess,
By which, with judgment narrow,
He dared for once, just once, you know,
To call his ‘winsome marrow.’)

But what cared I? since as I live,
True as my name is Jenny,
From out the cradle clear and loud,
Came back the bad word ‘Ninny!’

Thence uprose baby all aglee,
His peaceful slumbers routed,
And thrice that naughty, naughty word
He spoke, nay, almost shouted!

Rol, glancing at my startled eyes,
His mirth could scarcely smother.
But oh! to think the rogue’s first word
Should thus abuse his mother!

 

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)
Hayne’s geboortehuis in Charleston, South Carolina

 

De Duitse schrijver en filosoof Rüdiger Safranski werd geboren op 1 januari 1945 in Rottweil. Zie ook alle tags voor Rüdiger Safranski op dit blog.

Uit: Goethe – Kunstwerk des Lebens

„Wann genau Goethe das Reiseziel Italien ins Auge gefaßt hatte, ist ungewiß. Am 12. Juli 1786, als er an Jacobi nach England schrieb, scheint er aber schon entschlossen gewesen zu sein: wenn du wiederkommst werde ich nach einer andern Weltseite geruckt sein. Heimlich trifft er seine Vorbereitungen, nur sein Sekretär und Vertrauter Philipp Seidel ist eingeweiht, nur er kennt den Namen, unter dem Goethe zu reisen beabsichtigt: Johann Philipp Möller. Unter diesem Namen wird er auch die Geldsendungen, die er sich nachschicken läßt, in Empfang nehmen. Warum die Geheimhaltung zuvor, warum das Inkognito? Es war riskant, abzufahren ohne vom Herzog einen längeren Urlaub erbeten zu haben, denn mit einer Abwesenheit von einigen Monaten rechnete er, ohne zu ahnen, daß sogar fast zwei Jahre daraus würden. Er wollte den Herzog nicht zuvor um Urlaub bitten, denn dann hätte er die Reise zur Disposition stellen und seine Entscheidung von der des Herzogs abhängig machen müssen. Das aber wollte er nicht. Er wollte alleine und für sich entscheiden. Es sollten Tatsachen geschaffen werden. Das Risiko, daß der Herzog mit Unwillen reagieren und ihn vielleicht sogar zurückrufen könnte, mußte er eingehen. Indem er in den Briefen von unterwegs keine Ortsangaben machte, sollte vermieden werden, daß ihn ein solcher Rückruf überhaupt erreichen konnte, ehe er in Rom war. Dort erst fühlte er sich in Sicherheit, denn er wäre dann weit genug weg. So dachte er, so plante er und so führte er es aus. Das Risiko war aber nicht nur der Rückruf. Der Herzog hätte ihm auch sein Vertrauen aufkündigen und ihn entlassen können. Es gibt in den Briefen an Freunde und Bekannte, auch aus späterer Zeit, keinen Anhaltspunkt dafür, daß Goethe diese Möglichkeit mit ihren katastrophalen, vor allem finanziellen Folgen ernsthaft ins Auge gefaßt hatte. Nur einmal wird sie dem Herzog gegenüber als mög liche Unmöglichkeit angedeutet: Versagen Sie mir ein Zeugnis Ihres Andenkens und Ihrer Liebe nicht. Einsam in die Welt hinausgestoßen wäre ich schlimmer dran als ein Anfänger, schrieb er ein Vierteljahr nach seiner Abreise, beunruhigt über das Schweigen des Herzogs. Sonst aber scheint Goethe sich bei ihm der Gefühle von Zutrauen, Wertschätzung und Anhänglichkeit ziemlich sicher gewesen zu sein. Doch eben nicht sicher genug, um auf den fast unterwürfigen Ton in den ersten Briefen aus Italien verzichten zu können. Man spürt den Wunsch, eine Unbotmäßigkeit vergessen zu machen.
Goethes Geheimhaltung seiner Reisepläne hatte also eine präzise Funktion.“

 

 
Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945)
Goethe in de Campagna door Johann Heinrich Wilhelm Tischbein, 1787

 

De Britse schrijver Joe Kingsley Orton werd geboren in Leicester op 1 januari 1933. Zie ook alle tags voor Joe Orten op dit blog.

