De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Hij groeide op in een gezin waar de voertaal Frans was, en leerde Engels toen hij eenmaal naar school ging. Hij was goed in sport en kreeg een beurs aangeboden voor de universiteit. Hij ging naar New York, maar de universiteit, waar hij één van vele getalenteerde atleten was, interesseerde hem niet zo. Uiteindelijk stopte hij met de studie en had verschillende baantjes voordat hij William S. Burroughs ontmoette, en hij deel uit ging maken van wat nu de Beat Generation heet, maar wat toen bekend stond onder de naam The Libertine Circle. Het was door deze groep dat hij zijn muze leerde kennen, Neal Cassady. Hij was de man die zijn avonturen over het hele continent met hem deelde en die de inspiratie was voor het boek On the Road.

Uit: On The Road

 ‘… one night we suddenly went mad together again; we went to see Slim Gaillard in a little Frisco nightclub. Slim Gaillard is a tall, thin Negro with big sad eyes who’s always saying ‘Right-orooni’ and ‘How ‘bout a little bourbon-arooni.’ In Frisco great eager crowds of young semi-intellectuals sat at his feet and listened to him on the piano, guitar and bongo drums. When he gets warmed up he takes off his undershirt and really goes. He does and says anything that comes into his head. He’ll sing ‘Cement Mixer, Put-ti Put-ti’ and suddenly slow down the beat and brood over his bongos with fingertips barely tapping the skin as everybody leans forward breathlessly to hear; you think he’ll do this for a minute or so, but he goes right on, for as long as an hour, making an imperceptible little noise with the tips of his fingernails, smaller and smaller all the time till you can’t hear it any more and sounds of traffic come in the open door. Then he slowly gets up and takes the mike and says, very slowly, ‘Great-orooni … fine-ovauti … hello-orooni … bourbon-orooni … all-orooni … how are the boys in the front row making out with their girls-orooni … orooni … vauti … oroonirooni …” He keeps this up for fifteen minutes, his voice getting softer and softer till you can’t hear. His great sad eyes scan the audience.”

Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)

 

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC, maar werd twee weken later geadopteerd en naar Westchester County, New York gebracht. De vader van Albee bezat een aantal theaters, waar Edward vaak rondhing. Hij begon toneelstukken te schrijven toen hij 30 was. De stukken van Edward Albee zijn onmiskenbaar uniek. Een van zijn hoofdinvloeden is Samuel Beckett geweest en hij wordt beschouwd als een van de eerste Amerikaanse toneelschrijvers van het Absurdisme. Zijn stijl is niet zo surrealistisch als die van vele Absurdisten, maar de stukken van Albee wijzen op de filosofie dat het leven inherent absurd is. Hij ontving de Gouden Medaille voor Drama van de American Academy and Institute of Arts and Letters in 1980, en in 1996 de Kennedy Center Honors en de National Medal of Arts. Ook won hij driemaal de Pulitzer Prize voor drama, voor de stukken A Delicate Balance (1966), Seascape (1974) en Three Tall Women (1990-91).

 

Uit: Who’s Afraid of Virginia Woolf? (1962)

“GEORGE
(Returning with HONEY and NICK’S drinks)
At any rate, back when I was courting Martha, she’d order the damnedest things! You wouldn’t believe it! We’d go into a bar . . . you know, a bar . . . a whiskey, beer, and bourbon bar . . . and what she’d do would be, she’d screw up her face, think real hard, and come up with . . . brandy Alexanders, creme de cacao frappes, gimlets, flaming punch bowls . . . seven-layer liqueur things.
MARTHA
They were good . . . I liked them.
GEORGE
Real lady-like little drinkies.
MARTHA
Hey, where’s my rubbing alcohol?
GEORGE
(Returning to the portable bar)
But the years have brought to Martha a sense of essentials . . . the knowledge that cream is for coffee, lime juice for pies . . . and alcohol (Brings MARTHA her drink) pure and simple . . . here you are, angel . . . for the pure and simple. (Raises his glass) For the mind’s blind eye, the heart’s ease, and the liver’s craw. Down the hatch, all.
MARTHA (To them all)
Cheers, dears. (They all drink) You have a poetic nature, George . . . a Dylan Thomas-y quality that gets me right where I live.
GEORGE
Vulgar girl! With guests here.
MARTHA
Ha, ha ha, HA! (To HONEY and NICK) Hey; hey!
(Sings, conducts with her drink in her hand. HONEY joins in toward the end)
Who’s afraid of Virginia Woolf,
Virginia Woolf,
Virginia Woolf,
Who’s afraid of Virginia Woolf. . . .
(MARTHA and HONEY laugh; NICK smiles)
HONEY
Oh, wasn’t that funny? That was so funny. . . .
NICK (Snapping to)
Yes . . . yes, it was.

Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)

 

De  Italiaans schrijver, dichter en politicus Gabriele d’Annunzio werd geboren in Pescara op 12 maart 1863. Zijn literaire stijl ontwikkelde zich en veranderde geregeld, centraal blijft min of meer de ontwikkeling tot een soort hedonisme zoals dat begin 20e eeuw opleefde. Zijn vroegere werk is lyrisch, ietwat ontremd over het uiten van emoties, waarin naturalisme te herkennen is. Zoals vaker in hedonistische literatuur en poëzie, komt in zijn latere werk, onder invloed van Friedrich Nietzsche, Arthur Schopenhauer en Richard Wagner, het Übermensch-motief centraal te staan. Als politicus maakte hij in 1897 carrière en werd afgevaardige in het Italiaanse parlement voor de conservatieven. In 1909 wisselde hij naar extreem links en zou uiteindelijk in het fascistische kamp eindigen. Zijn weelderige levensstijl zadelde hem met grote schulden op. Daarom vertrok hij in 1910 naar Frankrijk om zo aan zijn Italiaanse schuldeisers te ontkomen. Tijdens WO I nam hij dienst in het Italiaanse leger, raakte teleurgesteld over het verloop van die oorlog en bezette met zijn irreguliere troepen op 12 september 1919 gedurende 15 maanden de stad Rijeka (Italiaans: Fiume, Duits: St. Veit am Flaum). Hij werd hiermee boegbeeld van de irredentistische beweging in Italië. Het door D’Annunzio geinstalleerde regime in Rijeka was een voorloper en had alle trekken van het latere fascistisch bestuur. De bezettingsactie van deze het fascisme en Mussolini toegenegen zijnde dichter-politicus is tweeledig te interpreteren. Enerzijds kan zijn bezettingsactie beschouwd worden als het uitoefenen van druk op Italië, dat de maximalistische eisen jegens Joegoslavisch grondgebied nog niet volledig gerealiseerd had; Anderzijds is het een aankondiging van het fascistische geweld in de komende decennia (vergelijk D’Annunzio’s toespraak in 1919 voor zijn troepen (de Arditi): “elke kogel uit onze geweren moet een Sloveen of een Kroaat doden”).

 

   Summer was Naked

 

   First of all I saw her foot race through

   the scorched pine needles

   while the storm-lashed air trembled

   as if an effusion of white flames.

   Cicadas fell silent. The brooks

   churned, they became more raucous.

   Resin ran copiously, lamenting, down the tree trunks.

   I recognized the scent, a hint, of the garden snake.

 

   I caught up with her in the olive grove

   and ran through the sky-blue shadows of the branches

   on her curved spine and her tawny hair

   in the silver Palladium soundlessly fly across.

   Further on, in the stubble of landscape

   the skylark lept from a smooth furrow,

   it sung her name to the heavens.

   I, too, called her name then.

 

   Among the oleanders she turned

   like a bronze-colored harvest in the reeds

   she thunderously entered.

   Further on, along the beach,

   her foot got tangled in seaweed.

   She fell, stretched out between sand and water.

   The west wind foamed in her hair.

   She appeared immense, immense her nakedness.

