Kaalkoppen van steen, met stomheid geslagen, in de aarde geduwd als kleine doden, een koude glans als grijnslach om hun bult die met zijn getuite mond de renners tart
Elke kassei een schok, een steen op de maag, een naald in dij en kuit. Renners vloeken, spuwen vlokken schuim en tuimelen dan als patrijzen met hoofd en hersens op de hobbelige helleweg. Die als een omgevallen klaagmuur zucht.
Hun kop staat scheef, beven doen ze als staat de dood voor hen.
Tanden knarsen, breken tot gruis dat zich als wit poeder met het bloed der huiverende helden mengt.
Kasseien: bloedloze keizers van terreur en harde stenen stilte.
Willie Verhegghe (Denderleeuw, 22 juni 1947) Op de Col du Galibier
“Wielrenners springen niet zachtzinnig om met hun harten. De naald staat vaak en langdurig in de rode zone. Maar ze blijven het vanzelfsprekend vinden dat de motor in de borst blijft brullen. Wat hen werkelijk drijft, huist in de diepte van de boezems: eerzucht, ambitie, passie, de noodzaak van het grensoverschrijdende, liefde voor de sport, , liefde voor het meisje, liefde voor de liefde, de noodzaak te worden liefgehad. Zo groot is de liefde soms dat een hart scheurt.
Het is 1990. Het medisch team van de ploeg waarin ik rijd houdt onze harten goed in de gaten. Regelmatig vinden er zogenaamde 24-uurregistraties plaats. Dat betekent trainen met een kastje, eten met een kastje, slapen met een kastje, vrijen met een kastje. Van de twintig coureurs blijkt er maar eentje een volledig storingsvrij hart te bezitten. Niet dat de negentien anderen gevaar lopen – niemand krijgt het advies te stoppen, maar het is duidelijk dat gezondheid in het wielrennen een rekbaar begrip is.
Die ene supergezonde is na zijn carrière zwaar verslaafd geraakt aan amfetamines. Het innerlijk hart was te rusteloos voor het gewone leven, het fysieke hart te sterk.
Zo nu en dan zie ik achter het glas van een reliekschrijn in een basiliek het hart van een lang geleden gestorven heilige. Het is nauwelijks te bevatten dat het leerachtige, sterk gekrompen zakje ooit geklopt heeft in de borst van een levend wezen. Maar ik kan me zonder moeite voorstellen hoe in de donkere holte intense devotie heeft gewoed, en liefde, compassie, eerzucht, twijfel, dwaasheid, de pijnlijke oorlog tegen een regiment demonen die zelfs – of juist – een heilige op aarde bezoeken.”
Muilezels, twee. Haver droeg ’t eerre dier, Belastinggeld droeg d’andre van de muilen. Het rijksbeest had, op ’t rijksvertrouwen fier, Voor nog zoo veel zijn last niet willen ruilen. Het stapte, rink’lend met zijn bellen van pleizier. Tot plotsling een troep oorlogslién, Die ’t op het rijksgeld had voorzien, Den ezel overvalt, hem bij den teugel pakt, Hem tegenhoudt, met knuppels op hem hakt. Het arme dier, mishandeld, half gesmoord, Zucht: „Dat is anders, dan ‘k had kunnen drooment Mijn makker, die mij volgde, is aan ’t gevaar ontkomen, Ik loop erin en word vermoord.” „Vriend,” riep zijn kameraad hem tegen, „Een hooge post brengt niet altoos geluk. voorwaar; Was jouw baas, als de mijne, een simpel molenaar, je hadt ’t niet zóó te kwaad gekregen.”
Jean de La Fontaine (8 juli 1621 – 13 april 1695) Beeld van Pierre Julien in het Louvre, Parijs