Uit: Entertaining Mr Sloane

“SLOANE. I hit him several times.
KATH. You’re exaggerating. You’re not that type of young man. (Pause.) But don’t do it again Mamma wouldn’t like it. (ED enters.) Is he all right?
ED. Yes.
RATH. I’ll go up to him.
ED. He’s asleep.
KATH. Sleeping off the excitement, is he? (Exit.)
ED (taking SLOANE aside). How hard did you hit him?
SLOANE. Not hard.
ED. You don’t know your own strength, boy. Using him like a punchbag.
SLOANE. I’ve told you —
ED. He’s dead.
SLOANE. Dead? His heart.
ED. Whatever it was it’s murder, boy. You’ll have some explaining to do. (Lights a cigarette. KATH enters with a carpet sweeper, begins to sweep.)
KATH. I’d take up a toffee, but he only gets them stuck round his teeth.
ED. You’re not usually at a loss, surely? You can conjure up an idea or two.
KATH. Let Mr Sloane regain his composure, Ed. Let him collect his thoughts. Forget the incident. (She goes upstage, begins to hum ‘The Indian Love Call’.)
SLOANE looks at ED. ED smiles, shakes his head.
ED. That isn’t possible, I’m afraid.
KATH. He meant no harm.
ED. What are you doing?
KATH. My housework. I mustn’t neglect my chores.
ED. Can’t you find a better time than this?
KATH. It’s my usual time. Guess what’s for dinner, Mr Sloane.
SLOANE. I’m not hungry. ED. He doesn’t want any.”

 

 
Joe Orton (1 januari 1933 – 9 augustus 1967)
Scene uit een opvoering in West Hollywood, 2011

 

De Mexicaanse schrijver en medicus Mariano Azuela González werd geboren in Lagos de Moreno op 1 januari 1873. Zie ook alle tags voor Mariano Azuela op dit blog.

Uit: The Underdogs (Vertaald door E. Munguia jr.)

“The ragged crew jumped to their feet, uttering shrill cries of joy; then their jubilation turned sinister and they gave vent to threats, oaths and imprecations.
“Of course, we can’t tell how strong they are,” said Demetrio as his glance traveled over their faces in scrutiny.
“Do you remember Medina? Out there at Hostotipaquillo, he only had a half a dozen men with knives that they sharpened on a grindstone. Well, he held back the soldiers and the police, didn’t he? And he beat them, too.”
“We’re every bit as good as Medina’s crowd!” said a tall, broad-shouldered man with a black beard and bushy eyebrows.
“By God, if I don’t own a Mauser and a lot of cartridges, if I can’t get a pair of trousers and shoes, then my name’s not Anastasio Montanez! Look here, Quail, you don’t believe it, do you? You ask my partner Demetrio if I haven’t half a dozen bullets in me already. Christ! Bullets are marbles to me! And I dare you to contradict me!”
“Viva Anastasio Montanez,” shouted Manteca.
“All right, all right!” said Montanez. “Viva Demetrio Macias, our chief, and long life to God in His heaven and to the Virgin Mary.”
“Viva Demetrio Macias,” they all shouted.
They gathered dry brush and wood, built a fire and placed chunks of fresh meat upon the burning coals. As the blaze rose, they collected about the fire, sat down Indian-fashion and inhaled the odor of the meat as it twisted on the crackling fire. The rays of the sun, falling about them, cast a golden radiance over the bloody hide of a calf, lying on the ground nearby. The meat dangled from a rope fastened to a huizache tree, to dry in the sun and wind.
“Well, men,” Demetrio said, “you know we’ve only twenty rifles, besides my thirty-thirty. If there are just a few of them, we’ll shoot until there’s not a live man left. If there’s a lot of ‘em, we can give ‘em a good scare, anyhow.”

 


Mariano Azuela (1 januari 1873 – 1 maart 1952)

 

De Franse schrijver, essayist en vertaler René de Ceccatty werd geboren op 1 januari 1952 in Tunis. Zie ook alle tags voor René de Ceccatty op dit blog.

