Ter gelegenheid van de WK Voetbalfinale vanavond twee gedichten uit de bundel Ook wij waren winnaars van Pascal Delheye en Willie Verhegghe (De Geus, Breda, 2005)
Napoli
Aan de baai
bewegen de wijken
onder het ritme
van de armen.
Van bovenaf vallen wij
in het onderwater
en betreden de stad.
Maradona op elke straathoek.
Schrijnen en altaren bewieroken
de man die het Noorden vernederde.
De stad voor altijd aan zijn voeten.
Een bedelaar draagt nummer tien.
De stad van chaos,
de stad vol contrast.
De stad als vulkaan,
de stad als kloppend hart.
Maradonapoli.
Boven alles verheven
San Diego,
niet alleen zijn hand is heilig.
Een muurschildering,
gehuld in lichtblauw,
bal aan de linkervoet,
fonkeldonker de oogopslag.
Niemand hier
noemt hem Pluisje.
Zeger van Herwaarden
* Zeger van Herwaarden (1972) is (sport)journalist bij Het Parool en dichter. Hij publiceerde onder meer in Tijdschrift Schrijven, Ninive, Mens en Gevoelens en Nymph. Hij debuteerde in 2000 met zijn bundel Zoon van alle schrijvers en trad in de jaren negentig veelvuldig op in het Amsterdamse podiumcircuit. Hij schrijft naar Sleutelaars adagium: minder is meer.
Diego Maradona op een muur in Napels
Jan Mulder, Belgische mustang
Over reïncarnatie gesproken
gaf Johanna nadenkend te kennen
dat zij graag
terugkomen wilde
als een leuk heggetje.
Haar man Jan had een andere wens:
een wilde mustang leek hem het einde,
maar, zei hij, bij voorbaat teleurgesteld,
het zal wel uitdraaien op een Belgische knol.
Werken als een paard lag in zijn karakter,
altijd op het doel af, langs de kortste weg,
sjouwend met hangend hoofd
en harde hoge flanken.
Tot het tijd was voor de trap,
oerhard, een uithaal met de hoef,
rechts of links – geen probleem,
want deze midvoor was vierbenig,
bslagen door zijn vader, schoenmaker,
die zoonliefs voeten maatgevoel meegaf.
Winschoten, waar hij geboren werd
en zichzelf schoolde op de tegels
achter huis, bracht hem
als woord misschien op het idee
dat je alleen door te schieten kon winnen.
maar dan moest wel het veld
een groen laken zijn, de kalklijnen strak,
graag nog wat boomtoppen zichtbaar
om soms even over te dromen
en een voetbalbroek die hem geestelijk
niet hinderde, anders nam hij er zelf een mee
van huis, gewassen en gestreken.
In de vertrekhal van vliegveld Zaventem,
met Anderlecht onderweg
voor een uitwedstrijd ergens in het Oostblok,
bracht Johanna hem op het nippertje
de jobstijding van zijn vaders dood.
Hij ging toch en zette zijn verstikkend
verdriet om in onwerkelijke voetbalhandelingen.
gedragen door zijn vader
draafde hij voort, scoorde, scoorde…vier keer.
Theun de Winter
*Theun de Winter is schrijver, dichter en journalist en publiceerde o.a. Het gras voor mijn voeten: gedichten (2000). Hij groeide op op Texel. Om te studeren verruilde hij het eiland met Amsterdam. Toch bleef hij verlangen naar de plek van zijn jeugd. Op een zolderkamer in de hoofdstad schreef hij het bekende lied ‘Terug naar de kust’.
Jan Mulder en Tonnie van Leeuwen in de kleedkamer