 

   Vertaald door  Diane Mehta

 

Gabriele d’Annunzio (12 maart 1863 – 1 maart 1938)

 

De Russische dichter Sergej Michalkov werd geboren op 12 maart 1913 in Moskou. Michalkov legde zich toe op kinderboeken, maar zijn doorbraak was het volkslied. In 1943 besloten Michalkov en collega El-Registan, op dat moment frontjournalisten, mee te doen aan de prijsvraag voor een tekst. Eind oktober kreeg het duo een telefoontje: Stalin wilde met hen verder. Er volgden zes bijeenkomsten in het Kremlin, waarbij Stalin met rood potlood wijzigingen in de marge krabbelde. ‘Heilig bastion’ werd ‘krachtig bastion’, ‘edele unie’ werd ‘onverbrekelijke unie’. Michalkov vertelt graag dat zijn enige beloning het rode potloodje van Stalin was. Zijn critici hebben een andere versie. Toen de tekst klaar was, vroeg Stalin de componist Aleksandrov en het schrijversduo hoe ze beloond wilden worden. Aleksandrov vroeg een auto, El-Registan een buitenhuisje en Michalkov het rode potlood. Zo kreeg Michalkov het potlood, de auto én het buitenhuis. Michalkovs ster steeg, zijn kinderboeken rolden in enorme oplagen van de persen: meer dan 200 miljoen werden er gedrukt. Generaties Russen groeiden ermee op. Op de kleuterschool lazen ze zijn ABC, leerden ze het gezag respecteren in de persoon van de zwijgzame, boomlange politieman Oompje Stjopa. En Michalkov genoot van de macht. Toen de jonge dichter Jevtoesjenko het waagde zijn hymne te hekelen, gaf hij hem bevel de tekst uit zijn hoofd te leren. Tussen 1970 en 1990 was Michalkov hoofd van de Schrijversbond. Hij werkte mee aan de veroordeling van Pasternak en Solzjenitsyn, maar pleitte achter de schermen soms voor vervolgde collega’s. De orthodoxe kerk gaf hem later een onderscheiding voor zijn discrete lobbywerk. Sergej Michalkov heeft ook de tekst gemaakt van het nieuwe Russische volkslied,

Gimn Rossijskoi Federazii 

(Sinds 2001 de Nationale Hymne van de Russische Federatie, Duitse vertaling))

 

Russland, unser heiliges Land

Russland, unser geliebtes Land

Gewaltiger Wille und großer Ruhm

Wird dir gehören für alle Zeit

 

Refrain

Ruhm dir Vaterland, unser freies!

Uraltes Bündnis brüderlicher Völker

Von unseren Vorvätern überlieferte Weisheit

Ruhm dir Land, wir sind stolz auf dich!

Von südlichen Meeren zum Polarkreis

Erstrecken sich unsere Felder und Wälder

Du bist einzigartig in der Welt, so einzig,

Dass Gott dich beschützen wird, Heimatland

 

Refrain

 

Ein weiter Raum für Träume und für das Leben

Wird sich uns in der Zukunft eröffnen

Die Treue zu unserem Vaterland gibt uns Kraft

So war es, so ist es, und so wird es immer sein

Refrain

 

Sergej Michalkov (Moskou, 12 maart 1913)

 

De Schoolmeester is het pseudoniem van de Nederlandse dichter Gerrit van de Linde. De Schoolmeester werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam.Hij studeerde enige tijd theologie in Leiden. Zijn vader raakte echter in de schuld, hij had een buitenechtelijk kind en ging daarnaast een verhouding aan met een hoogleraarvrouw, waardoor zijn positie onmogelijk werd en een predikantschap al helemaal. Door de omstandigheden gedwongen vertrok hij in 1834 naar Engeland. Hij slaagde erin een kostschool in Londen over te nemen en er een succesvol instituut van te maken. Hij excelleerde in het schrijven van veelal lichtvoetige en quasi-didactische gedichten. Zijn verzen werden in Nederland alom bekend dankzij de inspanningen van zijn vriend Jacob van Lennep, die vanaf 1851 gedichten van hem opnam in zijn almanak Holland. Van Lennep verzorgde ook de uitgave van zijn verzameld werk onder de titel Gedichten van den Schoolmeester (1859).

 

Proeve van dichterlijke waarnemingen

’t Is een onwederlegbre waarheid.
– T.J. Kerkhoven.

