Stefan Brijs, Christian Kracht, Gilbert Adair, Paul Rudnick, Brigitte Kronauer, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Andalusisch logboek

“Het oude jaar eindigt met druiven slikken. Twaalf stuks. Las uvas de la suerte. De druiven van het geluk. Eén voor elke maand van het nieuwe jaar. Eén bij elke klokslag om middernacht. Een traditie van al meer dan een eeuw in heel Spanje.
De grote klok van het oude postkantoor op de Puerta del Sol in Madrid geeft het tempo aan. Op alle televisiezenders zoomt de camera die laatste ogenblikken in op het torenuurwerk. Zevenendertig seconden doet de klok over twaalf slagen. Zevenendertig seconden om twaalf druiven naar binnen te spelen.
In de winkel zijn de druiven al per dozijn voorverpakt. Anderhalf tot twee miljoen kilo gaat er in de dagen voor nieuwjaar over de toonbank. De meeste van die druiven komen uit Alicante.
La uva del Vinalopó. Klein van formaat. Makkelijk door te slikken. Al kan het nog makkelijker. Er worden speciaal voor deze gelegenheid gepelde druiven aangeboden, of een pitloze variant. Het mag immers niet misgaan. Elke niet op tijd geslikte druif brengt een maand lang ongeluk in het nieuwe jaar. Geen Spanjaard die het in zijn hoofd haalt om niet mee te doen. Hem of haar wacht een heel jaar vol ramp en tegenspoed.
Desondanks hebben al die druiven Spanje, en bij uitstek Andalusië, de voorbije jaren weinig geluk gebracht. De zware economische crisis heeft het land geteisterd en ook al is er voor het eerst sprake van herstel, de werkloosheid blijft hoog en in veel gezinnen heerst nog steeds armoede. Toen ik dit onlangs opmerkte tegen Pedro, die de olijfbomen kwam snoeien en het afgelopen jaar ontslagen werd als gemeentearbeider, zei hij dat het vast nog veel erger was geweest als hij geen druiven had geslikt. Hij had ziek kunnen worden, een been kunnen breken, zijn moeder had kunnen overlijden, een van zijn kinderen. Als je maar genoeg calamiteiten voorziet, kan het jaar enkel mee-vallen.
Hij had zijn ontslag trouwens begin vorig jaar voorspeld. Er kwamen gemeenteraadsverkiezingen aan en dus had de burgemeester van zijn dorp Comares in de voorgaande maanden veel geld uitgegeven aan onderhoudswerk, zoals ook elders in Spanje gebeurde. Voor die obrasworden meestal mensen uit de streek aangeworven, die vervolgens in ruil stilzwijgend hun stem op de burgemeester uitbrengen.”

 


Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)
Cover achterzijde

 

De Zwitserse schrijver en journalist Christian Kracht werd geboren in Saanen op 29 december 1966. Zie ook alle tags voor Christiab Kracht op dit blog.

Uit: Der gelbe Bleistift. Reisegeschichten aus Asien

„So, der Kaukasus. Was weiß ich denn so darüber? Wir hatten auf dem Internat einen Geologie-Lehrer, dem sind im Kaukasus die Zehen abgefroren, als Hitler dort unten die Ölfelder erobern wollte. Eine Zangenbewegung sollte das werden, erst die rumänischen Ölfelderunddann, weiteröstlich, die Kaukasischen Ölfelder; Öl für den Rußlandfeldzug, natürlich auch Öl gegen das britische Öl im Zweistromland. Sofort kommt man da ins Mythische hinein, wenn man darüberspricht oder nachdenkt – das Zweistromland, der Kaukasus. Das große Spiel wurde hier in der Gegend gespielt, vor dem Ersten Weltkrieg, The Great Game; Südpersien und Indien, die ja britisch waren, gegen Nordpersien, da saßen die Russen, und irgendwo dazwischen lagen die deutschen Interessen. Und die waren wiederum verwoben mit den Interessen der Türken, die, quer durch Asien, ein pan-türkisches Reich vom Bosporus bis nach China erschaffen wollten. Und dazwischen lagen die kleineren Interessen noch zweier Völker, die von allen anderen um sie herum ausgerottet wurden – die der Armenier und der Kurden. Kipling, oder irgendein anderer hat mal überTranskaukasien geschrieben, es sei das Zentrum der Welt. Und dieses Zentrum, das darf ich sagen, ist sehr verwirrend, wie wir schauen werden. Von Enver Pascha habe ich gelesen, dem türkischen Schlächter der Armenier, und von Wilhelm Wassmuss, dem deutschen T. E. Lawrence, der im Ersten Weltkrieg eine neue Front gegen die Briten aufmachen wollte, von Afghanistan kommend, und der schließlich in Kabul steckenblieb und dort, zusammen mit seinen Freunden Kapitän Oskar von Niemeyer und Otto von Hentig zwei Jahre herumsaß und Däumchen drehte, weil keiner die Deutschen ernst nahm. Wassmuss, so heißt es, habe nämlich eine Schwäche dafür gehabt, Frauenkleider anzuziehen, und das habe der Emir in Kabul damals eher als unangenehm empfunden.“

 


Christian Kracht (Saanen, 29 december 1966)

 

De Britse schrijver, filmcriticus en columnist Gilbert Adair werd geboren op 29 december 1944 in Edinburgh. Zie ook alle tags voor Gilbert Adair op dit blog.

Uit: The Real Tadzio

“Even more significantly, Adzio was not a youth but a child. Wladyslaw Moes – the real boy’s real name – was born in 1900, which means that, at the time of their encounter on the Lido, he whom Mann would complacently portray as “a longhaired boy of about 14” was not quite 11 years old, a significant difference where approaching or receding puberty is concerned. Furthermore, although his older beach companion “Jaschiu” (Mann’s phonetic spelling of a diminutive form which should be written “Jasio”) also existed, and was named Jan Fudakowski, he was in reality Adzio’s junior by a few months and therefore neither the “sturdy lad with brilliantined black hair” of the novella nor, a fortiori, the muscular hunk, visibly in his late teens or even early 20s, of the film which Luchino Visconti adapted from it in 1971.
In fairness to Mann, it should be pointed out that, if he aged Tadzio by three years, then he took a far greater liberty with his own fictional surrogate. In 1911 Mann was 36 years old. As for the hero of Death in Venice, it is in the novella’s second sentence that the reader learns that the once plain, von-less Gustav Aschenbach had officially earned the right to be addressed by the nobler moniker “Gustav von Aschenbach” only, as the text has it, “since his 50th birthday”. Aschenbach is, then, older than 50. He may well be, in fact, approaching 60, and therefore by some 20 years Mann’s senior.


Jaschu (Sergio Garfagnoli) en Tadzio (Björn Arnesen) in Visconti’s ‘‘Death in Venice’’ uit 1971

 

How should we interpret the fact that Mann chose to alter the factual age, so to speak, of not one but both of these fictional characters? As part of a structural tactic whereby – it being absolutely crucial to the novella’s meaning that Aschenbach be shown to be an artist at the very height of his literary renown – it became necessary, if the “miraculous” parallels with the real incident were to be upheld, to add a few extra years to Tadzio’s own age? Or, less generously, as an attempt by Mann to underplay, even minimise, the not always latent eroticism of his story, in that the desire for a prepubescent boy on the part of a late-middle-aged man would stand a chance (back in 1911 if not necessarily today) of being regarded as less threateningly carnal than that of one in his 30s? Or simply as a rueful reflection of how old Mann actually felt when caught in the headlamps of the 11-year-old Wladyslaw Moes’s limpid gaze? Whichever, it was almost certainly these age differences to which he was alluding when he spoke of wishing to demystify his work. Mann, of course, never did write Death in Venice over again. Nor, ever more Olympian and aloof, did he trouble to ascertain who precisely was the little Polish boy on the beach of the Lido or what might have become of him. I, on the other hand, did.”

