Gabriele Wohmann, Alexander Pope, Emile Verhaeren


In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

 

 

 

De Duitse schrijfster Gabriele Wohmann werd op 21 mei 1932 in Darmstadt geboren als Gabriele Guyot. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007.

 

Uit: Schön und gut

 

Keiner in der kleinen Familie hatte große Lust zum Auto-Ausflug an einem Schönwetter-Samstag Anfang Juni, Ziel Kloster St. Martin am See, nicht einmal Louis, das Oberhaupt. Aber er hielt viel davon, turnusmäßig dorthin zu fahren. Obwohl evangelisch, hatte er im St. Martin’s Kolleg seine letzten drei Schuljahre hinter sich gebracht und das sogar gern. Das wurde von den drei anderen regelmäßig bespöttelt: Wie konnte man Schule, und sei es die angenehmste, überhaupt gern haben? Louis war daran gewöhnt. Das Essen im Internat war katholisch, deshalb um vieles besser als im evangelischen beziehungsweise eher religionslosen Hardenberg-Internat, das er vorher besucht hatte und wohin es ihn als Erwachsenen nicht mehr zog. Die St. Martin’s Lehrer brachten ihn weiter. Louis, kein Mann für Männerfreundschaften, kein Schach-Skatrundentyp und keiner für Kegelabende, Stammtische, Louis nahm sogar an den St. Martin’s-Klassentreffen teil. Nicht jedes Jahr, prinzipiell jedoch schon.
Flora ließ, weil sie den Volvo nahmen, Louis ans Steuer. Sie hatte ein locker fallendes graues Gewand an, kaum Stoff über den dünnen Schultern, es hieß bei ihr Gefängniskleid. Sie lebte mit Louis und David, dessen Mutter früh gestorben war, als die erste Frau, mit der es nach ehelicher Dauer aussah, aber Louis und sie heirateten nicht. Sie hatten es nicht rechtzeitig, nicht früh genug erledigt, und nun schien ihnen der richtige Zeitpunkt entgangen zu sein; es sähe lächerlich aus, fand Flora, es wäre wie bei einem Menschen, der sich erst in der zweiten Lebenshälfte taufen lassen würde. Sie sagten nicht vor andern mein Mann, meine Frau, und David sagte nicht Mutter, sie benutzten die Vornamen. In der kleinen Stadt, zu der St. Martin gehörte, würde Flora holländisch einkaufen. Die deutsch-holländische Grenze verlief entlang dem Mittelstreifen der Hauptstraße. Sie würde Käse, ein paar Spezialitäten, Zigaretten und Genever kaufen, der auf der Rückfahrt herumgereicht würde – nur der chauffierende Louis setzte die Flasche nicht an den Mund; die Sachen waren nicht billiger als zu Haus, aber dort, vor allem herumliegende Gauloises-Packungen, genoß Flora die Anblickssentimentalität und ein internationales Flair.
Im Fond seufzten sich die Kinder, wie sie mit sechzehn immer noch hießen, gnädig durch den Nachmittag, bis zum Abzweig von der Autobahn. Von da an liebten alle vier die Strecke, vielleicht unter dem Einfluß von Flora, die irgendwann einmal gesagt hatte: Westwärts fahren ist das Beste. Der Westen war schon als Kind meine Lieblingsrichtung. Bei Bertha und Esmeralda räumten sie extra für mich um, und ich bekam ein Zimmer mit Westblick. Bei Bertha und Esmeralda, Floras Tanten und noch viel mehr geliebt als der Westen, war Flora vom siebten Lebensjahr an aufgewachsen. Dem Verschwinden ihrer Eltern mußte sie vom ersten Tag an nicht nachtrauern. Dort wars kühl, oft sogar eiskalt, hier aber warmes Behagen, fast überheizt: So veranschaulichte Flora ihr ausgewechseltes Lebensgefühl.”

 

 

 

Wohmann
Gabriele Wohmann
(Darmstadt, 21 mei 1932)

 

 

 

 

De Engelse dichter Alexander Pope werd geboren in Londen op 21 mei 1688. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007 en ook mijn blog van 22 mei 2006.

 

 

THE DYING CHRISTIAN TO HIS SOUL

 

VITAL spark of heav’nly flame!

Quit, O quit this mortal frame:

Trembling, hoping, ling’ring, flying,

O the pain, the bliss of dying!

Cease, fond Nature, cease thy strife,

And let me languish into life.

 

Hark! they whisper; angels say,

Sister Spirit, come away!

What is this absorbs me quite?

Steals my senses, shuts my sight,

Drowns my spirit, draws my breath?

Tell me, my soul, can this be death?

 

The world recedes; it disappears!

Heav’n opens my eyes! my ears

With sounds seraphic ring!

Lend, lend your wings! I mount! I fly!

O Grave! where is thy victory?

O Death! where is thy sting?

 

 

 

 

 

 

YOU know where you did despise

 

YOU know where you did despise

(Tother day) my little Eyes,

Little Legs, and little Thighs,

And some things, of little Size,

You know where.