Uit: Raphaël et Raphaël

« Il me semblait impossible de passer pour le promeneur que j’étais, angoissé par la décision que j’avais prise de revoir le lieu où s’était produit, une cinquantaine d’années plus tôt, un événement qui pouvait encore déterminer mes rêves, mon corps, mes humeurs, ma pensée, ma vie. Et incertain sur l’issue de cette démarche. « Démarche » est en effet le terme administratif qui convient à mes raisonnements très volontaristes. Je faisais une « démarche » en marchant dans cette lumière orageuse. Parfois un flot de chansons orientales était vomi par une fenêtre où se balançait le tulle rose et doré d’un rideau, et un cri d’enfant en troublait la placide mélopée. Parfois un rire sec et grave d’homme rustre en soulignait le rythme soudain accéléré. Je croisai deux filles aux seins lourds et aux paupières luisantes : elles paraissaient, juchées sur leurs cothurnes à lanières d’argent et à hauts et larges talons de liège, devoir, à chaque pas, projeter leur corps tout entier d’un bord à l’autre du trottoir, ne cessant de perdre et de retrouver l’équilibre, par un jeu presque involontaire, soumis à leur poids, mais aussi à l’agitation de leurs mains, cliquetantes de bracelets et de bagues, et aux éclats de rire qui, dans leur souci exagéré d’expressivité, comme si elles avaient craint de ne pas être comprises l’une par l’autre, et comme si elles avaient convoqué un public imaginaire auquel j’étais le seul, en cet instant, à pouvoir donner une réalité, leur faisaient ouvrir démesurément la bouche, en lançant de courts rires stridents, suivis de raclements gutturaux de glaires et de petites toux théâtrales dans lesquelles elles cherchaient une ornementation raffinée. Que commentaient-elles ensemble qui leur faisait, à chaque pas, risquer la chute, mais, en l’évitant, leur donnait précisément le panache auquel cette mise en scène finalement savante aspirait ? Je laissai filer derrière moi ces deux caravelles qui abandonnaient au passage un parfum de menthe et de rose entêtante. Et, après leur éloignement, j’avais encore, imprimée sur ma rétine, telle une persistante fleur du vide, leurs visages jumeaux dont le front était barré d’une mèche noire plaquée, oblique et scintillante, comme si le gel dont elles l’avaient enduite était parsemé de strass. »

 


René de Ceccatty (Tunis, 1 januari 1952)
Cover

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

Douglas Kennedy, Rascha Peper, Carry van Bruggen, Paul Hamilton Hayne, Rüdiger Safranski, Joe Orton, Mariano Azuela, René de Ceccatty, Sven Regener

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: The Heat of Betrayal

“Out of nowhere, Paul suddenly began to mumble something in his sleep, its incoherency growing in volume. When his agitation reached a level that woke our neighbour — an elderly man sleeping in grey-tinted glasses — I touched Paul’s arm, trying to rouse him out of his nightmare. It was several more unnerving moments of shouting before he snapped awake, looking at me as if he had no idea who I was. `What . . . where … I don’t . . .?’ His wide-eyed bemusement was suddenly replaced by the look of a bewildered little boy. `Am I lost?’ he asked. `Hardly,’ I said, taking his hand. ‘You just had a bad dream.’ `Where are we?’ `Up in the air.’ `And where are we going?’ `Casablanca.’ He appeared surprised at this news. `And why are we doing that, Robin?’ I kissed him on the lips. And posed the question: `Adventure?’
****

FATE IS BOUND up in the music of chance. A random encounter, a choice impulsively made . . . and fate suddenly has its own interesting momentum. It was fate that had brought us to Casablanca. The ‘fasten seat belts’ sign had now been illuminated. All tray tables stored away. All seats upright. The change in cabin pressure was wreaking havoc with the eardrums of all the babies around us. Two of the mothers — their faces veiled — tried to calm their children down without success. One of the babies was staring wide-eyed at the cloaked face in front of him, his anguish growing. Imagine not being able to see your mother’s face in public. She is visible at home, but in the world beyond, all that can be seen is a slitted hint of eyes and lips: to an infant jolted awake by a change in cabin pressure, it would be even more reason to cry. little charmers,’ Paul whispered, rolling his eyes. I entwined my hand with his, saying: `We’ll be down on the ground in just a few minutes.’ How I so want one of our very own ‘little charmers’ sitting next to us. Paul suddenly put his arm around me and said: `Am I still your love?’ I clutched his hand more tightly, knowing just how much reassurance he craves. `Of course you are.’ The moment he walked into my office three years ago I knew it was love. What do the French call it? A coup de foudre. The overwhelming, instantaneous sense that you have met the love of your life; the one person who will change your entire trajectory because you know .. . What exactly?”