 


Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011)

 

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook alle tags voor Brigitte Kronauer op dit blog.

Uit: Der Scheik von Aachen

„Stellen Sie sich diese fast magere Frau, die Anita heißt, Anita Jannemann, und an deren Ohrläppchen winzige Brillanten zucken, nun allerdings nicht als allzu ängstliches Geschöpf vor. Anita ist lediglich nervös und raucht eine Zigarette, obschon sie gleichzeitig ein großes Stück Rindfleisch resolut in Stücke schneidet, nachdem sie die Sehnen entfernt und sich dabei eine kleine Wunde zugefügt hat. Erst jetzt bemerkt sie, daß die extravagante Sonnenbrille im Zimmer unsinnig ist, sogar stört. Daher die Verletzung. Sie muß die Brille vergessen haben und schiebt sie nach oben ins Haar, in das einige feurige Höhepunkte gefärbt sind. Ihre Stimme klingt angenehm heiser, nicht etwa rechthaberisch näselnd wie bei manchen TV-Ansagerinnen. Sie ahnen das Richtige. Anita konnte beim Fernsehen nicht landen, früher mal, ist lange her.
»Daamals …«, sagt sie, horcht dem Wort wohlgefällig nach, es muß sich wie ein Gähnen, Dehnen, Sich Sehnen anhören. Nach einer Pause, die niemand unterbricht, es ist ja kein anderer da in der noch etwas kahlen Wohnung, setzt sie neu an: »Damals, bei den großen Festen, trat Emmi als unsere anerkannte Kleinkönigin, ja Feistkaiserin auf, im Sommer in Seide, im Winter in Pelz, das Urbild einer beleibten Tante. Aber dann diese Augen! Grüne Steine, grün, als würde ihr Inneres, der ganze Körper unter der Haut, nur aus Jade bestehen, aus nilgrüner Jade durch und durch.«
Schon drängen sich drei Fragen auf. Vor wem fürchtet sich Anita? Vor Emmi.
Zu wem spricht sie? Zunächst zu sich, dann zu Ihnen, jawohl, zu Ihnen, auch wenn Sie für Anita noch viel fiktiver sind als umgekehrt.
Für wen schneidet sie das Fleisch? Für ein Gulasch. Für Abendgäste. Es soll ein Fiaker Gulasch werden. Sie will, um die Gäste, vor allem einen unter ihnen, zu foppen, bei der Garnitur zwar an die obligatorischen Essiggurken und Spiegeleier denken, aber die Würstchen weglassen. Mal sehen, ob es jemand merkt.
Vielleicht übt sie aber in Wirklichkeit mit ihrem palliativischen »Daamals« für die morgen zur Einweihung ihrer neuen Wohnung erwarteten Leute? Legt sich schon heute beim Fleischschneiden (weil sie alles beim Dessert aus frivolen Geselligkeitsgründen berichten will), die Einzelheiten der düsteren Vorgeschichte ihres anstehenden Emmi-Besuchs zurecht? Sie wird Emmi spanische Veilchenschokolade mitbringen, Emmis uralten Trost in der Todtraurigkeit als hoffentlich einschmeichelnde Aufmerksamkeit. Anita persönlich findet den Geschmack leicht ekelerregend. Aroma: Parfümierte Milchkuh. Muffig wie der Tod, jedoch für Emmi, wer weiß, eine noch nicht komplett verblichene Liebeserinnerung aus sehr frühen Tagen. Anita lächelt zum ersten Mal, wenn auch nur zaghaft, nur ganz flüchtig. Das liegt an der ein wenig unstatthaften Unterstellung, da es sich jetzt doch um Emmi und ihren einstigen Kummer dreht, jenseits jeder Liebesleichtfertigkeit.“

 

 
Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

 

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Zie ook alle tags voor Paul Rudnick op dit blog.

Uit: Gorgeous

“I grew up in what some people would call a mobile home and what other, snobbier people might call a manufactured home, but I was always fine with calling it a trailer. That’s right, I said I grew up in a trailer. Fuck you. I lived with my mom in East Trawley, Missouri, until I was seventeen. My mom weighed almost four hundred pounds and you’re probably thinking that she was lazy or every thing that’s wrong with America, or that she belonged on one of those stu-pid cable TV docudramas called stuff like Jumbo Mama or I Weigh More Than My House, but you’re way off base because my mom was the sweetest person and the best mom ever. But she did have a problem, because from as far back as I can remember I only knew one thing for sure: My mom was terrified of something, and as long as she kept eating she’d never have to go outside and face it. Whenever I asked her about my dad or about what she was so scared of she’d just sort of smile and say that I was talking crazy, and so after a while I stopped asking, because I was pretty sure that my dad, whoever he was, and her fear were the same thing. On the morning of my eigh teenth birthday, just as I was about to leave for work, my mom grabbed my hand. She’d been sick for almost a year and she could barely leave our couch, but being my mom, she wouldn’t see a doctor.
“Oh, baby,” she said, “I know it’s your birthday and I can’t buy you anything, but I have something to tell you, and that’s going to be your present.” “Mom, I don’t need presents. . . .” “Hush, just listen. I know that I haven’t been the sort of mom you deserve. . . .” I rolled my eyes because she knew this wasn’t true. “I just wish that all sorts of things were different.”

 


Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)

 

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook alle tags voor William Gaddis op dit blog.

Uit: The Letters of William Gaddis

“(To John Napper)

By now you may well think that if our correspondence continues I’ll still be writing you in five more decades, that I’m still working hard on the same thing, same damned book, same parade of megalomania, for I still am scrabbling along on the thing you read ch. I of so many years ago at Chantry Mill. Last winter in an empty farmhouse was to be the end: I emerged in May with the woodchucks and a 15-pound manuscript, which dampened Harcourt- Brace’s spirits more than somewhat, but they’ve given money, money, all of it gone now and nothing to show for it but a bowler hat and a fourteen-&-three- quarter pound MS. They think I’m cutting it, but what I seem to be doing is to take out something I thought was amusing 4 years ago, and put in something equally idiotic which I find amusing now. At the moment it’s spread all over the floor, and is quite impressive if only in square feet. But honestly, it’s about over, the whole extravaganza. Another 6 or 8 weeks, they want the thing and I wish they’d take it, I am so tired of it, have entirely lost interest in every bit of it, and being quite assured that I’m never going to make any more money from it, would so happily forget the entire evidence of wasted youth.
(…)

My feeling essentially is that a book really goes out on its own, for the human remains that wrote it to run along after it is suicidal since there’s clearly no separating them until the mortal partner drops. I don’t think ‘one decent blurb or two’ is going to alter Asher’s promotion at all, I don’t think lack of them is going to deter it; and the whole God damned area is to me like trying to make magic that will shape a course already implicit and then, if the course takes the feared-for direction, blaming the ex post facto magic, or the lack of it. I’ve never had my name on anybody else’s book jack or ad that I know of, I honestly do not think it would help sell a copy, it reeks a bit of self-advertisement though perhaps, out of a deep mistrust for human motives or rather of them and the abyss between them and their expression this is merely an extreme inverted vanity on my part. Because on the other hand I do admire the generosity of people of stature like, say, Robert Graves, Norman Mailer, TS Eliot writing jacket blurbs for Faber, all of these people quite open-handed. I don’t know. I think of a boy I had at Univ of Connecticut working on a novel which I greatly encouraged, think publishable & have tried to help him place, he’s someone who’s never published and I hope to see have a chance, when/if his book is published, what. I don’t know.”