 

Een onwederlegbre waarheid
Is het, dat by middag klaarheid,
De avond zelden duister spreidt;
Daar-en-tegen biedt het duister
Ons zeer zelden zonneluister;
Dit is zelfs een duidelijkeheid.

 

Zoo kan men, op den dag van morgen,
Niet meer voor dien van gistren zorgen,
En ook niet fluiten als men eet;
En, waar geen bel is, ook niet bellen;
En in persoon geen brief bestellen,
Als men ’t adres der brief niet weet.

 

Zoo ziet men zelden ijzer drijven,
Of in koud water gloeiend blijven,
En evenmin een veldkonijn
Een hokkeling naar binnen slikken;
Of ’t beestjen (zal ’t niet daadlijk stikken)
Moet groter dan een koebeest zijn.

 

Zoo kan men haast voor zeker zeggen,
Dat, wie zelf eieren kan leggen,
Geen haan of kippen heeft van doen;
Tenzij zijn kiesche dischgenooten
Zijn huisbak onbeleefd verstooten
En ’t ei verkiezen van het hoen.

 

Zoo ziet men eer een zwerm van muggen,
Dan kemels met gebulte ruggen
In zwermen vliegen om de kaars:
Zoo worden, aan den rand der slooten,
De reigers, met hun langen pooten.
Zeer zelden opgeslokt door baars.

 

Zoo is de zevende verdieping
Vrij van verzakking en van zwieping,
Als men maar één verdieping heeft:
Zoo zal een eerlijk man zijn kiezen
Nooit op zijn derde jaar verliezen.
Als hy maar dertien weken leeft.

 

Zoo zou ik byna durven zweren,
Dat kinders in de lange kleêren
Meest korter zijn dan hun japon:
Zoo slaat men aan een rieten hengel
Veeleer een worm aan dan een Engel;
Gesteld dat ‘m Englen krijgen kon.

 

Zoo schenkt men zelden worst uit kruiken,
Of witten wijn uit palingfuiken,
Of rooden uit een leêge flesch:
Zoo snuift men zelden uit zijn schoenen.
En snijdt geen messen met kapoenen,
Maar meest kapoenen met een mes.

 

Zoo ziet men aan de onzichtbre transen
Geen morgen-avond-weêrschijn glansen,
Geen regenachtig ijsgareel:
Zoo zal de toon der boschkoralen
Geen brieschend strijdros achterhalen
By ’t schel geluid van Philomeel.

 

Laat vrij de hel dan zinloos woeden,
De hemel in de pekelvloeden
Zich storten van der Alpen kruin;
Ons lacht de gouden zonneregen
In ’t druivenat der perzik tegen
En voert, langs ongenaakbre wegen,
Ons naar ’t gewest van smart en regen.
Naar ’t ontoegankelijk “Woestduin”.

 

De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)

 

Irving Layton, geboren als Israel Pincu Lazarovici op 12 maart 1912 in Tîrgu Neamt, was een uit Roemenië afkomstige Canadese dichter en schrijver. Layton emigreerde met zijn ouders naar Montréal in 1913. Hij kwam uit een joodse familie die het niet gemakkelijk had tussen de Frans-Canadezen. Zelf ontwikkelde hij zich tot een vrijdenker. Hij schreef meer dan 40 boeken met proza en poëzie en werd twee keer  genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur, zonder hem echter te krijgen.

 

CREATION

I fashioned you:

Composed you between darkness and dawn.

 

You are my best-made poem

The one I labored longest over.

 

What does one do with a poem?

One gives it to the world.

 

Go, darling, delight others

As you have delighted me.

 

Bring your fragrant freshness

To lover and lover.

 

In their loins sow madness and fever

That my fame may endure forever.

 

 

 

NIGHTFALL

We have taken the night

like a Persian black cat

into bed with us;

your fingers stoking my body’s heat

are the glittering red

glassware of my childhood,

are scents suddenly

remembered and pungent;

dark rivers under your hair

as under remote bridges.

I feel with my hands

The cool rain bark of your limbs.