 

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

Lees verder “Douglas Kennedy, Rascha Peper, Carry van Bruggen, Paul Hamilton Hayne, Rüdiger Safranski, Joe Orton, Mariano Azuela, René de Ceccatty, Sven Regener”

J.D. Salinger, E. M. Forster, Douglas Kennedy, Rascha Peper, Carry van Bruggen, Paul Hamilton Hayne

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit: The Catcher in the Rye

“What I did do, though, I told the waiter to ask old Ernie if he’d care to join me for a drink. I told him to tell him I was D.B.’s brother. I don’t think he ever even gave him my message, though. Those bastards never give your message to anybody.
All of a sudden, this girl came up to me and said, “Holden Caulfield!” Her name was Lillian Simmons. My brother D.B. used to go around with her for a while. She had very big knockers.
“Hi,” I said. I tried to get up, naturally, but it was some job getting up, in a place like that. She had some Navy officer with her that looked like he had a poker up his ass.
“How marvelous to see you!” old Lillian Simmons said. Strictly a phony. “How’s your big brother?” That’s all she really wanted to know.
“He’s fine. He’s in Hollywood.”
“In Hollywood! How marvelous! What’s he doing?”
“I don’t know. Writing,” I said. I didn’t feel like discussing it. You could tell she thought it was a big deal, his being in Hollywood. Almost everybody does. Mostly people who’ve never read any of his stories. It drives me crazy, though.
“How exciting,” old Lillian said. Then she introduced me to the Navy guy. His name was Commander Blop or something. He was one of those guys that think they’re being a pansy if they don’t break around forty of your fingers when they shake hands with you. God, I hate that stuff. “Are you all alone, baby?” old Lillian asked me. She was blocking up the whole goddam traffic in the aisle. You could tell she liked to block up a lot of traffic. This waiter was waiting for her to move out of the way, but she didn’t even notice him. It was funny. You could tell the waiter didn’t like her much, you could tell even the Navy guy didn’t like her much, even though he was dating her. And I didn’t like her much. Nobody did. You had to feel sort of sorry for her, in a way. “Don’t you have a date, baby?” she asked me. I was standing up now, and she didn’t even tell me to sit down. She was the type that keeps you standing up for hours. “Isn’t he handsome?” she said to the Navy guy. “Holden, you’re getting handsomer by the minute.” The Navy guy told her to come on. He told her they were blocking up the whole aisle. “Holden, come join us,” old Lillian said. “Bring your drink.”

 

 
J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)
Cover

Lees verder “J.D. Salinger, E. M. Forster, Douglas Kennedy, Rascha Peper, Carry van Bruggen, Paul Hamilton Hayne”

Ernest van der Kwast, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit: De IJsmakers

“Vlak voor zijn tachtigste verjaardag werd mijn vader verliefd. Het was liefde op het eerste gezicht, liefde die als een donderslag uit het niets komt, een bliksemstraal die een boom velt. Mijn moeder belde me op. ‘Beppi heeft zijn verstand verloren,’ zei ze.
Het gebeurde tijdens de live-uitzending van de Olympische Spelen in Londen. Om precies te zijn: tijdens de finale van het kogelslingeren voor vrouwen. Mijn vader heeft een satellietschotel op het dak laten plaatsen en kan meer dan duizend kanalen ontvangen. Hij zit hele dagen voor de tv, een prachtig plat scherm, en drukt dan in een constant hoog tempo op de knop van de afstandsbediening. Voetbalwedstrijden in Japan komen voorbij, Arctische natuurfilms, Spaanse arthouse, reportages van rampen in El Salvador, Tadzjikistan, Fiji. En natuurlijk schitterende en glitterende vrouwen van over de hele wereld. De rondborstige Braziliaanse presentatrices, de bijna naakte Griekse showgirls, de nieuwslezeressen wier berichten je, afgezien van de taal (Macedonisch? Sloveens?), ontgaan door hun glanzende, volle lippen.
Meestal zit er zo’n vijf of zes seconden tussen de zenders die mijn vader bezoekt. Maar soms blijft hij hangen en kijkt hij een hele avond en een halve nacht naar de verslaggeving rondom de verkiezingen in Mexico of naar een documentaireserie over de tropische wateren van Polynesië, groen als een edelsteen.
Het was een Turkse sportzender waarbij mijn vader was gestrand. Hij had zojuist met zijn eeltige duim op de knop van de afstandsbediening gedrukt. De Egyptische soap die in vijf se-conden zoveel dramatische vrouwengezichten in beeld had gebracht, had hem niet kunnen bekoren. Beppi drukte op de knop die ooit zwart was, toen grijs en nu wit, haast doorzichtig. Toen werd hij getroffen door de bliksem. Op het scherm verscheen zijn prinses: een huid zo wit als room, koraalrode haren, de bovenarmen van een slager. Ze stapte de ring van het olympisch stadion in, hief de greep van de ketting, bracht de kogel omhoog, over haar linkerschouder, draaide één keer, twee keer, drie keer, vier keer, vijf keer, en slingerde de ijzeren bal toen met alle kracht die ze in zich had weg. Een meteoor die de dampkring heeft overleefd en fonkelt en scheert door de staalblauwe lucht van Londen. De inslag, een bruin gat in het meticuleus gemaaide gazon.”