 


William Gaddis (29 december 1922 – 16 december 1998)
Cover

 

De Duitse dichteres en schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog.

 

Ein Sonnenblick

Ich soll nicht weinen,
Wenn ich Dich seh?
Doch thut die Freude
Mir gar zu weh!

Ich soll nicht weinen,
Nach langer Qual,
Weil durchgebrochen
Ein Sonnenstrahl?

Ich soll nicht weinen?
Da leidgekrönt
Ich doch vom Freuen
Schon lang entwöhnt?

Ich soll nicht weinen!
Du weißt es nicht,
Wie heiß ersehnet
Dein lieb Gesicht!

 

 
Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)
Cover

 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Vesna Lubina werd geboren in 1981 als dochter van Bosnische immigranten in Witten. Zie ook alle tags voor Vesna Lubina op dit blog.

 

Bericht aus dem urbanen Mesozoikum

ich habe aufgehört abzuwägen wieviel
vorbei und auf dem Laster liegt,
der morgens einfährt. Die Subvölker

aufgeladen, unter den Hufen
die Vorgänger.

In diesem Aufgang der Fossilien,
unter den Zeugnissen alter Konserven,
dem Grätentrennen,

bekannten Habichten in ihrem Aufflug
und den Namen die ich hatte,

erkunde ich den Spinnenbiss am Nachmittag
unter der feuchten Sonne
ein Rascheln in den Kisten trockenen Tees

 


Vesna Lubina (Witten, 1981)

Stefan Brijs, Christian Kracht, Gilbert Adair, Paul Rudnick, Brigitte Kronauer, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Maan en zon

“En je das recht hangen, Max. Never forget you’ tie.’
Max droeg al een eeuwigheid geen das meer. ‘Doe ik, pai.’
Roy vond het een goed idee. Hij begreep zijn zoon als geen ander. Alles voor de Dodge. En dat Max daarvoor helemaal naar Nederland zou vliegen, riep geen vragen bij hem op. In zijn oude hoofd lag het koninkrijk vast niet veel verder dan Aruba, waar hij een deel van zijn leven had doorgebracht en tijdens de Tweede Wereldoorlog het Amerikaans-Engels had opgepikt waarmee hij zijn zinnen kruidde.
Lucia, de vrouw van Max, had zich vreselijk opgewonden toen hij haar op de hoogte bracht van zijn plannen.
‘Naar Nederland? Voor oud ijzer? Ben je nog wel goed bij je hoofd? Laat die rotzooi per post komen!’
‘De douane steelt alles, Lucia, het zijn gangsters.’
‘En wie gaat dat betalen?’
‘Ik heb gespaard.’
‘Je hebt gespaard voor Sonny! Voor zijn studie! Niet voor dat wrak!’
‘Dat wrak zorgt wel voor brood op de plank. Als ik hem niet opknap dan hebben we straks niets meer. Niets!’
‘En toch ga je niet naar Nederland. Mi morto akibou!’ Over mijn lijk!
‘Toen heb ik me omgedraaid en ben weggelopen. Met veel pijn in mijn hart.’ Dat vertelde Max aan mij. Hij legde zijn grote hand op zijn borst. ‘Ik hou van haar. Zij is mijn alles. Zij en Sonny. Luna ku solo. Wil je dat tegen haar zeggen zodra ik weg ben? Dat zij de maan is die mijn donkere nachten verlicht.’
De gevoelige ziel van Max. Innerlijk kan hij niet méér verschillen van zijn vader. Zijn krachtige fysieke verschijning heeft hij wel van hem geërfd. Het lichaam van Roy raakte echter al vroeg door reuma verteerd. Zijn vingers, zijn tenen, zijn handen en voeten, rug en nek, alles aan hem is mettertijd kromgetrokken, zijn staalkabels van spieren zijn vezel per vezel geknapt, de gewrichten vergroeid tot knobbels die zijn huid zo oprekken dat die er bleek van is geworden.”

 

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Christian Kracht, Gilbert Adair, Paul Rudnick, Brigitte Kronauer, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina”

Stefan Brijs, Christian Kracht, Gilbert Adair, Paul Rudnick, Brigitte Kronauer, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Maan en zon

“Waar zal ik beginnen? Bij wie? Bij Max, wiens vliegtuig op ditzelfde moment vanaf Hato opstijgt en die over enkele ogenblikken op de grond onder hem de rode en blauwe tralies van neonlicht zal zien waarachter de meisjes van Campo Alegre gevangenzitten?
Of bij zijn vader Roy, die om dit uur al naar bed is gebracht en naar het portret van zijn vrouw Myrna zit te staren in het straatlicht dat door de halfgesloten shutters zijn kleine kamer in schijnt?
‘Ze was een goede vrouw, broeder, and ooooh so pretty.’
Of bij Sonny, de zoon van Max, die nu ongetwijfeld van zijn horloge opkijkt en zijn blik naar boven richt, zoekend naar een knipperlicht dat zich weldra tussen de sterren noordoostwaarts zal bewegen?
Nee, laat ik beginnen bij een lied, een oud Antilliaans kinderlied, gezongen, gestameld, gebrabbeld door een groep bejaarden, vanochtend in de grote zaal van Huize Welgelegen, waar Max afscheid ging nemen van zijn vader.
‘Naar Nederland, pai. Onderdelen voor de Dodge halen.’
‘Welke onderdelen?’ vroeg Roy. Zijn luide stem wekte in de zaal meer aandacht dan het gezang van de verpleegster die het lied had ingezet. Max daarentegen had alleen nog oor gehad voor de Papiamentse klanken.
‘Luna ku solo laga mi pasá kon todo mi yu ku Dios a duna mi.’
Ik zag hoe hij verstarde bij het horen van die woorden: Maan en zon laat me door met al de kinderen die God me gegeven heeft.
‘Welke onderdelen, Max?’ herhaalde Roy zijn vraag.
Max richtte zich weer tot zijn vader en zei: ‘Deurkrukken van de achterste portieren, voorbumper en buitenspiegel.’
‘In goede staat?’
‘In uitstekende staat, pai! Ik heb foto’s gezien. Geen spatje roest. En in het chroom kun je je haren kammen.’

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Christian Kracht, Gilbert Adair, Paul Rudnick, Brigitte Kronauer, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina”

Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis, Carmen Sylva, Brigitte Kronauer, Vesna Lubina

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: De engelenmaker

“Ten slotte had ook hij een eis gehad. Het was voor haar een volslagen verrassing geweest.
‘Wilt u hun over Jezus vertellen?’
‘Wat zegt u?’
‘Over Jezus. Uit het Nieuwe Testament.’
‘Over Jezus,’ herhaalde ze, de wenkbrauwen fronsend.
‘Over Jezus, niet over God,’ zei hij met nadruk. ‘Alleen over Jezus.’
‘Alleen over Jezus?’
‘Ja, alleen het Nieuwe Testament, niet het Oude Testament.’
Ze wist niet wat ze hoorde. Ten eerste had ze totaal niet verwacht dat de dokter gelovig was en ten tweede vroeg ze zich af hoe ze over Jezus kon vertellen zonder het ook over God te hebben. Ze had het nog eens expliciet gevraagd: ‘Dus wel over Jezus, maar niet over God?’
‘Ja.’
‘Dat kan toch niet. Dat is onmogelijk.’
‘Niets is onmogelijk, Frau Maenhout. Moeilijk misschien wel, maar onmogelijk niet.’
Ze besloot er niet verder op in te gaan. Ze was al tevreden dat ze aan Michaël, Gabriël en Rafaël godsdienst mocht geven, zij het dan met beperkingen.”