 

Afterwards lying on our backs

like pillowed sovereigns

we decree space

and allow thought and the room’s objects

to separate us;

abstract and personal

we turn

in the round cavity of sleep

 

Irving Layton 12 maart 1912 – 4 janauri 2006)

 

De Duitse dichteres, kunstenares en politiek activiste Helga Goetze werd geboren op 12 maart 1922 in Magdeburg. Goetze noemt zich activiste voor sexuele bevrijding. Zij is voor veel mensen uit Berlijn een begrip omdat zij sinds 1983 bijna dagelijks een paar uur bij de Gedächtniskirche staat met haar slogan „Ficken ist Frieden“. In 1972 opende zij in haar huis een Institut für Sexualinformation. In 1982 speelde zij mee in de film Rote Liebe van Rosa von Praunheim. Zij publiceert gedichten en zij schildert.

Die Wichsmaschine

Wichser ruft: He, Wichsmaschine,
leg dich hin, ich brauche dich.
Beine breit und schnell gewackelt
Wichser fackelt lange nicht.

Dieses Wichsen, Gott die Jungen,
machten auf der Weide das.
Dieses hin- und hergehampelt
ist doch auch kein großer Spaß.

Es muß sein, der dicke Lümmel
zwischen meinen Schenkeln ruft,
hab ich meine Wichsmaschine,
schaff ich mir ein bißchen Luft.

Spannung reizt mich, Wichsmaschine,
ich bin dein Motor drauflos.
Und das Wichsen geht alleine,
wie Pistolen in die Hos’.

Hier mein Pisser ist der Kolben,
den ich in die Fotze schick,
und als Held, du Fickmaschine,
wird er hundertmal so dick.

Helden ficken wie Soldaten:
ruck und zuck und drauf und rein,
mit Maschinen -Weiber/Waffen –
treffen wir ins Loch hinein.

Helga Goetze (Magdeburg, 12 maart 1922)

 

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Dave Eggers woonde in New York en leeft nu met zijn broer in Californië. In 1993 richtte hij met drie vrienden het tijdschrift Might op. Hij werkte in San Francisco achtereenvolgens als cartoonist, grafisch ontwerper, uitzendkracht en schrijver. Hij debuteerde met het (min of meer) autobiografische ‘Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit’ (2000). Eind 2002 verscheen Egger’s tweede roman, met nog zo’n mooie titel: ‘U zult versteld staan van onze beweeglijkheid’. Eggers is nu uitgever van McSweeney’s, een kwartaaltijdschrift.

Uit: A Heartbreaking Work of Staggering Genius

“While reclining on the couch most of the day and night, on her back, my mom

turns her head to watch television and turns it back to spit up green fluid into a

plastic receptacle. The plastic receptacle is new. For many weeks she had been

spitting the green fluid into a towel, not the same towel, but a rotation of towels,

one of which she would keep on her chest. But the towel on her chest, my sister

Beth and I found after a short while, was not such a good place to spit the green

fluid, because, as it turned out, the green fluid smelled awful, much more pungent

an aroma than one might expect. (One expects some sort of odor, sure, but this.)

And so the green fluid could not be left there, festering and then petrifying on the

terry-cloth towels. (Because the green fluid hardened to a crust on the terry-cloth

towels, they were almost impossible to clean. So the green-fluid towels were

one-use only, and even if you used every corner of the towels, folding and turning,

turning and folding, they would only last a few days each, and the supply was

running short, even after we plundered the bathrooms, closets, the garage.)

So finally Beth procured, and our mother began to spit the green fluid into, a small

plastic container which looked makeshift, like a piece of an air-conditioning unit,

but had been provided by the hospital and was as far as we knew designed for

people who do a lot of spitting up of green fluid. It’s a molded plastic receptacle,

cream-colored, in the shape of a half-moon, which can be kept handy and spit into.

It can be cupped around the mouth of a reclining person, just under the chin, in a

way that allows the depositor of green bodily fluids to either raise one’s head to spit

directly into it, or to simply let the fluid dribble down, over his or her chin, and then

into the receptacle waiting below. It was a great find, the half-moon plastic

receptacle.”

 

Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)