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

Lees verder “Ernest van der Kwast, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne”

Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa’id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië.

Celebrating Childhood

Even the wind wants
to become a cart
pulled by butterflies.

I remember madness
leaning for the first time
on the mind’s pillow.
I was talking to my body then
and my body was an idea
I wrote in red.

Red is the sun’s most beautiful throne
and all the other colors
worship on red rugs.

Night is another candle.
In every branch, an arm,
a message carried in space
echoed by the body of the wind.

The sun insists on dressing itself in fog
when it meets me:
Am I being scolded by the light?

Oh, my past days—
they used to walk in their sleep
and I used to lean on them.

Love and dreams are two parentheses.
Between them I place my body
and discover the world.

Many times
I saw the air fly with two grass feet
and the road dance with feet made of air.

My wishes are flowers
staining my days.

I was wounded early,
and early I learned
that wounds made me.

I still follow the child
who still walks inside me.

Now he stands at a staircase made of light
searching for a corner to rest in
and to read the face of night again.

If the moon were a house,
my feet would refuse to touch its doorstep.

They are taken by dust
carrying me to the air of seasons.

I walk,
one hand in the air,
the other caressing tresses
that I imagine.

A star is also
a pebble in the field of space.

He alone
who is joined to the horizon
can build new roads.

A moon, an old man,
his seat is night
and light is his walking stick.

What shall I say to the body I abandoned
in the rubble of the house
in which I was born?
No one can narrate my childhood
except those stars that flicker above it
and that leave footprints
on the evening’s path.

My childhood is still
being born in the palms of a light
whose name I do not know
and who names me.

Out of that river he made a mirror
and asked it about his sorrow.
He made rain out of his grief
and imitated the clouds.

Your childhood is a village.
You will never cross its boundaries
no matter how far you go.

His days are lakes,
his memories floating bodies.

You who are descending
from the mountains of the past,
how can you climb them again,
and why?

Time is a door
I cannot open.
My magic is worn,
my chants asleep.

I was born in a village,
small and secretive like a womb.
I never left it.
I love the ocean not the shores.

 

Vertaald door Khaled Mattawa

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

Lees verder “Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne”

Dolce far niente (Paul Hamilton Hayne)

 

Dolce far niente

 


Diana and Endymion door Francesco Solimena, 1705 – 1710

 

Dolce Far Niente

LET the world roll blindly on!
Give me shallow, give me sun,
And a perfumed eve as this is:
Let me lie,
Dreamfully,
When the last quick sunbeams shiver
Spears of light athwart the river,
And a breeze, which seems the sigh
Of a fairy floating by,
Coyly kisses
Tender leaf and feathered grasses;
Yet so soft its breathing passes,
These tall ferns, just glimmering o’er me,
Blending goldenly before me,
Hardly quiver!