 

You, tis true, have fine black eyes,

Taper legs, and tempting Thighs,

Yet what more than all we prize

Is a Thing of little Size,

You know where.

 

 

 

 

Pope
Alexander Pope (21 mei 1688 – 30 mei 1744)

 

 

 

 

 

 

De Vlaamse dichter Emile Verhaeren  werd geboren in Sint Amands op 21 mei 1855. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007 en ook mijn blog van 21 mei 2006.

 

 

Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken

 

Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken,

dat alle bloemen zich begonnen te tooien ;

Plots werden wij verliefd en zijn zij ontloken,

om hun petaaltjes in onze schoot te strooien.

 

Je sprak teder over toekomstige jaren,

die we zouden drinken als langbewaarde wijn ;

Hoe zouden wij het luiden van het lot ervaren ?

Hoe zouden wij beminnen, als wij ouder zijn ?

 

Je stem was als een omhelzing met zoete pijn,

toen jouw brandend hart me kalme schoonheid bood,

zodat ik als ik wou, zonder vrees in staat zou zijn

om de kronkelwegen te volgen naar de dood.

 

 

 

L’Escaut

 

Et celui-ci puissant, compact, pâle et vermeil,
Remue, en ses mains d’eau, du gel et du soleil ;
Et celui-là étale, entre ses rives brunes,
Un jardin sombre et clair pour les jeux de la lune ;

Et cet autre se jette à travers le désert,
Pour suspendre ses flots aux lèvres de la mer
Et tel autre, dont les lueurs percent les brumes
Et tout à coup s’allument,
Figure un Wahallah de verre et d’or,

Où des gnomes velus gardent les vieux trésors.
En Touraine, tel fleuve est un manteau de gloire.
Leurs noms ? L’Oural, l’Oder, le Nil, le Rhin, la Loire.
Gestes de Dieux, cris de héros, marche de Rois,
Vous les solennisez du bruit de vos exploits.

Leurs bords sont grands de votre orgueil ; des palais vastes
Y soulèvent jusques aux nuages leur faste.
Tous sont guerriers : des couronnes cruelles
S’y reflètent – tours, burgs, donjons et citadelles –
Dont les grands murs unis sont pareils aux linceuls.

Il n’est qu’un fleuve, un seul,
Qui mêle au déploiement de ses méandres
Mieux que de la grandeur et de la cruauté,
Et celui-là se voue au peuple – et aux cités
Où vit, travaille et se redresse encor, la Flandre !

Tu es doux ou rugueux, paisible ou arrogant,
Escaut des Nords – vagues pâles et verts rivages –
Route du vent et du soleil, cirque sauvage
Où se cabre l’étalon noir des ouragans,
Où l’hiver blanc s’accoude à des glaçons torpides,
Où l’été luit dans l’or des facettes rapides
Que remuaient les bras nerveux de tes courants.

T’ai-je adoré durant ma prime enfance !
Surtout alors qu’on me faisait défense
De manier
Voile ou rames de marinier,
Et de rôder parmi tes barques mal gardées.

Les plus belles idées
Qui réchauffent mon front,
Tu me les as données :
Ce qu’est l’espace immense et l’horizon profond,
Ce qu’est le temps et ses heures bien mesurées,
Au va-et-vient de tes marées,
Je l’ai appris par ta grandeur.

Mes yeux ont pu cueillir les fleurs trémières,
Des plus rouges lumières,
Dans les plaines de ta splendeur.
Tes brouillards roux et farouches furent les tentes
Où s’abrita la douleur haletante
Dont j’ai longtemps, pour ma gloire, souffert ;

Tes flots ont ameuté, de leurs rythmes, mes vers ;
Tu m’as pétri le corps, tu m’as exalté l’âme ;
Tes tempêtes, tes vents, tes courants forts, tes flammes,
Ont traversé comme un crible, ma chair ;
Tu m’as trempé, tel un acier qu’on forge,
Mon être est tien, et quand ma voix
Te nomme, un brusque et violent émoi
M’angoisse et me serre la gorge.

Escaut,
Sauvage et bel Escaut,
Tout l’incendie
De ma jeunesse endurante et brandie,
Tu l’as épanoui :
Aussi,
Le jour que m’abattra le sort,
C’est dans ton sol, c’est sur tes bords,
Qu’on cachera mon corps,
Pour te sentir, même à travers la mort, encor !

 

 

 

Au bord du quai

 

Et qu’importe d’où sont venus ceux qui s’en vont,
S’ils entendent toujours un cri profond
Au carrefour des doutes !
Mon corps est lourd, mon corps est las,
Je veux rester, je ne peux pas ;
L’âpre univers est un tissu de routes
Tramé de vent et de lumière ;
Mieux vaut partir, sans aboutir,
Que de s’asseoir, même vainqueur, le soir,
Devant son oeuvre coutumière,
Avec, en son coeur morne, une vie
Qui cesse de bondir au-delà de la vie.

 

 

 

 

VERHAEREN
Emile Verhaeren (21 mei 1855 – 27 november 1916)