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis, Carmen Sylva, Brigitte Kronauer, Vesna Lubina”

Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Korrels in Gods grote zandbak

“Deze laatste was een kweekvijver voor priesters en schrijvers en zodoende ook voor  schrijvende priesters. Noem een naam uit de Turnhoutse literatuur en de kans is groot dat zijn  ziel door de jezuïeten is gekneed. Dat had helaas één groot nadeel. De literatuur werd er week  van. Ze was veel te vaak belerend en moraliserend. Verhalen voor het volk en over het volk.  Voeg daar de bescheiden aard van de Kempenaar aan toe en de vraag waarom er zo weinig  Turnhoutse schrijvers diepe voren in de Vlaamse aarde hebben nagelaten, is beantwoord.
Maar niettemin, Turnhout had en heeft schrijvers! Veel meer dan er in de opzet van dit boek pasten. Daarom heb ik ervoor gekozen om me te concentreren op de schrijvers die Turnhout hád. Hun oeuvre is afgerond, de tijd is erover gegaan, oordelen kunnen geveld worden. Soms  zijn die mild, soms zijn die hard. Ook heb ik me beperkt tot auteurs van oorspronkelijk werk,  en in het bijzonder van proza en poëzie voor volwassenen, want in verscheidenheid blonk de  Turnhoutse schrijversbent eveneens uit: toneel- en jeugdschrijvers, essayisten en historici,  journalisten, vertalers, pedagogen, natuurvorsers, heemkundigen… Vele boeken hebben zij  geschreven, vele bladzijden kunnen er nog over hen geschreven worden. Ik hoop dat iemand  het ooit doet. In het hoofdstuk ‘De Turnhoutse bijdrage tot de Nederlandse letterkunde’ uit  Turnhout, groei van een stad heeft August Keersmaekers in elk geval een uitstekend en volledig  overzicht van al deze schrijvers en hun belangrijkste werken gegeven.
Restte mij nog de vraag wanneer een schrijver Turnhouts mocht worden genoemd. Ook  daarvoor ging ik te rade bij Keersmaekers, die het heel eenvoudig samenvatte: ‘De vermelde  auteurs zijn ofwel geboren in Turnhout ofwel hebben ze er geruime tijd gewoond.’ Op een of  andere manier moest er dus een fysieke band hebben bestaan tussen de schrijver en Turnhout  of, plastischer, de voeten moesten geworteld hebben in het Turnhoutse zand.”

 

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis, Carmen Sylva, Vesna Lubina”

Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Post voor mevrouw Bromley

“Martin was veranderd. Dat viel me meteen op toen hij in de deuropening verscheen en opgewonden verkondigde dat het oorlog was. Het was woensdagochtend 5 augustus 1914. Ik zat te lezen in Paradise Lost. Zijn komst verraste me meer dan zijn woorden. Ik wist niet wat te zeggen.

‘Dat is verdomd goed nieuws, niet?’ vroeg hij, verbaasd dat ik zijn enthousiasme niet spontaan deelde, en als om me te overtuigen voegde hij eraan toe: ‘We zullen die Duitsers eens ’n lesje leren!’

Zijn stem was zwaarder geworden en hij praatte nog platter dan voorheen. Ook had hij meer kleur in zijn gezicht en op zijn hoofd stond een andere pet dan ik me herinnerde. Het muisgrijze, mouwloze vestje droeg hij nog wel, maar het zat een stuk strakker om zijn romp dan toen hij het van mij had gekregen — zijn borst en schouders waren opmerkelijk breder geworden van het harde werk in de dokken. Maar verder was hij nog altijd even klein als de laatste keer dat we elkaar hadden gezien, zowat een jaar eerder. Daarna was ik nog enkele keren bij hem thuis langsgegaan, maar hij was er nooit.

‘Hij is vast weer met die lui van Cunningham op pad,’ verontschuldigde zijn moeder zich dan in zijn plaats. ‘Straks komt ie weer vol schrammen en blauwe plekken thuis. Hij is geen haar beter dan Shakespeare.’

Shakespeare was de hond die Martin op een koude dag uit het Wenlock Basin had gehaald. Hij was als enige van een nest pups ontsnapt uit een jutezak, kort voor die helemaal onderging. Met gevaar voor eigen leven was Martin het donkere water in gesprongen en had hem gered van de verdrinkingsdood.

Shakespeare werd grootgebracht met melk van Martins moeder, die toen net van Molly en Poppy was bevallen. In een koffielepel, die ze onder haar tepel hield, liet mevrouw Bromley, iedere keer nadat ze een van de tweelingmeisjes had gezoogd, een paar druppels vallen, waarmee Martin en ik naar de toen nog slechts een vuistgrote pup liepen om hem te voeren.”

 

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis”

Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008 en ook mijn blog van 29 december 2009.

Uit: Kruistochten

“De laatste drie jaar van zijn leven woonde Willem Frederik Hermans te Etterbeek, deelgemeente van Brussel. Hij betrok er een statig herenhuis aan de Atrebatenstraat, nummer 61. De kans dat de grote Nederlandse schrijver wist dat er in diezelfde straat een Vlaamse schrijver had gewoond en was overleden – zestig jaar voordat hij zelf in 1994 Brussel verliet om in Utrecht te gaan sterven – mag klein worden geacht. Of de naam van die schrijver al iets bij hem zou hebben opgeroepen, is evenzeer twijfelachtig. Toch zou Hermans het amusant hebben gevonden, te weten dat er jarenlang dagelijks een mager mannetje, gehuld in een lange, blauwe overjas, door de straat had gelopen, steeds een boek op een paar centimeter van zijn dikke brillenglazen houdend en enkel opkijkend als het hevige gerinkel tot hem doordrong van de tram waaronder hij dreigde terecht te komen. Dat mannetje was Paul Kenis, op 28 april 1930 ingetrokken aan de Atrebatenstraat, nummer 158, en aldaar overleden in de vroege ochtend van 28 juli 1934.
Paul Kenis was verslaafd aan lezen. Al van in de vroege ochtend, wanneer hij net ontwaakt was, nam hij een boek in de hand, las er tijdens het ontbijt onverstoorbaar in voort, pauzeerde ook niet bij het snoeren van zijn veters en hield zijn lectuur vol tot hij op zijn werk arriveerde, waar hij eenieder erover aansprak. Richard Minne, die in 1920 met Paul Kenis op het ministerie van Economische Zaken werkte, schreef in In 20 lijnen (Vooruit, 20.7.1954): “Van negen tot twaalf en van twee tot vijf: formulieren en nog eens formulieren met namen, woonplaatsen en kapitaalbedragen invullen. Als ik me niet bedrieg moest dat iets te maken hebben met schadevergoedingen wegens oorlogsgebeurtenissen. Enfin soit, Kenis zat rechtover mij en middenin mijn woonplaatsen en mijn kapitaalsbedragen, viel hij soms plat uit: ‘Hebt ge dàt en dàt gelezen? … Nee? … Maar wat hebt gij dan wèl gelezen?” Zijn passie resulteerde uiteindelijk in het werk Een overzicht van de Vlaamsche letterkunde na ‘Van Nu en Straks’ (1930, De Wilde Roos-Amsterdam), dat Kenis vier jaar voor zijn dood voltooide en dat door menig literatuurkenner werd geprezen.“

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis”

Stefan Brijs, William Gaddis, Brigitte Kronauer, Carmen Sylva,Tobias Sommer, Björn Kuhligk, Marco Kugel

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008.