I have done with worldly scheming,
Mocking show and hollow seeming!
Let me lie
Idly here,
Lapped in lulling waves of air,
Facing full the shadowy sky.
Fame!–the very sound is dreary,–
Shut, O soul! thine eyelids weary,
For all nature’s voices say,
” ‘Tis the close–the close of day,
Thought and grief have had their sway:”
Now Sleep bares her balmy breast,–
Whispering low
(Low as moon-set tides that flow
Up still beaches far away;
While, from out the lucid West,
Flutelike winds of murmurous breath
Sink to tender-panting death),
“On my bosom take thy rest;
(Care and grief have had their day!)
‘Tis the hour for dreaming,
Fragrant rest, elysian dreaming!”

 

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)

 

 

Zie voor de schrijvers van de 13e maart ook mijn blogs van 13 maart 2013 en ook mijn blog van 13 maart 2012 deel 2.

Paul Hamilton Hayne

De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Nadat hij als jong kind zijn vader verloor werd Hayne opgevoed door zijn moeder in het huis van zijn welvarende en prominente oom Robert Y. Hayne, die een bekend redenaar en politicus was en lid van de Amerikaanse senaat. Hayne studeerde af aan de Universiteit van Charleston in 1852 . Hij begon een praktijk als jurist, maar stopte daarmee al snel om zijn literaire interesses en ambities na te streven. Hayne diende in 1861 in de Confederate army en bleef in het leger totdat zijn gezondheid verslechterde. Hij verloor al zijn bezittingen – met inbegrip van zijn huis en een uitgebreide bibliotheek – toen Charleston werd gebombardeerd in 1862. In 1863 verhuisde Hayne met zijn familie naar Grovetown, Georgia. Hier Hayne woonde en werkte hij tot zijn dood in 1886. Grovetown was ook de plaats waar zijn carrière als literair criticus en tijdschriftredacteur begon. Hij heeft bijgedragen aan belangrijke tijdschriften van het Zuiden in zijn tijd, zoals de Charleston Literary Gazette, de Southern Literary Messenger, de Home Journal en Southern Bivouac. Van belang is ook Haynes vriendschap met collega-dichter Henry Timrod. Timrod was zwak en ziek en Hayne ondersteunde hem financieel. Timrod heeft nu de grotere reputatie als dichter, terwijl Hayne meer bekend is geworden door zijn rol als redacteur en literair criticus dan als dichter. Hayne stierf in zijn huis in Grovetown op 6 juli 1886. Hayne publiceerde verschillende dichtbundels, waaronder een volledige uitgave in 1882. In zijn poëzie ligt de nadruk op het romantische vers, lange verhalende gedichten en ballads. Net als bij andere collega- dichters uit het zuiden was zijn werk zeer beschrijvend van aard. Hayne ’s sonnetten worden beschouwd als zijn beste werk. Hij werd ook in het noorden gewaardeerd en werd in het hele land bekend als de officieuze poet laureate van het Zuiden.

The True Heaven

THE bliss for which our spirits pine,
That bliss we feel shall yet be given,
Somehow, in some far realm divine,
Some marvellous state we call a heaven.

Is not the bliss of languorous hours
A glory of calm, measured range,
But life which feeds our noblest powers
On wonders of eternal change?

A heaven of action, freed from strife,
With ampler ether for the scope
Of all immeasurable life
And an unbaffled, boundless hope.

A heaven wherein all discords cease,
Self-torment, doubt, distress, turmoil,
The core of whose majestic peace
Is godlike power of tireless toil.

Toil, without tumult, strain or jar,
With grandest reach of range endued,
Unchecked by even the farthest star
That trembles thro’ infinitude;

In which to soar to higher heights
Through widening ethers stretched abroad,
Till in our onward, upward flights
We touch at last the feet of God.

Time swallowed in eternity!
No future evermore; no past,
But one unending NOW, to be
A boundless circle round us cast!

 

October

The passionate summer’s dead! the sky’s aglow
With roseate flushes of matured desire,
The winds at eve are musical and low,
As sweeping chords of a lamenting lyre,
Far up among the pillared clouds of fire,
Whose pomp of strange procession upward rolls,
With gorgeous blazonry of pictured scrolls,
To celebrate the summer’s past renown;
Ah, me! how regally the heavens look down
O’ershadowing beautiful autumnal woods
And harvest fields with hoarded increase brown
And deep-toned majesty of golden floods
That raise their solemn dirges to the sky,
To swell the purple pomp that floateth by.

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)
Gravure door J.J. Cade