Uit: Twee levens

Luister. Je bent een man. Achtentwintig jaar oud. Zes maanden getrouwd. Een meter drieëntachtig lang. Drie kilo te zwaar, volgens je vrouw. Je hebt een bleke huid. Blond haar dat al begint te dunnen. Korte vingers met afgebeten nagels.
Sinds je huwelijk woon je in een oud rijtjeshuis. In een plaats die twijfelt tussen dorp en stad. Van hieruit pendel je elke dag naar het kantoor waar je werkt. Honderdtwintig kilometer ver, twee uur heen, twee uur terug, files inbegrepen. Jij had liever in een flat gewoond, vijf minuten lopen van je werk, maar je vrouw was verliefd geworden op dit huis en vooral op de plankenvloer in de woonkamer en de balken aan het plafond in de slaapkamer. Ook wonen haar ouders in de buurt.
Het is nu tien voor halfacht ’s avonds. 24 december. Van het jaar 2000. Het laatste jaar van deze eeuw, hoewel niet iedereen het daarmee eens is. Volgens sommigen eindigde de twintigste eeuw op 31 december 1999 om middernacht, toen jij op kantoor voor je computer zat, in spanning de met veel tamtam aangekondigde millenniumbug afwachtend. Er gebeurde niets toen de zes nullen op je zeventien inch-scherm verschenen. Ja, vuurwerk was er, maar alleen in de omlijsting van je raam op de zeventiende verdieping van het kantoorgebouw, dat je om twee uur die ochtend verliet.
‘Zet eens wat kerstmuziek op,’ roept je vrouw vanuit de keuken.
Je vrouw heet Nancy Winters. Ze is twee jaar jonger dan jij. Ze verkoopt verzekeringen aan bedrijven en andere grote klanten. Voor de maatschappij waarvoor jij ook werkt. Jij bent software engineer, zoals dat heet. Haar vader is jouw chef. Hij is bovendien hoofdaandeelhouder. De sierlijke letter W in het logo van de maatschappij slaat op Winters. Vanavond heeft je vrouw haar vader en haar moeder uitgenodigd om te komen eten. Je gesprekken met je schoonouders verlopen vormelijk. Meneer en mevrouw moet je zeggen. En hem in een discussie altijd gelijk geven. En haar vooral voor aandacht.
Ze krijgen vanavond fondue. Dat kan moeilijk mislukken. Je hebt een elektrisch fonduestel gekocht waarin je alleen wat olie hoeft te doen. Verder heb je bij de slager een kant-en-klare schotel vlees gehaald, op de versmarkt wat groen en bij de wijnhandelaar een paar flessen dure rode wijn. Zo ontloop je elk risico op commentaar. Hij kan niets aanmerken op de wijn, zij niets op jouw kookkunst of vooral het gebrek eraan.”

brijs_stefan

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

 

 

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Tegen de tijd dat hij aan de universiteit van Yale ging studeren wist hij al dat hij homosexueel was. Hij behaalde er een BA in theaterwetenschappen. Hij besloot niet verder te studeren, maar schrijver te worden. Zijn eerste stuk Poor Little Lambs kwam in 1982 op de planken. Er volgden twee satirische romans Social Disease (1986) over het nachtleven in New York en I’ll Take It (1989) over de Amerikaanse obsessie met kopen. Verder werk : I Hate Hamlet, Jeffrey, The Most Fabulous Story Ever Told, Valhalla en The New Century

 

Uit: The Gospel of Debbie

 

October 5

I saw him in the marketplace! Everyone says that he’s the son of God, but I don’t care one way or the other because he’s just so cute!!! O.K., he’s not hot like a gladiator or a centurion, but he’s really sensitive and you can tell that he thinks about things and then goes, “Be nice to people,” and I’m like, that is so true, and I wonder if he’s seeing anyone!


October 21

Everyone says that he’s just totally good and devoted to all humanity and that he was sent to save us and that’s why he doesn’t have time for a girlfriend, although I swear I saw Mary Magdalene doodling in the sand with a stick, writing “Mrs. Jesus Christ” and “Merry Xmas from Mary and Jesus Christ and All the Apostles,” with little holly leaves all around it. And I’m like, Mary, are you dating Jesus? and she says, no, he’s just helping me, and I’m like, you mean with math? and she’s like, no, to not be such a whore. And I said, but that is so incredibly sweet, and we both screamed and talked about whether we like him better when he’s healing the lame or with a ponytail.


December 25

I wanted to get him the perfect thing for his birthday, so I asked Matthew and he said, well, myrrh is good, but then Luke said, oh please, everyone always gives him myrrh, I bet he wishes those wise men had brought scented candles, some imported marmalade, and a nice box of notecards. So I go, O.K., what about accessories, like a new rope belt or clogs or like I could make him a necklace with his name spelled out in little clay letters? and Mark said, I love that, but Luke rolled his eyes and said, Mark, you are just such an Assyrian. So I go to see Mary, Jesus’ mom, and she said that Jesus doesn’t need gifts, that he just wants all of us to love God and be better people, but I asked, what about a sweater? and she said medium.“

 

Rudneck

Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)

 

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook mijn blog van 29 december 2006 en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008.

 

Uit: A frolic of his own

 

Justice? – You get justice in the next world, in this world you have the law.

Well of course Oscar wants both. I mean the way he talks about order? She drew back her foot from the threat of an old man paddling by in a wheelchair, – that all he’s looking for is some kind of order?

Make the trains run on time, that was the. . .

I’m not talking about trains, Harry.

I’m talking about fascism, that’s where this compulsion for others end up. The rest of it’s opera.

No but do you know what he really wants?

The ones showing up in court demanding justice, all they’ve got their eye on’s that million dollar price tag.

It’s not simply the money no, what they really want. . .

What they really want, your fascists, Oscar, everybody I mean what it’s really all about. She tapped a defiant foot against the tinkling marimba rhythms seeping into the waiting room somewhere over near the curtains, where the wheelchair had collided with a radiator and come to rest. Trains? fascism? Because this isn’t about any of that, or even ’the opulence of plush velvet seats, brilliant spectacle and glorious singing’ unless that’s just their way of trying to be taken seriously too – because the money’s just a yardstick isn’t it. It’s the only common reference people have for making other people take them as seriously as they take themselves, I mean that’s all they’re really asking for isn’t it? Think about it, Harry.

I’ve thought about it, now look. How long do we have to wait? I’ve got to be in court in an hour.

He’s been in therapy they said, it shouldn’t be long. The nurse said he’s in a highly agitated state.

Ever see him when he wasn’t?

Well my God can you blame him? She was digging deep. . .“

 

Gaddis

William Gaddis (29 december 1922 – 16 december 1998)
Portret door John Ullman

 

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook mijn blog van 29 december 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008.

 

Uit: Zwei schwarze Jäger

 

Die elegante Frau, wie sie erschrocken am Fenster sitzt! Und was für ein kerzengerader Oberkörper! Sie ist seit ein paar Minuten immer bleicher geworden, verblichen all die schöne Jugendlichkeit, an die doch auch Sie auf den ersten Blick geglaubt haben. Da hilft das Rouge, so vorbildlich auf den Wangenknochen aufgetragen, überhaupt nichts.

Ganz weiß ist Helene Pilz geworden. Der Mann bemerkt nichts davon. Er hat ja auch das echte und künstliche Blühen ihres Teints zu Anfang weder unterschieden, noch wenigstens wahrgenommen. „Da“, sagt sie, wie leicht betrunken oder gegen eine große Erschöpfung ankämpfend, „auf der anderen Straßenseite kannst du sie alle begutachten, Frau Bernadotte, Frau Lemnitz, Frau Rottmann, Frau Becher-Hahn. Kein Wunder, daß Frau Mülleis, Wally Mülleis, die große Ausnahme hier, in diesem Gremium fehlt.“

Hört er das denn nicht? Er sitzt tiefer als sie, das liegt an dem hölzernen Podest, auf dem ihr Stuhl steht. Eine kleine Rampe führt zu ihr hoch und zu ihm auf den normalen Fußboden runter. Der Mann muß ein guter Sportler sein, etwas Durchtrainiertes, auf dem Sprung Stehendes geht von ihm aus, trotz der ersten grauen Haare, die Sie oben auf seinem Kopf sehen. Er hat seine Stirn gegen den nackten Oberarm der Frau gepreßt. Wirkt es nicht unfreiwillig bußfertig?

Auch der Frau, wenn sie den Blick vom Fenster wendet, entgeht das Grau zwischen dem Schwarz nicht.
Sie berührt die Strähnen mit der freien Hand. Im ersten Moment wollte sie ihm wohl fünffingrig und roh in die dicken Locken fahren. Dann hat sie es sich mitten in der Bewegung anders überlegt und findet ihre Kursänderung, die sie selbst überrascht, gravierend. Vor Kummer beginnt sie zu lächeln, spielt nur sehr behutsam mit diesem und jenem Haar. Auch Sie werden sich fragen, ob solche Vorsicht nicht übertrieben ist, und ob, natürlich, die Frau in Wahrheit mit Erinnerungen tändelt, und ob nicht die es sind, die sie geistesabwesend nach ihren verschiedenen Tönungen zählt und sortiert. Die Maserung ist anscheinend etwas Neues für sie. Das Haupthaar selbst ist es nicht. Da kennt sie wohl alle Wirbel. Ihr betrübtes Lächeln bleibt ihm verborgen.“

 

kronauer_lesung

Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

 

De Duitse schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008.

Conversation

Wer war die Schönste auf dem Balle?
Weß schöne Frau kam jüngst zu Fall?
Das beste Pferd in welchem Stalle?
Das meiste Geld in welcher Kralle?
Die vorher schliefen, horchen Alle.

Lorelei

Das Wasser kraust sich noch immer dort,
Doch gleiten die Menschen darüber fort,
Sie hören das heimliche Locken nicht,
Sie schauen nicht mehr der Hexe Gesicht,
Denn in der Schule, da wird es gelehrt,
Der Hexenglauben sei ganz verkehrt.
Doch droben liegt sie, die Lorelei,
Und läßt die kleinen Krämer vorbei,
Und lacht der Klugen, der Welt, der Zeit,
Und liebt und leidet in Ewigkeit.

Sylva

Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)

 

Onafhankelijk van geboortedata:

 

De Duitse dichter en schrijver Tobias Sommer werd geboren op 6 juli 1978 in Bad Segeberg (Schleswig-Holstein). Hij publiceerde in literaire tijdschriften (entwürfe, Zeichen und Wunder, DUM, Belletristik) en bloemlezingen. In 2005 verscheen de verhalenbundel  Meer über uns, in 2007 de gedichtenbundel zu viele Tragflächen. Zie ook mijn blog van 6 juli 2009.

 

Glatteis

 

Ich reibe ein Geräusch

in meinen Filter

der Radiosprecher lispelt

er allein wird wissen

warum

Zahlen erreichen Grenzen

die sich im Wasser vor mir

verfärben

ich zähle nicht

die verbrannten Körner

und ziehe die Schlaufe enger

seine Stimme jongliert auf

einer Unfassbarkeit

zwei Kammern teilen eine Straße

auf der Geschmack Opfer fordert

Dampftropfen auf meiner Tasse

Tränen kann man nicht hören

aber er spricht weiter

während ich meinen Tee trinke

morgens aus dem Fenster blickend

zwischen dem Lidstrich

der Schulbus 

 

tobias_sommer

Tobias Sommer (Bad Segeberg, 6 juli 1978)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Hij debuteerde in 1995 met de dichtbundel Dann ziehe ich los, Engel suchen. Sindsdien publiceerde hij regelmatig in literaire tijdschriften, bloemlezingen en op internet. Hij is mede-uitgever van verzamelbundels, waarin jonge schrijvers voorgesteld worden. Ook leidt hij de werkgroep „open poems“van de Literaturwerkstatt Berlin. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Er hat seine Rituale

Er trinkt nach jedem guten Essen
einen Schwarzen mit Genickschuß
er pinkelt nur im Sitzen, wenn er
besoffen oder verliebt ist

in der Zeitung liest er vom Krieg
und bestimmt danach seine Kleidung
auf dem Weg zur Arbeit, zwischen Trasse
und Zäunen, kann er das Lama riechen

die letzte Geliebte warf eine Tasse
da stand sein Name drauf
ein Geschenk der Eltern
er ist der Idiot der Familie

er hat sein Schiff in der Flasche
die kann er schütteln oder auch nicht
er hat einen merkwürdigen Namen
und atmet zu flach, Gott steht ihm bei

 

bjoern_kuhligk

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

 

De Duitse dichter Marco Kugel werd geboren op 11 december 1979 in Stuttgart. Hij studeerde Duitse literatuur, kunst- en mediawetenschappen en geschiedenis in Konstanz. Jarenlang werkte hij als regie-assistent, cameraman en camera-assistent. Sinds 2005 studeerde hij mediakunst aan de Hochschule für Gestaltung in Karlsruhe. Hij publiceerde o.a.  in het Jahrbuch der Lyrik 2006. Zie ook mijn blog van 11
december 2009.
 

 fliehkraft

 da breitet sich wind aus in flecken in staub
tragend die reflexionskörper reagieren sinne darauf
immer wider den wind fruchtbar gemacht brauchen vögel braucht
was oben sein will um hinterhersegeln zu können brauchen wir erde
stehen leicht eindruck machend sehen die luft zum beispiel
weil sie uns etwas beschleunigt den boden unter den füssen
wegzieht so stark können geschwindigkeiten gemacht
die alles biegen und alles ziehen auch kleine luftzirkulationen
der sense hinterher leichte wirbel biegen die stümpfe von grashalmen
frisch nach dem schnitt der richtung der sense hinterher so stark
kanns kleinstes geschnittenes noch biegen und ziehen aber diese flecken sind staub
ist kein gras darunter sonst könnt man sagen grün wär die luft gewesen aber es sind
nur blasshelle flecken gelöst vom boden unter unseren füssen vielleicht
es gibt diese fliehkräfte von der erde fort

marco-kugel

Marco Kugel (Stuttgart, 11 december 1979)

Stefan Brijs, William Gaddis, Brigitte Kronauer, Carmen Sylva

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007.

Uit: Korrels in Gods grote zandbak

Turnhouters, weest fier op uw schrijvers, weest fier op uw stad!’

Met deze woorden eindigde Remi Sterkens, groot kenner van de Kempische literatuur, op 15 juli 1937 een voordracht over ‘Turnhout in de letterkunde van de 19de eeuw’.

Tijdens het schrijven van dit boek moest ik er vaak aan denken. Zelf afkomstig uit de Kempen, maar uit het oostelijke deel, stond ik er versteld van hoeveel schrijvers uit de schoot van Turnhout zijn voortgekomen. Heel de Limburgse Kempen samen telt minder ‘letterkundigen’ dan die ene provinciestad in de Antwerpse Kempen. De reden werd mij snel duidelijk: het onderwijs en in het bijzonder dat van de paters jezuïeten. De meeste Limburgse schrijvers waren noodgedwongen autodidact wegens een gebrek aan goede scholen en koppelden talent aan doorzettingsvermogen. Maar hun stemmen reikten zelden verder dan de provinciegrens. Zij waren predikers in een verlaten zandvlakte.

Turnhout had het geluk om dichter bij Antwerpen te liggen, ook al zullen weinige rasechte Turnhoutenaren dat ooit als een zegen beschouwd hebben. Maar als het in Antwerpen regende, dan druppelde het in Turnhout en als er in Turnhout een wind opstak, dan was er toch een bries te voelen in Antwerpen, zeker op cultureel en politiek vlak. Een gemeente als Hasselt bleef in die zin van alles verstoken en was als hoofdstad van Limburg al bij al niet meer dan een dorp met te veel inwoners.

Turnhout keek op naar het grote Antwerpen maar wilde er tegelijk niet voor onder doen. Dat was vooral te merken aan het onderwijs. Rijksscholen, gemeentescholen, katholieke scholen. Het aanbod was groot, de kwaliteit hoog. Geen enkele jonge Turnhoutenaar, ongeacht de sociale klasse, hoefde uit te wijken naar Antwerpen, en leerlingen uit andere Kempische gemeenten kozen ook vaak de weg naar het Turnhoutse onderwijs. De ‘betere’ meisjes gingen naar de Zusters van het Heilig Graf en de ‘betere’ jongens naar het Sint-Jozefcollege van depaters jezuïeten.“

Stefan_brijs

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

 

 

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook mijn blog van 29 december 2006 en ook mijn blog van 29 decem
ber 2007.

 

Uit: Letzte Instanz (A Frolic of His Own, vertaald door Nikolaus Stingl)

 

„–Frank Gribble, Ace Worlwide Fidelity, darf ich hereinkommen? im schwarzenAnzug, –na, wie gehts uns denn? Darf ich mich setzen?, und schon saß er, legte sich eine Aktenmappe aus Kunstleder platt auf den Schoß, –ich hoffe, Sie haben keine Schmerzen?, und holte einen gelben Notizblock hervor, –Also, wir wollen Ihre kostbare Zeit nicht allzu sehr in Anspruch nehmen, Mister Crease. Wenn Sie mir einfach erzählen könnten, waspassiert ist. –Natürlich kann ich, ich…–In ihren eigenen Worten.–Ja, natürlich. Die Zündung hat nicht funktioniert. Deshalb musste ich zum Anlassen des Wagens die Motorhaube öffnen und ein Kabel von der Zündspule an den Plus-Pol der Batterie halten. –Kurzschließen nennt man das wohl. Wir bekommen ständig Meldungen über Autos, die auf diese Weise gestohlen werden, bitte fahren sie fort.–Es handelt sich um mein eigenes Auto, Mister Gribble.–Aber ja, ja, ich wollte damit nicht…–Der Wagen stand auf Park. Ich habe das Kabel an die Batterie gehalten, der Wagen ist angesprungen, hat auf Drive geschaltet und mich angefahren.–Aha. Dann können wir also annehmen, dass sie vor dem Wagen gestanden haben? Warum haben sie vor dem Wagen gestanden, Mister Crease.–Weil neben dem Wagen eine Schlammpfütze war, Mr. Gribble, und ich es nicht für ratsam hielt, Wasser und Strom in Verbindung zubringen. Aber das ist sowieso allesunerheblich. Der Wagenbesitzer ist ja versichert, nicht?–Aber soweit ich verstanden habe, sind sie der Besitzer.–Ich bin außerdem das Unfallopfer, Mister Gribble. Normalerweise wäre es nun wohl so, dass die Versicherung des Besitzers sich an den Fahrer hält, aber…–Aber soweit ich verstanden habe, ist niemand gefahren. –Womit Ihnen vermutlich nur die Alternative bliebe, den Hersteller aufProdukthaftung zu verklagen. Der Wagen hat ohne fremdes Zutun von Park auf Drivegeschaltet, oder? Wenn er von Anfang an auf Drive gestanden hätte, wäre er überhaupt nicht angesprungen. Res ipsa loquitur, Mister Gribble, so eindeutig, wie wenn ihnen derKronleuchter auf den Kopf fällt.–Tja, also ein bisschen schwierig könnte es schon werden, vielleicht wenn wir ein paar ähnliche Fälle ausgraben könnten und dann müssten wir natürlich auch den Wagenuntersuchen.–Den Wagen untersuchen, selbstverständlich, ich will schließlich nur Gerechtigkeit.–Untergestellt ist er an Ihrem, am Unfallort, im Moment kann ich die Adresse nicht, was ist es überhaupt für ein Wagen?–Ein Sosumi.–Ich habe es ernst gemeint, Mister Crease.–Ich auch! Es ist ein japanischer Wagen, ein Sosumi. –Ach so. mein Gott, ja, Entschuldigung, es ist so schwer, heutzutage auf demLaufenden zu bleiben. Letzte Woche ist eine ganze Familie in einem Isuyu ums Lebengekommen, den hab ich auch nicht gekannt. Ich denke, wir haben dann vorläufig alles soweit erledigt, Mister Crease, ich will Sie auch nicht ermüden. Sie hören umgehend von uns, ich glaube nicht, dass es mit Ihren Krankenhausrechnungen hier ein Problem gibt, vielleicht kann ich sogar noch die Miete für den Fernseher darin unterbringen, ohne dass es jemand merkt, alles kein Thema. Im Augenblick müssen wir nur zusehen, dass Sie die allerbeste Pflege bekommen, wenn Sie bitte eben rasch hier unterschreiben, dann sind Sie ruckzuck wieder auf den Beinen und können, hier ist ein Stift…–Baseball spielen?“

gaddis

William Gaddis (29 december 1922  – 16 december 1998)

 

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook mijn blog van 29 december 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007.

 

Uit: Die Kleider der Frauen

„Dunkel erinnere ich mich an eine gewisse Frau John, dunkel, wie sie es selbst ja auch war.

Eigentlich keine gewisse, sondern eine sehr ungewisse Frau. Das lief aber auf dasselbe hinaus. “Frau John kommt, Frau John kommt”, hieß es, wenn sie ihren Besuch durch einen kleinen Boten ankündigen ließ. Sofort wurde im Wohnzimmer abgestaubt. Ungewiß deshalb, weil man als Kind nichts Genaues über sie wissen konnte. Nein, über Frau John nicht! Und so war immer die Reihenfolge. Zuerst der Ruf: “Frau John kommt!”,

dann das Abstauben, das Eintreffen der Tanten und Nachbarinnen, Frau Johns Absätze im Flur, zum Schluß das falsche “Endlich!” der zurückbleibenden Frauen und erst dann der Spruch von Frau Petz.

Frau John schien Pianistin zu sein, vielleicht auch nur Schauspielerin, irgendeine Künstlerin oder die Direktrice einer vornehmen Bar. Immer trug sie, die äußerst schlanke Person, was besonders an ihren wendigen Hüften auffiel und wohl den Neid der Tanten erregte, ein schwarzes Kostüm, ein Hütchen aus Filz und Federn und eine Perlenkette im tiefen Ausschnitt. Damals wußte ich noch nicht, daß es ein Zeichen für etwas sein sollte. Es waren ein, zwei oder sogar drei Perlenschnüre, und sie wurden treulich von den Anwesenden, meiner Mutter, den Tanten und Freundinnen, lauthals bewundert. Das aber merkte ich natürlich schon: Wie sie das Bewundern spielten, und ihnen das Übertreiben Spaß machte und die Frau John dieses Spiel von ihnen strikt verlangte, sonst wäre sie dann leider nicht mehr gekommen.

Sie ging immer zu früh von uns weg und nahm die gute Laune mit. Die Zurückgebliebenen sagten trotzdem: “Endlich!”, aber nur, um sich über ihren Verlust und den entschwundenen teuren Duft” zu beruhigen. Ich selbst machte es nicht anders. “Endlich!” sagte ich, worauf die Tanten sehr lachten, hoch über ihren großen Brüsten, und ihre Verdrossenheit vergaßen. Ich horchte dem straffen Ton von Frau Johns Absatzgeklapper auf den Flurkacheln nach, einem ganz leisen Schmatzen. Die Absatzplättchen wurden vom Boden kurz angesogen, um sich dann umso stolzer abzustoßen und dabei zu entfernen. Tsitt tsitt, tsött tsött, plöck plock, plock plöck.”

kronauer

Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

 

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 29 december 2007.

De Duitse schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied.

William Gaddis, Brigitte Kronauer, Carmen Sylva, Stefan Brijs

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook mijn blog van 29 december 2006.

 

Uit: JR

 

Yes no but of course in terms of the ongoing situation down to the bank the inferences of a story like this one are ahm…Yes the suggestion of ahm, of an overabundance of home improvement loans and mortgage risks calculated to undermine confidence in terms of the ahm, investment confidence on the part of investors that is to say which is hardly fair to…and yes well in the case of home mortgages like this which are insured by County Land and Title there should be no…no yes I know the premiums are high but of course the element of ahm…Yes no I wasn’t going to say risk of course but… “

 

 

gaddis

William Gaddis (29 december 1922  – 16 december 1998)

 

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook mijn blog van 29 december 2006.

 

Uit: Errötende Mörder

 

Er, Jobst Böhme, sah durch einen Spalt auf die Straße, die von seinem Geschäft aus leicht bergab zum Marktplatz führte. Seine Mutter hatte ihn vor bald einundvierzig Jahren unehelich in größter Verlegenheit zur Welt gebracht, als kleines Mädchen aber einstmals fröhlich in den Trümmern des Zweiten Weltkriegs ›Soldat auf Urlaub‹ mit einem Stock als Gewehr über der Schulter und ›Heimkehr aus dem Krieg‹ mit demselben Stock als Krücke gespielt, alles ohne größere Unglücke. Ihr Vater war, wie dessen Bruder, in der Nähe von Stalingrad vermutlich erfroren, vergilbte Todesangst, Todesfälle, von denen die Eltern der beiden Söhne nichts erfahren hatten, da sie zuvor in den Bombardierungen des Ruhrgebiets um gekommen waren, verbrannt, erstickt oder von Steinen erschlagen. Man besaß darüber keine Information oder erinnerte sich nicht mehr.

Dem Urenkel dieser beiden, Jobst, gehörte im gut- und teilweise großbürgerlichen, etwas oberhalb des Stroms gelegenen Vorort einer norddeutschen Großstadt, in dem es seit einiger Zeit Mode oder gar Zwang geworden war, zu den Hochzeiten Feuerwerke zu veranstalten (»Feuerwerke am Fließband, es zischt und knallt das ganze Wochenende, sobald es dunkel wird. Die merken gar nicht, wie ordinär das ist«, lachte Jobst im privaten Kreis und schickte das Wort »großkotzig« etwas leiser hinterher), ein florierendes, nicht unelegantes Geschäft für Büroartikel und Anverwandtes. Da er durch Erbschaft Besitzer des Hauses war, mußte er keine ruinösen Mieterhöhungen befürchten. Ihn konnten die sich täglich vermehrenden Galgen der Immobilienfirmen, inzwischen fast vor jedem zweiten Haus und Gebäude, nicht schrecken.”

 

kronauer

Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

 

De Duitse schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Ze was de dochter van de Duitse prins Hermann zu Wied en Marie van Nassau-Weilburg. Ze ontmoette in 1861 te Berlijn voor het eerst prins Karel van Hohenzollern-Sigmaringen, de latere vorst (1866) en koning (1881) Carol I van Roemenië. Op 15 november 1869 traden zij in het huwelijk en op 27 september 1870 beviel Elisabeth van haar enige kind, Maria, die echter reeds vier jaar later stierf. Als vorstin/koningin was zij vooral op sociaal en cultureel gebied actief, zo moedigde ze vrouweneducatie aan en stichtte verschillende liefdadigheidsorganisaties. Haar vertalingen uit het Roemeens droegen bij tot een beter begrip van Roemenië in het buitenland. Gedurende de Russisch-Turkse Oorlog van 1877/78 wijdde zij zich aan de verzorging van gewonden en stelde ze een orde in die dergelijk werk beloonde. Onder het pseudoniem Carmen Sylva schreef ze gedichten, vertellingen, sprookjes, romans en vertalingen (van o.a. Pierre Loti). Ze publiceerde in het Duits, Roemeens, Frans en Engels, terwijl in de meeste Europese talen – waaronder het Nederlands – vertalingen van haar werk verschenen. Vooral haar haar werk geïnspireerd op het landschap en de folklore van Roemenië genoot bekendheid. Haar aforismenbundel Les Pensées d’une reine (1882) werd in 1888 door de Académie française bekroond.

 

Aforismen:

 

Sei stolz und frei beim Fühlen und Denken:
Gott hat dir Herzensfreudigkeit gegeben,
um alles rings mit Fülle zu beleben
und Kraft genug, dein Erdenschiff zu lenken.

 

                          *

 

Der Sturm sprach einst: “Ich kenne
die Welt; denn ich zerpflücke sie.”
Da sprach der Reif: “Ich kenne
die Welt; denn ich erdrücke sie.”
Die Sonne lacht: “Ich kenne
sie besser; denn ich beglücke sie.”

 

 

                         *

 

Ein Geheimnis ist wie ein Loch im Gewande. Je mehr man es zu verbergen sucht, desto mehr zeigt man es.

 

Carmen_Sylva

Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)

 

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006.

Uit: Arend

Drie weken na zijn verwekking mat hij reeds zes millimeter, ruim het dubbele van zijn leeftijdsgenootjes. Omstreeks die tijd begon zijn moeder te braken, niet alleen ’s ochtends na het opstaan, maar zowat elk ogenblik van de dag, vaak zonder dat zij het voelde opkomen. Van genoegen zou Arend zich in zijn handen hebben gewreven, mochten deze zich toen reeds ontwikkeld hebben. Tot op zijn veertigste dag nam hij zelfs aan dat de uitsteeksels aan weerszijden van zijn bovenlichaam nooit tot handen zouden uitgroeien, maar tot krachtige vleugels die hem ver boven het aardse bestaan moesten voeren.”

Brijs

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)